Η ιστορία δύο σοσιαλιστών

Αντίθετα, ο Hollande, ο οποίος εξελέγη το 2012 στην κορύφωση της κρίσης της ευρωζώνης, ωφελήθηκε από την αδυναμία του προκατόχου του, Νικολά Σαρκοζί, να βγάλει την Γαλλία από την ύφεση. Ωστόσο, μόλις ανέλαβε, ο Hollande σημείωσε μικρή πρόοδο στα οικονομικά προβλήματα της Γαλλίας. Με το να ακολουθήσει μια ρεαλιστική γραμμή για την οικονομική πολιτική, ο Hollande υιοθέτησε την περιοριστική μακροοικονομική στάση που επέβαλαν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ με την στήριξη της Γερμανίας, για παράδειγμα τηρώντας τους στόχους της ΕΕ για την μείωση των ελλειμμάτων και υποστηρίζοντας την υιοθέτηση του αποκαλούμενου πακέτου των έξι αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων. Έχοντας υποσχεθεί αλλαγή με την προεκλογική του εκστρατεία, ο Hollande απέτυχε να την επιφέρει, αντίθετα επέβαλλε με μισή καρδιά μεταρρυθμίσεις σε προοδευτικές και νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, αφότου αύξησε τους φόρους για τα πολύ υψηλά εισοδήματα το 2013, γύρισε γρήγορα προς το [πολιτικό] κέντρο, εισάγοντας μέτρα απελευθέρωσης που εξασθένησαν την προστασία της εργασίας, επέτρεψαν μεγαλύτερη ευελιξία στις συμβάσεις εργασίας και προξένησαν διαμαρτυρίες από Γάλλους εργαζόμενους. Η αποτυχία της ευρωζώνης να επιστρέψει στην ανάπτυξη και η συγκατάθεση του Hollande στους αυστηρούς ευρωπαϊκούς κανόνες για την μείωση του ελλείμματος -οι οποίοι λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη- έστρεψαν τους ψηφοφόρους, οργισμένους από το στάσιμο βιοτικό επίπεδο- κατά της διοίκησής του. Μετά από μόλις δύο χρόνια στο Elysée, έγινε ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η νίκη του Macron απέχει πολύ από την αδιαμφισβήτητη υποστήριξη μιας μεταρρύθμισης υπέρ της αγοράς και της ευρωπαϊκής ενότητας όπως ορισμένοι παρατηρητές έσπευσαν να διακηρύξουν. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, περίπου το 40% των ψηφοφόρων υποστήριξαν υποψηφίους που απέρριψαν τις πολιτικές λιτότητας που σχετίζονται με την ευρωζώνη: Η Le Pen πήρε το 21% των ψήφων και ο Αριστερός πολιτικός Jean-Luc Mélenchon έλαβε το 19%. Επειδή ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος ήταν ο μπλεγμένος σε σκάνδαλα François Fillon, το πεδίο ήταν ανοιχτό για τον Macron να κερδίσει τον πρώτο γύρο και να απορροφήσει στήριξη από τις ευρείες δημοκρατικές δυνάμεις της Γαλλίας για να εναντιωθεί στην Le Pen στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις 7 Μαΐου. Αν και ο Macron κέρδισε τα δύο τρίτα των ψήφων στον δεύτερο γύρο, η προσέλευση [στις κάλπες] ήταν η χαμηλότερη για προεδρικές εκλογές στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας, και περίπου 9% των ψηφοφόρων ψήφισαν λευκό σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν ένα μήνα αργότερα, η προσέλευση των ψηφοφόρων έπεσε κάτω από το 50% στον πρώτο γύρο και λίγο περισσότερο από το 40% στον δεύτερο -ένα ιστορικό χαμηλό με σημαντική διαφορά.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, από την άλλη πλευρά, η προσέλευση αυξήθηκε -από 66% το 2015 σε 69% φέτος. Αν και η προσπάθεια της May να κερδίσει μια σαφή εντολή για ένα σκληρό Brexit απέτυχε, το κόμμα της αύξησε το μερίδιο των ψήφων του από 37% σε 42% και ουσιαστικά εξαφάνισε το λαϊκιστικό Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (U.K. Independence Party, UKIP). Ενθουσιασμένη από τις δημοσκοπήσεις που προέβλεπαν μεγάλη πλειοψηφία για το κόμμα της, η Μέι είχε ελπίσει να κερδίσει κάποιες περιοχές που κρατούσαν οι Εργατικοί, οι οποίες ψήφισαν έντονα υπέρ του Brexit το 2016. Τελικά, οι Εργατικοί όχι μόνο κράτησαν σταθερά τα παραδοσιακά τους [εκλογικά] οχυρά, αλλά επίσης σημείωσαν σημαντικά κέρδη, ειδικά σε περιοχές υπέρ του «εντός» [στην ΕΕ] όπως το Λονδίνο, η Σκωτία και κάποιες πανεπιστημιακές πόλεις.

Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, και η πρωθυπουργός Theresa May στο Buckinghamshire, τον Αύγουστο του 2016. STEFAN ROUSSEAU / REUTERS
----------------------------------------------------

Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ