Η κρυφή υγειονομική κρίση των προσφύγων

Οι θεραπείες για χρόνιες ασθένειες είναι συχνά ακριβές: Η αιμοκάθαρση, που χρησιμοποιείται για την θεραπεία της νεφρικής ανεπάρκειας, μπορεί να κοστίσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια ετησίως. Και οι εκτοπισμένοι είναι συχνά φτωχοί. Για παράδειγμα, το 70% των Σύρων προσφύγων που εγγράφηκαν στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) τον Ιούλιο του 2016, ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας της χώρας υποδοχής. Όταν οι πρόσφυγες πρέπει να ξοδέψουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους για θεραπεία, μπορεί να παγιδευτούν σε κύκλους ένδειας και ασθένειας που κάνουν πιο δύσκολο για αυτούς να οικοδομήσουν τη νέα ζωή τους.

Η φτώχεια [12] δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Πολλοί πρόσφυγες δυσκολεύονται να πλοηγηθούν στα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης των χωρών υποδοχής τους εξαιτίας των γλωσσικών εμποδίων [13] και μιας έλλειψης γνώσης σχετικά με τον τρόπο απόκτησης βοήθειας. Για παράδειγμα, όπως και οι περισσότεροι Σύροι πρόσφυγες στην Τουρκία, ο Μοχάμεντ και η γιαγιά του δεν μιλούσαν τούρκικα και αντιμετώπισαν δυσκολίες στην κατανόηση του συστήματος της χώρας που βασίζεται στην παραπομπή [11], σύμφωνα με το οποίο οι ασθενείς λαμβάνουν βασική ιατρική φροντίδα προτού παραπεμφθούν σε ειδικούς υψηλού επιπέδου. Οι πρόσφυγες σε τέτοιες περιπτώσεις τείνουν να δίνουν προτεραιότητα σε άλλες ανάγκες [14] όπως τα τρόφιμα, η στέγη και η απασχόληση, αγνοώντας χρόνιες καταστάσεις που δεν φαίνεται να είναι επείγουσες. Καθώς όμως επιδεινώνονται αυτές οι συνθήκες, κάνουν δυσκολότερη την επιδίωξη των άλλων προτεραιοτήτων.

Σύροι στην Κωνσταντινούπολη, τον Σεπτέμβριο του 2015. HUSEYIN ALDEMIR / REUTERS
------------------------------------------------

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ίσως να αναρωτηθούν γιατί πρέπει να προσέξουν τις ασθένειες των προσφύγων όταν οι δικοί τους πολίτες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Αλλά γεγονός είναι ότι πολλοί πρόσφυγες δεν θα εγκαταλείψουν τις νέες τους χώρες σύντομα: Περισσότεροι από τους μισούς πρόσφυγες του κόσμου είναι κάτω των 18 ετών και περισσότεροι από τους μισούς έχουν ήδη ζήσει στο εξωτερικό για περισσότερα από πέντε χρόνια. Μόνο όταν οι πρόσφυγες είναι υγιείς, μπορούν να συνεισφέρουν στις νέες τους κοινότητες, αναλαμβάνοντας θέσεις εργασίας σε τομείς όπου υπάρχει έλλειψη εγχώριων εργαζομένων, και κερδίζοντας αρκετά χρήματα για να γίνουν παραγωγικοί καταναλωτές. Και όταν οι πρόσφυγες αποφεύγουν την φτώχεια και την ασθένεια, είναι λιγότερο πιθανό να πέσουν θύματα ριζοσπαστικοποίησης ή να στραφούν στην βία. Η παροχή επαρκούς υγειονομικής περίθαλψης στους πρόσφυγες είναι επομένως μια πρακτική επιταγή.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να αναπτύξουν προγράμματα δημόσιας υγείας στις μητρικές γλώσσες των προσφύγων για να τους διδάξουν σχετικά με τις υπηρεσίες υγείας, τους παράγοντες κινδύνου για χρόνιες παθήσεις και τις συνέπειες του να αφήσουν αυτές τις καταστάσεις χωρίς θεραπεία. Επειδή οι χρόνιες παθήσεις απαιτούν μακροχρόνια περίθαλψη, οι κυβερνήσεις πρέπει επίσης να επεκτείνουν τα προσωρινά προγράμματα ασφάλισης υγείας και να εργαστούν για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να χρηματοδοτήσουν δαπανηρές θεραπείες και φάρμακα για χρόνιες ασθένειες. Η παροχή μακροπρόθεσμης πρόσβασης στους πόρους που θα βοηθούσαν τους πρόσφυγες να διαχειριστούν τις χρόνιες ασθένειες τους, θα βελτιώσει την ζωή των εκτοπισμένων και θα τους βοηθήσει να συνεισφέρουν στις κοινότητες [15] που ίσως τελικά να αποκαλέσουν ως δικές τους.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2017-11-23/hidden-refugee-health...