Πώς να αμβλυνθούν οι αυταρχικές τάσεις της Τουρκίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση [1] και οι Ηνωμένες Πολιτείες [2] αντιμετωπίζουν μια εντυπωσιακά παρόμοια σειρά προκλήσεων όσον αφορά την Τουρκία. Και οι δύο έχουν μακροχρόνιες σχέσεις με την Άγκυρα και σημαντικά συμφέροντα που διακυβεύονται στο μέλλον της χώρας. Ωστόσο, οι διευθετήσεις που έχουν ιστορικά συνδέσει τους αντίστοιχους δεσμούς τους με την Τουρκία -η υπόσχεση της ενδεχόμενης ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και η επί δεκαετίες στρατιωτική συμμαχία της με τις Ηνωμένες Πολιτείες- δεν φαίνονται πλέον ικανές να χειριστούν την όλο και περισσότερο αυταρχική και αντι-Δυτική στάση του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν [3].

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιθεωρεί ένα τιμητικό άγημα στην Κωνσταντινούπολη, τον Σεπτέμβριο του 2017. KAYHAN OZER / PRESIDENTIAL PALACE / HANDOUT VIA REUTERS
------------------------------------------------------------------

Ως αποτέλεσμα, οι πολιτικοί σε ευρωπαϊκό και αμερικανικό επίπεδο αναζητούν μια μελλοντική πορεία. Κάποιοι επιδιώκουν να διασώσουν το status quo, κατευνάζοντας τον Ερντογάν προκειμένου να διατηρήσουν την συνεργασία του. Άλλοι, ανησυχώντας για το γεγονός ότι ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται αυτή την προσέγγιση, αναζητούν νέες διευθετήσεις και πηγές μόχλευσης έναντι της Άγκυρας. Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, η διπλωματική επιφυλακτικότητα και η αδράνεια απομακρύνονται σταδιακά ενόψει του μετασχηματισμού της Τουρκίας.

Εάν η εξωτερική και εσωτερική πολιτική τροχιά του Ερντογάν συνεχιστεί, θα προκαλέσει τελικά μια αντίδραση στις Δυτικές πρωτεύουσες, που θα καταστήσει αδύνατη την στρατιωτική και οικονομική συνεργασία. Αντί να επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο, η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες θα πρέπει να συνεργαστούν για να διευκρινίσουν εκ των προτέρων ότι η θέλησή τους να συνεργαστούν με την Τουρκία απαιτεί από τον Ερντογάν να ελέγξει τις πιο αντι-φιλελεύθερες και αντι-Δυτικές τάσεις του.

ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ ΟΡΙΑ;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δει εδώ και καιρό τους δεσμούς τους με την Τουρκία από το πλεονεκτικό σημείο της στρατιωτικής τους συμμαχίας, η οποία διαμορφώθηκε για να αμφισβητήσει την σοβιετική εξουσία κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά επέζησε μέχρι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η Ουάσιγκτον άρχισε να αμφισβητεί το πόσο σχετική [με τα συμφέροντά της] είναι η συνεργασία. Ο πόλεμος στην Συρία εξέθεσε τα συγκρουόμενα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και της Άγκυρας στην Μέση Ανατολή, όπου η εστίαση της Τουρκίας στην απειλή που δημιουργούν οι δυνάμεις που συνδέονται με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) έρχεται σε αντίθεση με την επικέντρωση των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ισλαμικό Κράτος, η ISIS. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν επίσης απογοητευτεί από τον επίμονο αντιαμερικανισμό του Ερντογάν και από την σύλληψη Αμερικανών πολιτών και την βαναυσότητα [εναντίον τους] από την κυβέρνησή του.

Οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ ανησύχησαν καθυστερημένα για την συμπεριφορά της κυβέρνησης του Ερντογάν το 2013, μετά την καταστολή των διαδηλώσεων στο Πάρκο Gezi της Κωνσταντινούπολης. Αλλά ήταν μόνο τους μήνες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, που ο αντίκτυπος του αντι-φιλελευθερισμού (illiberalism) του Ερντογάν στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις τον έκανε μια επιτακτική πολιτική ανησυχία. Τούρκοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι η Ουάσιγκτον είχε υποστηρίξει το σχέδιο για την ανατροπή του Ερντογάν και ζήτησαν από την Ουάσινγκτον να εκδώσει αμέσως τον Fethullah Gulen, έναν Τούρκο κληρικό που εδρεύει στις ΗΠΑ, τον οποίο η Άγκυρα κατηγόρησε πιο εύλογα ότι ηγήθηκε της συνομωσίας. Η σύλληψη από την Τουρκία αρκετών Αμερικανών στις εκκαθαρίσεις μετά το πραξικόπημα και μια επίθεση τον Μάιο από τους σωματοφύλακες του Ερντογάν σε διαδηλωτές έξω από την κατοικία του Τούρκου πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον προσέβαλλε τους αξιωματούχους και τους πολίτες των ΗΠΑ. Στην βόρεια Συρία, εν τω μεταξύ, η υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς τους Κούρδους μαχητές, τους οποίους η Τουρκία θεωρεί απειλή για την ασφάλειά της, κλιμάκωσε περαιτέρω τις εντάσεις. Όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος προειδοποίησε ότι το τουρκικό πυροβολικό θα μπορούσε να χτυπήσει τυχαία τις δυνάμεις των ΗΠΑ τον Μάιο και όταν ένα κρατικό πρακτορείο ειδήσεων αποκάλυψε την θέση των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στην περιοχή, τον Ιούλιο, ο θυμός στην Ουάσιγκτον έγινε οξύς. Η Τουρκία, όπως φάνηκε, μετατρεπόταν από ένας αναξιόπιστος σύμμαχος στην διαχείριση των προκλήσεων της Μέσης Ανατολής σε κάτι σαν πρόβλημα από μόνη της.

Ένα τανκ του τουρκικού στρατού στην επαρχία Gaziantep, στην Τουρκία, τον Αύγουστο του 2016. UMIT BEKTAS / REUTERS
---------------------------------------------------------------------------

Για διάφορους λόγους, ωστόσο, λίγοι στην αμερικανική κυβέρνηση είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν να χαθεί εντελώς η φιλία της Τουρκίας. Η ιστορική βαρύτητα της συμμαχίας της Τουρκίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η περιφερειακή επιρροή της και η ικανότητά της να εκτροχιάζει άλλα συμφέροντα των ΗΠΑ οδήγησαν τους αξιωματούχους να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η διμερής σχέση πρέπει να παραμείνει λειτουργική. Γι’ αυτό, όπως και ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, η διοίκηση του Ντόναλντ Τραμπ έχει αναζητήσει άλλα μέσα για να καθησυχάσει την τουρκική οργή σχετικά με την συνεχιζόμενη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς τις κουρδικές δυνάμεις στην Συρία. Εκτός από την προσφορά πληροφοριών σχετικά με τους στόχους του ΡΚΚ εκτός της Συρίας, η διοίκηση έχει αποσιωπήσει την κριτική της για την παρακμή της δημοκρατίας στην Τουρκία και συνεχίζει να προσφέρει στον Ερντογάν δημόσιες συναντήσεις με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.

Ωστόσο, κατά το παρελθόν έτος, πολλοί στην Ουάσινγκτον άρχισαν να φοβούνται ότι αυτή η πολιτική κατευνασμού του Ερντογάν είναι στην πραγματικότητα μια μορφή ικανοποίησής του. Οι προκλήσεις του Ερντογάν έχουν εντείνει τις εκκλήσεις για μια πιο δυναμική αντίδραση και οι υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής αναρωτιούνται όλο και περισσότερο εάν η αντιμετώπισή τους ως προς την Τουρκία θα τους επέτρεπε να ξανακερδίσουν το πάνω χέρι στην διμερή σχέση. Εάν ο Ερντογάν γνωρίζει ότι χρειάζεται τις Ηνωμένες Πολιτείες, λέει το σκεπτικό, η Ουάσιγκτον μπορεί να υιοθετήσει μια πιο σκληρή γραμμή έναντί του και να εξασφαλίσει πιο συνεργατική συμπεριφορά. Ο συνεργάτης του Council on Foreign Relations, Steven Cook, εξέφρασε αυτό το αίσθημα στην δημόσια κατάθεσή του [4] στην Επιτροπή για τις Εξωτερικές Σχέσεις της Γερουσίας. «Η πολιτική, οικονομική και διπλωματική πίεση που άσκησε η Ρωσία στην Τουρκία αφότου τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα κατέρριψαν ένα ρωσικό βομβαρδιστικό τον Νοέμβριο του 2015 είναι διδακτική», δήλωσε ο Κουκ στις 6 Σεπτεμβρίου. «Με τον καιρό ο Ερντογάν αναγκάστηκε να απολογηθεί και να συνεχίσει μια συμβιβαστική προσέγγιση ως προς την Μόσχα».

Πράγματι, τον τελευταίο μήνα, το Κογκρέσο φαινόταν πρόθυμο να πιέσει την διοίκηση προς μια πιο σκληρή γραμμή για την Τουρκία. Ένα νομοσχέδιο [5] που εγκρίθηκε από την Επιτροπή Πιστώσεων της Γερουσίας θα περιόριζε τις πωλήσεις όπλων στους σωματοφύλακες του Ερντογάν και θα απαγόρευε στους Τούρκους αξιωματούχους που είναι υπεύθυνοι για την παράνομη κράτηση Αμερικανών πολιτών από το να εισέλθουν στην χώρα [στις ΗΠΑ]. Πιο πρόσφατα, ο Ben Cardin, Δημοκρατικός γερουσιαστής του Maryland, έγραψε μια επιστολή [6] προς την διοίκηση υποστηρίζοντας ότι η αγορά ρωσικών πυραύλων S-400 από την Τουρκία θα προκαλούσε περαιτέρω κυρώσεις κατά της Τουρκίας.

Το αμερικανικό νομικό σύστημα αντέδρασε επίσης στην συμπεριφορά της Τουρκίας. Τον Αύγουστο, ένα ομοσπονδιακό ανώτατο δικαστήριο κατηγόρησε [7] 15 από τους σωματοφύλακες του Ερντογάν σε σχέση με την βία έξω από την κατοικία του [Τούρκου] πρεσβευτή [στην Ουάσινγκτον]. Τον επόμενο μήνα, εισαγγελείς από τη Νότια Περιφέρεια της Νέας Υόρκης κατηγόρησαν [8] έναν από τους πρώην υπουργούς του Ερντογάν ότι συνωμότησε για να υπονομεύσει τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν. Παρ’ όλο που τα μέτρα αυτά δεν είχαν σκοπό να στείλουν ένα μήνυμα στον Ερντογάν, τα εξέλαβε σίγουρα με αυτόν τον τρόπο και είπε [9] ότι θέλει να αντιμετωπίσει το θέμα στην επερχόμενη συνάντησή του με τον Trump.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να έχει τα δικά της προβλήματα με την Τουρκία. Η χώρα έγινε υποψήφια για προσχώρηση στην ΕΕ το 1999 και άρχισε διαπραγματεύσεις για ένταξη το 2005. Έκτοτε η πρόοδός της προς την ένταξη έχει σταματήσει, χάρη κυρίως στην κατάρρευση της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας στην Τουρκία και στο γεγονός ότι πολλοί στην Ευρώπη ποτέ δεν ήθελαν να δουν την Τουρκία ως μέλος εξ αρχής. Και οι δύο πλευρές φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει επιτυχία στον ορίζοντα. Τον περασμένο Δεκέμβριο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε μια μη δεσμευτική πρόταση που ζητά προσωρινό πάγωμα των ενταξιακών συνομιλιών. Και νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, δήλωσε: «Οι υποψήφιοι για ένταξη πρέπει να δίνουν ύψιστη προτεραιότητα στο κράτος δικαίου, την δικαιοσύνη και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτό αποκλείει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ στο προσεχές μέλλον».

Όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η ΕΕ ανησυχεί για την πορεία που έχει πάρει η κυβέρνηση της Τουρκίας. Ωστόσο, η ανάγκη για την συνεργασία της Τουρκίας σε θέματα όπως η μετανάστευση, η τρομοκρατία και η ενέργεια, μεταξύ άλλων, καθιστά το κόστος του «διαζυγίου» με την Τουρκία υψηλότερο από εκείνο της διατήρησης του status quo. Σύμφωνα με αυτή την λογική, ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες -συμπεριλαμβανομένων του Γάλλου προέδρου, Εμμανουέλ Μακρόν [10], και της επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι- ζήτησαν να συνεχιστούν οι ενταξιακές συνομιλίες με την Τουρκία. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για αυτήν την σκέψη. Πρώτον, ο τερματισμός των διαπραγματεύσεων θα απαιτούσε ομόφωνη ψηφοφορία από τα κράτη-μέλη της ΕΕ και θα ήταν ενοχλητικό εάν μια τέτοια ψηφοφορία αποτύγχανε. Πιο σημαντικό, ορισμένοι αξιωματούχοι ανησυχούν ότι εάν καταργηθεί το υφιστάμενο πλαίσιο χωρίς να αντικατασταθεί [από κάτι άλλο], αυτό θα απογυμνώσει την ΕΕ από την μικρή μόχλευση που εξακολουθεί να έχει στην Τουρκία και θα διαρρήξει τις σχέσεις της Ευρώπης με τους Τούρκους δημοκράτες που αναζητούν στενότερους δεσμούς με την ΕΕ.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, και ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στο Αμβούργο, στην Γερμανία, τον Ιούλιο του 2017. JOHN MACDOUGALL / REUTERS
--------------------------------------------------------

Εντούτοις, εν μέσω της αυξανόμενης δημόσιας οργής ενάντια στην Τουρκία, ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες, ιδιαίτερα στην Γερμανία, έφτασαν να βλέπουν ως αφελή αυτή την άποψη για την υποστήριξη του status quo. Επιπλέον, η αξιοπιστία της ΕΕ ως δύναμης υπεύθυνης διακυβέρνησης υποφέρει όταν δεν κάνει λόγο για παραβιάσεις του κράτους δικαίου και παραβιάσεις των θεμελιωδών ελευθεριών. Πρόσφατα, η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, πήρε την πρωτοβουλία να πιέσει για μια πιο σκληρή γραμμή εναντίον του Ερντογάν, λέγοντας σε τηλεοπτική συζήτηση με τον Martin Schulz, τον αρχηγό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, ότι «η Τουρκία δεν θα πρέπει να γίνει μέλος της ΕΕ». Ορισμένες από τις σκληρές ρητορείες της Μέρκελ προορίζονται για εγχώρια κατανάλωση ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου στην Γερμανία, αλλά αντανακλούν επίσης μια πραγματική απογοήτευση για την Άγκυρα. Η τουρκική κυβέρνηση έχει κάνει ορισμένα βήματα που προκάλεσαν οργή στο Βερολίνο: Αρνήθηκε να επιτρέψει στους Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν Γερμανούς στρατιώτες στις βάσεις του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, ζήτησε την διεξαγωγή ερευνών σε γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία για πιθανές διασυνδέσεις με τον Gulen και συνέλαβε Γερμανούς πολίτες με αδύναμα προσχήματα. Ο Ερντογάν έδωσε μια προσωπική πινελιά σε αυτές τις προκλήσεις, λέγοντας στους Τούρκους στην Γερμανία να μην ψηφίσουν κανένα από τα κυρίαρχα κόμματα στις επερχόμενες εκλογές (αποκαλώντας τα «εχθρούς της Τουρκίας») και, πιο δραματικά, λέγοντας ότι οι σημερινές πολιτικές της Γερμανίας «δεν διαφέρουν από εκείνες της εποχής των Ναζί».

Μια πρόταση για να μπει η ευρω-τουρκική σχέση [12] σε νέα βάση είναι ο εκσυγχρονισμός της τελωνειακής ένωσης ΕΕ-Τουρκίας -ένα βήμα που θα μπορούσε να βελτιώσει τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο. Ωστόσο, ακόμη και αυτός ο δυνητικός συμβιβασμός θα μπορούσε να πέσει θύμα της επιδείνωσης των σχέσεων. Στην πορεία προς τις γερμανικές εκλογές, η Μέρκελ απείλησε επίσης να αντιταχθεί σε μια αναθεωρημένη τελωνειακή ένωση λόγω της συμπεριφοράς του Ερντογάν (έχει την υποστήριξη πολλών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Αυτό μπορεί να ήταν μια προσπάθεια να υπενθυμιστεί στον Ερντογάν ότι χρειάζεται την τελωνειακή ένωση περισσότερο από όσο η Ευρώπη.

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ;

Το πόσο πιεστικές θα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ με την Τουρκία μένει να το δούμε. Εάν οι Δυτικοί αξιωματούχοι υιοθετούσαν μια σκληρή γραμμή εναντίον του Ερντογάν, θα μπορούσαν ενδεχομένως να παράγουν ένα τεταμένο αλλά αποδεκτό modus vivendi, στο οποίο ο Ερντογάν θα αποφεύγει να προκαλεί την Δύση ενώ θα εξακολουθεί να επωφελείται από τις αμοιβαίες σχέσεις. Εναλλακτικά, οι προσπάθειες να επιδειχθεί σκληρότητα προς την Τουρκία θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια καθοδική πορεία αντιμέτρων που θα οδηγούσε σε διακοπή των σχέσεων της χώρας με την Δύση. Οι Τούρκοι και οι Δυτικοί ηγέτες θα είχαν καλό λόγο να κάνουν πίσω πριν από αυτό το σημείο, αλλά η εσωτερική πολιτική και τα έντονα αισθήματα θα μπορούσαν να υπερισχύσουν της επιφυλακτικότητάς τους.

Η Ουάσινγκτον έχει αναθέσει ιστορικά την ευθύνη της ενασχόλησης με τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η ΕΕ τώρα φαίνεται πιο απρόθυμη και αδύναμη από ποτέ άλλοτε να αναλάβει αυτό το καθήκον. Μέχρι τώρα, θα πρέπει να είναι σαφές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ότι τα «στραβά μάτια» στις αυταρχικές τάσεις του Ερντογάν δεν θα εγγυηθούν ούτε σταθερότητα ούτε συνεργασία.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία [13] μπορεί να μην βρίσκεται στο άμεσο μέλλον της Τουρκίας, αλλά οι Δυτικοί εταίροι της Τουρκίας μπορούν ακόμα να βοηθήσουν την χώρα να ξεφύγει από τις πιο επιζήμιες συνέπειες του αυταρχισμού. Χωρίς να απειλήσουν να εγκαταλείψουν ή να απομονώσουν την Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι θα μειώσουν αρκούντως τις σημαντικές μορφές στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας, εάν η Τουρκία συνεχίσει να κινείται σε επικίνδυνη κατεύθυνση. Ο διατλαντικός συντονισμός σε θέματα όπως οι πωλήσεις όπλων και το μέλλον της αεροπορικής βάσης Incirlik, μιας τοποθεσίας που χρησιμοποιείται από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, θα έκανε αυτές τις προειδοποιήσεις πιο αξιόπιστες. Η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες θα πρέπει να τονίσουν τους κινδύνους που θέτουν οι τουρκικές πολιτικές για τους ξένους τουρίστες και τους επενδυτές, και οι Βρυξέλλες μπορούν να καταστήσουν σαφές ότι μια εκσυγχρονισμένη τελωνειακή ένωση δεν θα είναι δυνατή χωρίς το κράτος δικαίου στην Τουρκία. Οι Ευρωπαίοι και οι ηγέτες των ΗΠΑ θα πρέπει να συνδυάσουν την πίεση με τις απαιτούμενες συγκεκριμένες ενέργειες –τον τερματισμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης [στην Τουρκία], την απελευθέρωση φυλακισμένων δημοσιογράφων, την μείωση της καταστολής των Κούρδων πολιτικών- που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης της Τουρκίας. Θα πρέπει επίσης να καθορίσουν κοινές γραμμές για τις διμερείς σχέσεις τους με την Άγκυρα, καθιστώντας σαφές ότι η υπερβολικά κατηγορητική ρητορική της Τουρκίας και η σύλληψη ξένων πολιτών ως ομήρων δεν πρέπει να γίνουν συνήθεια.

Μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν πιο αποτελεσματική εάν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί ηγέτες αντισταθούν στον πειρασμό να την συνοδεύσουν με υπερβολικά αυτοδίκαιη ρητορική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη φέρουν επίσης σημαντική ευθύνη για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται -όχι μόνο γιατί έκαναν τα στραβά μάτια στην δημοκρατική διολίσθηση της Τουρκίας στο παρελθόν αλλά και για την απορριπτική μεταχείριση της υποψηφιότητας της Τουρκίας στην ΕΕ και των ζωτικών συμφερόντων της στην Συρία [14].

Εν ολίγοις, καθώς η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες κινούνται για να αυξήσουν την πίεση στην Τουρκία, θα πρέπει να κρατήσουν τους στόχους τους ρεαλιστικούς και την ρητορική τους περιορισμένη. Αυτό θα ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο μιας επικίνδυνης αντίδρασης από την Άγκυρα και θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες επαναφοράς των σχέσεων της Τουρκίας με την Δύση με διατηρήσιμους, αμοιβαία επωφελείς όρους.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/turkey/2017-09-19/how-dull-turke...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/reviews/2015-12-14/european-disunion
[2] https://www.foreignaffairs.com/regions/united-states
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/turkey/2016-10-17/erdogan-s-journey
[4] https://www.foreign.senate.gov/hearings/priorities-and-challenges-in-the...
[5] https://www.washingtonpost.com/politics/federal_government/senate-bill-w...
[6] http://www.politico.com/story/2017/09/14/turkey-russia-purchase-may-trig...
[7] http://www.cnn.com/2017/08/29/politics/turkish-embassy-indictments/index...
[8] https://www.justice.gov/usao-sdny/pr/former-turkish-minister-economy-for...
[9] http://www.reuters.com/article/us-usa-turkey/erdogan-says-will-discuss-c...
[10] https://www.foreignaffairs.com/articles/france/2017-06-12/france-governm...
[11] https://www.ft.com/content/cf9f2566-90cc-11e7-a9e6-11d2f0ebb7f0
[12] https://www.foreignaffairs.com/articles/europe/2016-03-29/europes-lousy-...
[13] https://www.foreignaffairs.com/reviews/review-essay/2012-01-01/strange-t...
[14] https://www.foreignaffairs.com/regions/syria

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition