Το παιχνίδι του Ιράν στην Υεμένη

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Σαουδική Αραβία έχει χρησιμοποιήσει τον στρατό της για παρεμβάσεις τόσο στο Μπαχρέιν όσο και στην Υεμένη. Η λογική της και στις δύο περιπτώσεις: Η προστασία αυτών των αραβικών χωρών από την «περσική υπονόμευση». Στις συζητήσεις του για την εξωτερική πολιτική, το Ριάντ απεικονίζει το Ιράν ως μια ηγεμονική δύναμη της οποίας η παράνομη υποστήριξη στους πληρεξουσίους του, τους Σιίτες Houthi, επισπεύδει έναν εμφύλιο πόλεμο στην Υεμένη -έναν αγώνα τον οποίο ο πρέσβης της Σαουδικής Αραβίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, Adel bin Ahmed Al-Jubeir, περιγράφει ως «πόλεμο ανάμεσα στο καλό και το κακό».

Αλλά και η Σαουδική Αραβία υπερβάλει κατάφωρα σε ό, τι αφορά την δύναμη του Ιράν στην Υεμένη για να δικαιολογήσει τις δικές της επεκτατικές φιλοδοξίες. Το Ιράν δεν είναι η αιτία του εμφυλίου πολέμου, ούτε οι Χούδι είναι οι πληρεξούσιοί του. Το χάος, και όχι το Ιράν, έχει κυριεύσει την Υεμένη. Χωρίς να έχει κάποια ζωτικής σημασίας οικονομικά ή στρατηγικά συμφέροντα στην Υεμένη, το Ιράν υποστήριξε, τα τελευταία χρόνια, μόνο ευκαιριακά τους Houthi για να δημιουργήσει μια πολιτική σφαίρα επιρροής. Αυτό το κατάφερε μέσω ήπιας δύναμης και με ελάχιστη επένδυση, επειδή οι Houthi ενδιαφέρονταν περισσότερο για το Ιράν από όσο το Ιράν για εκείνους. Φυσικά, το Ιράν, όπως και η διεθνής κοινότητα, ανησυχεί ιδιαίτερα για την ασφάλεια του πορθμού Bab el-Mandeb στην Υεμένη μέσω του οποίου ρέει πετρέλαιο αξίας εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά δεν θα ασχοληθεί στρατιωτικά με τον παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο, δεδομένου ότι η Τεχεράνη ορθώς πιστεύει ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην σύγκρουση. Πλέον, ούτε κάποιος αεροπορικός βομβαρδισμός της Υεμένης από την Σαουδική Αραβία, ούτε καν μια στρατιωτική παρέμβαση, θα νικήσουν τους Houthi ή θα σταματήσουν την επέκταση της επιρροής του Ιράν στην Υεμένη.

ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ

Από την δημιουργία της Υεμένης το 1932, η Σαουδική Αραβία θεωρεί την χώρα προσωπική της αυλή, ενώ παρεμβαίνει συνεχώς και με συνέπεια στις εσωτερικές της υποθέσεις.

Το Ιράν, ωστόσο, περιθωριακά ενδιαφέρεται και για την Υεμένη. Για παράδειγμα, το 1962, όταν ο Abdullah al-Sallal ανέτρεψε τον Imam Muhammad al- Badr του βασιλείου Mutawakkilite και εγκαθίδρυσε την δημοκρατία, ο Σάχης του Ιράν έδωσε περιορισμένη χρηματοδοτική στήριξη στην πλευρά των βασιλοφρόνων. Ο Badr, όπως κι οι Χούδι, ανήκε στην αίρεση Zaydi του σιιτικού Ισλάμ, η οποία διαχωρίστηκε από την κύρια σιιτική διδαχή κατά τον 9ο αιώνα. Οι Zaydi κυβέρνησαν την Υεμένη για αιώνες, αλλά σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε από το 1962 έως το 1970. Στη συνέχεια, κατά ειρωνεία της τύχης, η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τη ζωή των Zaydi. Απαντώντας στις προσπάθειες του Ιράν να εξάγει την επανάσταση, η Σαουδική Αραβία ενθάρρυνε σιωπηλά και χρηματοδότησε την εξάπλωση του Wahabism, μια πουριτανικής εκδοχής του Ισλάμ που ορισμένες βίαιες εξτρεμιστικές ομάδες σήμερα την κακομεταχειρίζονται για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Στην δεκαετία του 1980 και του 1990, οι Σαουδάραβες δαπάνησαν δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή μαντρασσών και την εξάπλωση του ουαχαμπισμού στην Υεμένη και αλλού. Η κατάφωρη αντι-σιιτική εκστρατεία του ουαχαμπισμού απείλησε την κοινότητα των Ζαϊντί, αλλά η κοσμική κυβέρνηση του Yemini, που ήταν εξαρτημένη από την οικονομική γενναιοδωρία της Σαουδική Αραβίας, δεν βοήθησε με κανέναν τρόπο.

Απογοητευμένος από την περιθωριοποίηση των Ζαϊντί και την εξάπλωση του ουαχαμπιτισμού, στην δεκαετία του 1980, ο νεαρός Hussein al-Badreddin Houthi, που προερχόταν από μια εξέχουσα θρησκευτική οικογένεια, αποφάσισε να κάνει κάτι. Εμπνευσμένος από την Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν, επισκέφθηκε το Ιράν το 1986. Δεν είναι σαφές αν ο ίδιος συναντήθηκε με κάποιους κορυφαίους Ιρανούς ηγέτες ή αν έλαβε οποιαδήποτε οικονομική ή στρατιωτική υποστήριξη από την Τεχεράνη. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι εγκατέλειψε τον ζαϊντισμό υπέρ του σιιτισμού των δώδεκα ιμάμηδων, της θρησκείας του ιρανικού κράτους. Ακόμα κι έτσι, όταν ο Houthi επέστρεψε στην Υεμένη, ενστερνίστηκε τα ριζοσπαστικά στοιχεία της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή την λυσσαλέα αντιπαλότητα με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Άρχισε να οργανώσει τους Zaydi και έγινε μέλος του κοινοβουλίου κατά την δεκαετία του 1990. Καθώς απογοητευόταν όλο και περισσότερο με τις πολιτικές της κυβέρνησης, έγινε πιο θορυβώδης και ριζοσπαστικός. Τελικά, κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αναδείχθηκε ως ο ηγέτης ενός νέου κινήματος που πήρε το όνομά του.

Το Κίνημα των Houthi σύντομα εξελίχθηκε σε επανάσταση και μια μεγάλη πρόκληση για τον πρόεδρο Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ, έναν κοσμικό ζαϊντινό πολιτικό γνωστό για τον μακιαβελικό του χαρακτήρα. Ως τύραννος, ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει την επανάσταση που συγκεντρωνόταν στην περιοχή Sa'ada, στην βόρεια Υεμένη, η οποία συνορεύει με την Σαουδική Αραβία. Ο Saleh καταδίκασε τον Houthi ως ότι επιθυμούσε την ανατροπή του και υπέθαλπε αποσχιστικά σχήματα˙ οι Χούδι επέμεναν ότι στόχος τους ήταν να ενδυναμώσουν τόσο τους κοσμικούς όσο και τους μη κοσμικούς ζαϊντινούς. Για σχεδόν μια δεκαετία, οι δυο πλευρές ενεπλάκησαν σε άγριους πολέμους που σκότωσαν και εκτόπισαν χιλιάδες ανθρώπους.

Στον πρώτο πόλεμο, ο Χουσεΐν σκοτώθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Υεμένης, αλλά το κίνημα που ηγήθηκε άνθισε υπό την ηγεσία του αδελφού του, Abdulamlik al-Houthi. Το 2009, οι συγκρούσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των Χούδι κορυφώθηκαν όταν η πολεμική αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας συμμάχησε με την κυβέρνηση της Υεμένης. Η κοινή επιχείρηση ήταν ανεπιτυχής και οι Χούδι κατέλαβαν προσωρινά δύο χωριά στο εσωτερικό του Σαουδαραβικού εδάφους. Εκείνη την εποχή, οι Σαουδάραβες, σύμφωνα με πληροφορίες, άρχισαν να ερημώνουν μερικές παραμεθόριες περιοχές στο εσωτερικό του εδάφους του βασιλείου, όπου ο τοπικός πληθυσμός είχε δείξει κάποια συμπάθεια προς τους Ζαϊντί.

Μετά από αυτό, ο πόλεμος συνεχίστηκε. Οι Χούδι πρότειναν να καλέσουν τον αγιατολάχ Αλί Σιστανί, τον πιο δημοφιλή ηγέτη των Σιιτών του Ιράκ γνωστό για την μετριοπάθεια του, να μεσολαβήσει μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Όμως, η έκκληση αυτή ήρθε αντιμέτωπη με ώτα μη ακουώντων. Ένας Σαουδάραβας κληρικός, ο Muhammad al- Arifi, απέρριψε τον Σιστανί ως «άπιστο». Εν τω μεταξύ, οι Χούδι πλησίαζαν ιδεολογικά όλο και περισσότερο την Τεχεράνη.

Για τους Χούδι, η άφιξη της Αραβικής Άνοιξης στην Υεμένη, στις αρχές του 2011 αποτέλεσε δώρο. Όταν οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν την δημοκρατία, οι πρώην αντιδημοκρατικοί Χούδι ενώθηκαν μαζί τους. Το αυξανόμενο κίνημα διαμαρτυρίας έδωσε ένα τέλος στην 37ετή ηγεμονία του Σάλεχ και ο αντιπρόεδρός του, ο Abd Rabbuh Mansur Hadi , ήταν ο αδιαμφισβήτητος νικητής των προεδρικών εκλογών. Ωστόσο, η ηγεμονία του Hadi, ο οποίος έχαιρε της συμπάθειας της Σαουδικής Αραβίας, ήταν βραχύβια. Ο Saleh και το τεράστιο δίκτυό του εντός των ενόπλων δυνάμεων και των Υπηρεσιών πληροφοριών ενώθηκε με τους Χούδι με σκοπό την ανατροπή του Hadi, ο οποίος διέφυγε στην Σαουδική Αραβία. Σήμερα, οι Χούδι και οι συνεργάτες τους ελέγχουν την Sanaa και το μεγαλύτερο μέρος της Υεμένης. Οι Χούδι, οι οποίοι έχουν διαπράξει ενέργειες τρομοκρατίας και εκφοβισμού, δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν μια τόσο γρήγορη άνοδο αν δεν είχαν δημιουργήσει μια τακτική συμμαχία με τον Saleh, την παλιά τους νέμεση. Η Σαουδική Αραβία έχει βάλει στο στόχαστρο τους Χούδι σαν να είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το χάος.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚOI ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Υεμένη, την φτωχότερη χώρα του αραβικού κόσμου, αποτελεί αντανάκλαση μιας άγριας διαμάχης μεταξύ διαφορετικών αιρέσεων και φυλών, η καθεμία με τις δικές της αμφισβητήσιμες παρελθοντικές πεποιθήσεις και δραστηριότητες. Θα ήταν ανειλικρινές να κατηγορηθεί για όλα το Ιράν και να περιγραφεί η Σαουδική Αραβία ως μια καλοπροαίρετη δύναμη.

Η φύση και η έκταση της εμπλοκής του Ιράν έχει μεγαλοποιηθεί και μερικές φορές έχει παραμορφωθεί σκόπιμα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έγγραφο του WikiLeaks, όταν ο Σάλεχ ενημερώθηκε εκείνον τον χρόνο για την συντριβή ενός αμερικάνικου τηλεκατευθυνόμενου αεροσκάφους στο έδαφος της Υεμένης, επέμεινε δημοσίως ότι το τηλεκατευθυνόμενο αεροσκάφος ήταν ιρανικό και ότι περισυνέλλεγε πληροφορίες. Στην συνέχεια, το 2009, η Υεμένη κατάσχεσε μια μικρή βάρκα στα χωρικά της ύδατα και ισχυρίστηκε ότι περιείχε ιρανικά όπλα και μετρητά που επρόκειτο να φτάσουν στην κατοχή των Χούδι. Το Ιράν αρνήθηκε τις κατηγορίες.

Σε ένα μυστικό τηλεγράφημα στην Ουάσιγκτον, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ, Stephen Seche, έγραψε ότι «οι περισσότεροι τοπικοί πολιτικοί αναλυτές αναφέρουν ότι οι Χούδι απόκτησαν τα όπλα τους από την μαύρη αγορά της Υεμένης». Ανέφερε τα λόγια ενός υψηλόβαθμου αξιωματικού της Υεμένης λέγοντας ότι οι Χούδι «μπορούν να αποκτήσουν εύκολα όπλα από το εσωτερικό της Υεμένης, είτε από αιχμαλώτους από το πεδίο της μάχης είτε αγοράζοντάς τα από διεφθαρμένους στρατιωτικούς διοικητές και στρατιώτες .... Ο στρατός καλύπτει τις αποτυχίες του λέγοντας ότι τα όπλα προέρχονται από το Ιράν».

Ομοίως, οι ισχυρισμοί που έγιναν το 2015 ότι «υπάρχουν πολιτοφυλακές 5.000 Ιρανών, μαχητών της Χεζμπολάχ και Σιιτών από το Ιράκ στην Υεμένη», όπως υποστήριξε ένας επίσημος αγνώστων στοιχείων από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, είναι αβάσιμοι. Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραδέχονται το ίδιο. Σε μια δήλωσή του τον Απρίλιο, ο Jen Psaki, εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών, δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ ανησυχούν για τις σχέσεις του Ιράν με τους Χούδι και ότι οι ΗΠΑ έχουν αποδείξεις για διάφορες μορφές υποστήριξης προς τους Χούδι, αλλά, δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι το Ιράν έχει υπό τον έλεγχό του τις ενέργειες των Χούδι».

Σίγουρα, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, δεν θα ήταν υπερβολικό να συναχθεί το συμπέρασμα ότι οι σκληροπυρηνικοί στο Ιράν μπορεί να παρείχαν περιορισμένη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη προς τους Χούδι, αρχής γενομένης από το 2009. Ακόμα κι έτσι, τα όπλα αυτά δεν έχουν μεταβάλλει αποφασιστικά την ισορροπία δυνάμεων στον εμφύλιο πόλεμο.

Αναμφισβήτητα, υπάρχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες όσον αφορά τον πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό των Χούδι και της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι το Ιράν επιδιώκει να επεκτείνει την επιρροή του στην Υεμένη. Υπάρχουν αναφορές ότι ζαϊντινοί κληρικοί έχουν εκπαιδευτεί σε σεμινάρια Ιρακινών και Ιρανών σιιτών. Κατά τους τελευταίους μήνες, λίγες αντιπροσωπίες Houthi ταξίδεψαν στην Τεχεράνη και υπέγραψαν διάφορες οικονομικές συμφωνίες με το Ιράν. Από τον Φεβρουάριο του 2015, υπήρξαν καθημερινές απευθείας πτήσεις από Τεχεράνη προς Sanaa. Το Ιράν έχει επίσης δεσμευτεί να επεκτείνει το λιμάνι Al Hudaydah, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Στενό του Bab-el-Mandeb που συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον Κόλπο του Άντεν˙ να εξάγει πετρέλαιο στην Υεμένη για ένα έτος, παρ’όλο που οι όροι της συμφωνίας δεν είναι γνωστοί˙ να κατασκευάσει ένα νέο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας˙ και να στείλει ειδικούς για τον ηλεκτρισμό και τις μεταφορές στην Υεμένη. Αλλά τα έκαναν αυτά για λίγο. Τον Ιανουάριο του 2015, ο Χαντί, ο οποίος αποκαλεί τώρα τους Χούδι ως «ανδρείκελα του Ιράν», επίσης ζήτησε μεγαλύτερη συνεργασία από το Ιράν για την επίλυση των περιφερειακών ζητημάτων και κάλεσε ιρανικές εταιρείες να επενδύσουν στην Υεμένη.

ΠΟΛΥΔΑΠΑΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Λόγω του περίπλοκου χαρακτήρα της σύγκρουσης, η στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας είναι ένα στρατηγικό σφάλμα που θα επιδεινώσει τον πόλεμο, θα επιτρέψει στους τρομοκράτες στην περιοχή να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους, και θα δημιουργήσει μια ανθρωπιστική καταστροφή. Η «Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο» έχει ήδη αποκτήσει κάποιο έδαφος στην Υεμένη και αναζωογονείται, κάτι που θα περιπλέξει τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή. Το να τοποθετηθούν στρατιώτες επιτόπου, όπως έχουν απειλήσει να κάνουν η Σαουδική Αραβία και μερικές αραβικές χώρες, θα δημιουργήσει ένα τέλμα από το οποίο δεν θα είναι σε θέση να διαφύγουν εύκολα.

Δεν είναι εντελώς σαφές γιατί οι Σαουδάραβες αποφάσισαν να παρέμβουν στην Υεμένη. Ίσως, το βασίλειο ήλπιζε να αντιστρέψει εξελισσόμενες στρατηγικές αλλαγές στην περιοχή τις οποίες κρίνει αντίθετες προς τα συμφέροντά του. Το βασίλειο έχασε τον πιο ισχυρό σουνιτικό σύμμαχό του στο πρόσωπο του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ το 2003. Σήμερα, η Βαγδάτη ελέγχεται από τους Σιίτες. Στο Μπαχρέιν, η μεγάλη σιιτική πλειοψηφία παραμένει ανήσυχη και αμφισβητεί την υποστηριζόμενη από την Σαουδική Αραβία, ελεγχόμενη από σουνίτες, κυβέρνηση εκεί. Παρά την επιθυμία της Σαουδικής Αραβίας να δει τον Άσαντ να φεύγει, αυτός παραμένει στην εξουσία. Στον Λίβανο, η Χεζμπολάχ έχει γίνει μια υπολογίσιμη δύναμη. Η Σαουδική Αραβία βλέπει τα αποτυπώματα του Ιράν πίσω από αυτές τις τεράστιες αλλαγές και, δικαιολογημένα, ανησυχεί για τις επιπτώσεις τους στον δικό της σημαντικό σιιτικό πληθυσμό. Ήδη, έχουν γείρει την πλάστιγγα της ισχύος στον στρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, υπέρ του Ιράν. Έτσι, οι Σαουδάραβες θα μπορούσαν να έχουν αποφασίσει να δράσουν προληπτικά στην Υεμένη για να αποτρέψουν το Ιράν από το να εδραιώσει την παρουσία του στην χώρα αυτή. Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι οι Σαουδάραβες πανικοβλήθηκαν για το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν και μια επακόλουθη προσέγγιση των ΗΠΑ με την Τεχεράνη. Ίσως το βασίλειο ελπίζει να μετατρέψει τον συνασπισμό εναντίον των Χούδι σε έναν συνασπισμό εναντίον του Ιράν.

Δεν είναι πολύ αργά για να αντιστραφούν τα πράγματα. Ο πόλεμος στην Υεμένη θα απαιτήσει κατάπαυση του πυρός που θα ακολουθείται από διαπραγματεύσεις μεταξύ όλων των σημαντικών κομμάτων της Υεμένης που θα συγκροτηθούν, μέσω εκλογών, για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση ευρείας βάσης, η οποία είναι πολύ πιθανόν να περιλαμβάνει τους Χούδι. Το πρόβλημα είναι ότι οι Σαουδάραβες ίσως το απορρίψουν αυτό, εν μέρει επειδή δεν επιθυμούν να δουν μια ανεξάρτητη και αντιπροσωπευτική κυβέρνηση η οποία να έχει την παραμικρή τάση προς τον λαϊκισμό ή τις εκλογές. Αλλά τα επιτόπου δεδομένα θα αναγκάσουν τους Σαουδάραβες να προσαρμόσουν την πολιτική τους.

Καθώς οι απώλειες αμάχων αυξάνουν στην Υεμένη, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν μια δύσκολη επιλογή. Από την μια πλευρά, η Ουάσιγκτον φαίνεται να γνωρίζει ότι οι από αέρος βομβαρδισμοί, ή η αποστολή στρατευμάτων, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα το είδος των αλλαγών που επιδιώκουν οι Σαουδάραβες στην Υεμένη. Από την άλλη πλευρά, η κύρια ανησυχία της Ουάσιγκτον στην Υεμένη είναι οι επιχειρήσεις της εναντίον της «Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο», η οποία έχει επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από τις σαουδαραβικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή, οι Χούδι έχουν αποδειχθεί ότι είναι ο πιο άγριος και αποτελεσματικός εχθρός της τρομοκρατικής ομάδας και έδειξαν προθυμία να συνεργαστούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες στις επιχειρήσεις αντιεξέγερσης.

Όσον αφορά το Ιράν, θα πρέπει να συνεχίσει να απέχει από το να εμπλακεί στρατιωτικά στην Υεμένη, όπου δεν έχει εθνικά συμφέροντα. Ούτε θα πρέπει η Τεχεράνη να παρέχει όπλα στους Χούδι. Το Ιράν έχει ήδη υπερεπεκταθεί στην περιοχή. Είναι καιρός η χώρα να μετριάσει τις περιφερειακές πολιτικές της εν όψει της υπογραφής της τελικής πυρηνικής συμφωνίας με τις έξι παγκόσμιες δυνάμεις, η οποία θα αλλάξει το στρατηγικό τοπίο της Μέσης Ανατολής. Το Ιράν είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη και πρέπει να δράσει τώρα υπεύθυνα, για να συμβάλει στην σταθεροποίηση της περιοχής. Η Υεμένη θα ήταν ένα καλό μέρος για να ξεκινήσει κάτι τέτοιο.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/143707/mohsen-milani/irans-game-i...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr