Η μάχη από το Αλγέρι

Αν μη τι άλλο, η Γαλλία παρέχει ένα παράδειγμα του γιατί δεν υπάρχει μια προσέγγιση για την ενσωμάτωση που μπορεί να εξαλείψει πλήρως τους κινδύνους τής ισλαμικής ιδεολογίας. Σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο ευνοεί ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο που ουσιαστικά ενθαρρύνει τους μετανάστες να διατηρήσουν τις πολιτιστικές πρακτικές και τις αξίες τής πατρίδας τους, η Γαλλία αναμένει, πρώτα και κύρια, προσήλωση στις αρχές τής Δημοκρατίας.

Αλλά καμιά από τις δύο προσεγγίσεις δεν έχει αποδειχθεί επιτυχής. Les banlieues, τα φτωχά προάστια που στεγάζουν μεγάλο αριθμό Μουσουλμάνων και όπου η ανεργία των νέων μπορεί να φτάνει ως πάνω από 40%, έχουν γίνει σύμβολα της αποτυχημένης προσέγγισης της Γαλλίας. Οι ταραχές σε αυτά τα αστικά κέντρα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2005, ήταν μια προειδοποίηση του πόσο γρήγορα μπορεί να μετατραπεί σε βία η δυσαρέσκεια που σιγοβράζει. Ωστόσο, το Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, αντιμετώπισε ταραχές σε όλα τα βόρεια τμήματα της χώρας το καλοκαίρι τού 2001. Αυτά, αποκάλυψαν προβλήματα που μπορούν να προκύψουν από την έλλειψη ενσωμάτωσης και την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, τούτη την φορά μεταξύ λευκών και ασιατικών κοινοτήτων.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Γαλλία έχουν επίσης αναγκάσει την Δύση να αναγνωρίσει την αυξανόμενη βία κατά των Εβραίων στην Ευρώπη. Αντισημίτες κωμικοί, όπως ο Ντιεντονέ Μ'Μπαλά Μ'Μπαλά (Dieudonné M'bala M'bala), έχουν γίνει δημοφιλείς στην Γαλλία. Ο αντισημιτισμός έχει γίνει τέτοιο πρόβλημα που ο Bernard Cazeneuve, ο υπουργός Εσωτερικών τής Γαλλίας, υποσχέθηκε να κάνει το ζήτημα μια «εθνική υπόθεση». Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη τού Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Κογκρέσου, το 2013, σημειώθηκαν στην Γαλλία περισσότερες αντισημιτικές επιθέσεις από όσες σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ο αντισημιτισμός είναι αναμφισβήτητα ένα κομμάτι τής τζιχαντιστικής ιδεολογίας˙ Τρομοκράτες στη Γαλλία έχουν βάλει στο στόχαστρο τους Εβραίους σε πολλές περιπτώσεις.

Είναι επίσης σαφές ότι αυτοί που έχουν προδιάθεση να στηρίξουν τον τζιχαντισμό θα βρίσκουν πάντα μια αιτία. Σχολιαστές στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αναφέρουν συχνά την απόφαση εισβολής στο Ιράκ και τον επακόλουθο πόλεμο ως βασική αιτία τής ριζοσπαστικοποίησης στις δύο αυτές χώρες. Η Γαλλία δεν υποστήριξε τον πόλεμο, ωστόσο αυτό της προσέφερε λίγη πίστωση από τους τζιχαντιστές. Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι πάντα θα υπάρχει μια νέα αιτία για τους συμπαθούντες του τζιχαντισμού ώστε να διαμαρτύρονται. Αν δεν είναι η συμμετοχή τής Γαλλίας στην επέμβαση στην Λιβύη το 2011, τότε θα είναι η εισβολή στο Μάλι τον Γενάρη του 2013˙ Αν δεν είναι η εξωτερική πολιτική, θα είναι η εγχώρια˙ Αν δεν είναι η απαγόρευση της μαντίλας στην δημόσια ζωή, θα είναι οι προσβλητικές γελοιογραφίες.

Γι αυτό, ακόμη και καθώς εξετάζουν τις πρόσφατες επιθέσεις για μαθήματα, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να τους επιτρέψουν να υπαγορεύουν πολιτικές. Οι τρομοκράτες θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο να δικαιολογούν τις επιθέσεις τους. Η φιλελεύθερη Δύση πρέπει να επιλέξει εάν θα συμβιβαστεί -βαδίζοντας απαλά, μην μιλώντας για το πρόβλημα, μην προσβάλλοντας- πιθανόν με λίγο όφελος, ή θα παραμείνει πιστή στις θεμελιώδεις αξίες της.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/142763/robin-simcox/the-battle-fr...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr