Γιατί οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται τα drones

Οι έρευνες έδειξαν ότι οι JTAC και οι JFO προτιμούσαν έντονα τα επανδρωμένα αεροσκάφη έναντι των μη επανδρωμένων σε όλες τις δημογραφικές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας, του κλάδου, της εκπαίδευσης, της εμπειρίας και του [στρατιωτικού] βαθμού. Αυτή η προτίμηση ήταν ισχυρότερη στα υποθετικά σενάρια όπου ο εχθρός ήταν κοντά και υπήρχε υψηλός κίνδυνος φίλιων πυρών: Σχεδόν το 90% των ερωτηθέντων προτιμούσε τα επανδρωμένα αεροσκάφη υπό τέτοιες συνθήκες. Η κύρια ανησυχία τους ήταν ότι τα drone, που ελέγχονταν από πιλότους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το πεδίο της μάχης, δεν ήταν σε θέση να διατηρήσουν την επίγνωση της κατάστασης σε περιβάλλοντα μάχης και επομένως ήταν πιο πιθανό να κάνουν λάθη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν φίλιες ζωές σε κίνδυνο. Για παράδειγμα, ένας JTAC έγραψε ότι «ένα επανδρωμένο αεροσκάφος είναι λιγότερο πιθανό να χάσει την ματιά του από την θέση μου και να κάνει λάθη που μπορεί να οδηγήσουν σε αδελφοκτονία».

Αυτή η προτίμηση για επανδρωμένα αεροσκάφη επέμεινε ακόμη και σε σενάρια στα οποία στους ελεγκτές ελέγετο ότι ο εχθρός είχε συστήματα αεράμυνας που θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τους πιλότους και το πλήρωμα. Συνολικά, το 63% των ερωτηθέντων που συμμετείχαν στην έρευνα προτιμούσαν ένα επανδρωμένο αεροσκάφος σε σενάρια που παρουσιάζουν υψηλό κίνδυνο τόσο για τα αεροσκάφη όσο και για τους στρατιώτες στο έδαφος. Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή τα περισσότερα drones δεν μπορούν να επιβιώσουν εναντίον σύγχρονων συστημάτων αεράμυνας. Δεν μπορούν να αποφύγουν τα ραντάρ˙ δεν διαθέτουν τα πιο εξελιγμένα συστήματα αντιμέτρων (chaff), φωτοβολίδων ή παρεμβολών˙ και δεν είναι αρκετά ευέλικτα για να νικήσουν έναν πύραυλο. Όπως το έθεσε ένας από τους ερωτηθέντες, «ενώ η απειλή είναι κατανοητή από τον πιλότο, είναι είτε ένας πιλότος που επιχειρεί σε μια επικίνδυνη κατάσταση επιπλέον των φίλων στο έδαφος, είτε ένα μη επανδρωμένο στοιχείο που θα εκραγεί στον ουρανό λόγω έλλειψης ικανότητας, αφήνοντας τους στρατιώτες στο έδαφος σε μια χειρότερη κατάσταση».

Ωστόσο, εκτός από την απειλή της απώλειας αεροπορικής υποστήριξης, οι ερωτηθέντες πίστευαν ότι οι πιλότοι που κινδυνεύουν και οι ίδιοι θα λαμβάνουν καλύτερες αποφάσεις από εκείνους που ελέγχουν τα drone από την ασφάλεια των μετόπισθεν. Όπως εξήγησε ένας ερωτώμενος: «Έχω και παλαιότερα καλέσει αεροπορική υποστήριξη από το έδαφος. Εάν [στο αεροσκάφος] φοβούνται, δεν θα έρθουν. Εάν πιστεύουν ότι μπορούν να το κάνουν, θα κάνουν ό, τι μπορούν για να βοηθήσουν». Οι στρατιώτες προτιμούν τα επανδρωμένα αεροσκάφη επειδή οι πιλότοι τους «αισθάνονται την έννοια του επείγοντος». «Η επιτόπια κρίση των πιλότων», όπως εξήγησε ένας ερωτώμενος, «με κάνει να αισθάνομαι πιο ασφαλής από όσο κάποιος που ελέγχει μια οθόνη υπολογιστή».

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Η έντονη προτίμηση των ερωτηθέντων για επανδρωμένα αεροσκάφη προέρχεται, εν μέρει, από ένα μηχανολογικό πρόβλημα [8] με τα UAV. Τα σημερινά drone δεν είναι τόσο καλά όσο τα επανδρωμένα αεροσκάφη στο να παρέχουν τα περισσότερα είδη αεροπορικής υποστήριξης. Τα drone φέρουν μικρότερο ωφέλιμο φορτίο από τα επανδρωμένα αεροσκάφη. Υποφέρουν από καθυστερήσεις στις επικοινωνίες και από ζητήματα αξιοπιστίας. Είναι αργά και δυσκίνητα, και δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης σε εύρος 360 μοιρών. Όπως είπε ένας από τους ερωτηθέντες, «τα επανδρωμένα αεροσκάφη είναι συνολικά καλύτερης απόδοσης αεροσκάφη. Είναι πιο γρήγορα, πιο ευκίνητα και μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυρά σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον».

Τα αποτελέσματα της έρευνάς μας αντανακλούν αυτούς τους περιορισμούς της μηχανικής. Παρουσιάσαμε στους ερωτηθέντες μια δεύτερη δέσμη σεναρίων που δεν συμπεριέλαβαν ξεκάθαρα εχθρούς που πυροβολούσαν κατά στρατιωτών στο έδαφος ή αεροσκάφη, και αντ’ αυτού εστιάζονταν αποκλειστικά σε χαρακτηριστικά αποστολής όπως η χρονική ευαισθησία και η συνολική πιθανότητα επιτυχίας. Σε αυτά τα σενάρια, μεταξύ 70% και 80% των ερωτηθέντων εξακολουθούσαν να προτιμούν τα επανδρωμένα αεροσκάφη -μια ελαφρά αλλά σημαντική μείωση από το ποσοστό που προτιμούσε επανδρωμένα αεροσκάφη σε σενάρια όπου οι ζωές διέτρεχαν σοβαρό κίνδυνο. Σε αυτά τα πλαίσια, οι ερωτηθέντες ήταν πιο πιθανό να δώσουν τεχνικές παρά συμπεριφορικές εξηγήσεις για τις απαντήσεις τους. Όταν διακυβεύονταν ζωές, οι ερωτηθέντες ανησυχούσαν για «ανθρώπινα» στοιχεία όπως η[ορθή] κρίση. Αλλά όταν απουσίαζε αυτή η απειλή, ενδιαφέρονταν περισσότερο για τεχνικές προδιαγραφές, όπως η ταχύτητα και η ικανότητα ελιγμών του αεροσκάφους ή ο αριθμός των όπλων που μπορούσε να μεταφέρει.

Σαφώς, οι τεχνικές ανησυχίες διαμόρφωσαν αυτές τις προτιμήσεις σε κάποιο βαθμό, αλλά η μεγαλύτερη προτίμηση των ερωτηθέντων για επανδρωμένα αεροσκάφη σε σενάρια που απειλούν την ζωή υποδηλώνει ότι το ανθρώπινο στοιχείο κυριαρχούσε στις ανησυχίες τους. Ίσως αυτό που λέει περισσότερα είναι ότι, όταν ρωτήσαμε τους JTAC σε συνεντεύξεις αν προτιμούν την υποστήριξη από δέκα καθοδηγούμενα από μακριά A-10 ή ένα επανδρωμένο A-10, επέλεξαν το τελευταίο. Αυτό δείχνει ότι ανησυχούσαν όχι για τις δυνατότητες του ίδιου του αεροσκάφους, αλλά για κάτι πιο θεμελιώδες όσον αφορά την σχέση ανθρώπου-μηχανής. Η κατασκευή καλύτερων drone [9] δεν θα λύσει αυτό το πρόβλημα.

Ένα drone «Reaper» στη ναυτική βάση Ventura στην Καλιφόρνια, τον Αύγουστο του 2015. PATRICK FALLON / REUTERS
----------------------------------------------------

Η «ΘΕΡΜΗ ΑΣΑΦΕΙΑ»