Οι Μπολσεβίκοι στο Πεκίνο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Οι Μπολσεβίκοι στο Πεκίνο

Τι έμαθε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα από τον Λένιν

Αυτή την εβδομάδα, μετά από μήνες φραξιονιστικών ελιγμών, ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping [1] και οι συνάδελφοί του θα συγκαλέσουν το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Στο τέλος της συνόδου, ο Xi θα περπατήσει μέσω ενός σπηλαιώδους δωματίου στη Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, στο Πεκίνο, πλαισιωμένος από τους νέους ηγέτες της Κίνας.

Ο Xi και οι συνάδελφοί του διευθύνουν τις γραφειοκρατίες που διαχειρίζονται την οικονομία της Κίνας, τον στρατό, τις προπαγανδιστικές δομές [2] και τα όργανα ασφαλείας. Αλλά με αυτή την ευκαιρία, θα εμφανιστούν με την πιο σημαντική ιδιότητά τους: Ως τα μέλη της Μόνιμης Επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου, το κορυφαίο όργανο λήψης αποφάσεων της Κίνας. Αυτή η ομάδα θα κυβερνήσει την Κίνα μέχρι το επόμενο συνέδριο, το 2022.

19102017-1.jpg

Μια αφίσα με το πορτρέτο του Κινέζου προέδρου Xi Jinping στην Σαγκάη, στην Κίνα, τον Σεπτέμβριο του 2017. ALY SONG / REUTERS
---------------------------------------------------------------

Για τους κομματικούς ηγέτες, αυτή η εβδομάδα σηματοδοτεί μια ακόμα πενταετία στην εξουσία. Αλλά θα φέρει επίσης μια διαφορετική επέτειο, την οποία το Πεκίνο θα χαιρετήσει χωρίς φανφάρες. Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος συμπίπτει με την εκατονταετηρίδα της ρωσικής μπολσεβίκικης επανάστασης [3], του κινήματος που οδήγησε στην δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι ηγέτες της Κίνας είναι προσεκτικοί μελετητές της σοβιετικής ιστορίας, και οι Μπολσεβίκοι και το σοβιετικό κράτος που εκείνοι έκτισαν αποτελούν πρότυπο και προειδοποιητική ιστορία για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι αναμνήσεις της σοβιετικής κατάρρευσης -το τραύμα των γκρεμισμένων αγαλμάτων, των φτωχών απαράτσικς (κομματικών στελεχών του ΚΚΣΕ) και τα μυστικά αρχεία που ανοίχτηκαν στον δημόσιο έλεγχο- χαλύβδωσαν την αποφασιστικότητα των κομματικών ηγετών να διατηρήσουν την εξουσία.

Το 2009, όταν ο Xi ήταν ο διευθυντής της Κεντρικής Σχολής του Κόμματος, μια θέση που του χρησίμευσε ως σκαλοπάτι προς την κορυφή, ανέθεσε [4] μια εκτεταμένη μελέτη της σοβιετικής κατάρρευσης. Το συμπέρασμά της: Η αποτυχία του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος να κυριαρχεί στους θεσμούς που υποστηρίζουν την δύναμή του, όπως ο στρατός, υπέγραψε την καταδίκη του. «Γιατί πρέπει να βεβαιώσουμε ακλόνητα τον έλεγχο του κόμματός μας πάνω στον στρατό;» ρώτησε ο Xi [5] το κοινό σε μια κλειστή κομματική συνάντηση τρία χρόνια αργότερα. «Επειδή», είπε, «αυτό είναι το μάθημα που διδάσκει η σοβιετική κατάρρευση. Ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός απο-πολιτικοποιήθηκε και απο-κομματικοποιήθηκε, κατέστη εθνικός θεσμός, και έτσι το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα παρέδωσε τα όπλα του. Όταν εκείνοι που ήθελαν να σώσουν την Σοβιετική Ένωση έκαναν βήματα προς τα εμπρός, το όργανο της δικτατορίας είχε ήδη γλιστρήσει από το χέρι τους».

Αυτή η αξιολόγηση της σοβιετικής ιστορίας βοηθάει να εξηγηθούν οι επιθετικές κινήσεις του Xi για να εδραιωθεί η προσωπική του εξουσία και να επιβεβαιωθεί ο έλεγχος του κόμματος σε όλο και περισσότερες πτυχές της κινεζικής ζωής. Κατά την διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, ο Xi εξαπέλυσε μια εκστρατεία κατά της διαφθοράς για να ανατρέψει ηγέτες του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας που κάποτε θεωρούνταν ανέγγιχτοι, ανέπτυξε κομματικές μονάδες «πειθαρχικής διερεύνησης» για να θέτουν υπό κράτηση και να ανακρίνουν γραφειοκρατικά στελέχη εκτός του δικαστικού συστήματος και διακήρυξε ότι το κόμμα δεν μπορεί να δεσμεύεται από τον «συνταγματισμό» ή το «κράτος δικαίου» που προέρχεται από κρατικούς και όχι από κομματικούς θεσμούς. Οι επιτροπές του κόμματος και οι πυρήνες στα εργοστάσια, τα πανεπιστήμια και τα γραφεία των εταιρειών επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους με νεοφανή αλαζονεία. Αυτή την εβδομάδα, το κόμμα θα εδραιώσει αυτά τα προνόμια, αλλάζοντας το σύνταγμά του και ορίζοντας μια νέα Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου. Ο Xi και οι συνάδελφοί του προεδρεύουν της μεγαλύτερης και πιο επιτυχημένης μαρξιστικής-λενινιστικής οργάνωσης και είναι αποφασισμένοι να διασφαλίσουν ότι θα παραμείνει έτσι.

19102017-2.jpg

Στρατιωτικοί εκπρόσωποι εξέρχονται της Μεγάλης Αίθουσας του Λαού στο Πεκίνο, τον Οκτώβριο του 2017. THOMAS PETER / REUTERS
------------------------------------------------------------

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Με την απέραντη ύπαιθρό της και τη μικρή βιομηχανική βάση της, η πρόσφατη αυτοκρατορική Κίνα δεν φαινόταν σαν εύφορο έδαφος για την επανάσταση του αστικού προλεταριάτου που ο Καρλ Μαρξ είχε προβλέψει για την Δυτική Ευρώπη. Ο ορθόδοξος μαρξισμός θεωρούσε την Κίνα ως σφαίρα σκοτεινού, διαχρονικού δεσποτισμού, άσχημα προετοιμασμένη για επανάσταση. Μέχρι το 1917, ο Μαρξ και ο Βλαντιμίρ Λένιν ήταν ελάχιστα γνωστοί στην Κίνα.

Η επανάσταση των Μπολσεβίκων προσέλκυσε γρήγορα την προσοχή των Κινέζων προοδευτικών. Πολλοί είχαν απογοητευθεί από την Εθνικιστική Επανάσταση του 1911, η οποία είχε σαρώσει την αυτοκρατορική κυβέρνηση της Κίνας με υποσχέσεις περί δημοκρατίας, αλλά έφερε αντ’ αυτού τον πόλεμο. Ο μπολσεβικισμός προσέφερε έναν άλλο δρόμο, χάρη στον εκσυγχρονισμό του μαρξισμού από τον Λένιν ώστε να ταιριάζει στις πραγματικότητες των μη βιομηχανοποιημένων χωρών. Όπως και η Κίνα, η τσαρική Ρωσία ήταν σε μεγάλο βαθμό αγροτική, κυβερνημένη από δυναστικούς άρχοντες και καταπατημένη από ξένες δυνάμεις. Η θέση του Λένιν ότι η αποικιοκρατική εκμετάλλευση αντιπροσώπευε το υψηλότερο στάδιο του καπιταλισμού είχε απήχηση σε εκείνους τους Κινέζους που ήταν εξοργισμένοι με τις «ζώνες ξένης παραχώρησης» και τις μη ισορροπημένες συμφωνίες. Το ίδιο έκανε και η υπόσχεση της σοβιετικής κυβέρνησης να επιστρέψει σε κινεζικό έλεγχο τις τσαρικές αποικιακές κτήσεις στην Μαντζουρία. Νεαροί Κινέζοι προοδευτικοί έκαναν προσκυνήματα στη Μόσχα και ομάδες μελέτης στην Κίνα κατανάλωναν τον αυξανόμενο όγκο της μαρξιστικής-λενινιστικής λογοτεχνίας που μεταφραζόταν στα κινέζικα.

Ο λενινισμός έλεγε ότι μια πρωτοπορία επαγγελματιών επαναστατών θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας, ασκώντας την κρατική εξουσία για να ωθήσει την κοινωνία στην εξέλιξή της προς μια κομμουνιστική ουτοπία -το «λαμπρό μέλλον» που διακηρύχθηκε από τη μπολσεβίκικη προπαγάνδα, στο οποίο το κράτος θα διαλυόταν και οι εργάτες θα ήλεγχαν τα μέσα παραγωγής. Οι Μπολσεβίκοι πίστευαν ότι αυτό απαιτούσε μια κεντρική εξουσία και μια αδιάκοπη τήρηση της γραμμής του κόμματος. Ως καταλύτες της ιστορίας, ένιωθαν αδέσμευτοι από τις έννοιες της νομιμότητας, της παράδοσης, της θρησκείας, του κράτους δικαίου και της ατομικής αξιοπρέπειας. Οι κομισάριοι του Λένιν ξεκίνησαν ριζοσπαστικά προγράμματα για την προώθηση του λαϊκού αλφαβητισμού, των δικαιωμάτων των γυναικών, της ηλεκτροδότησης και της δημόσιας υγείας. Απαλλοτρίωσαν βίαια την ιδιοκτησία και τρομοκράτησαν τους λεγόμενους ταξικούς εχθρούς. Πιστεύοντας ότι η παγκόσμια χειραφέτηση του προλεταριάτου είναι επικείμενη, υποκίνησαν επαναστάσεις στο εξωτερικό.

Το 1921, καθοδηγούμενο από έναν πράκτορα που στάλθηκε από τη Μόσχα, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματοποίησε το ιδρυτικό του συνέδριο στην Σαγκάη. Ένας νεαρός υποκινητής (αγκιτάτορας) με το όνομα Μάο Τσε Τουνγκ συμμετείχε. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Μάο και οι σύντροφοί του είχαν εγκαθιδρύσει περιοχές που ονόμαζαν Su-wei-ai (Σοβιέτ) στην ενδοχώρα της Κίνας, όπου η εθνικιστική κυβέρνηση ήταν αδύναμη και η δυσαρέσκεια ήταν διαδεδομένη. Αρχικά, οι Κομμουνιστές δύσκολα μπορούσαν να διαχωριστούν από τις χιλιαστικές αιρέσεις που είχαν προκύψει κατά την διάρκεια άλλων περιόδων κρατικής δυσλειτουργίας στην κινεζική ιστορία [6]. Ο Μάο και οι συνάδελφοί του κατεύθυναν την τοπική θρησκευτική πρακτική για να προσηλυτίσουν [οπαδούς] μεταξύ των αγροτών. Αναζητώντας προσήλυτους ανάμεσα στους ανθρακωρύχους στο ορεινό εσωτερικό [της Κίνας], κομμουνιστές πράκτορες στην πόλη Anyuan έκαναν μια προτομή του Μαρξ σε ένα βάθρο που συνήθως προοριζόταν για τους θεούς των ναών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Μάο και οι σύντροφοί του προώθησαν ένα σοβιετικής έμπνευσης πρόγραμμα ανακατανομής της γης, δικαιωμάτων των γυναικών, λαϊκού αλφαβητισμού και ανελέητης βίας εναντίον των ταξικών εχθρών, διάστικτο από διαλείμματα συμφιλίωσης με τους εθνικιστές. Η πρώτη μεγάλη εκκαθάριση του κινέζικου κομμουνισμού, με επικεφαλής τον Μάο το 1930, ήταν γνωστή ως «Συντρίψτε την αντι-μπολσεβίκικη κλίκα». Κόστισε δεκάδες χιλιάδες ζωές, συμπεριλαμβανομένων αρκετών εκατοντάδων αξιωματικών του Κινεζικού Κόκκινου Στρατού που χαρακτηρίστηκαν ως προδότες. Αυτό ήταν το τίμημα της προόδου: Σε ένα άρθρο του 1927 στο περιοδικό Bu-er-sai-wei-ke (Ο Μπολσεβίκος), ένας αξιωματούχος της γραφειοκρατίας εξήγησε ότι η σιδηρά πειθαρχία και η κεντρική εξουσία ήταν κρίσιμες για τη νίκη της επανάστασης.

Μέσα από την δεκαετία του 1930 και την δεκαετία του 1940, καθώς οι εθνικιστές στρατιώτες και οι Ιάπωνες εισβολείς κυνηγούσαν τους κομμουνιστές στο τεράστιο εσωτερικό της Κίνας, ο Mao εδραίωσε σταθερά την ισχύ του, κάνοντας έξυπνη χρήση βραχυπρόθεσμων ανακωχών και ανταρτικών τακτικών. Δημιούργησε μια φήμη ως νοήμονα στρατηγιστή και δημιουργικού πολιτικού θεωρητικού. Το 1945, η σκέψη του Μάο Τσε Τουνγκ [8], η οποία πάντρευε την θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού με την πρακτική της κινεζικής επανάστασης, κατοχυρώθηκε ως το κατευθυντήριο φως του κόμματος. Σε αντίθεση με πολλούς από τους συντρόφους του, ο Μάο δεν σπούδασε ποτέ στο εξωτερικό και δεν είχε άμεση εμπειρία στην Σοβιετική Ένωση. Περιθωριοποίησε και εκκαθάρισε τους εκπαιδευμένους από τη Μόσχα αντιπάλους του, επιλέγοντας [να συνεργαστεί με] εκείνους που είχαν αποκτήσει χρήσιμες τεχνικές ή πολιτικές ικανότητες. Οι Κομμουνιστές επέζησαν της ιαπωνικής εισβολής και ενός εμφύλιου πολέμου με το Εθνικιστικό Κόμμα, για να αναδειχθούν ως μοναδικοί κυβερνήτες της ηπειρωτικής Κίνας το 1949.

19102017-3.jpg

Ξετυλίγοντας την κινεζική σημαία στην πλατεία Τιενανμέν, τον Οκτώβριο του 2007.
------------------------------------------------------

ΚΛΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΑ

Αφού έμαθαν την επανάσταση από τον Λένιν, οι κομμουνιστές της Κίνας έμαθαν την δημιουργία κράτους από τον Ιωσήφ Στάλιν [9]. Στην δεκαετία του 1950, χιλιάδες Σοβιετικοί σύμβουλοι διοχετεύονταν σε υπουργεία, σχολές και εργοστάσια της κινεζικής κυβέρνησης, αφήνοντας το σημάδι τους στις μεγαλειώδεις προσόψεις του Πεκίνου και παρέχοντας πρότυπα για όλα, από το στυλ των στρατιωτικών αρβύλων μέχρι τα εγχειρίδια διαχείρισης των διαφωνούντων από την μυστική αστυνομία. Ο Μάο ξεκίνησε μια επανάληψη του προγράμματος συντριπτικής εκβιομηχάνισης του Στάλιν, απαλλοτριώνοντας τεράστιες ποσότητες σιτηρών από τους αγρότες, με βάση φαντασιώδη στοιχεία παραγωγής και εκτελώντας τους αποθησαυριστές ως ταξικούς εχθρούς. Σε μια χονδροειδή αντήχηση του Holodomor, του λιμού του Στάλιν επί της Ουκρανίας το 1932-33, το Μεγάλο Βήμα προς τα Εμπρός παρήγαγε τον πιο θανατηφόρο λιμό της ιστορίας.

Η Κίνα, διακήρυξε ο Μάο το 1949, θα «κλίνει προς τη μια πλευρά», βασιζόμενη στον σοβιετικό «μεγαλύτερο αδελφό» της, όπως πολλοί Κινέζοι ονόμαζαν την Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, ο Μάο εκνευριζόταν υπό την σοβιετική κηδεμονία και ο μήνας του μέλιτος ξέφτισε μέσα σε μια δεκαετία. Η αποκήρυξη της λατρείας του προσώπου του Στάλιν και των εκκαθαρίσεών του από τον Νικίτα Χρουστσώφ το 1956 σόκαραν τον Μάο και η σχέση έγινε περαιτέρω πικρή από τις διαφωνίες [10] σχετικά με την κοινή χρήση πυρηνικών και πυραυλικών μυστικών με Κινέζους επιστήμονες. Οι σοβιετικοί ηγέτες απέρριψαν τον Μάο ως απροσάρμοστο˙ ο Μάο κατηγόρησε την Μόσχα ότι είχε εγκαταλείψει τον αληθινό μαρξισμό και ότι υπέκυψε στον ρεβιζιονισμό. Οι συγκρούσεις στα σύνορα της Κίνας με την Σιβηρία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 σχεδόν κλιμακώθηκαν σε πόλεμο.

Αν και η Κίνα του Μάο δανείστηκε πολλά από τους Σοβιετικούς, δεν ήταν ποτέ δορυφόρος, αποκλίνοντας από το παράδειγμα της Μόσχας και στο στυλ και στην ουσία. Η χαρακτηριστική σφαγή του Μάο, η Πολιτιστική Επανάσταση, ήταν ένα χαοτικό όργιο βίας, τελείως διαφορετική από τον σχολαστικά καθορισμένο Μεγάλο Τρόμο του Στάλιν και τις στημένες δίκες της δεκαετίας του 1930.

Ωστόσο, παρά τις διαφορές τους, ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Μάο τερμάτισαν την ζωή τους στην εξουσία, και ο θάνατος τούς έφερε στην ίδια θέση: Σε μαυσωλεία μέσα σε κρυστάλλινα φέρετρα στις κεντρικές πλατείες των αντίστοιχων πρωτευουσών τους, περιτριγυρισμένους από μακρινά αρχιπελάγη στρατοπέδων εργασίας και άγρυπνων οργάνων ασφαλείας. Και οι τρεις είχαν ενοποιήσει τις κατακερματισμένες πατρίδες τους και ισχυρίζονταν ότι απελευθέρωσαν τους καταπιεσμένους, με εντυπωσιακό ανθρώπινο κόστος.

ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μετά τους θανάτους των χαρισματικών ηγετών τους, οι κινεζικές και σοβιετικές επαναστάσεις είχαν διαφορετικές διαδρομές. Η Σοβιετική Ένωση, πιο βιομηχανοποιημένη από την Κίνα, επέπλευσε σε μια θάλασσα συναλλαγματικών αποθεμάτων από τις ενεργειακές εξαγωγές μέχρι την οικονομική αρτηριοσκλήρυνση και τις συνέπειες των μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του 1980 που προκάλεσαν την κατάρρευση της. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με την ιεραρχία και την ιδεολογία του κατεστραμμένες από το τραύμα της Πολιτιστικής Επανάστασης, είχε περισσότερο περιθώριο να επανεφεύρει τον εαυτό του. Υπό την πρωτοβουλία του Deng Xiaoping για την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά», οι ηγέτες της Κίνας ακρωτηρίασαν τον μαρξισμό σχεδόν πέραν αναγνωρίσεως.

Ωστόσο, η μυστική εμπροσθοφυλακή που βρίσκεται στην κορυφή της κινεζικής πολιτικής εξακολουθεί να είναι εμφανώς λενινιστική σήμερα, όπως και τα όργανα του κόμματος, της ασφάλειας και της προπαγάνδας, που επιβάλλουν το θέλημά της. Αν και τα νεότερα μέλη της Μόνιμης Επιτροπής είναι πιο πιθανό να τροποποιήσουν τα επιτόκια ή να προσαρμόσουν τις εισαγωγές σόγιας παρά να διατάξουν την εκκαθάριση των γαιοκτημόνων, το αίσθημα του πεπρωμένου του κόμματος, το απόλυτο δικαίωμα [του κόμματος] να φτάσει παντού και να αλλάξει την πορεία της ιστορίας της Κίνας, είναι ανέπαφο. Η απόρριψη της φιλελεύθερης δημοκρατίας γεννιέται όχι μόνο από τον κινεζικό σοβινισμό αλλά και από μια λενινιστική περιφρόνηση προς τις αστικές ευγένειες όπως το κράτος δικαίου, η ελευθερία της συνείδησης και η ατομική αξιοπρέπεια. Στα μάτια του κόμματος, αυτή η ιδεολογία είναι ένα εργαλείο: Όπως οι σιδηρόδρομοι ή ο στρατός, έχει επιτυχώς κινεζοποιηθεί και τώρα εξυπηρετεί την Κίνα καλύτερα από ό, τι έκανε ποτέ στην Σοβιετική Ένωση.

Για τον Xi, έναν θεσμικό του οποίου ο πατέρας ήταν ανώτερος κρατικός υπάλληλος, η επαναβεβαίωση του ελέγχου του κόμματος επί της κοινωνίας αντιπροσωπεύει μια φυσική επιστροφή στις λενινιστικές ρίζες του. Την τελευταία δεκαπενταετία, ο Xi διόρισε τον εαυτό του πρόεδρο των επιτροπών του κόμματος που εποπτεύει πολλά βασικά χαρτοφυλάκια, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας του κυβερνοχώρου και της οικονομικής μεταρρύθμισης [11], παραγκωνίζοντας τους κυβερνητικούς λειτουργούς που παραδοσιακά πληρούσαν αυτούς τους ρόλους. Έχει επισκεφθεί ειδησεογραφικά γραφεία και τηλεοπτικά στούντιο, υπενθυμίζοντας απλά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι «το επώνυμό σας είναι Κόμμα» και ότι η πίστη τους πρέπει να είναι απόλυτη. Οι υπηρεσίες ασφάλειας έχουν εξαπολύσει την σκληρότερη καταστολή της κοινωνίας των πολιτών σε μια γενιά, πλήρη με τηλεοπτικές εξομολογήσεις και φρικιαστικές αποκηρύξεις συνωμοτών στην κομματική εφημερίδα Λαϊκή Καθημερινή. Την επόμενη εβδομάδα, ο Xi θα βοηθήσει στην επιλογή της επόμενης γενιάς κομματικών ηγετών και μπορεί να γράψει την δική του «σκέψη» στο σύνταγμα του κόμματος, όπως έκανε ο Μάο το 1945. Οι επιλογές του θα μπορούσαν να αποκαλύψουν αν σκοπεύει να παραμείνει στην εξουσία πέρα από την δεκαετία όπως είναι σύνηθες για τους Κινέζους ηγέτες

Απέναντι στην Μεγάλη Αίθουσα του Λαού, διασχίζοντας την τεράστια έκταση της πλατείας Τιενανμέν, βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο της Κίνας. Ο «Δρόμος για την Αναγέννηση», το κύριο μόνιμο έκθεμά του, ήταν ο τόπος της πρώτης δημόσιας εμφάνισης του Xi μετά την ανάληψη της εξουσίας στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος το 2012 και ο τόπος όπου αποκάλυψε το δικό του σύνθημα, «το Κινέζικο Όνειρο». Η έκθεση της ιστορίας της Κίνας αρχίζει με αρχαία μεγαλοπρέπεια, κινείται μέσω της παρακμής και της αποικιοκρατικής ταπείνωσης και στην συνέχεια ανεβαίνει αμείλικτα προς τα πάνω, σε ένα τόξο που θα αναγνώριζε οποιοσδήποτε Μπολσεβίκος. Αλλά ο προορισμός έχει αλλάξει: Αντί για έναν προλεταριακό παράδεισο χωρίς σύνορα, το «Κινέζικο Όνειρο» του Xi υπόσχεται να αποκαταστήσει έναν κάποτε μέγα πολιτισμό στην δικαιωματική δόξα του υπό την διακυβέρνηση του κόμματος. Αυτός ο συνδυασμός πατριωτικού εθνικισμού και σιδηράς πειθαρχίας είναι μια ελκυστική εναλλακτική έναντι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας [12] για τους φιλόδοξους αυταρχικούς σε όλο τον κόσμο, από την Τουρκία μέχρι τις Φιλιππίνες. Στο πρότυπο της Κίνας, πολλοί βλέπουν ένα δικό τους λαμπρό μέλλον.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-10-18/bolsheviks-beijing

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2014-10-20/chinas-imperial...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2015-06-16/china-s-soft-po...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/1987-12-01/bolshevik-...
[4] https://www.newyorker.com/magazine/2015/04/06/born-red
[5] http://chinadigitaltimes.net/2013/01/leaked-speech-shows-xi-jinpings-opp...
[6] https://www.foreignaffairs.com/reviews/review-essay/2017-06-13/history-c...
[7] https://www.evernote.com/l/ACYo5pGdHmBFH78m7-ddAlG9ZiBjQ0t0xGg
[8] https://books.google.com/books?id=Or0s-iMCqjcC&pg=PA55&dq=mao+zedong+tho...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2017-09-19/when-stali...
[10] https://www.evernote.com/shard/s38/sh/90c0cb8d-8a95-4554-927a-bb667b1fa3...
[11] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-09-14/what-west-gets-...
[12] https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2016-06-13/democracy-decline

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition