Ο δρόμος προς την D-Day

Την ημέρα, στις παμπ και στις γωνίες του δρόμου πρόβαλαν οι εξωτικές στρατιωτικές πουλάδες Νορβηγών, Ινδών, Βέλγων και Τσέχων, στρατιωτών από το Γιορκσάιρ και το Γουέλς, και περισσότερων Γιάνκηδων από ό, τι ζούσαν σε όλη τη Νεμπράσκα. Οι ράφτες της Σάβιλ Ρόου παρείχαν ειδικούς που έραβαν κατά παραγγελία οποιοδήποτε τμήμα της στολής, από τον χιτώνα ως το παντελόνι, κι ένας ευκατάστατος αξιωματικός θα μπορούσε να βρει να αγοράσει ακόμη κι ένα αγγλικό στρατιωτικό αδιάβροχο στο Μπέρμπερι ή ένα ασημένιο φλασκί τσέπης στο Ντάνχιλλ. Ακόμη και οι στρατιώτες που είχαν έρθει πρόσφατα από το μέτωπο της Μεσογείου είχαν αποκτήσει μεγάλες κηλίδες χρώματος, χάρη στα χάπια κατά της ελονοσίας που προσέδιδαν στο δέρμα τους μια απόχρωση κολοκύθας.

ΗΓΕΜΟΝΕΣ

Πουθενά δεν ήταν οι στολές πιο εντυπωσιακές, το πρωί της Δευτέρας 15 Μαΐου, από ό, τι στο σχολείο του Αγίου Παύλου στην οδό Χάμμερσμιθ, στο δυτικό Λονδίνο. Εκεί, συγκεντρώθηκε το μεγαλύτερο αγγλο-αμερικανικό στρατιωτικό κονκλάβιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου την 1.720η ημέρα του πολέμου προκειμένου να προβάρει το θανάσιμο πλήγμα που είχε σκοπό να καταστρέψει το Τρίτο Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ. Ναύαρχοι, στρατηγοί, στρατιωτικοί διοικητές, ειδικοί στο υλικό πολέμου, και υπεύθυνοι προσωπικού ανά βαθμό κατέβηκαν από τις λιμουζίνες τους και μπήκαν σε ένα γοτθικό κτίριο από κόκκινο τούβλο και τερακότα, όπου η αμερικανική στρατιωτική αστυνομία - γνωστή ως «νιφάδες», από το λευκό στα κράνη τους, στις ζώνες για το πιστόλι τους, στα κολάν του ποδιού και στα γάντια – εξέτασαν εξονυχιστικά τις 146 τυπωμένες προσκλήσεις που είχαν σταλεί ένα μήνα νωρίτερα. Στη συνέχεια, έξι ένστολοι κλητήρες συνόδευαν τους επισκέπτες, που αργότερα περιγράφηκαν ως «μεγάλοι άνδρες που τους ακολουθούσε ο αέρας της φήμης τους», μέσα στην Αίθουσα Προτομών, ένα κρύο και αμυδρά φωτισμένο αμφιθέατρο με μαύρες κολώνες και σκληρούς, στενούς πάγκους που έλεγες ότι είχαν σχεδιαστεί για να κρατούν τα μικρά σχολιαρόπαιδα ξύπνια.

Τώρα, στην Αίθουσα Προτομών στοιχίζονταν άκρως απόρρητα διαγράμματα και χάρτες. Από τον Ιανουάριο, το σχολείο είχε αποτελέσει την έδρα της βρετανικής 21ης Στρατιάς, κι εδώ είχε γίνει ο λεπτομερής προγραμματισμός για την Επιχείρηση Overlord (Ηγεμόνας), η συμμαχική εισβολή στη Γαλλία. Καθώς όλο και περισσότεροι ανώτεροι αξιωματικοί κάθονταν από τη Β σειρά ως την J, ορισμένοι άπλωναν κουβέρτες στα γόνατά τους ή έριχναν στους ώμους τα πανωφόρια τους λόγω του ψύχους. Στη σειρά Α, 14 πολυθρόνες τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, προορίζονταν αποκλειστικά για τους υψηλότερα ιστάμενους, και τώρα αυτοί οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να παίρνουν τις θέσεις τους. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσόρτσιλ, ντυμένος με ένα μαύρο παλτό ως τα πόδια και με το συνηθισμένο του πούρο Αβάνας, μπήκε μαζί με τον Ανώτατο Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων, τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Δεν τους υποδέχτηκαν ούτε επευφημίες, ούτε χειροκροτήματα, αλλά η ομήγυρη πετάχτηκε όρθια όταν ο Γεώργιος Στ΄ πέρασε από το διάδρομο για να καθίσει στα δεξιά του Αϊζενχάουερ. Ο Τσώρτσιλ υποκλίθηκε στον μονάρχη του και συνέχισε να ρουφάει το πούρο του.

Ενόσω περίμεναν να ξεκινήσουν στις δέκα ή ώρα το πρωί, αυτοί οι άνδρες, με τον αέρα της υπεροχής, είχαν κάθε λόγο να χαίρονται για τις κοινές τους νίκες και να ελπίζουν σε ακόμη μεγαλύτερες νίκες στο μέλλον. Σχεδόν όλοι οι ανώτεροι διοικητές είχαν υπηρετήσει μαζί στη Μεσόγειο - ονόμαζαν τους εαυτούς τους «Mediterraneanites» - και μοιράζονταν το ίδιο συναίσθημα με τον Αϊζενχάουερ όταν έλεγε ότι «το μέτωπο της Μεσογείου το έχω στο αίμα μου». Είχαν πράγματι αιματοκυλιστεί εκεί, αρχίζοντας με την εισβολή στη Βόρεια Αφρική, το Νοέμβριο του 1942, όταν οι αγγλο-αμερικανικές δυνάμεις είχαν παραμερίσει την αδύναμη γαλλική αμυντική γραμμή τού Βισύ, και στη συνέχεια είχαν στραφεί στα ανατολικά, μέσα από το παγωμένα Όρη Άτλας της Τυνησίας. Με τη συνδρομή της βρετανικής Όγδοης Στρατιάς, που είχε προωθηθεί από την Αίγυπτο, μετά από μια νίκη ορόσημο στο Ελ Αλαμέιν, οι δυνάμεις αυτές είχαν πολεμήσει τις γερμανικές και ιταλικές λεγεώνες επί πέντε μήνες προτού 250 χιλιάδες στρατιώτες του Άξονα παραδοθούν, στα μέσα Μαΐου του 1943.

Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί εφόρμησαν στη Σικελία δύο μήνες αργότερα, κατακτώντας το νησί μέσα σε έξι εβδομάδες προτού εισβάλλουν στην ηπειρωτική Ιταλία, στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι είχε καταρρεύσει, και η νέα κυβέρνηση στη Ρώμη είχε παραιτηθεί από το Σύμφωνο του Ατσαλιού, ένα δημιούργημα του Άξονα, για να συντάξει κοινό μέτωπο με τους Συμμάχους. Αλλά ο υπέρ πάντων αγώνας στο Σαλέρνο, νότια της Νάπολης, προανήγγειλε μια άλλη φοβερή εκστρατεία το χειμώνα, καθώς τα συμμαχικά στρατεύματα έδιναν τη μια αιματηρή μάχη μετά την άλλη, για να προχωρήσουν 350 χλμ στην ιταλική «μπότα», απέναντι σε οχυρωμένες και ανθεκτικές γερμανικές δυνάμεις, σε μέρη όπως το Σαν Πιέτρο, η Ορτόνα, ο ποταμός Ράπιντο, το Κασίνο και το Άντζιο. Με επικεφαλής τον Αϊζενχάουερ, πολλοί από τους Mediterraneanites είχαν φύγει για το Ηνωμένο Βασίλειο, στα μέσα της εκστρατείας, για να ξεκινήσουν τον προγραμματισμό του «Ηγεμόνα», και θα μπορούσαν μόνο να ελπίζουν ότι η επίθεση της άνοιξης - που ξεκίνησε στις 11 Μαΐου με την κωδική ονομασία «Διάδημα»- θα έσπαγε το αδιέξοδο στην κεντρική Ιταλία και θα οδηγούσε τις πολύπαθες συμμαχικές δυνάμεις στη Ρώμη και πέραν αυτής.