Η παγίδα των ΑΟΖ | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η παγίδα των ΑΟΖ

Γιατί το «κλειδί» είναι η υφαλοκρηπίδα

Πολλά κράτη, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης για το καθεστώς των κλειστών ή ημίκλειστων θαλασσών προσπάθησαν να εξασφαλίσουν προνομιακά δικαιώματα λόγω της εγγενούς γεωμορφολογικής δυσκολίας πλήρους ανάπτυξης των δικαιωμάτων τους η οποία εξαρτάται και από την καθόλα μειονεκτική γεωγραφική θέση τους σε σχέση με απέναντι ή όμορες ακτές άλλων γειτονικών στην ίδια περιοχή κρατών. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προτίμησε, όμως, να αφιερώσει για τα κράτη αυτά [8] μια περιορισμένη όσο και ιδιαίτερη ρύθμιση, απαλλάσσοντας το καθεστώς για τις κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες από προβλέψεις που θα ανέτρεπαν όλες τις εθιμικές όσο και στέρεες συμβατικές ρυθμίσεις που αφορούν στην οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας. Έτσι, το αμέσως επόμενο άρθρο 123 της Σύμβασης αναφέρεται στη συνεργασία μεταξύ των παράκτιων κρατών σε κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες, προτρέποντας ουσιαστικά τα ενδιαφερόμενα στην περιοχή κράτη να συντονίζουν τις όποιες απαραίτητες ενέργειές τους με στόχο τη διαχείριση, διατήρηση, έρευνα και εκμετάλλευση των βιολογικών πόρων της θάλασσας, την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και την προώθηση της θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας.

Συμπερασματικά, η περίπτωση των ρυθμίσεων περί κλειστών ή ημίκλειστων θαλασσών, δεν αφορά, σε καμία απολύτως περίπτωση, στην οριοθέτηση των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας των κρατών, πόσω μάλλον και των υποθαλάσσιων περιοχών ανάμεσα στα όμορα ή απέναντι κράτη, καθεστώς που άπτεται εκείνου της υφαλοκρηπίδας.

Από τα είκοσι ένα συνολικά παράκτια μεσογειακά κράτη, επτά γειτονεύουν άμεσα στην περιοχή της νότιο-ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, με κυρίαρχη την παρουσία της Αιγύπτου και μικρότερο σε έκταση κράτος την Κύπρο, που μαζί με τη Μάλτα αποτελούν τα μοναδικά νησιωτικά κράτη της περιοχής [9].

file02-09042012.jpg

Από τα κράτη αυτά σημαντικότερο σε επίπεδο συνολικού μήκους ακτών είναι η Ελλάδα [11] και μικρότερο η Συρία και αμέσως μετά ο Λίβανος. Ενώ, σε επίπεδο μήκους ακτών, αποκλειστικά στην περιοχή αυτή, δεσπόζει η παρουσία της Τουρκίας, με ακτογραμμή της τάξης των 1.577 χμ, απέναντι στη νησιωτική στην περιοχή Ελλάδα, την Κύπρο και την όμορή της Συρία [12].

file03-09042012.jpg

Στο βυθό και το υπέδαφος της υποθαλάσσιας περιοχής της νοτιο-ανατολικής μεσογειακής λεκάνης έχουν εντοπιστεί τελευταίως σημαντικά αποθέματα υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και όχι μόνον (βλ. και περίπτωση υδριτών, ή ενυδατωμένων υδρογονανθράκων). Αυτό αποτελεί και την κύρια αιτία της εναγώνιας προσπάθειας των ενδιαφερόμενων στην περιοχή κρατών για άμεση οριοθέτηση των ζωνών εθνικής δικαιοδοσίας τους και προσδιορισμό των κυριαρχικών κατά το διεθνές δίκαιο δικαιωμάτων τους επί των φυσικών πόρων του βυθού και του υπεδάφους της θαλάσσιας αυτής περιοχής, με στόχο πάντα τον άμεσο εντοπισμό των σχετικών κοιτασμάτων αλλά και την ταχύτερη δυνατή εκμετάλλευσή τους [14].

Από την πλευρά της αποδοχής και εφαρμογής των κανόνων του διεθνούς δικαίου της θάλασσας θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τα επτά ενδιαφερόμενα στην περιοχή κράτη, δύο, το Ισραήλ και η Τουρκία είχαν καταψηφίσει τη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ (1982). Εντούτοις, οι προσπάθειες εφαρμογής συγκεκριμένων διατάξεών της, εντοπίζονται ήδη από το 1986, όπου η Τουρκία οριοθετεί με την τότε ΕΣΣΔ την ΑΟΖ της στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ και οι δύο χώρες, όπως και όλες οι υπόλοιπες, διαθέτουν στην ίδια περιοχή αιγιαλίτιδα ζώνη της τάξης των 12 ναυτικών μιλίων, εξαιρουμένης μόνον της Ελλάδας που αποτελεί και τη μοναδική χώρα που διατηρεί στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου την ελάχιστη πλέον διεθνώς αιγιαλίτιδα ζώνη της τάξης των 6 νμ [15].

Μέχρι σήμερα το σύνολο περίπου των είκοσι ενός κρατών της Μεσογείου συμπεριλαμβανομένων επίσης και των παράκτιων κρατών της Μαύρης Θάλασσας έχουν επιδείξει έντονο ενδιαφέρον ανάπτυξης πολιτικών συνεργασίας σε επίπεδο πάντα της καλλιέργειας ιδιαίτερων σχέσεων καλής γειτονίας, με αποτέλεσμα ελάχιστες θαλάσσιες περιοχές να παραμένουν δίχως οριοθετική ρύθμιση. Μοναδική ουσιαστικά περίπτωση αποτελεί η διαρκής άρνηση της Τουρκίας να αποδεχτεί τις ρυθμίσεις του διεθνούς δικαίου της θάλασσας αναφορικά κυρίως με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας επιλεκτικά για την περιοχή του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της γεωγραφικής επέκτασης στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Μεσογείου λόγω της παρουσίας του ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου και της Στρογγύλης στην περιοχή. Η διαμάχη αυτή ανάμεσα στις δύο χώρες, Ελλάδα - Τουρκία, συντηρείται σκοπίμως από την πλευρά της Τουρκίας ήδη από το 1973, εντασσόμενη σε ένα ευρύτερο φάσμα τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κυρίως στο Αιγαίο και επιδιώκοντας την πλήρη ανατροπή του status quo [16].