Πώς ο λαϊκισμός θα αλλάξει την εξωτερική πολιτική

Ένας οπαδός με την μάσκα του Donald Trump σε εκδήλωση των ρεπουμπλικάνων στο δημαρχείο του Wausau, στο Wisconsin, στις 2 Απριλίου 2016. BEN BREWER / REUTERS
-----------------------------------------

Παράλληλα με την λαϊκιστική παρόρμηση σήμερα υπάρχει μια φθίνουσα εθνική αυτοπεποίθηση. Ο Trump υπόσχεται φωναχτά να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες μεγάλες και πάλι, και στην δημοσκόπηση του Pew, σχεδόν το ήμισυ των Αμερικανών ανέφεραν ότι πιστεύουν πως η χώρα τους παίζει λιγότερο σημαντικό και ισχυρό ρόλο ως παγκόσμιος ηγέτης από ό, τι πριν από μια δεκαετία. Αυτό δεν αποτελεί μια αντίφαση: Το κοινό πράγματι θέλει να δει ισχυρές τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ως μια χώρα που εμπλέκεται μόνο στην περίπτωση που τα εθνικά συμφέροντα έχουν καθοριστεί με σαφήνεια, έχουν τύχει υπεράσπισης και όλα αυτά με επιτυχία.

Φυσικά, αμφότεροι οι αουτσάιντερ προεδρικοί υποψήφιοι έχουν προσφέρει συνταγές για τις ασθένειες των ΗΠΑ οι οποίες είναι κακοσχεδιασμένες, μερικές φορές καταστροφικά. Αλλά η διάγνωσή τους για την εθνική διάθεση και αυτό που οι Αμερικανοί θέλουν είναι σε μεγάλο βαθμό σωστή. Οι Αμερικανοί σήμερα ανησυχούν για την οικονομική και την εσωτερική ασφάλεια, κουρασμένοι από ατελείωτους πολέμους, και δύσπιστοι για τις επιχειρηματικές και τις κυβερνητικές ελίτ. Αυτά τα συναισθήματα δεν θα εξαφανιστούν εν μία νυκτί, όποιος κι αν εκλεγεί πρόεδρος.

Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν κατευθύνει τις δυνάμεις του λαϊκισμού –ωστόσο πολύ πιο ήπιες-σε μια πηγή εθνικής ανανέωσης. Άλλοι έχουν χρησιμοποιήσει τις διαγνώσεις των αποτυχόντων υποψηφίων για να διαμορφώσουν μια βιώσιμη και επιτυχημένη εξωτερική πολιτική. Η ανησυχία του παλαιού Δημοκρατικού προεδρικού υποψηφίου William Jennings Bryan για τον κοινό άνθρωπο βρήκε το δρόμο της σε μερικές από τις εγχώριες ατζέντες που υιοθετήθηκαν από τους προέδρους Theodore Roosevelt και Woodrow Wilson, και το όραμα του προέδρου Ronald Reagan να κερδίσει τον Ψυχρό Πόλεμο εν μέρει ήταν εμπνευσμένο από τον γερουσιαστή της Αριζόνα, Barry Goldwater. Η ευκαιρία είναι στο χέρι του επόμενου προέδρου να δημιουργήσει μια εξωτερική πολιτική πιο ενεργή από εκείνη του Ομπάμα, αλλά λιγότερο επεκτατική από ό, τι του George Bush –μια εξωτερική πολιτική που να ταιριάζει σε έναν κόσμο χρόνιων, διαπλεκόμενων κρίσεων όπου το τέλμα και η αδράνεια φέρουν αμφότερα μεγάλο κόστος. Αλλά αυτό θα ξεκινήσει με μια παραδοχή ότι οι τάσεις που έχουν κάνει το 2016 μοναδικό στα χρονικά της πολιτικής των ΗΠΑ μπορεί να είναι σύντομα παρελθόν, αλλά είναι πιο πιθανό να αποτελούν έναν πρόλογο.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2016-05-23/how-populism-will-cha...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition