Ο Μόντι χάνει τον στόχο

Αλλά, η πρόταση του Μόντι για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με το να κάνει απλά ευκολότερη την απόκτηση γης, χάνει τον στόχο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι είναι δύσκολο οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις να αγοράσουν γη, αλλά ότι πολλοί δεν έχουν πλήρη δικαιώματα ιδιοκτησίας τής γης, ιδιαίτερα οι φτωχοί.

Τα δικαιώματα πολλών ατόμων στο να κατέχουν γη είναι περιορισμένα, και τα όρια της γης τους είναι ασαφή [20]. Οι γαιοκτήμονες πρέπει να γνωρίζουν ακριβώς τι κατέχουν και να είναι σε θέση να το πουλήσουν, αν το επιθυμούν, σε τιμές αγοράς. Αυτή την στιγμή, το κράτος μπορεί απλώς να αποφασίσει ότι θέλει ένα αγροτεμάχιο, να διαλέξει αυτό που πιστεύει ότι είναι μια δίκαιη τιμή και εν συνεχεία να αναγκάσει μια πώληση. Έτσι, κανένα άτομο δεν κατέχει πλήρως γη. Για τους φτωχούς, αυτό σημαίνει ότι το συνήθως μοναδικό περιουσιακό στοιχείο τους είναι θεμελιωδώς ανασφαλές.

Η κυβέρνηση του Κογκρέσου διαιώνιζε αυτήν την κατάσταση, πιθανόν επειδή δεν εμπιστευόταν την ελεύθερη αγορά. Αλλά ο Μόντι διακηρύσσει ότι είναι διαφορετικός. Το BJP εξέφρασε τον τολμηρό ισχυρισμό ότι μια κυβέρνηση υπέρ των επιχειρήσεων είναι επίσης υπέρ των φτωχών [21]. Ο καλύτερος τρόπος για να το αποδείξει θα ήταν να δώσει στους φτωχούς τής υπαίθρου καλά καθορισμένα δικαιώματα γης.

Η χορήγηση ξεκάθαρων δικαιωμάτων γης είναι μια τεράστια επιχείρηση, που πιθανότατα θα διαρκέσει πολλά χρόνια. Αλλά χωρίς αυτό, η Ινδία δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλούσια. Σε αυτό, η Κίνα είναι διδακτική. Το 1978, μια απελπιστικά φτωχή Κίνα παραχώρησε περιορισμένα δικαιώματα στους αγρότες [22]. Το αποτέλεσμα: Μια μαζική αύξηση της γεωργικής παραγωγικότητας, που τερμάτισε τον υποσιτισμό και επέτρεψε στους Κινέζους αγρότες να μετακινηθούν στις πόλεις [23] και να εργαστούν στην μεταποίηση, δημιουργώντας ένα οικονομικό θαύμα. Στην πραγματικότητα, από την Βρετανία τού 18ου αιώνα και μετά, οι προηγμένες οικονομίες καυχώνται για τα ισχυρότερα ιδιωτικά δικαιώματα γης ως σήμερα. Στο θέμα αυτό, ο Μόντι έχει την ευκαιρία να σηματοδοτήσει τον εαυτό του ως μεταρρυθμιστή - ή να αποτύχει.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΕΡΙΣΜΑΤΑ

Για να αυξηθούν οι επενδύσεις και η απασχόληση, η νέα κυβέρνηση πρέπει να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας. Πράγματι, η περιοριστική εργατική νομοθεσία [24] έχει στερήσει την Ινδία από την ευκαιρία να γίνει μια μεταποιητική «ατμομηχανή».

Είναι εύκολα κατανοητό ότι η δημογραφική έκρηξη της Ινδίας έχει ήδη ξεκινήσει [25]: Περίπου 200 εκατομμύρια άνθρωποι θα φτάσουν σε ηλικία εργασίας κατά την διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών. Αυτοί οι μελλοντικοί εργαζόμενοι θα μπορούσε να αποτελούν ένα τεράστιο όφελος, αλλά τώρα, είναι προορισμένοι να γίνουν ένα τεράστιο βάρος. Το ποσοστό των ατόμων σε ηλικία εργασίας που συμμετέχει στο εργατικό δυναμικό μειώθηκε σιγά-σιγά [26] από περίπου 60% το 2004 σε 56% το 2012. Δεν είναι σωστό να μιλήσουμε για χαμηλό ποσοστό ανεργίας, αν ο τεράστιος ινδικός πληθυσμός σε ηλικία εργασίας δεν μπορεί καν να ενταχθεί στο εργατικό δυναμικό. Η ραγδαία αύξηση των θέσεων εργασίας κατά το πρώτο μισό τής προηγούμενης δεκαετίας έχει δώσει την θέση του σε πιο αδύναμες επιδόσεις[27], κάτι που οφείλεται κυρίως στην αδυναμία απασχόλησης στον μεταποιητικό τομέα.

Αυτό που είναι λιγότερο κατανοητό είναι ότι οι δημογραφικές επεκτάσεις τελειώνουν. Τότε, η τεράστια μάζα των νέων εργαζομένων γίνεται μια τεράστια μάζα ανθρώπων όλο και περισσότερο εξαρτημένων από άλλους. Αυτό το φαινόμενο είναι πιο έντονο στις αναπτυσσόμενες χώρες με χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής [28] και η Ινδία κατατάσσεται τελευταία στο προσδόκιμο ζωής, με σημαντική διαφορά, μεταξύ των μεγαλύτερων οικονομιών τού κόσμου. Κάθε μήνα, ένα κομμάτι τού δημογραφικού μερίσματος γλιστρά μακριά.

Η Ινδία πρέπει να επωφεληθεί από τον νεαρό πληθυσμό της, όσο το μπορεί ακόμα. Ο τομέας τής μεταποίησης πρέπει να απορροφήσει δεκάδες εκατομμύρια περισσότερους εργαζόμενους, κάτι αδύνατο στο πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας. Σύμφωνα με τις σημερινές ρυθμίσεις, για παράδειγμα, οι μεταποιητικές επιχειρήσεις με περισσότερους από 100 εργαζόμενους πρέπει να ζητούν την άδεια της κυβέρνησης για να απολύουν προσωπικό, κάτι που καθιστά απρόθυμες τις επιχειρήσεις να προσλάβουν και να επεκταθούν.

Προς το παρόν, το Νέο Δελχί φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό μεταθέσει το ζήτημα στα κρατίδια. Ωστόσο, η έκταση της δημογραφικής επέκτασης της Ινδίας κάνει ανεπαρκή την αναμονή αντίδρασης από τα κρατίδια. Αυτό είναι ακριβώς το είδος τής πολιτικής πρόκλησης που εξελέγη για να ξεπεράσει ο Μόντι: Η κεντρική κυβέρνηση πρέπει να σχεδιάσει και να υποστηρίξει σθεναρά ένα σαφές σύνολο μεταρρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας. Ειδικότερα, στους μεγάλους κατασκευαστές θα πρέπει να επιτρέπεται να απολύσουν εργαζομένους πιο ελεύθερα. Αυτή η διαδικασία θα πάρει χρόνο και πρέπει να αρχίσει τώρα.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΝΔΙΑ

Το εάν η αγορά εργασίας μπορεί να μεταρρυθμιστεί, βελτιώνοντας την θέση τής Ινδίας στους ξένους εταίρους της, θα καταστεί ζωτικής σημασίας. Τα δύο θέματα είναι φυσικά αλληλοσυμπληρούμενα: Για να απασχολείται εποικοδομητικά ο τεράστιος πληθυσμός σε ηλικία εργασίας, οι επιχειρήσεις που εδρεύουν στην Ινδία θα πρέπει να είναι σε θέση να πωλούν σε διεθνές επίπεδο. Το μερίδιο της Ινδίας στο παγκόσμιο εμπόριο είναι σήμερα στο 2% και καθοδηγείται από τις εισαγωγές, όχι τις εξαγωγές. Για χάρη τής απασχόλησης, οι ινδικές εξαγωγές πρέπει να εκτοξευθούν.