Η απατηλή στρατηγική εθνικής ασφάλειας του Trump | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η απατηλή στρατηγική εθνικής ασφάλειας του Trump

Πώς η διοίκησή του αγνοεί τι έκανε την Αμερική σπουδαία

Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, η NSS καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι στρατιωτικές ικανότητες πρέπει να λειτουργούν «σε ένα πλήρες φάσμα συγκρούσεων, σε πολλαπλά πεδία ταυτόχρονα». Αυτή η διατύπωση είναι εντυπωσιακά παρόμοια με την συζήτηση για την υπεροχή σε πλήρες φάσμα κατά τα χρόνια του Κλίντον [9]. Και ο σκοπός αυτών των «υπέρτερων» στρατιωτικών δυνατοτήτων δεν είναι απλώς η αποτροπή και η επικράτηση αλλά η «διαμόρφωση του διεθνούς περιβάλλοντος και η προστασία των συμφερόντων μας», μια φράση που αντικατοπτρίζει την ρητορική του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Dick Cheney, και των Αμερικανών πολιτικών με επιρροή όπως ο Paul Wolfowitz και ο Scooter Libby, όταν άρχισαν να διαμορφώνουν τις στρατιωτικές δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών για την περίοδο μετά το Ψυχρό Πόλεμο, το 1991 και το 1992.

ΡΗΤΟΡΙΚΗ Vs ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Παρ’ όλες αυτές τις ομοιότητες, ωστόσο, το νόημα αυτής της NSS αποτελεί μια εντυπωσιακή αποστασιοποίηση. Αναφέρει τις αξίες και τα ιδανικά, αλλά δεν υπάρχει ιδεαλισμός. Ο «ρεαλισμός με αρχές», όπως υποστηρίζει το έγγραφο, «καθοδηγείται από τα αποτελέσματα, όχι από την ιδεολογία». Wilsonιανές εκκλήσεις για μια κοινότητα ισχύος δεν εμφανίζονται˙ οι ελπίδες για μια δημοκρατική ειρήνη λείπουν˙ οι προσδοκίες για ηγεμονική σταθερότητα είναι εκτός εικόνας˙ δεν υπάρχει καν αναφορά στην επίδραση της κλιματικής αλλαγής. Η διεθνής τάξη του Trump είναι αναρχική, χαρακτηριζόμενη από συνωμοτικές και επιθετικές αντίπαλες δυνάμεις και αδίστακτους μη κρατικούς δρώντες. Ο αγώνας είναι το όνομα του παιχνιδιού˙ μόνο οι πιο δυνατοί επιβιώνουν. Υπάρχει αυτοπεποίθηση, αλλά δεν υπάρχει αισιοδοξία.

Και αυτή η αυτοπεποίθηση φαίνεται περίεργα κακοβαλμένη, επειδή η δήλωση στρατηγικής αφθονεί αμφισημιών και αντιφάσεων. Καταγράφει τα συμφέροντα, αλλά αποτυγχάνει να βάλει προτεραιότητες. Οι απειλές ορίζονται, αλλά δεν κατατάσσονται. Η στρατηγική αφορά την σύνδεση των μέσων με τους σκοπούς, τους πόρους και τις δεσμεύσεις. Αλλά οι στρατηγιστές του Trump δεν εξηγούν το πώς θα συμβεί αυτό. Η επίτευξη της ευημερίας, προτείνουν, είναι το κλειδί για την ισχύ και την ασφάλεια. Αλλά το τμήμα [της δήλωσης] για την ευημερία είναι γεμάτο με ασυνέχειες. Η NSS του Trump τονίζει την φορολογική μεταρρύθμιση (όχι τις φορολογικές περικοπές) και την δημοσιονομική ευθύνη, αλλά ο πρόεδρος πρόκειται να υπογράψει νομοθεσία που θα προσθέσει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια στο έλλειμμα τα επόμενα δέκα χρόνια [10]. Κάνει έκκληση για ηγεσία στην έρευνα και την τεχνολογία όταν η διοίκησή του περικόπτει την κυβερνητική στήριξη για αυτούς τους ίδιους σκοπούς. Υπογραμμίζει το «δίκαιο», το «αμοιβαίο» και το «διμερές» εμπόριο, όταν μια τέτοια στρατηγική αναφέρεται πίσω στις εμπορικές πρακτικές που συνέβαλαν στα κλειστά εμπορικά μπλοκ και τις αυταρχικές πρακτικές που οδήγησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πράξη, η διοίκηση [του Τραμπ] ακολουθεί μια στρατηγική διαμάχης και φτώχειας, όχι ευημερίας.

Δυστυχώς, ο Trump φαίνεται να παραβλέπει το χάσμα μεταξύ της δήλωσης της στρατηγικής της διοίκησής του και της δικής του ρητορικής και δράσης. Η NSS του τονίζει ξανά και ξανά ότι η Ρωσία δεν είναι μόνο ρεβιζιονιστική δύναμη, αλλά και έθνος που επιδιώκει να «παρεμβαίνει στις εγχώριες πολιτικές υποθέσεις χωρών ανά τον κόσμο». Ωστόσο, στις εισαγωγικές παρατηρήσεις του για το έγγραφο, [11] ο Τραμπ παρέλειψε αυτή την ρωσική συμπεριφορά και τόνισε την αποτελεσματικότητα της ανταλλαγής [μυστικών] πληροφοριών με το Κρεμλίνο. Ομοίως, η NSS υπογραμμίζει την αξία της διπλωματίας και την αναβάθμιση των διπλωματικών δυνατοτήτων, παρόλο που πολλές βασικές θέσεις του Υπουργείου Εξωτερικών παραμένουν κενές και ο πρόεδρος θέλει να μειώσει τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Εξωτερικών κατά ένα τρίτο. Υπογραμμίζει την οικονομική διπλωματία, την χρησιμότητα των κυρώσεων και την ανάγκη ενίσχυσης των οικονομικών δεσμών με τους συμμάχους και τους εταίρους, παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος έχει αντιταχθεί στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, παραγκώνισε την συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών με τη Νότια Κορέα [12] και απείλησε επανειλημμένα να αναστείλει την NAFTA.

ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι ο Trump και οι στρατηγιστές του δεν κατανοούν τις στρατηγικές που έκαναν την Αμερική σπουδαία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά την διάρκεια των διοικήσεων του Harry Truman [13] και του Dwight Eisenhower [14], οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί αναγνώρισαν ότι η διεθνής σκηνή δεν ήταν παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Είδαν ότι ο κόσμος ήταν αλληλεξαρτώμενος και ανταγωνιστικός˙ ότι η ευημερία εγχωρίως εξαρτάται από την οικονομική ανάπτυξη στο εξωτερικό˙ ότι η [εθνική] κυριαρχία έπρεπε να τιμηθεί, αλλά να περιοριστεί˙ και ότι οι σύμμαχοι έπρεπε να διαβεβαιώνονται ακόμη και όταν οι αντίπαλοι αποτρέπονταν. Επίσης συνειδητοποίησαν ότι ο ρόλος του κράτους έπρεπε να συμφιλιωθεί με την δυναμική της αγοράς, προκειμένου να παρέχεται προσωπική ασφάλεια εγχωρίως και να διασφαλίζεται η εθνική ασφάλεια στο εξωτερικό. Ούτε αυταπατώντο για μαγικά οφέλη στις ελεύθερες αγορές. Αντί να πανηγυρίζουν την απορύθμιση ως το κλειδί για την ευημερία -όπως κάνει ο Trump- αναγνώρισαν τα διαρθρωτικά προβλήματα που οδήγησαν δεκάδες εκατομμύρια απογοητευμένων πολιτών σε όλο τον κόσμο να στηρίξουν αυταρχικά και ολοκληρωτικά κινήματα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα που είχαν προκαλέσει δύο Παγκόσμιους Πολέμους και μια μεγάλη ύφεση, εκείνοι και οι διάδοχοί τους αγωνίστηκαν να εξισορροπήσουν τα οφέλη μιας δυναμικής αγοράς με τις αδικίες και τις ανισότητες που παρήγαγε. Αυτές οι διοικήσεις αντιλήφθηκαν ότι οι κυβερνήσεις έπρεπε όχι μόνο να δομήσουν και να απελευθερώσουν τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά και να ρυθμίσουν και να αντισταθμίσουν τις εξαρθρώσεις που προκάλεσαν.