Σπάζοντας τον πάγο

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται περισσότερα παγοθραυστικά. Η χώρα έχει ένα αυξανόμενο εθνικό συμφέρον [1] στην Αρκτική, και οι σχέσεις της με την Ρωσία, μια κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, είναι όλο και πιο ψυχρές. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον είναι θλιβερά ανέτοιμη για την πρόκληση της Αρκτικής όσον αφορά σε ένα κρίσιμο εργαλείο: Τα ισχυρά πυρηνοκίνητα πλοία που θα στηρίξουν τους οικονομικούς της στόχους και τους στόχους για την ασφάλειά της στο βόρειο άκρο.

Λόγω της υποχώρησης των πολικών πάγων, η Αρκτική γίνεται όλο και πιο προσιτή για εξερεύνηση και διέλευση. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα έθνη τής Αρκτικής, η εξέλιξη αυτή προσφέρει σημαντικές νέες ευκαιρίες, από τις προηγουμένως μη διαθέσιμες ναυτιλιακές διαδρομές μέχρι τους ως τώρα ανεκμετάλλευτους φυσικούς πόρους. Επίσης, έρχεται με νέους κινδύνους -είναι μια καινούργια αρένα για πιθανό γεωπολιτικό ανταγωνισμό- και πρόσθετες ευθύνες: Την διαχείριση του απομακρυσμένου, αλλά όλο και πιο πολυάνθρωπου χώρου.

[2]

Από όλες αυτές τις απόψεις, τα πυρηνικά παγοθραυστικά -τα πλοία δηλαδή που τροφοδοτούνται από έναν πυρηνικό αντιδραστήρα και έχουν σχεδιαστεί για να καθαρίζουν μονοπάτια μέσα από τον πάγο για άλλα πλοία που τα ακολουθούν- είναι απαραίτητα. Η πυρηνική πρόωση είναι εξαιρετικά αποδοτική, επιτρέποντας σε τέτοια παγοθραυστικά να πλέουν επί δεκαετίες πριν απαιτήσουν ανεφοδιασμό. (Ένα συμβατικό αντιτορπιλικό τού αμερικανικού ναυτικού που ξεκινά για την Αρκτική ξεμένει από καύσιμα την στιγμή που φθάνει στην Αλάσκα). Τα πυρηνικά παγοθραυστικά είναι επίσης πιο ικανά από τα συμβατικά πλοία στην παραγωγή τής ώσης που απαιτείται για την διάσπαση πάγου πάχους δέκα ποδών για παρατεταμένες χρονικές περιόδους. Ένα πυρηνικό παγοθραυστικό στην πιο σκληρή εργάσιμη ημέρα του καταναλώνει ένα μόνο κιλό ουρανίου, εκεί που ένα πλοίο με συμβατικό κινητήρα θα απαιτούσε περίπου εκατό τόνους ντίζελ για την ίδια εργασία.

Όσον αφορά τόσο τα συμβατικά όσο και τα πυρηνικά παγοθραυστικά, η Ρωσία είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τού κόσμου. Διατηρεί έναν στόλο από 40 πλοία και είναι σήμερα η μόνη χώρα που έχει πυρηνοκίνητα παγοθραυστικά, με τέσσερα τέτοια σκάφη τής μεγαλύτερης κατηγορίας ομοειδών σκαφών να επιχειρούν στην Αρκτική. Ένδεκα περισσότερα παγοθραυστικά χτίζονται ή είναι σε στάδια σχεδιασμού, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου [3] πυρηνοκίνητου παγοθραυστικού στον κόσμο, που έχει προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί το 2017.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιθέτως, έχουν μόνο δύο συμβατικά παγοθραυστικά σε υπηρεσία, και μόνο ένα από αυτά είναι κατάλληλο για παρατεταμένες επιχειρήσεις στην Αρκτική: Το σκάφος τής Ακτοφυλακής «Πολικός Αστέρας» (Polar Star), το οποίο είναι επιφορτισμένο κυρίως με την διεξαγωγή επιστημονικών αποστολών και την υποστήριξη της έρευνας στην Ανταρκτική. Επιπλέον, το Polar Star είναι ήδη σχεδόν μια δεκαετία πέραν της προγραμματισμένης ηλικίας του για απόσυρση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επειγόντως να αναπτύξουν μια νέα κατηγορία παγοθραυστικών και να δημιουργήσουν τον στόλο τής επόμενης γενιάς πυρηνικών παγοθραυστικών και συμβατικών πλοίων ικανών να ταξιδεύουν σε πάγους, για να στηρίξουν το κύρος του στην κρίσιμη περιοχή στα σύνορα του κόσμου.

ΒΟΡΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗ

Μέχρι τώρα, η πολιτική τής Ουάσιγκτον προς την Αρκτική είχε μικρότερη προτεραιότητα από όση οι πιεστικές ανησυχίες σε άλλα μέρη τού κόσμου. Αλλά η Αρκτική θα πρέπει να αρχίσει να παίρνει το προβάδισμα αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να γίνουν ηγέτιδες στην ανάπτυξη της περιοχής και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους εκεί.

Πρώτον, ένα ισχυρότερος στόλος παγοθραυστικών είναι απαραίτητος για την πλήρη αξιοποίηση των ναυτιλιακών ευκαιριών που διανοίγονται στην Αρκτική. Νέοι δίαυλοι διαμετακόμισης σε όλη την κορυφή τού κόσμου υπόσχονται να μειώσουν την κατανάλωση καυσίμων των φορτηγών πλοίων μέχρι και στο μισό σε σύγκριση με το παραδοσιακό ταξίδι Ανατολής-Δύσης μέσω της διώρυγας του Σουέζ. Τρεις νέες αρκτικές ναυτιλιακές διαδρομές αναδύονται: Κατά μήκος τής βόρειας ακτής τής Ρωσίας, ακριβώς απέναντι από τον Βόρειο Πόλο (γνωστή ως δια-πολική θαλάσσια οδός [Transpolar Sea Route]), και μέσω τού Αρκτικού Καναδά (γνωστή ως το Βορειοδυτικό Πέρασμα).

Οι δι-αρκτικές θαλάσσιες οδοί. (Milosz Reterski) [4]

Η υποχώρηση των πάγων τής Αρκτικής καθιστά τα πυρηνοκίνητα παγοθραυστικά πιο κρίσιμα, όχι λιγότερο. Αυτό συμβαίνει επειδή τα ελεύθερα από πάγο νερά θα παραμείνουν ένα εποχιακό φαινόμενο. Μέχρι το 2030, οι συνθήκες πλήρους πλεύσης στις ανοικτές θάλασσες -που ορίζονται ως κάλυψη πάγου λιγότερο από 10%- αναμένεται να εμφανίζονται για σύντομα χρονικά διαστήματα ενός ή δύο μηνών, κορυφωμένων γύρω στον Σεπτέμβριο. Γύρω από αυτά τα χρονικά διαστήματα θα είναι περίοδοι διάρκειας έως πέντε εβδομάδες, όταν ο πάγος θα καλύπτει από 10% ως 40% της επιφάνειας του νερού. Καθώς οι χώρες αρχίζουν να βασίζονται στις θαλάσσιες διαδρομές στην Αρκτική, αυτές οι περίοδοι, επίσης, θα παρουσιάζουν αυξημένη εμπορική κίνηση. Σε αυτές τις περιόδους ιδίως, τα πυρηνοκίνητα παγοθραυστικά θα πρέπει να εξασφαλίζουν την ασφαλή διέλευση για όλα τα σκάφη.