Μπορεί η άκρα αριστερά να σαρώσει την Ισπανία;

Στον απόηχο των βουλευτικών εκλογών τής 25ης Ιανουαρίου στην Ελλάδα [2] που έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα τής ριζοσπαστικής αριστεράς που στρέφεται κατά του κατεστημένου και της λιτότητας, τα φώτα τής δημοσιότητας φωτίζουν πλέον το Podemos της Ισπανίας, μια συγγενή οργάνωση σε μια σημαντικά μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα που πρόκειται σύντομα να διεξαγάγει τις δικές της εθνικές εκλογές. Οι δεσμοί τού ΣΥΡΙΖΑ με το Podemos [3] εκφράστηκαν ευρέως στις 30 Ιανουαρίου σε μια μαζική διαδήλωση στην πλατεία Plaza del Sol της Μαδρίτης [4] όπου κάποιοι από το πλήθος κρατούσαν ελληνικές σημαίες και αντάλλασσαν ενθουσιώδεις χειραψίες για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ονομάστηκε από τους διοργανωτές του ως «la marcha del Cambio» (η πορεία τής αλλαγής), τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης το αποκάλεσαν έναρξη της εκλογικής περιόδου 2015, η οποία είναι βέβαιο ότι θα διαφορετική από οτιδήποτε άλλο συνέβη από το τέλος τής δικτατορίας τού Φράνκο το 1977. Εκείνη την χρονιά, η Ισπανία πραγματοποίησε για πρώτη φορά από το τέλος τού Εμφυλίου Πολέμου το 1939 ελεύθερες εκλογές, κατά την διάρκεια ενός κύματος τρομοκρατίας από Βάσκους αυτονομιστές και ανταρσίες από δυσαρεστημένους αξιωματικούς τού στρατού.

Η συγκέντρωση στην οποία συμμετείχαν περίπου 100.000 άνθρωποι, σύμφωνα με εκτιμήσεις της αστυνομίας (η καταμέτρηση από το Podemos φτάνει τις 300.000), είναι μια απόδειξη για το χάρισμα του ηγέτη τού Podemos, τον Γενικό Γραμματέα Pablo Iglesias Turrión [5], τον εμψυχωτή τού πλήθους 36χρονο καθηγητή πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Ο Ιγκλέσιας, που πήρε το όνομά του από τον Pablo Iglesias Posse, ιδρυτή τού ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE), είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός τής Ισπανίας, ενώ το κόμμα του παρουσιάζει ιδιαίτερη πρόοδο . Μια δημοσκόπηση που διεξήχθη από το Κέντρο Κοινωνιολογικών Ερευνών ταρακούνησε το πολιτικό κατεστημένο τον περασμένο Νοέμβριο, όταν αποκάλυψε ότι το Podemos ήταν έτοιμο να ξεπεράσει την συντηρητική κυβέρνηση [6] του Λαϊκού Κόμματος (PP) και το Δημοκρατικό Κοινωνικό PSOE στις επόμενες εκλογές. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης το είχαν συνειδητοποιήσει κι εκείνα. Έπειτα βλέποντας τί συνέβη στην Ελλάδα οι παρατηρητές προειδοποίησαν ότι το Podemos θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερη απειλή για την ευρωζώνη από ό, τι ο ΣΥΡΙΖΑ [5], με δεδομένο το μέγεθος της οικονομίας τής Ισπανίας (που είναι σχεδόν έξι φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Ελλάδας, και η τέταρτη μεγαλύτερη εντός τής Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Οι συγκρίσεις που γίνονται μεταξύ Podemos και ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν ένα προκλητικό ανάγνωσμα, αλλά το Podemos δεν είναι πιστό αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ και, το πιο σημαντικό, η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα. Η διεθνής κάλυψη του Podemos αγνοεί την συνεχιζόμενη μεταβολή προς την μετριοπάθεια της πλατφόρμας τού κόμματος, και οι συγκρίσεις ανάμεσα σε Ισπανία και Ελλάδα παρακάμπτουν τα μοναδικά χαρακτηριστικά του ελληνικού εκλογικού συστήματος, όπως είναι η πολύ ασυνήθιστη πρακτική της πριμοδότησης με 50 επιπλέον κοινοβουλευτικές έδρες στο κόμμα που κερδίζει την λαϊκή ψήφο. Περαιτέρω, οι βασικές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στην Ισπανία και την Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετικές. Η Ισπανία έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική ύφεση ούσα σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι η Ελλάδα και τα κόμματα του κατεστημένου στην Ισπανία, σε αντίθεση με τους Έλληνες ομολόγους τους, μπορεί να είναι άσχημα χτυπημένα, αλλά δεν είναι ηττημένα. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι το Podemos πρέπει να απορριφθεί ή να μειωθεί η αξία του. Έχει απειλήσει την ισπανική πολιτική σκηνή όσο τίποτα άλλο από το 1970, και το κόμμα έχει αποφασίσει να κάνει στις επερχόμενες εκλογές τις πιο απρόβλεπτες των τελευταίων δεκαετιών.

ΕΝΑ ΝΤΟΠΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Το «Podemos» (μια ισπανική παραλλαγή του συνθήματος του Obama «μπορούμε») ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2014 συμπίπτοντας με τις ευρωπαϊκές βουλευτικές εκλογές. Η πλατφόρμα τού κόμματος (το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Εκλογικό Μανιφέστο), έκανε έκκληση για εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας, έναν κρατικά εγγυημένο μισθό, 35 ώρες εργασίας την εβδομάδα, υποχρεωτική ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, νόμο αποτροπής απόλυσης εργαζομένων από κερδοφόρες εταιρείες και έλεγχο των πολιτών για το δημόσιο χρέος.

Εκτός από το προοδευτικό του μανιφέστο, το Podemos είναι επίσης γνωστό για τις μεγαλοστομίες του ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την τυραννία των αγορών. «Μερικοί λένε ότι η Ισπανία είναι εμπορικό σήμα, που μπορεί να συσκευάζεται και να πωλείται. Ανάθεμα σε όσους επιθυμούν να μετατρέψουν τον πολιτισμό μας σε εμπόρευμα: Είμαστε μια χώρα πολιτών, ονειρευόμαστε σαν τον Δον Κιχώτη, αλλά παίρνουμε τα όνειρά μας πολύ σοβαρά», δήλωσε ο Iglesias στα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στην Μαδρίτη. Τέτοιες συναισθηματικές εκκλήσεις είναι καίριας σημασίας για την προσέγγιση του κόμματος στους ψηφοφόρους: «Πότε ήταν η τελευταία φορά που ψηφίσατε με ελπίδα;» ρώτησε το σύνθημα του κόμματος για τις εκλογές τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Δεδομένων των πολιτικών του προτιμήσεων και της τάσης του για φλογερή αριστερή ρητορική, το Podemos έχει παρομοιαστεί όχι μόνο με τον ελληνικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τα λαϊκιστικά κινήματα της άκρας αριστεράς που έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, ειδικά την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» του αείμνηστου προέδρου Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας. Η σύγκριση δεν είναι αβάσιμη: Ο Χουάν Κάρλος Μονεδέρο, ο δεύτερος στην σειρά τής ιεραρχίας τού Podemos, διατέλεσε σύμβουλος του Τσάβες το διάστημα 2005 - 10. Η κινητοποίηση και οι οργανωτικές στρατηγικές του Podemos δανείζονται επίσης από το βιβλίο στρατηγικών τού Τσάβες, συμπεριλαμβανομένης της εκτεταμένης χρήσης των νέων μέσων. Παρόμοια με την εκπομπή του Τσάβες «Alo Presidente» [7], ο Ιγκλέσιας έχει το δικό του τοκ σόου στο Διαδίκτυο, το «La Tuerka» [8] (η βίδα), το οποίο χρησιμοποιείται για να επιτεθεί στο La Casta (η κάστα), ένα συνώνυμο του δικομματικού συστήματος που έχει κυριαρχήσει στην ισπανική πολιτική μετά την μετάβαση από τον Φράνκο. Οι οπαδοί τού Podemos οργανώνονται γύρω από ένα δίκτυο λαϊκών ομάδων που ονομάζεται Circulos Podemos [9], οι οποίες αποτελούν απόηχο των Circulos Bolivarianos τού Τσάβες.

Παρά τις μπολιβαριανές του επιρροές όμως, το Podemos είναι ένα αυτοτελές φαινόμενο. Η γένεσή του εντοπίζεται συνήθως στο «Los Indignados» [10], το κίνημα διαμαρτυρίας που συγκλόνισε την Ισπανία κατά την διάρκεια του καλοκαιριού τού 2011, ως απάντηση στην οικονομική κρίση που γινόταν εντονότερη από την υψηλή ανεργία (σχεδόν το 25% του ενεργού πληθυσμού) και τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς που αφορούσαν τα ηγετικά πολιτικά κόμματα του έθνους, τις μεγαλύτερες τράπεζες, ακόμα και την ισπανική βασιλική οικογένεια. Απαιτώντας την λογοδοσία τής πολιτικής τάξης και της επιχειρηματικής κοινότητας, το κίνημα «Indignados» έφτασε στα εθνικά και διεθνή πρωτοσέλιδα, όχι μόνο λόγω των τακτικών του, όπως την κατάληψη κύριων πλατειών τής Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, αλλά και λόγω της θέσης του μέσα στο παγκόσμιο κύμα των κινημάτων Occupy.

Είναι αυτή του η προέλευσή που διαχωρίζει το Podemos από τον ΣΥΡΙΖΑ και, όντως, κι άλλα μπολιβαριανά κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σημαίνει «συνασπισμός ριζοσπαστικής αριστεράς», είναι μια οργάνωση-ομπρέλα αριστερών ομάδων που είχαν συσταθεί παλαιότερα, συμπεριλαμβανομένων σοσιαλδημοκρατών, σοσιαλιστών, τροτσκιστών και ευρωκομμουνιστών. Και σε αντίθεση με τους μπολιβαριανούς ομολόγους του, το Podemos προωθεί μια τολμηρή δέσμευση για τις δημοκρατικές αρχές. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι το Podemos αυτοχαρακτηρίζεται ως «μετα-ιδεολογικό» κόμμα -το οποίο δεν ευθυγραμμίζεται ούτε με την αριστερά ούτε με τη δεξιά, αλλά με «τους ανθρώπους». Εφαρμόζοντας την ρητορική του, η δομή λήψης αποφάσεων του κόμματος είναι οριζόντια με τις αποφάσεις να στηρίζονται στα χέρια «επιτροπών πολιτών». Πολλοί από τους οπαδούς τους ποτέ δεν ανήκαν σε κάποιο πολιτικό κόμμα ή είχαν αποσυνδεθεί από την πολιτική λόγω απογοήτευσης ή αηδίας.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Οι οικονομικές συνθήκες στην Ισπανία υπήρξαν ολέθριες τελευταία, γεγονός που θα έπρεπε να βοηθήσει το Podemos μπαίνοντας στις γενικές εκλογές. Αλλά κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν θα συνέχεε την κατάσταση της Ισπανίας με εκείνη της Ελλάδας. Μια ισπανική ανάκαμψη, αν και αδύναμη, είναι σε εξέλιξη [11], επιτρέποντας στην κυβέρνηση να υποστηρίξει ότι παρουσιάζεται μια σχετικά ανοδική τάση και πως μια αλλαγή στην πορεία τής πολιτικής δε θα ήταν συνετή. Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής, η ισπανική οικονομία αναπτύχθηκε κατά 1,4% το 2014 [12], γεγονός το οποίο τερμάτισε έναν πενταετή γύρο αρνητικών και ισοπεδωμένων στοιχείων. Η κυβερνητική πρόβλεψη για την ανάπτυξης το 2015 είναι ένα ρόδινο 3%.

Άλλοι οικονομικοί δείκτες δείχνουν σε πόσο καλύτερη κατάσταση είναι η Ισπανία σε σύγκριση με την Ελλάδα, γεγονός που εξηγεί γιατί, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν υπάρχει πραγματική ανησυχία στην Ευρώπη σχετικά με την ικανότητα της Ισπανίας να εξοφλήσει τους πιστωτές της. Ο απολογισμός τής οικονομικής κρίσης ήταν σημαντικά μεγαλύτερος στην Ελλάδα απ’ ό, τι στην Ισπανία˙ Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 25% στην Ελλάδα, έναντι 7% στην Ισπανία. Κατά συνέπεια, το σχέδιο διάσωσης στην Ελλάδα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο, κοστίζοντας 240 δισεκατομμύρια ευρώ (272 δισεκατομμύρια δολάρια), σε σύγκριση με τα 42 δισεκατομμύρια ευρώ (47 δισεκατομμύρια δολάρια) που δόθηκαν για να διασωθούν οι παραπαίουσες ισπανικές τράπεζες. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Ισπανία έχει υποστεί σημαντική διαρθρωτική προσαρμογή, ιδίως στην αγορά εργασίας της. Το ισπανικό χρέος είναι σημαντικά χαμηλότερο από εκείνο της Ελλάδας (περίπου 100% επί του ονομαστικού ΑΕΠ έναντι 175%). Επιπλέον, η Ισπανία δεν έχει τα ελληνικά επίπεδα διαφθοράς και φοροδιαφυγής. Ο Δείκτης Αντιληπτής Διαφθοράς το 2013 από την Διεθνή Διαφάνεια [13] (ο οποίος κατατάσσει τις χώρες από τις λιγότερο στις περισσότερο διεφθαρμένες) έχει την Ισπανία στο 40 και την Ελλάδα, ανάμεσα στην Κίνα και στη Σουαζιλάνδη, στο 80.

Το σημαντικότερο, ίσως, είναι ότι το ισπανικό πολιτικό κατεστημένο παρουσιάζει έχει πέσει, αλλά σίγουρα δεν έχει εκτοπιστεί -ένας άλλος βασικός παράγοντας που διαχωρίζει την Ισπανία από την Ελλάδα. Πράγματι, η μεγαλύτερη πρόκληση για το Podemos, και εκείνη κάθε νέου πολιτικού στην Ισπανία, είναι να διαπεράσουν το οχυρό που έχει το PSOE και το ΡΡ στην εξουσία από τότε που η Ισπανία έγινε μια πολυκομματική δημοκρατία το 1977. Πράγματι, το PSOE και το PP έχουν κυριαρχήσει στο πολιτικό τοπίο τής Ισπανίας, όπως και κάποια άλλα κόμματα στις Δυτικές ευρωπαϊκές δημοκρατίες των μεταπολεμικών ετών, καταλαμβάνοντας ουσιαστικά εκ περιτροπής την εξουσία από το 1982. Αν και η οικονομική κρίση του 2011 επιτάχυνε την τελευταία αποχώρηση του PSOE από την εξουσία, η κυβέρνηση της Ισπανίας δεν συμπυκνώθηκε και τα κατεστημένα κόμματα δεν εξαφανίστηκαν, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.

Λόγω της συνεχιζόμενης εκλογικής βιωσιμότητάς τους, τα κατεστημένα κόμματα της Ισπανίας μπορούν θεωρητικά να αποκλείσουν το Podemos από την κυβέρνηση παρακάμπτοντας μια πιθανή νίκη του δημιουργώντας μια μεγάλη κυβέρνηση συνασπισμού αριστεράς-δεξιάς. Αυτό το σενάριο είναι απίθανο, αλλά όχι εντελώς αδύνατο: Τα δύο κόμματα συχνά συγκρούονται σε κοινωνικά θέματα όπως οι σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους, η άμβλωση και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, αλλά οι διαφορές τους είναι σχεδόν δυσδιάκριτες σε ό, τι αφορά την οικονομική πολιτική (κάτι που, ως εκ τούτου, έχει καταστήσει ευκολότερο για το Podemos να διαφοροποιήσει τον εαυτό του από το «κατεστημένο»).

Προς το παρόν, ωστόσο, το PP και το PSOE έχουν κηρύξει πόλεμο στο Podemos, ελπίζοντας να ακρωτηριάσουν το κίνημα πριν καταφέρει να ξεκινήσει στα σοβαρά. Το PP αφιέρωσε το πρόσφατα τελεσθέν εθνικό συνέδριό του σε μια επίθεση στο Podemos, μια εντυπωσιακή εξέλιξη δεδομένου ότι το Podemos δεν περιλαμβάνεται στο σημερινό κοινοβούλιο. Ελπίζοντας να δυσφημίσουν την ηγεσία του Podemos, οι βουλευτές τού PP έχουν ζητήσει την διενέργεια έρευνας στην επιχείρηση πολιτικής συμβουλευτικής τού Monedero στην Λατινική Αμερική [14], και ιδίως για τα 450.000 ευρώ που έλαβε ο Monedero [15] από τις κυβερνήσεις τής Βολιβίας, του Ισημερινού, της Νικαράγουας και της Βενεζουέλας . Αλλά οι πιο σφοδρές επιθέσεις έχουν έρθει από το PSOE, του οποίου ο σχεδόν ηγεμονικός έλεγχος που ασκεί στην αριστερά απειλείται άμεσα από το Podemos. Ο πρώην πρωθυπουργός τού PSOE, Φελίπε Γκονζάλες, -ο σημαντικότερος πολιτικός μετά την εποχή τού Φράνκο, ο οποίος πιστώνεται με την εδραίωση της δημοκρατίας στην χώρα και τον εκσυγχρονισμό τής οικονομίας, έχει χαρακτηρίσει το Podemos ως «οπισθοδρομικούς ουτοπιστές». Ο νυν ηγέτης τού PSOE, Pedro Sánchez ,υποστήριξε ότι το Podemos «θα γυρίσει την Ισπανία πίσω στην Μεγάλη Ύφεση του 1929».

ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ PODEMOS

Το Podemos αντιμετωπίζει πολυάριθμες προκλήσεις προσερχόμενο στις βουλευτικές εκλογές τής Ισπανίας, η πιο εμφανής εκ των οποίων είναι η ανάγκη του να διευρύνει το εκλογικό του σώμα πέρα από τους νέους, τους χαμηλόμισθους στον τομέα των υπηρεσιών, τους ανέργους και τους ανθρώπους τής διανόησης. Η πρόκληση περιλαμβάνει τον αγώνα για την κατάκτηση ψηφοφόρων τής εργατικής και της μεσαίας τάξης σε ένα πολυπληθές πεδίο αριστερών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου του PSOE, του Izquierda Unida, μιας συνομοσπονδίας αριστερών και κοινωνικά προοδευτικών κομμάτων που περιλαμβάνει τους Πράσινους και τους Κομμουνιστές, καθώς και του Esquerra Republicana de Catalunya, ενός αντι-μοναρχικού, περιφερειακού-εθνικιστικού κόμματος της αριστεράς. Τέλος, το Podemos δεν έχει το μονοπώλιο στην πολιτική φρεσκάδα. Υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις στον ορίζοντα, όπως το Ciutadanos [16], ένα συντηρητικό κόμμα από την Καταλονία που εισήλθε στην εθνική πολιτική σκηνή το 2015, ελπίζοντας να να κεφαλαιοποιήσει από το φορτωμένο με σκάνδαλα ΡΡ ως μέσο για να αναζωογονήσει την κεντροδεξιά.

Ένα τρομακτικότερο πρόβλημα για το Podemos είναι να ξεπεράσει μια αξιοσημείωτη έλλειψη εμπειρίας. Η μετά-ιδεολογική ταυτότητα του Podemos φαίνεται αφελής και είναι ένα πιθανό εμπόδιο σε μια χώρα όπου τα ιδεολογικά χάσματα είναι βαθιά. Είναι ασαφές αν η έμφαση που δίνεται από το κόμμα στην εσωτερική δημοκρατία, την οποία το κόμμα θεωρεί ασυμβίβαστη αρετή, θα διατηρηθεί κατά την διάρκεια μιας εθνικής εκστρατείας, πόσω μάλλον στην κυβέρνηση. Το Podemos επίσης δεν έχει ακόμα εμπλακεί πλήρως σε όλα τα εθνικά θέματα, ιδιαίτερα σε όσα είναι μη οικονομικού χαρακτήρα, όπως το ακανθώδες ζήτημα των περιφερειακών τάσεων για απόσχιση. Το Podemos ενέκρινε την αυτοδιάθεση της Καταλονίας, μιας περιοχής που έχει βιώσει έξαρση του εθνικιστικού αισθήματος κατά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν έχει ακόμη επεκταθεί στο πώς θα συμβιβάσει την αυτοδιάθεση με το ισπανικό σύνταγμα (το οποίο δεν επιτρέπει την κατάτμηση του εθνικού εδάφους), και αν η αυτοδιάθεση θα είναι ανοικτή σε άλλες περιοχές τής Ισπανίας, γεγονός το οποίο, θεωρητικά, θα μπορούσε να οδηγήσει στην διάλυση του έθνους.

Ίσως ευαίσθητο ων στις πολιτικές πραγματικότητες του σήμερα, το Podemos έχει αρχίσει να ακούγεται και να ενεργεί περισσότερο σαν κόμμα παρά σαν κίνημα. Οι ηγέτες τού κόμματος έχουν δεσμευθεί ότι, αν γίνουν πολιτική δύναμη στο νέο κοινοβούλιο, θα συνεργαστούν με άλλα κόμματα με σκοπό την θέσπιση νομοθεσίας. Το Podemos έχει επίσης αρχίσει να δείχνει σημάδια ότι η περίοδος του ριζοσπαστισμού έχει τελειώσει, και πως μια πιο ρεαλιστική οργάνωση αναδύεται. Σύμφωνα με τον Diego Muro, έναν πολιτικό επιστήμονα του Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών τής Βαρκελώνης, το Podemos είναι καταμεσής μιας «αποριζοσπαστικοποίησης καθώς το κόμμα φιλοδοξεί να γίνει ένα κόμμα για όλους».

Προσπαθώντας να παρουσιαστεί λιγότερο απειλητικό για τη μεσαία τάξη, το Podemos ανανέωσε το οικονομικό πρόγραμμα του. Έχοντας δεχτεί συμβουλές από τον οικονομολόγο Juan Torres Lopez και τον πολιτικό επιστήμονα Vicenç Navarro, το νέο οικονομικό πρόγραμμα του Podemos δεν απαιτεί πλέον την έξοδο της Ισπανίας από την ευρωζώνη˙ Αντιθέτως, επιδιώκει ευελιξία στις σχέσεις με τους πιστωτές τής Ισπανίας, ουσιαστικά δηλαδή έχει την ίδια θέση με εκείνη τού PSOE. Έχουν απέλθει επίσης τα πιο αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά τού Ευρωπαϊκού Εκλογικού Μανιφέστου, όπως το βασικό καθολικό εισόδημα και ο έλεγχος του δημόσιου χρέους από τους πολίτες -το πρώτο κρίθηκε υπερβολικά δαπανηρό και το τελευταίο δεν ήταν πρακτικό. Αντί γι’ αυτό, το νέο πρόγραμμα δίνει έμφαση στην αύξηση του κατώτατου μισθού και την προστασία απέναντι σε περαιτέρω κοινωνικές περικοπές –βασικό πρότυπο των προοδευτικών κομμάτων.

Για το Podemos, το να έρχεται αντιμέτωπο με τις αντιθετικές προκλήσεις τού προοδευτισμού και της εκλεξιμότητας είναι σαν να περπατά σε τεντωμένο σχοινί. Το κόμμα μπορεί να λυγίσει μόνο τόσο προτού να σπάσει τις υποσχέσεις και τις πλατφόρμες που το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Με περαιτέρω αλλαγές πολιτικής προς το πολιτικό κέντρο, το Podemos διατρέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί ως εκείνο που απεχθάνεται περισσότερο: Ένα συνηθισμένο κόμμα.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/143011/omar-g-encarnacion/can-the...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.upenn.edu/pennpress/book/15205.html
[2] http://www.theguardian.com/news/datablog/2015/jan/20/greece-election-201...
[3] http://www.economist.com/news/europe/21642207-spanish-answer-syriza-show...
[4] http://news.yahoo.com/buoyed-greek-vote-spains-podemos-calls-mass-rally-...
[5] http://www.theguardian.com/world/2014/jul/06/pablo-iglesias-indignado-po...
[6] http://www.newsweek.com/radical-spanish-party-podemos-lead-polls-first-t...
[7] http://www.nytimes.com/2012/05/06/magazine/hugo-chavezs-totally-bizarre-...
[8] http://www.latuerka.net/
[9] http://podemos.info/circulos/
[10] http://www.bbc.com/news/world-europe-18070246
[11] http://www.telegraph.co.uk/finance/11081215/Spanish-economy-on-the-road-...
[12] http://www.wsj.com/articles/spains-unemployment-rate-falls-to-23-7-14140...
[13] http://www.transparency.org/cpi2013/results
[14] http://panampost.com/panam-staff/2015/01/22/venezuela-pays-thousands-to-...
[15] https://www.thespainreport.com/14131/senior-podemos-leader-monedero-file...
[16] http://www.ciudadanos-cs.org/

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr