Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι στρατηγικές | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι στρατηγικές

Η απάντηση σε αυτές πρέπει να είναι το ίδιο
Περίληψη: 

Οι Δυτικές κοινωνίες πρέπει να αντιμετωπίσουν τα θεμελιώδη ερωτήματα: Είναι δυνατόν να είναι ανοικτές και ασφαλείς; Πότε ο πλουραλισμός γίνεται διαχωρισμός, πότε ο διαχωρισμός γεννά την αλλοτρίωση και πότε η αποξένωση γίνεται βία; Και, πάνω από όλα, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος απάντησης στις τρέχουσες τραγωδίες και μείωσης των πιθανοτήτων για μελλοντικές;

Ο DAVID MILIBAND είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της International Rescue Committee.

Το κύμα των φρικτών επιθέσεων στο Παρίσι [1], την Βηρυτό [2] και το Σινά [3] έχει ορίσει ένα σημαντικό μέρος της διεθνούς ατζέντας για το επόμενο έτος. Οι Δυτικές κοινωνίες πρέπει να αντιμετωπίσουν τα θεμελιώδη ερωτήματα: Είναι δυνατόν να είναι ανοικτές και ασφαλείς; Πότε ο πλουραλισμός γίνεται διαχωρισμός, πότε ο διαχωρισμός γεννά την αλλοτρίωση και πότε η αποξένωση γίνεται βία; Και, πάνω από όλα, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος απάντησης στις τρέχουσες τραγωδίες και μείωσης των πιθανοτήτων για μελλοντικές;

Οι επιθέσεις έχουν επίσης θέσει υπό αμφισβήτηση, κυρίως αλλά όχι μόνο στην προεδρική προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ, την σοφία της Δυτικής δέσμευσης για τα δικαιώματα των προσφύγων. [4] Καθώς το Κογκρέσο μελετά μέτρα που ουσιαστικά θα τερματίσουν την επανεγκατάσταση των προσφύγων από την Μέση Ανατολή (συμπεριλαμβανομένων των καταπιεσμένων μειονοτήτων όπως οι Yazidis στο Ιράκ), είναι σημαντικό να αντιμετωπιστεί αυτό μετωπικά.

Για τις τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράχθηκαν στο όνομα του Ισλάμ, ο θάνατος και η καταστροφή είναι απλώς ένας δευτερεύων στόχος. Το μακελειό είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι επίσης ένα μέσο για έναν μεγαλύτερο σκοπό, ο οποίος είναι να προκαλέσει ή να προωθήσει μια καθοριστική, πολλών γενεών σύγκρουση μεταξύ εκείνων που διαπράττουν βίαιες τζιχάντ και των εχθρών τους (τόσο Δυτικούς όσο και Ισλαμικούς). Κάθε πτυχή της αντιμετώπισης πρέπει να ενημερώνεται από την πρόκληση της ματαίωσης αυτού του ευρύτερου στόχου.

04122015-5.jpg

Ένας έφιππος αστυνομικός οδηγεί μια ομάδα μεταναστών κοντά στην Dobova, στην Σλοβενία, στις 20 Οκτωβρίου 2015. SRDJAN ZIVULOVIC / REUTERS
--------------------------

Όταν οι τρομοκράτες βομβάρδισαν το δίκτυο μεταφορών του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2005 σκοτώνοντας 52 ανθρώπους και τραυματίζοντας πάνω από επτακόσιους, υπηρετούσα ως Υπουργός των Κοινοτήτων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Ηνωμένου Βασιλείου. Θυμάμαι πολύ καλά την ερευνητική αυτοκριτική που πυροδότησε αυτή η εγχωρίως αναπτυχθείσα τρομοκρατία. «Παραμείνετε ήρεμοι και συνεχίστε» ήταν η ευρεία λαϊκή διάθεση, ακόμα και καθώς οι πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα αναγνώριζαν ότι έπρεπε να κάνουν καλύτερη δουλειά με τις πληροφορίες, την εσωτερική ασφάλεια, καθώς και να ενσωματώσουν τις μειονότητες πληρέστερα στην εθνική κοινότητα, χαράζοντας μια πορεία μεταξύ των λάθος επιλογών της πλήρους αφομοίωσης ή του διαχωρισμού.

Ως υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου την περίοδο 2007-2010, ξόδεψα πολύ χρόνο σκεπτόμενος το πώς ο αγώνας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας θα μπορούσε να διεξαχθεί με τρόπο που να υπονομεύει αντί να ενισχύει το επιχείρημα των βίαιων τζιχαντιστών ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν επαρκώς υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Μουσουλμανικών πληθυσμών. Δεν πείσθηκα ποτέ από το επιχείρημα για την «σύγκρουση των πολιτισμών» -επειδή η αλ Κάιντα ήταν ένα σύμπτωμα της σύγκρουσης στο εσωτερικό του Ισλάμ όσο και ανάμεσα στο Ισλάμ και την Δύση και γιατί ποτέ δεν αποδέχθηκα την αλ Κάιντα ως πολιτισμό. (Ένας από τους κινδύνους της ανακήρυξης του πολέμου κατά της τρομοκρατίας ήταν ότι συγκεντρώνει διαφορετικά παράπονα σε ένα μοναδικό σύνολο, όταν η κατανίκηση της βίαιης τζιχάντ απαιτούσε το ξεκαθάρισμα της βάσης που την στηρίζει).

Αυτές οι εμπειρίες δεν μου άφησαν καμία ψευδαίσθηση σχετικά με τους κινδύνους που υπάρχουν για τις Δυτικές κοινωνίες (αν και η 10η επέτειος των βομβιστικών επιθέσεων στο Αμμάν είναι μια καλή στιγμή για να θυμηθούμε ότι τα περισσότερα από τα θύματα του βίαιου τζιχαντισμού είναι Μουσουλμάνοι), καθώς και για τις διασυνδέσεις μεταξύ της εξωτερικής πολιτικής και της εσωτερικής πολιτικής σε έναν διασυνδεδεμένο κόσμο. Σήμερα φέρνω αυτές τις εμπειρίες στην δουλειά μου ως ηγέτης μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που δραστηριοποιείται στον τομέα των ανθρωπιστικών έκτακτων αναγκών σε όλο τον κόσμο και για την εγκατάσταση προσφύγων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εάν οι επιτιθέμενοι είναι στρατηγικοί, το ίδιο πρέπει να είναι και η απάντηση. Αυτό ισχύει τόσο για την συζήτηση σχετικά με την εγκατάσταση των προσφύγων, όσο και για την εξωτερική πολιτική. Το καταφύγιο για τους πρόσφυγες και η ασφάλεια για τους Αμερικανούς είναι [πράγματα] συμπληρωματικά, όχι ανταγωνιστικά.

04122015-6.jpg

Ένας Σύριος πρόσφυγας φιλά την κόρη του καθώς περπατά μέσα από μια καταιγίδα προς τα σύνορα Ελλάδας - πΓΔΜ, κοντά στην Ειδομένη, στις 10 Σεπτεμβρίου 2015. YANNIS BEHRAKIS / REUTERS
--------------------------------

Οι πρόσφυγες έχουν (κερδισμένα με δύσκολο τρόπο) δικαιώματα στο διεθνές δίκαιο, και οι χώρες έχουν υποχρεώσεις απέναντί τους. Οι ΗΠΑ, μαζί με πάνω από 140 άλλες χώρες, τηρούν τις αρχές της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες του 1951 και το Πρωτόκολλο του 1967 που προσαρτήθηκε σε αυτήν. Τα εργαλεία αυτά αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς προσφυγικού δικαίου. Όλοι οι υπογράφοντες πρέπει να παρέχουν στους πρόσφυγες τις ίδιες εκπαιδευτικές ευκαιρίες που προσφέρουν στους πολίτες, να επιτρέπουν στους πρόσφυγες να κυκλοφορούν ελεύθερα στο εσωτερικό της χώρας, και, το σημαντικότερο, να μην επιστρέφουν τους πρόσφυγες σε κράτη όπου θα μπορούσε να απειληθεί η ζωή ή η ελευθερία τους. Η εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεων είναι αυτό που κάνει η Γερμανία με εντυπωσιακό τρόπο ετούτη την στιγμή. Με την τελευταία καταμέτρηση, πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες θα φτάσουν εκεί φέτος.