Εξαναγκάζοντας το Κίεβο

Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα αυτών των δύο σεναρίων είναι αρκετά παρόμοια. Εάν υλοποιηθούν, η Ουκρανία θα αναγκαστεί να επανεντάξει την Donbas με τους όρους της Ρωσίας. Το Κίεβο, με άλλα λόγια, θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις, όπως η εξ αρχής χορήγηση αυτονομίας στις αποσχισθείσες περιοχές και ο τερματισμός του αποκλεισμού, και η Ρωσία θα αποσυρθεί μόνο αφότου είναι σίγουρη για την αντοχή της διευθέτησης. Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο σεναρίων είναι ο χρόνος: Στο πρώτο σενάριο, το φινάλε θα μπορούσε να πάρει μήνες ή ακόμα και χρόνια μέχρι να υλοποιηθεί˙ στο δεύτερο, αυτό θα συμβεί μόλις ο Πούτιν δώσει την εντολή. Σε κάθε περίπτωση, οι Ουκρανοί θα υποφέρουν: Θα υπάρξουν περαιτέρω θάνατοι και καταστροφή στα ανατολικά˙ η ουκρανική οικονομία θα συνεχίσει την καθοδική πορεία της˙ και οι δεσμεύσεις του Κιέβου για την μεταρρύθμιση και την διαφανή διακυβέρνηση θα φαίνονται όλο και περισσότερο σαν κούφια λόγια.

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΚΟΙΝΟ ΕΔΑΦΟΣ

Επειδή το φινάλε για την Μόσχα σε κάθε περίπτωση είναι η εφαρμογή του Μινσκ ΙΙ με ρωσικούς όρους, και επειδή φαίνεται πρόθυμη και ικανή να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα με το ζόρι, θα ήταν συνετό να εξεταστεί το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης της έκβασης τώρα, προκειμένου να αποφευχθεί πρόσθετη ταλαιπωρία και καταστροφή. Στην πράξη, αυτό θα συνεπαγόταν για το Κίεβο άρση του αποκλεισμού των ανταρτοκρατούμενων εδαφών˙ συμφωνία με τους όρους για τις τοπικές εκλογές˙ και εφαρμογή ενισχυμένης αυτονομίας για τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές. Και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης θα προχωρήσουν στην διεξαγωγή άμεσων συνομιλιών με τους αυτονομιστές.

Αυτό θα είναι δύσκολο να το καταπιεί οποιαδήποτε κυβέρνηση. Επιπλέον, οι ταραχές στο Κίεβο, στο τέλος του Αυγούστου, που ήρθαν ως απάντηση στον πρώτο γύρο ψηφοφορίας για τις προτεινόμενες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις του Poroshenko στο κοινοβούλιο, ήταν μια υπενθύμιση ότι μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να υπονομεύσει την κυβέρνηση και ίσως ακόμη και να οδηγήσει σε ένα εθνικιστικό πραξικόπημα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Ο Poroshenko και Δυτικοί αξιωματούχοι θα μπορούσαν να περιορίσουν τις πιθανότητες για μια εγχώρια αντίδραση υιοθετώντας μια διαφορετική δημόσια συζήτηση σχετικά με την σύγκρουση.

Διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία έξω από το κτίριο του κοινοβουλίου στο Κίεβο, τον Αύγουστο του 2015. VALENTYN OGIRENKO / REUTERS
-------------

Από τότε που ανετράπη ο Γιανουκόβιτς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έδωσαν έμφαση σε θεμιτούς, αλλά παρ’ όλα αυτά μαξιμαλιστικούς στόχους για το μέλλον της Ουκρανίας, για παράδειγμα ζητώντας την πλήρη αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και καταδικάζοντας δυναμικά την ρωσική επιθετικότητα. Ο Poroshenko και ανώτεροι αξιωματούχοι της ουκρανικής κυβέρνησης τείνουν να είναι ακόμη πιο ακραίοι, αναφερόμενοι στους αυτονομιστές ως τρομοκράτες, ακόμη και συγκρίνοντας [4] τις αυτονομιστικές περιοχές με την Μόρντορ, την έδρα του κακού στα μυθιστορήματα φαντασίας του JRR Tolkien. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι πολλοί πολιτικά ενεργοί Ουκρανοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούν˙ καμία σημαντική δημόσια προσωπικότητα δεν έχει επιχειρηματολογήσει ακόμα επ’ αυτού. Ωστόσο, η πλειοψηφία των Ουκρανών εξακολουθούν να ευνοούν [5] μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων κάποιου είδους, και τόσο η Δύση όσο και η Ουκρανία μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η επιδίωξη μιας τέτοιας διευθέτησης, αν και παραχώρηση βραχυπρόθεσμα, θα συμβάλει στην διατήρηση των μακροπρόθεσμων πλεονεκτημάτων τους. Πράγματι, η σχετική ισχύς της Ρωσίας είναι αποκλειστικά στο πεδίο της μάχης, οπότε όταν ο πόλεμος τελειώσει και ο ανταγωνισμός θα κινείται προς τις πολιτικές και οικονομικές σφαίρες, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ήπιας δύναμης της Ουκρανίας και της Ευρώπης θα γίνουν εμφανή. Μια αλλαγή στην ρητορική δεν μπορεί να αφαιρέσει εντελώς τα εμπόδια σε έναν τέτοιο συμβιβασμό, αλλά χωρίς αυτήν, ένας τέτοιος συμβιβασμός θα είναι αδύνατος.

Ακόμα κι έτσι, πολύ περισσότερο από όσο η Δυτική στρατιωτική βοήθεια ή οι μεταρρυθμίσεις της Ουκρανίας, ο παράγοντας που θα καθορίσει το άμεσο μέλλον των συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία είναι η συμπεριφορά της Ρωσίας. Αυτή η συμπεριφορά, με την σειρά της, θα καθοριστεί από τον βαθμό στον οποίο η Μόσχα πιστεύει ότι η κατάσταση επί του εδάφους κινείται προς την επιθυμητή προς αυτήν έκβαση. Με αυτό κατά νου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους, θα πρέπει να επικεντρωθούν στην εξεύρεση κοινού εδάφους μεταξύ Κιέβου και Μόσχας. Σε περίπτωση που δεν το πράξουν, οι συνέπειες για την Ουκρανία θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2015-09-09/forcing-kiev-...