O Ολάντ και η κληρονομιά των Γάλλων σοσιαλιστών

Την περασμένη Κυριακή, μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας, η Γαλλία εξέλεξε έναν σοσιαλιστή για πρόεδρο. Ο Φρανσουά Ολάντ - ο οποίος ορκίστηκε την Τρίτη - είναι αρκετά διαφορετικός από τον προκάτοχό του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, όπως και οι καιροί είναι διαφορετικοί. Ο Μιτεράν δημιούργησε το σύγχρονο Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1969, και η νίκη του για «τους ανθρώπους της αριστεράς» προβλήθηκε ως η «ρήξη» με τα γκωλικά θεμέλια της Πέμπτης Δημοκρατίας. Εκ των υστέρων κρίθηκε ότι αντιπροσώπευε επίσης και την τελική πράξη που νομιμοποιούσε την ίδια την δημοκρατία. Ο Ολάντ υπηρέτησε επί μακρό χρόνο ως γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος και αυτός ο μέτριος ρόλος αντιστοιχίζεται με τους ομοίως μέτριους στόχους που έχει ανακοινώσει για την προεδρία του.

Όπως έχω υποστηρίξει σε ένα δοκίμιο πριν τις εκλογές [1], ο Ολάντ έχει δεσμευτεί να διαπραγματευτεί ευρύτερες αλλαγές στο ευρωπαϊκό σύμφωνο λιτότητας, αλλαγές που θα δημιουργήσουν εργαλεία για την οικονομική ανάπτυξη. Για τη Γαλλία, έχει επίσης δεσμευθεί να διατηρήσει τουλάχιστον μερικά από τα βασικά επιτεύγματα των ετών του Μιτεράν και των προηγούμενων σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Έχει δεσμευθεί να διατηρήσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 έτη, να αυξήσει τον αριθμό των εκπαιδευτικών και των αστυνομικών και να χρησιμοποιηθούν κρατικοί πόροι για να επιδοτηθεί η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η αύξηση αυτή των δαπανών, υποστηρίζει, θα πρέπει να καλυφθεί από την αύξηση της φορολογίας στους πλούσιους. Έχει επίσης υποσχεθεί να καταθέσει νομοθεσία που θα δώσει στους μετανάστες (υπηκόους τρίτων χωρών, δηλαδή, που δεν είναι πολίτες χώρας της ΕΕ) το δικαίωμα του εκλέγειν στις τοπικές εκλογές, μια υπόσχεση της εποχής του Μιτεράν- που ποτέ δεν εκπληρώθηκε.

Από την άλλη πλευρά, στην πορεία μέχρι τον δεύτερο γύρο των εκλογών, η θέση του Ολάντ για τη μετανάστευση σκλήρυνε σημαντικά. Σε μια χειρονομία προς τους συμπαθούντες το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, ορκίστηκε να «επανενώσει το γαλλικό λαό». Πιο συγκεκριμένα, υποσχέθηκε να περιορίσει την οικονομική μετανάστευση νομοθετώντας κάθε χρόνο τον αριθμό των αιτήσεων για βίζα εργασίας που θα γίνεται αποδεκτός (μια περσινή πρόταση της κυβέρνησης Σαρκοζί που ποτέ δεν θεσμοθετήθηκε). Έχει επίσης δεσμευτεί να υποστηρίξει ανυποχώρητα την κοσμικότητα (δηλαδή τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους) και μια πιο σθεναρή προσέγγιση για υποθέσεις ασύλου και παράνομων μεταναστών.

Η ικανότητα του Ολάντ να τηρήσει τις δεσμεύσεις αυτές, όμως, εξαρτάται από τα αποτελέσματα των επικείμενων βουλευτικών εκλογών που είναι προγραμματισμένες για τον Ιούνιο. Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών αποκάλυψαν ένα εκλογικό σώμα περισσότερο ή λιγότερο ομοιόμορφα κατανεμημένο μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι οι Σοσιαλιστές και η αριστερά ετοιμάζονται για τις εκλογές με ισχυρά, αν όχι συντριπτικά, πλεονεκτήματα.

Παρά την εντυπωσιακά αδύναμη ηγεσία του κόμματος, από το 2008 οι ψηφοφόροι έχουν ευνοήσει ολοένα και περισσότερο τους Σοσιαλιστές. Τα σημαντικά κέρδη που κατέγραψαν στις τοπικές εκλογές το 2008 δημιούργησαν σαρωτικές νίκες στις περιφερειακές εκλογές του 2010, και στη συνέχεια θριάμβευσαν και πάλι στις επαρχιακές εκλογές πέρυσι. Εν μέρει ως αποτέλεσμα αυτών των νικών, πέρυσι οι σοσιαλιστές πήραν τον έλεγχο της εμμέσως εκλεγμένης γαλλικής Γερουσίας, για πρώτη φορά στο πλαίσιο της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Δεύτερον, οι σχετικές έρευνες δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων (αμφοτέρων των Ολάντ και Σαρκοζί) θα ήθελαν να δουν μια νομοθετική πλειοψηφία ευνοϊκή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η μετεκλογική ανάλυση δείχνει ότι ο Ολάντ κέρδισε τις 333 από τις 577 εκλογικές περιφέρειες της Γαλλίας. Τέλος, υπάρχει η ισχυρή πρόκληση από το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στην Ένωση Γκωλικών για ένα Λαϊκό Κίνημα (το κόμμα του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί). Εάν η πρόκληση αυτή είναι τόσο ισχυρή όσο προβλέπουν ορισμένοι, θα διαιρέσει τις ψήφους της δεξιάς στο δεύτερο γύρο σε περισσότερες από 300 εκλογικές περιφέρειες.

Ως εκ τούτου, το σημαντικό ερώτημα δεν φαίνεται να είναι αν η αριστερά θα κερδίσει, αλλά πόσο μεγάλη θα είναι η σοσιαλιστική - αριστερή πλειοψηφία. Και αυτό θα αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο – εάν οι απώλειες είναι αρκετά σοβαρές- να προκαλέσει την αναδιάρθρωση των γαλλικών κομμάτων της δεξιάς, κάτι που θα ευνοήσει το ενισχυμένο ριζοσπαστικό δεξιό Εθνικό Μέτωπο.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/137640/martin-a-schain/mitterrand...

Συνδέσεις:
[1] http://www.foreignaffairs.gr/articles/68775/martin-a-schain/o-olant-eina...
Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση https://twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση http://www.facebook.com/pages/Foreign-Affairs-Hellenic-Edition/191397164...