Έχε γειά Σαακασβίλι

Η φήμη τής Γεωργίας ως μια γοητευτική χώρα υπήρχε εδώ και πολύ καιρό. Ταξιδεύοντας στην Σοβιετική Ένωση το 1947, ο συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ άκουγε τους Ρώσους να επικαλούνται κατ' επανάληψη το «μαγικό όνομα της Γεωργίας». «Μιλούσαν για τους Γεωργιανούς ως υπερανθρώπους, μεγάλους πότες, μεγάλους χορευτές, σπουδαίους μουσικούς, φοβερούς εργαζόμενους και εραστές», έγραφε τότε ο Στάινμπεκ.

Ήταν το βασικό επίτευγμα του Μιχαήλ -«Μίσα»- Σαακασβίλι, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος της Γεωργίας το 2004, να καταφέρει να θέσει τα θέλγητρα τής χώρας του στο επίκεντρο μιας μεγάλης στρατηγικής, που είχε στόχο να εξασφαλίσει ισχύ στη Γεωργία κερδίζοντας την εύνοια της Δύσης γενικά, και του Λευκού Οίκου τού Τζορτζ Μπους [του νεότερου], ειδικότερα. Όπως ήταν αναπόφευκτο, η στρατηγική απέτυχε, τελικά. Μόλις πριν από ένα χρόνο, θεωρείτο σίγουρο ότι ο Σαακασβίλι θα κέρδιζε τις βουλευτικές εκλογές και ότι η ομάδα του θα παρέμενε στην εξουσία σχεδόν επ' αόριστον. Αλλά, η ήττα στις βουλευτικές εκλογές, τον Οκτώβριο του 2013, κι ένα κύμα αποκαλύψεων έκτοτε σχετικά με τις καταχρήσεις που διαπράχθηκαν από την κυβέρνησή του, έχουν στείλει τη δημοτικότητά του στα τάρταρα. Μια δημοσκόπηση τον περασμένο μήνα διαπίστωσε ότι το 57% των Γεωργιανών αντιπαθούν τον Σαακασβίλι. Μόνο το 15% της χώρας εγκρίνει τις επιδόσεις τής θητείας του. Έχοντας κυριαρχήσει στην Γεωργία για εννέα χρόνια, ο Σαακασβίλι παρέμενε ακόμα αρχηγός τού κράτους τούς τελευταίους δώδεκα μήνες, αλλά στην πράξη η παρουσία του ήταν άνευ σημασίας.

Αλλά για τον Σαακασβίλι ήταν πάντα εμφανές ότι η επιδίωξη της δημοτικότητας στην Δύση ήταν εξίσου σημαντική με την διατήρηση της δημοτικότητάς του στο εσωτερικό. Κατά μια έννοια, το σημαντικότερο ερώτημα δεν είναι γιατί αυτή η επιδίωξη απέτυχε, αλλά γιατί διήρκεσε τόσο πολύ. Και τούτο είναι ένα ερώτημα που μόνο οι υποστηρικτές τού Σαακασβίλι στη Δύση μπορούν να απαντήσουν.

ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Αν για την αποτίμηση της πολιτικής κληρονομιάς τού Σαακασβίλι είναι δύσκολο να διαχωριστεί ο μύθος από την πραγματικότητα, αυτό οφείλεται στο ότι κρατούσε εσκεμμένα θολά τα όρια ανάμεσα στην πολιτική πραγματικότητα της Γεωργίας και στις δικές του προσπάθειες στις δημόσιες σχέσεις. Μεγάλο μέρος τής προεδρίας τού Σαακασβίλι ήταν μια άσκηση αλλαγής εθνικής ταυτότητας (rebranding) κατά το παράδειγμα της εκστρατείας τού Τόνι Μπλερ «Cool Britannia», τη δεκαετία του 1990.

Η λαοφιλής Επανάσταση των Ρόδων, της οποίας ηγήθηκε ο Σαακασβίλι το Νοέμβριο του 2003, ήταν αρκούντως πραγματική. Έριξε το καθεστώς τού πρώην προστάτη του, Έντουαρντ Σεβαρντνάτζε, από την εξουσία. Δύο μήνες αργότερα, ο Σαακασβίλι έγινε ο νεότερος αρχηγός κράτους στην Ευρώπη, και διόρισε μια από τις ηλικιακά νεότερες κυβερνήσεις, πρόθυμος να επιχειρήσει μια σειρά από κρατικές μεταρρυθμίσεις.

Αλλά στη συνέχεια, ο ίδιος ο Σαακασβίλι μόνο περιστασιακά ασχολούνταν με την καθημερινότητα της διακυβέρνησης. Κύριο ενδιαφέρον του ήταν να υπηρετεί δύο ρόλους: ενός ανθρώπου με ιδέες κι ενός επικεφαλής πωλήσεων για τις μεταρρυθμίσεις του. Ο Σαακασβίλι υιοθέτησε τον ρόλο με ενθουσιασμό, προωθώντας ακούραστα την ιδέα ότι, χάρη στην Επανάσταση των Ρόδων, η Γεωργία είχε βιώσει μια «πνευματική επανάσταση», ότι οι Γεωργιανοί είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν την ιστορία τους και να ενωθούν με την Δύση με μια σαρωτική πολιτική και ψυχολογική μεταμόρφωση.

Περιττό να πούμε ότι αυτό το μήνυμα ήταν ελκυστικό για πολλούς Δυτικούς, ιδίως για τις πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ που διψούσαν για οτιδήποτε θα μπορούσε να περιγραφεί ως «αντι–ρωσική», μετα-σοβιετική ιστορία επιτυχίας (και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έπραττε τα δέοντα από την πλευρά του, βοηθώντας στην προώθηση του μηνύματος, μέσω της σθεναρής του αντίστασης σε αυτό). Ο Σαακασβίλι παρείχε γενναιόδωρη πρόσβαση στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, και ιδίως σε έντυπα όπως οι Financial Times, ο Economist και η Wall Street Journal, τα οποία ανταπέδωσαν αφιερώνοντας μεγάλη προσοχή στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις τής κυβέρνησής του. Ο Σαακασβίλι ίσως να είναι το μόνο πρόσωπο που έχει φιλοξενηθεί δύο φορές στην στήλη «Γεύμα με τους FT».

Πιο μοιραίο, ωστόσο, δεν ήταν το φλερτ τού Σαακασβίλι με τα μέσα ενημέρωσης, αλλά με έναν ομόλογό του επικεφαλής κράτους: τον Τζορτζ Ου. Μπους. Όταν ο Σαακασβίλι πήγε στην Ουάσιγκτον τον Φεβρουάριο του 2004, έκανε τα πάντα για να εξασφαλίσει ότι θα είναι κεραυνοβόλος ο έρωτας των δύο τους. Κατά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο, είπε σε ένα ενθουσιώδες ακροατήριο, με τα γρήγορα και άπταιστα αγγλικά του, ότι, ως πρώην φοιτητής του Πανεπιστημίου George Washington, ήταν «σαν να επέστρεφε σπίτι του». Μια ώρα πριν από την πρώτη συνάντηση στο Οβάλ Γραφείο με τον Μπους, ο Σαακασβίλι λέγεται ότι μελέτησε στα γρήγορα την ομιλία για την Κατάσταση του Έθνους, την οποία είχε εκφωνήσει ο Μπους ένα μήνα νωρίτερα. Όταν ο Σαακασβίλι, στην ιδιωτική του συνάντηση με τον Πρόεδρο, άρχισε να επαναλαμβάνει αυτολεξεί μερικές από τις φράσεις τής ομιλίας του για την ελευθερία και την δημοκρατία, ο Μπους και η ομάδα του τον άκουγαν με έκσταση. Από εκείνη την στιγμή, όπως φαίνεται, ο Μπους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Σαακασβίλι ήταν «δικός μας». Στα δημόσια σχόλια που ακολούθησαν, ο Μπους είπε στον Σαακασβίλι, «Είμαι περήφανος που μπορώ να σε αποκαλώ φίλο».

Ο Σαακασβίλι ταίριαζε απόλυτα με την αγαπημένη εικόνα τού Μπους περί ενός μεταρρυθμιστή ηγέτη: ήταν νέος, μιλούσε άπταιστα αγγλικά, ήταν εξοικειωμένος με το λεξιλόγιο της μεταρρύθμισης και της δημοκρατίας, και, αν μη τι άλλο, ήταν έτοιμος να στηρίξει τους στόχους τής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ήταν, επίσης, εντυπωσιασμένοι από την δέσμευσή του για την οικοδόμηση του κράτους στην ίδια την Γεωργία. Τα πρώτα χρόνια τής προεδρίας τού Σαακασβίλι υπήρξαν μεγάλη επιτυχία. Σε μικρό χρονικό διάστημα, ξήλωσε το μεγαλύτερο μέρος τής γραφειοκρατίας τής χώρας που είχε μείνει από τη σοβιετική εποχή, εγκαινιάζοντας νέα όργανα χάραξης πολιτικής, νέα δύναμη τροχαίας, καθώς και νέες φορολογικές και περιφερειακές Αρχές. Αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η δωροδοκία στο χαμηλό επίπεδο. Τα πάντα, από το σχολικό σύστημα ως την όψη τής εθνικής σημαίας, αναθεωρήθηκαν.

Αλλά οι Αμερικανοί δεν φαινόταν να ενοχλούνται από το γεγονός ότι το ύφος τής ηγεσίας τού Σαακασβίλι ήταν πολύ πιο αυταρχικό από ό,τι η φιλελεύθερη ρητορική του. Οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού από την κυβέρνησή του επιβλήθηκαν από τα πάνω προς τα κάτω με αρκετή βιαιότητα και αδιαφορία για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ο υπουργός Εσωτερικών τού Σαακασβίλι, ο Βάνο Μεραμπισβίλι, υπηρέτησε ως η μακρά χείρα τού Προέδρου. Ο Μεραμπισβίλι κέρδισε επάξια τον έπαινο για την καταστολή των βαρόνων τού οργανωμένου εγκλήματος στην Γεωργία. Αλλά, ο μηχανισμός τον οποίο έχτισε, έκανε την Γεωργία αστυνομικό κράτος. Η στενότατη επιτήρηση έγινε ρουτίνα. Το δίκτυο των Σωμάτων Ασφαλείας έγινε τόσο μεγάλο που ο κατά κεφαλήν αριθμός των φυλακισμένων στη Γεωργία έγινε ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη - και οι στατιστικές κρύβουν χιλιάδες ανθρώπων που ζουν στο κενό λόγω ενός διεφθαρμένου συστήματος διαπραγμάτευσης επί μηνύσεων που απειλεί να οδηγήσει στη φυλάκισή τους, ανά πάσα στιγμή, ακόμη και χωρίς δίκη. Μέσα στις φυλακές τής χώρας, το κράτος εφαρμόζει βασανιστήρια θεσμοθετημένα, συμπεριλαμβανομένων των βιασμών κρατουμένων από τους δεσμοφύλακες.

ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Μέχρι το 2007, στη Γεωργία υπήρχε ένα μεγάλο μέρος τού εκλογικού Σώματος που αισθανόταν περιθωριοποιημένο ή ξεχασμένο από τον Σαακασβίλι. Οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχαν γίνει επίσης πιο σκεπτικιστικές. Αλλά οι περισσότεροι υποστηρικτές τού Σαακασβίλι στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς κι εκείνοι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, παρέμειναν πιστοί σε αυτόν.

Η αμερικανική υποστήριξη συνέβαλε στο να τον προστατέψει από ένα μέρος τής εγχώριας κριτικής - αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν η καταστροφή του. Αν και οι Αμερικανοί και Γεωργιανοί πολίτες είχαν τη συνήθεια να χρησιμοποιούν τη λέξη «σύμμαχος» όταν αναφέρονταν ο ένας στον άλλο, δεν υπήρξε ποτέ καμία επίσημη συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών. Ο Σαακασβίλι άφησε την κρίση του να παρασυρθεί από τις λαμπερές υποδοχές που του επιφύλαξε ο Μπους στον Λευκό Οίκο.

Οι λάθος εκτιμήσεις τού Σαακασβίλι αποκαλύφθηκαν με τραγικό τρόπο τον Αύγουστο του 2008, όταν ξέσπασε ο πόλεμος με την Ρωσία για την αποσχισθείσα επαρχία τής Γεωργίας, τη Νότια Οσετία. Γνωρίζουμε πλέον ότι ο πόλεμος προκλήθηκε από την απόφαση του Σαακασβίλι να επιτεθεί στην πόλη τής Νότιας Οσετίας, Τσχινβάλι, σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να ανακαταλάβει την επαρχία με τη βία, μόνο και μόνο για να προκαλέσει μια μαζική - και καλά προετοιμασμένη - ρωσική επίθεση στην χώρα του. Ο Σαακασβίλι ίσως πίστευε ότι αν καταλάμβανε το Τσκινβάλι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τον υποστήριζαν κατά της Ρωσίας. Σε μια συνέντευξη στο BBC για τον πόλεμο, προσπάθησε να εξηγήσει το σκεπτικό του: «Ας ελπίσουμε ότι η Διεθνής Κοινότητα θα ξυπνήσει και θα δει – εμείς επικεντρώνουμε τις προσπάθειές μας για να έχουμε κάποιου είδους αντιστροφή τής κατάστασης». Δεν έχουμε μάθει ακόμη αν αυτό ήταν μια τυφλή εικασία ή αν βασιζόταν σε ιδιωτικές διαβεβαιώσεις από τους υποστηρικτές του στην Ουάσιγκτον. Βέβαια, οι ανώτεροι αξιωματούχοι τού είπαν να μην επιλέξει την στρατιωτική λύση. Το 2005, ο ίδιος ο Μπους είχε πει στον Σαακασβίλι ότι αν πήγαινε σε πόλεμο με την Ρωσία, «το ιππικό των ΗΠΑ δεν θα φανεί στον ορίζοντα». Και όταν ο πόλεμος ήταν σε εξέλιξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως έπρεπε, δεν έκαναν τίποτα για να παρέμβουν.

Ο πόλεμος αποκάλυψε, επίσης, τα όρια της προσωπικής γοητείας και λάμψης. Οι ξένοι συνομιλητές του δήλωναν ταυτόχρονα εντυπωσιασμένοι και εξαντλημένοι από την τάση τού Σαακασβίλι να ξεκινάει απέραντους μονολόγους. Ένας δυτικός συνομιλητής του είπε, «Μετά από μια συζήτηση μαζί του, θα πρέπει να ξαπλώσετε. Θα χρειαστείτε ένα ποτό». Παρατηρητές σημείωναν ότι οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων από τον Σαακασβίλι ήταν τυχαίες, και ότι δεν τον ενδιέφερε να διατηρεί μια ατζέντα με τους στόχους τής κυβέρνησής του. Πράγματι, οι περισσότερες από τις αποφάσεις τής κυβέρνησης λαμβάνονταν από μια μικρή ομάδα συμβούλων - οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν νεότεροι από ό,τι ο ίδιος ο Σαακασβίλι, που ήταν μόλις 41 ετών το 2008 - σε συσκέψεις που πραγματοποιούνταν μετά τα μεσάνυχτα (που σήμαινε, παρεμπιπτόντως, ότι η κυβέρνηση της Γεωργίας εργαζόταν λίγο πολύ σε ώρα Ουάσιγκτον). Το ανεπίσημο σύστημα διακυβέρνησης του Σαακασβίλι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την πίεση. Ένας από τους λόγους που ο στρατός τής Γεωργίας λέγεται ότι δεν ήταν σε θέση να κρατήσει τις γραμμές του ήταν ότι δεχόταν εντολές μέσω κινητού τηλεφώνου και όχι μέσω οποιασδήποτε τυποποιημένης ιεραρχίας. Μετά από μόλις πέντε ημέρες, η Γεωργία υπέστη αναπόφευκτα ταπεινωτική ήττα από τους Ρώσους.

Στo αυθόρμητο και οξύ του στυλ ο Σαακασβίλι οφείλει τους παθιασμένους θαυμαστές του, αλλά κι ένα μεγάλο κατάλογο εχθρών, που κυμαίνονται από πολλούς πρώην υπουργούς του μέχρι την Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ.

Κάποια στιγμή μετά το 2008, υπήρξε μια σημαντική προσθήκη σε αυτόν τον κατάλογο που ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της Γεωργίας, ο Μπιντζίνα Ιβανισβίλι. Χάρη στην αγανάκτηση που προκαλούσαν οι τακτικές εκφοβισμού των Ρώσων, ο Σαακασβίλι ξεπέρασε τη θύελλα του πολέμου τού Αυγούστου. Ωστόσο, η δυσαρέσκεια αυξανόταν, και οι Γεωργιανοί τελικά συσπειρώθηκαν γύρω από τον Ιβανισβίλι, ο οποίος αρχικά είχε υποστηρίξει την κυβέρνηση Σαακασβίλι και χρηματοδότησε πολλά από τα σχέδιά της, αλλά τα «έσπασε» μαζί της εντελώς, για λόγους που δεν έχουν ακόμη πλήρως διευκρινιστεί.

Τα τελευταία δύο χρόνια η Γεωργία κυριαρχείται από την γεμάτη μνησικακία σύγκρουση μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Σαακασβίλι πρώτα επιχείρησε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του ως πρόεδρος για να καταστρέψει τον Ιβανισβίλι, προσπαθώντας να του παρακρατήσει το γεωργιανό διαβατήριό του, να του πάρει τα περιουσιακά στοιχεία, και να σταματήσει τις εκπομπές των μέσων ενημέρωσής του. Από τότε που κέρδισε τις εκλογές τον Οκτώβριο του 2012, ο Ιβανισβίλι έχει κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει τον Σαακασβίλι, προσπαθώντας να κόψει την χρηματοδότηση στον προεδρικό μηχανισμό και να οδηγήσει στη φυλακή ορισμένους από τους φίλους του.

ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ

Είναι προς τιμήν τού Σαακασβίλι ότι, παρ’ όλο που ο ίδιος δεν είναι δημοκράτης, είχε αρκετή επίγνωση της υστεροφημίας του ώστε να επιτρέψει στους Γεωργιανούς να βιώσουν την πολιτική αλλαγή που τόσο ξεκάθαρα ήθελαν. Από πέρσι, η Γεωργία έχει γίνει πιο… γεωργιανή. Είναι ταυτόχρονα πιο δημοκρατική, πιο ανοιχτή, πιο εθνικιστική και Χριστιανή Ορθόδοξη. Τώρα, φαίνεται ωσάν η «πνευματική επανάσταση» τού Σαακασβίλι να ήταν ως επί το πλείστον μια οφθαλμαπάτη. Η πολύ προβεβλημένη εκστρατεία αποσταλινοποίησης που έκανε, ήταν ενδεικτική περίπτωση: η πιο αποφασιστική της κίνηση ήταν η απομάκρυνση του τεράστιου αγάλματος του Στάλιν από την πατρίδα τού δικτάτορα στο Γκόρι, αλλά έγινε χωρίς καμία δημόσια συζήτηση, και συγκάλυψε την δυσάρεστη πραγματικότητα ότι οι Γεωργιανοί τρέφουν σεβασμό στη μνήμη τού Στάλιν (μια δημοσκόπηση από το Carnegie Endowment, τον περασμένο Οκτώβριο, έδειξε ότι το 45% των Γεωργιανών είχε ακόμα θετικά συναισθήματα για τον δικτάτορα). Τώρα, οι κάτοικοι του Γκόρι θέλουν να βάλουν πάλι πίσω το άγαλμα του Στάλιν.

Από πρακτική άποψη, ο απολογισμός τής νέας κυβέρνησης είναι μέχρι στιγμής ανάμεικτος. Έχει σημειώσει πρόοδο στην αντιμετώπιση ορισμένων από τα προβλήματα που άφησε πίσω του ο Σαακασβίλι. Η δικαστική εξουσία έχει ενισχυθεί ώστε να είναι απαλλαγμένη από τον πολιτικό έλεγχο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πολύ πιο πολυφωνικά. Το κοινοβούλιο είναι πιο ενεργό και δεν αποτελεί πλέον απλά ένα νομιμοποιητή για τα κόλπα του προέδρου. Η κυβέρνηση έχει βοηθήσει να υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ροή στα σύνορα με την Αμπχαζία και είναι παρούσα μέχρι τη Νότια Οσετία. Αλλά, η νέα κυβέρνηση δεν διαθέτει μερικές από τις αρετές τού σιδηρού προκάτοχου της. Οι ρυθμοί ανάπτυξης έχουν επιβραδυνθεί, και τα μεγαλύτερα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της Γεωργίας, εκείνα της ανεργίας και της φτώχειας στις αγροτικές περιοχές, έχουν μείνει στα ίδια επίπεδα, παρά τις υποσχέσεις τού Ιβανισβίλι. Ορισμένες αλλαγές πολιτικής, ωστόσο, που εκκρεμούσαν εδώ και καιρό, έχουν επίσης δημιουργήσει νέα προβλήματα. Η ιδιαιτέρως απαραίτητη αμνήστευση φυλάκισης, η οποία μείωσε τον πληθυσμό των φυλακών της Γεωργίας σε πιο πολιτισμένα επίπεδα, έχει επίσης αυξήσει τα ποσοστά εγκληματικότητας. Ανησυχητικό είναι επίσης το γεγονός ότι υπήρξε ένας αριθμός [1] από δυσάρεστα επεισόδια μισαλλοδοξίας και βίας εναντίον των εθνικών και των σεξουαλικών μειονοτήτων, οι οποίες αισθάνονταν ότι προστατεύονταν περισσότερο από τον φιλοδυτικό Σαακασβίλι.

Αυτή την εβδομάδα, η Γεωργία απέκτησε έναν νέο πρόεδρο με λιγότερες συνταγματικές εξουσίες, τον πρώην πρύτανη Πανεπιστημίου, Γκιόργκι Μαργκβελασβίλι. Ο Ιβανισβίλι ετοιμάζεται, επίσης, να παραιτηθεί από πρωθυπουργός. Ως αποτέλεσμα, η Γεωργία θα έχει σύντομα δύο ηγέτες, έναν πρόεδρο κι έναν πρωθυπουργό, οι οποίοι δεν είναι σχεδόν καθόλου αναγνωρίσιμοι έξω από την χώρα. Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές τι θα γίνει με τον ίδιο τον Σαακασβίλι. Το κύριο ζήτημα είναι τώρα αν θα διωχθεί ποινικά μόλις παραιτηθεί από πρόεδρος. Το ερώτημα αυτό προφανώς εξαρτάται από το αν ο εισαγγελέας θα υποβάλει αποδεικτικά στοιχεία που είναι εντόνως ενοχοποιητικά. Όμως, ουσιαστικά, το ζήτημα είναι πολιτικό. Αποτελεί δυσοίωνο σημάδι ότι η μακρά χείρα τού Σαακασβίλι, ο Βάνο Μεραμπισβίλι είναι τώρα υπό κράτηση αντιμετωπίζοντας ποινικές διώξεις για τις πράξεις του ενόσω ήταν αξιωματούχος. Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα τού εκλογικού Σώματος στην Γεωργία, που επίσης θα στήριζε την σύλληψη του Σαακασβίλι. Την άποψη αυτή μπορεί να συμμερίζονται και πολλοί στην κυβέρνηση, όπως, ίσως, ο ίδιος ο Ιβανισβίλι.

Ωστόσο, θα πρέπει να έχουν πλήρη επίγνωση ότι μια σύλληψη του Σαακασβίλι θα αμαυρώσει την φήμη τής Γεωργίας στο εξωτερικό. Πολλοί Γεωργιανοί δεν υποτάσσονται πλέον στη γοητεία τού Σαακασβίλι, αλλά αυτή τού έχει φέρει φίλους σε χώρες με τις οποίες η νέα κυβέρνηση της Γεωργίας θα πρέπει να διατηρήσει καλές σχέσεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι διάδοχοι του Σαακασβίλι θα πρέπει να ανεχθούν το γεγονός ότι η φήμη του θα ξεπερνάει την δική τους, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, η πιο έξυπνη στάση τους θα είναι μάλλον να αποδεχτούν με ψυχραιμία το ειρωνικό γεγονός ότι το κυνήγι τής διεθνούς αναγνώρισης από τον Σαακασβίλι ήταν πιθανόν τόσο η αιτία τής ανατροπής του όσο και της τελικής σωτηρίας του.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140227/thomas-de-waal/so-long-saa...

Σύνδεσμοι:
[1] http://carnegieendowment.org/2013/03/01/stalin-puzzle-deciphering-post-s...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr