Πώς η ομοσπονδιακή λογική θα σώσει το ευρωπαϊκό σχέδιο

Για παράδειγμα, αντί να λέμε ότι έχουμε την περιφέρεια Βορείου και Νοτίου Αιγαίου, ενώνουμε τις δυο περιφέρειες και υποστηρίζουμε την μετεξέλιξη τους σε μια Πολιτεία η οποία θα ονομάζεται «Αιγαίοι Νήσοι, Ελληνική Πολιτεία της Ευρώπης - Aegean Islands, the Hellenic State of Europe». Άλλωστε, εφόσον έχουμε σε κοινοτικό επίπεδο αποφασίσει πως η Τουρκία είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Αιγαίοι Νήσοι ως Πολιτεία αποτελούν τα σύνορα της Ευρώπης με την Ανατολή. Το ίδιο μπορεί να συμβεί για την Καταλονία, την Βαυαρία, την Λομβαρδία κοκ.

Ενδεχομένως αυτός θα ήταν ο δρόμος για την επιστροφή και του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη, που δυστυχώς βρίσκεται σε διαδικασία εξόδου, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί πριν τις Ευρωεκλογές του 2019.

Γεγονός είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση των 14,6 τρισεκατομμυρίων ευρώ μπορεί να λύσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα κάθε χώρα μπορεί μόνη της.

Πριν ορίσουμε το ποσοστό φόρου που θα πρέπει να αυτοδιαχειρίζεται κάθε εν δυνάμει Πολιτεία, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την προσφορά σε ποσοστό ΑΕΠ που δύναται να προσφέρει. Για παράδειγμα η Καταλονία «Catalunya, the Spanish State of Europe» ή η Βαυαρία «Bavaria, the German State of Europe» που παράγουν αντίστοιχα το 20% του ΑΕΠ των χωρών τους, θα μπορούσαν να αυτοδιαχειρίζονται το μεγαλύτερο ποσοστό των φόρων που θα είχαν την υποχρέωση να αποδώσουν στην γενική κυβέρνηση επιτρέποντας την διαχείριση του υπολοίπου ποσοστού των φόρων από την εποπτεύουσα κυβέρνηση και ακολούθως από τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι κάθε πολίτης, κάθε Πολιτείας μπορεί να νιώθει πως η παραγωγή που ο ίδιος δημιουργεί στην τοπική, εθνική και ευρωπαϊκή κοινωνία επιστρέφει πίσω σε αυτόν με απτό και ρεαλιστικό τρόπο, αποφεύγοντας τις πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες καθώς και τις πελατειακές σχέσεις με την γενική κυβέρνηση.

Παράλληλα, δημιουργούνται κατ’ αυτό τον τρόπο η τραπεζική ένωση, η πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων, η αμοιβαιοποίηση του χρέους μέσω ευρωομολόγων, το ευρωπαϊκό επίδομα ανεργίας, η αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη των πολιτειών μεταξύ τους, υπό την επίβλεψη της μετεξέλιξης της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Πολιτειών».

Είναι πλέον δεδομένο πως ο εθνικισμός, ο αντι-ευρωπαϊσμός και γενικότερα ο λαϊκισμός έχουν αλώσει αρκετές χώρες τόσο της ευρωζώνης όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό και προτείνουμε την διεύρυνση της αποκέντρωσης των χωρών και όχι την κατάργησή τους.

Προς επίρρωσιν αυτού, στην Γερμανία δεν θα πρέπει να λησμονηθεί η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος AfD, καθώς και οι αποσχιστικές τάσεις μιας αξιοπρόσεκτης μειοψηφίας στην Βαυαρία η οποία παράγει σχεδόν το ίδιο ποσοστό επί του ΑΕΠ με την Καταλονία. Επομένως, χρειάζεται προσοχή στην σύγχυση που μπορεί να επικρατήσει μεταξύ μιας οικονομικά παραγωγικής περιφέρειας στην Ευρώπη ή μιας περιφέρειας πολιτιστικά αποξενωμένης από τον ευρωπαϊκό κοινοτικό κορμό με τις όποιες αποσχιστικές τάσεις. Τάσεις φυγόκεντρες, οι οποίες είναι καταδικαστέες. Ουδέποτε αποσχιστικές πρωτοβουλίες εντός ενός κράτους ή μιας ένωσης κρατών ενίσχυσαν την κοινωνική συνοχή και διασφάλισαν έτι περαιτέρω την ειρήνη διεθνώς.

Η βία καταλύει τις δημοκρατικές ευαισθησίες που οφείλει να έχει η Ευρώπη έπειτα από τα δεινά των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Σήμερα, η ειρήνη και η ασφάλεια στην Ευρώπη υπονομεύονται από μια ατίθαση Ρωσία στα ανατολικά της σύνορα και την τρομοκρατία που προέρχεται από την Μέση Ανατολή.

Ταυτόχρονα, το ενδεχόμενο Brexit, ο ευρωσκεπτικισμός και η ανάδυση των ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη σήμερα, συνιστούν νέους κινδύνους για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η δημοκρατία, αν απειλείται με διάλυση, απειλείται εκ των έσω. Συγκεκριμένα, οι Ευρωσκεπτικιστές και οι Ευρωαρνητές που εκλέγονται στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, αποτελούν τον δούρειο ίππο στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είχαν οραματιστεί οι Ευρωπαίοι Πατέρες.

Όσον αφορά τη Νέα Κοινή Αγορά, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν να διαπραγματευτούν ξεχωριστά τις σχέσεις με τις χώρες που βρίσκονται σε κόκκινο χρώμα όπως: Το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Νορβηγία, την Ουκρανία, τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων (Αλβανία, Σκόπια, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία), την Τουρκία και την Ελβετία.

Συνοψίζοντας, η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται σ’ ένα τεράστιο σταυροδρόμι ιστορικής αξίας και σημασίας έμπροσθεν του οποίου παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία, δεδομένων των συγκυριών. Η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης των Περιφερειών, υπό την ανωτέρω λογική, είναι η μετεξέλιξη που χρειαζόμαστε για να παραμείνουμε ενωμένοι. Οφείλουμε, λοιπόν, χωρίς βίαιες συγκρούσεις και βίαια αποτελέσματα να δώσουμε μεγαλύτερη αυτονόμηση και αυτοτέλεια στις περιφερειακές – πολιτειακές δομές, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

Τώρα παρά ποτέ, οφείλουμε ως Έλληνες και Ευρωπαίοι μετά από 8 χρόνια ασφυκτικής πίεσης μέσω των μνημονίων να δείξουμε τον δρόμο στην μετεξέλιξη της Ευρώπης υλοποιώντας με ουσιαστικό τρόπο το άρθρο 28 του Συντάγματος το οποίο από το 2001 αποτελεί θεσμικά τον θεμέλιο λίθο για την συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης [6].

Με την καθιέρωση των κοινών συνόρων θα διασφαλιστεί ο ορθολογικός και αποτελεσματικός έλεγχος των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Η Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή, η Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή, η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, θα διασφαλίσουν την ομαλότητα στην καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών και θα οδηγήσουν σε σταδιακή οικονομική ανάκαμψη και ευημερία σε καθεστώς ειρήνης και ασφάλειας [7].

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ: