Πιο αυστηροί απέναντι στην Βόρεια Κορέα

Στο τελευταίο τέταρτο αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα προσπάθησαν να πείσουν την Βόρεια Κορέα να εγκαταλείψει τις πυρηνικές της φιλοδοξίες. Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 [1], η Ουάσιγκτον προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την Πιονγκγιάνγκ, ενώ η Σεούλ ακολουθούσε μια στρατηγική οικονομικής δέσμευσης, ουσιαστικά επιδοτώντας την Πιονγκγιάνγκ με ενισχύσεις και επενδύσεις, καθώς [εκείνη] συνέχιζε να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα. Στην συνέχεια, αφού η Βόρεια Κορέα δοκίμασε μια ατομική βόμβα [2] το 2006, οι Ηνωμένες Πολιτείες πίεσαν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει κυρώσεις στην Βόρεια Κορέα. Ωστόσο, υπό την προτροπή της Νότιας Κορέας και από φόβο μήπως θυμώσουν την Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρησιμοποίησαν την πλήρη διπλωματική και οικονομική ισχύ τους για να επιβάλουν αυτές τις κυρώσεις. Ανέκαθεν, ο στόχος ήταν να ωθηθεί η Βόρεια Κορέα να ανοίξει στον έξω κόσμο και να υποχωρήσει στα πυρηνικά και τα πυραυλικά της προγράμματα.

Ειδική αποστολή: Ξεφορτώνοντας βορειοκορεατικό κάρβουνο στην Dandong, στην Κίνα, τον Δεκέμβριο του 2010. JACKY CHEN / REUTERS
--------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτός ο συνδυασμός κυρώσεων και επιδοτήσεων απέτυχε. Η Βόρεια Κορέα έχει ήδη την ικανότητα [3] να χτυπήσει την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα με πυρηνικά όπλα και σύντομα θα έχει την ικανότητα να χτυπήσει τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες [4] με ένα [τέτοιο πυρηνικό όπλο]. Παρά το τι θέλουν να πιστέψουν κάποιοι στην Ουάσιγκτον και την Σεούλ, ο ηγέτης της χώρας, Kim Jong Un, δεν είναι μεταρρυθμιστής. Έχει στοιχηματίσει την νομιμοποίησή του στην τελειοποίηση του πυρηνικού οπλοστασίου που αγόρασαν ο πατέρας και ο παππούς του με κόστος δισεκατομμυρίων δολαρίων και εκατομμυρίων ζωών. Εάν θα αφοπλιστεί καθόλου, θα το κάνει μόνο υπό πίεση τόσο ακραία ώστε να απειλεί την επιβίωση του καθεστώτος του.

Προκειμένου να προστατευθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους από την απειλή της Βόρειας Κορέας και να αποφευχθεί η περαιτέρω διάδοση των πυρηνικών, η διοίκηση Trump πρέπει να τερματίσει την ασυνάρτητη πολιτική των ταυτόχρονων κυρώσεων και επιδοτήσεων της Πιονγκγιάνγκ. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να πατάξει τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές των αξιωματούχων και των επιχειρήσεων της Βόρειας Κορέας και των ξένων κρατών που τους βοηθούν. Ο κόσμος αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη πυρηνική επείγουσα κατάστασή του από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα. Είναι καιρός οι Ηνωμένες Πολιτείες να ενεργήσουν αποφασιστικά.

ΚΑΚΟΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ

Για δεκαετίες, η Βόρεια Κορέα αντιπροσώπευε μια δευτερεύουσα κρίση για τις Ηνωμένες Πολιτείες –μην ξεπερνώντας ποτέ το Ιράν ως προτεραιότητα μη διάδοσης [των πυρηνικών] ή το Σουδάν ως ανθρωπιστική προτεραιότητα ή το Ιράκ ως προτεραιότητα ασφάλειας. Κάθε πρόεδρος από την εποχή του Μπιλ Κλίντον κωλυσιεργούσε, ελπίζοντας ότι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας θα καταρρεύσει χωρίς να κάνει τίποτα για να το υπονομεύσει, και μερικές φορές μέχρι που το υποστήριζε με βοήθεια και χαλαρώνοντας τις κυρώσεις. Οι τελευταίες τρεις διοικήσεις συνήψαν μια σειρά συμφωνιών που διαπραγματεύονταν μετρητά για ψευδείς υποσχέσεις. Ξανά και ξανά, η Βόρεια Κορέα συμφωνούσε να διαλύσει το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, αλλά δεν το έκανε.

Το 1994, ο Κλίντον υπέγραψε την πρώτη συμφωνία των ΗΠΑ με την Πιονγκγιάνγκ: Ένα σύμφωνο, γνωστό ως Συμφωνημένο Πλαίσιο (Agreed Framework), το οποίο πρόσφερε γενναιόδωρη βοήθεια σε καύσιμα και βοήθησε στην κατασκευή δύο δαπανηρών αντιδραστήρων πυρηνικής ενέργειας με αντάλλαγμα υποσχέσεις του τότε αρχηγού της Βόρειας Κορέας, Kim Jong Il, να σταματήσει τόσο τα πυρηνικά του προγράμματα με βάση το ουράνιο όσο και εκείνα με το πλουτώνιο. Το 2002, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, έχοντας μάθει ότι η Πιονγκγιάνγκ εξαπατούσε με το να εμπλουτίζει κρυφά το ουράνιο, απάντησε σταματώντας την ροή της βοήθειας. Μετά από αυτό, ο Κιμ αποσύρθηκε από την συμφωνία, αποσύρθηκε από την Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων και επανεκκίνησε τον αντιδραστήρα του πλουτωνίου. Παρά την ιστορία αυτή, ο Μπους υπέγραψε την δική του συμφωνία με την Βόρεια Κορέα το 2007, βάσει της οποίας επέτρεψε στις βορειοκορεατικές οντότητες να χρησιμοποιήσουν το δολαριακό σύστημα, παρείχε περισσότερη βοήθεια, χαλαρότερες κυρώσεις, και έβγαλε την χώρα από τον κατάλογο των κρατικών υποστηρικτών της τρομοκρατίας. Μέσα σε έναν χρόνο, η Πιονγκγιάνγκ αρνήθηκε να υπογράψει ένα πρωτόκολλο επαλήθευσης και η συμφωνία κατέρρευσε καθώς ο Μπους εγκατέλειπε την εξουσία.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ανέλαβε το αξίωμα, υποσχόμενος να τείνει το χέρι του αν ο Κιμ χαλάρωνε την γροθιά του. Μέσα σε λίγους μήνες, ο Κιμ απάντησε δοκιμάζοντας πρώτα ένα βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς και στην συνέχεια μια πυρηνική συσκευή. Ωστόσο, ο Ομπάμα επέμεινε στην προσέγγισή του προς την Πιονγκγιάνγκ. Σύμφωνα με την συμφωνία της Δίσεκτης Ημέρας του 2012 (2012 Leap Day agreement), οι Ηνωμένες Πολιτείες υποσχέθηκαν στην Βόρεια Κορέα βοήθεια με αντάλλαγμα το πάγωμα των πυρηνικών δοκιμών και των δοκιμών πυραύλων. Μόλις έξι εβδομάδες μετά την συμφωνία, η Πιονγκγιάνγκ δοκίμασε έναν πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς.

Το μάθημα που πρέπει να αντληθεί από όλες αυτές τις εμπειρίες είναι σαφές: Ακόμα ένα κομμάτι χαρτί δεν θα επιλύσει τις διαφορές των Ηνωμένων Πολιτειών με την Βόρεια Κορέα. Εξ άλλου, η Πιονγκγιάνγκ έχει ήδη υπογράψει και στην συνέχεια αποσυρθεί μονομερώς από δύο συμφωνίες διασφαλίσεων του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας και από την Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών και παραβίασε μια δια-κορεατική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση, το Συμφωνημένο Πλαίσιο του 1994, μια κοινή δήλωση του 2005 και αμφότερες της συμφωνίες του 2007 και του 2012.

ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Ενώ η Ουάσιγκτον διαπραγματευόταν συμφωνία μετά την συμφωνία με την Πιονγκγιάνγκ, η Σεούλ ακολούθησε ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας και επιδοτούμενων επενδύσεων στην Βόρεια Κορέα, ελπίζοντας να την προσελκύσει στην παγκόσμια οικονομία, να σπείρει τους σπόρους του καπιταλισμού και να φιλελευθεροποιήσει βαθμιαία το καθεστώς της. Μεταξύ του 1991 και του 2015, η Σεούλ διοχέτευσε τουλάχιστον 7 δισεκατομμύρια δολάρια στα ταμεία της Πιονγκγιάνγκ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεισέφεραν πρόσθετες ενισχύσεις 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις από την Κίνα, τη Νότια Κορέα και την Ευρώπη συνέβαλαν πιθανώς κι άλλα δισεκατομμύρια. Η ακμή της δέσμευσης, που είναι γνωστή στη Νότια Κορέα ως «η πολιτική της λιακάδας», διήρκεσε από το 1998 έως το 2008 υπό τις προεδρίες του Kim Dae-jung και του Roh Moo-hyun. Τα μετρητά που η πολιτική της λιακάδας έδωσε στον Kim ήρθαν ακριβώς εγκαίρως για να τον σώσουν από μια σπειροειδή οικονομική κρίση που είχε οδηγήσει ήδη σε μια μεγάλη ανταρσία στον βορειοκορεατικό στρατό.

Ο Κιμ Γιόνγκ Ιλ με την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, σε δείπνο στην Πιονγκγιάνγκ, τον Οκτώβριο του 2000. STRINGER / REUTERS
------------------------------------------------------

Η αποτυχία της δέσμευσης ήταν εξίσου αναπόφευκτη με την αποτυχία του Συμφωνημένου Πλαισίου. Η υπόθεσή της -ότι ο καπιταλισμός θα διέσπειρε τον φιλελευθερισμό σε ένα δεσποτικό κράτος- ήταν λανθασμένη. Εξάλλου, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία έχουν καταστείλει τις εγχώριες διαφωνίες και απείλησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο εξωτερικό, ακόμα κι αν καλωσόρισαν προσεκτικά τον καπιταλισμό. Το 2003, καθώς εξαργύρωνε τις επιταγές της Σεούλ, η Πιονγκγιάνγκ προειδοποίησε αξιωματούχους του κόμματος στην κρατική εφημερίδα ότι «είναι παλιό τέχνασμα των ιμπεριαλιστών να πραγματοποιούν ιδεολογική και πολιτισμική διείσδυση πριν ξεκινήσουν ανοιχτά μια επίθεση». Για το καθεστώς, η δέσμευση ήταν ένας «σιωπηλός, πονηρός και κακός τρόπος επιθετικότητας, παρέμβασης και κυριαρχίας». Δεδομένης αυτής της στάσης, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Kim Jong Il ποτέ δεν άνοιξε την Βόρεια Κορέα. Η πολιτική αλλαγή που υποσχέθηκαν οι υπερασπιστές της δέσμευσης ήταν ακριβώς αυτό που εκείνος φοβόταν περισσότερο.

Η Βόρεια Κορέα επέτρεψε την δημιουργία λίγων καπιταλιστικών θυλάκων. Αλλά ενώ η Πιονγκγιάνγκ μάζευε τα απροσδόκητα οικονομικά οφέλη, απομόνωσε προσεκτικά τους θύλακες από την υπόλοιπη βορειοκορεατική κοινωνία. Ξεκινώντας το 2002, οι Νοτιοκορεάτες τουρίστες πραγματοποιούσαν κρατήσεις σε υπερτιμημένες και προσεκτικά επιτηρούμενες πεζοπορίες κατά μήκος του γραφικού αλλά απομονωμένου μονοπατιού Kumgang Mountain στη νοτιοανατολική γωνία της Βόρειας Κορέας. (Οι περιηγήσεις σταμάτησαν απότομα το 2008, όταν ένας Βορειοκορεάτης στρατιώτης πυροβόλησε και σκότωσε μια γυναίκα από τη Νότια Κορέα καθώς έκανε μια μη εγκεκριμένη πρωινή βόλτα). Και από το 2004, οι επιχειρήσεις της Νότιας Κορέας απασχολούσαν χιλιάδες εργαζόμενους της Βόρειας Κορέας στο βιομηχανικό συγκρότημα Kaesong, ένα δια-κορεατικό βιομηχανικό πάρκο λίγα μίλια βόρεια της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης. Μέχρι το 2015, οι εταιρείες στο Kaesong απασχολούσαν περισσότερους από 54.000 Βορειοκορεάτες. (Το καθεστώς πιθανότατα έκλεβε το μεγαλύτερο τμήμα από τους χαμηλούς μισθούς των εργατών).

Το 2016, μετά την τέταρτη πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας και μια εκτόξευση πυραύλου, η Σεούλ παραδέχτηκε τελικά ότι η Πιονγκγιάνγκ πιθανώς χρησιμοποίησε έσοδα από το Kaesong για να χρηματοδοτήσει το πυρηνικό της πρόγραμμα και αποσύρθηκε από το έργο. Ο κορυφαίος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της Νότιας Κορέας φέτος, Moon Jae-in, έκανε έκκληση για την επαναλειτουργία και επέκταση του συγκροτήματος Kaesong, αλλά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ψηφίστηκε το 2016 απαγορεύει το είδος της «δημόσιας και ιδιωτικής οικονομικής στήριξης» για συναλλαγές με την Βόρεια Κορέα που κράτησαν εν ζωή το βιομηχανικό συγκρότημα, απούσης της έγκρισης μιας επιτροπής του ΟΗΕ, μιας έγκρισης που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν -και θα έπρεπε- να μπλοκάρουν.

Η δέσμευση δεν έχει αλλάξει την Πιονγκγιάνγκ, αλλά συχνά έχει καταστρέψει τους δεσμευόμενους. Πάρτε την περίπτωση του Associated Press. Το 2012, όταν το ΑΡ άνοιξε ένα γραφείο στην Πιονγκγιάνγκ, υποσχέθηκε να χαράξει «ένα μονοπάτι για πολύ μεγαλύτερη κατανόηση», ακολουθώντας «τα ίδια πρότυπα και πρακτικές με τα γραφεία του AP σε όλο τον κόσμο» για να «αντικατοπτρίζει με ακρίβεια» την ζωή των Βορειοκορεατών. Ωστόσο, ήταν το ΑΡ, και όχι η Βόρειος Κορέα, που συμβιβάστηκε, υποκύπτοντας στην λογοκρισία και εκπέμποντας την προπαγάνδα του καθεστώτος σε όλο τον κόσμο, ενώ συγχρόνως αγνοούσε αξιοπρόσεκτα γεγονότα -όπως μια κατάρρευση διαμερισμάτων και μια πυρκαγιά σε ξενοδοχείο- που συνέβησαν λίγο πιο μακριά από το γραφείο του. Εν τω μεταξύ, τα ξένα ταξιδιωτικά γραφεία που προωθούνταν ως πράκτορες της glasnost δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να προσφέρουν στην κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας σκληρό νόμισμα -και, περιστασιακά, ομήρους- ενώ μετέφεραν τους τουρίστες μέσω ενός κύκλου προπαγανδιστικών θεαμάτων. Το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Πιονγκγιάνγκ ιδρύθηκε από Χριστιανούς ιεραποστόλους το 2010, σύμφωνα με τα λόγια των ιδρυτών, για να βοηθήσει την Βόρεια Κορέα να «συμβάλει ως μέλος της διεθνούς κοινότητας». Όμως, αυτομολήσαντες υποστήριξαν ότι το καθεστώς χρησιμοποιεί το Πανεπιστήμιο για να εκπαιδεύει χάκερς. Και για να αποφύγουν την απέλαση ή την φυλάκιση, οι εργαζόμενοι στην Βόρεια Κορέα πρέπει να συνεργήσουν με το κυβερνητικό σύστημα διακρίσεων, το οποίο ευνοεί τους πολίτες που θεωρεί πιο πιστούς στο κράτος.

Τα υπεσχημένα αποτελέσματα της δέσμευσης δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Kim Jong Un επιτάχυνε τον ρυθμό των πυρηνικών και των πυραυλικών δοκιμών στην Βόρεια Κορέα, έκλεισε ξένα μέσα ενημέρωσης και έσφιξε τα λουριά στα ήδη κλειστά σύνορα της χώρας. Έχει επεκτείνει τα στρατόπεδα φυλακών και πραγματοποίησε αιματηρές εκκαθαρίσεις και μάλιστα φαίνεται να έχει στείλει μια ομάδα δολοφόνων για να δολοφονήσει τον ετεροθαλή αδερφό του σε αεροδρόμιο της Μαλαισίας νωρίτερα φέτος. Οι κομματικές ελίτ της Πιονγκγιάνγκ είναι πλουσιότερες από ό, τι ήταν πριν από δέκα χρόνια, αλλά ζουν και με μεγαλύτερο φόβο μην εκπέσουν από την εύνοια του καθεστώτος και αυτομολούν σε μεγαλύτερους αριθμούς. Παρ’όλο που δεν υπάρχει μεγάλης κλίμακας λιμός του τύπου που είχε καταστρέψει την ύπαιθρο της Βόρειας Κορέας κατά την δεκαετία του 1990, οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες μόλις που συγκεντρώνουν τα απαραίτητα για να φάνε.

Η κοινωνία της Βόρειας Κορέας έχει αλλάξει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Οι αγορές παρέχουν πλέον στους ανθρώπους το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων, των καταναλωτικών αγαθών και των πληροφοριών τους. Ωστόσο, όπως έχουν τεκμηριώσει οι οικονομολόγοι Marcus Noland και Stephan Haggard, οι αλλαγές αυτές συνέβησαν παρά τις επίσημες προσπάθειες και όχι εξαιτίας τους. Έχουν καθοδηγηθεί από τους φτωχότερους και πιο περιθωριοποιημένους ανθρώπους της χώρας, εκείνους που στράφηκαν στο λαθρεμπόριο για να κερδίσουν τα προς το ζην, συχνά με τον κίνδυνο του θανάτου ή της ζωής σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να επικεντρωθούν σε αυτά τα σημάδια πραγματικής αλλαγής, όχι στην διαμεσολάβηση μιας ακόμα συμφωνίας με το καθεστώς που απλώς θα διαιώνιζε το status quo.

Δοκιμάζοντας τον κινητήρα ενός πυραύλου στην επαρχία Cholsan της Βόρειας Κορέας, τον Απρίλιο του 2016. REUTERS / KCNA
-------------------------------------------------------------------------------------

ΚΑΛΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ ΚΑΙ… ΚΑΛΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ

Το 2006, μετά από πάνω από μια δεκαετία διαπραγματεύσεων και αποστολών βοήθειας, η Βόρεια Κορέα διεξήγαγε την πρώτη της πυρηνική δοκιμή. Σε απάντηση, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε σειρά ψηφισμάτων για κυρώσεις και οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν μια χωρίς ενθουσιασμό εκστρατεία για να χρησιμοποιήσουν τις δικές τους κυρώσεις ώστε να πιέσουν την Βόρεια Κορέα να αφοπλιστεί. Ο Μπους και ο Ομπάμα μίλησαν σκληρά μετά από διάφορες πυρηνικές δοκιμές, αλλά και οι δύο απέτυχαν να υποστηρίξουν τα λόγια τους με δράση. Ακόμα χειρότερα, η συνεχιζόμενη οικονομική βοήθεια και οι επενδύσεις ακύρωσαν μεγάλο μέρος των επιπτώσεων των κυρώσεων.

Η χαλαρή επιβολή κυρώσεων επέτρεψε στην Πιονγκγιάνγκ να ξεπλύνει τα χρήματα που πλήρωσε για το πυρηνικό της οπλοστάσιο και διαιώνισε τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μέσω τραπεζών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Πιονγκγιάνγκ κέρδισε μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων από παράνομες δραστηριότητες και ανάμειξε βρώμικα κεφάλαια με νόμιμα κέρδη για να αποκρύψει την πηγή του βρώμικου χρήματος. Όπως επιβεβαιώνουν οι εκθέσεις του ΟΗΕ και έγγραφα του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, η Βόρεια Κορέα εξακολουθεί να πληρώνει, να λαμβάνει και να αποθηκεύει τα περισσότερα από τα κεφάλαιά της σε δολάρια ΗΠΑ. Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ θα μπορούσε να τερματίσει την πρακτική αυτή, επειδή σχεδόν όλες οι συναλλαγές που εκφράζονται σε δολάρια πρέπει να περάσουν από τις τράπεζες των ΗΠΑ.

Από τα τέλη του 2005 έως τις αρχές του 2007, έκανε ακριβώς αυτό. Οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών προειδοποίησαν τραπεζίτες σε όλο τον κόσμο ότι τα κονδύλια της Βόρειας Κορέας προήλθαν εν μέρει από εμπορία ναρκωτικών, από παραποιήσεις/απομιμήσεις [προϊόντων] και από πωλήσεις όπλων και ότι με το να συναλλάσσονται με αυτά τα κεφάλαια οι τράπεζες κινδύνευαν να χάσουν την πρόσβασή τους στο δολαριακό σύστημα. Για να αποδείξουν ότι ήταν σοβαροί, οι αξιωματούχοι στόχευσαν την Banco Delta Asia, μια μικρή τράπεζα στο Μακάο η οποία ξέπλενε παράνομους πόρους για την Βόρεια Κορέα και μπλοκάρισαν την πρόσβασή της στο δολαριακό σύστημα. Μετά από αυτό, άλλες τράπεζες σε όλο τον κόσμο πάγωσαν ή έκλεισαν λογαριασμούς της Βόρειας Κορέας, φοβούμενες παρόμοιες κυρώσεις ή κακή δημοσιότητα. Ακόμη και η κρατική Τράπεζα της Κίνας αρνήθηκε να ακολουθήσει το αίτημα της κινεζικής κυβέρνησης να μεταφέρει κεφάλαια από την στιγματισμένη Banco Delta Asia σε άλλους λογαριασμούς που ελέγχονται από την Πιονγκγιάνγκ. Όπως εξήγησε ο Juan Zarate, πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών, η προσπάθεια των ΗΠΑ «απομόνωσε την Πιονγκγιάνγκ από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε πρωτοφανή βαθμό». Το επεισόδιο έδειξε επίσης ότι όταν τα συμφέροντα των κινεζικών τραπεζών αποκλίνουν από τα συμφέροντα της κινεζικής κυβέρνησης, οι τράπεζες θα προστατεύσουν την πρόσβασή τους στο δολαριακό σύστημα. Όπως δήλωσε ο Zarate, «Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα ήταν ότι οι Κινέζοι θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να κινηθούν για να ακολουθήσουν τον δρόμο του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών και να ενεργήσουν ενάντια στην δική τους δηλωμένη εξωτερική πολιτική και τα πολιτικά συμφέροντα».

Ωστόσο, στις αρχές του 2007, στο πλαίσιο της προσπάθειας του Μπους να αποπυρηνικοποιήσει την Βόρεια Κορέα, το Υπουργείο Οικονομικών επέστρεψε στην πολιτική του να αφήνει τα περισσότερα δολάρια της Πιονγκγιάνγκ να κυκλοφορούν ελεύθερα μέσω του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ. Μέχρι τον Ιούλιο του 2014, το Υπουργείο Οικονομικών είχε παγώσει τα περιουσιακά στοιχεία μόνο 43 (κυρίως χαμηλής τάξης) ατόμων και οντοτήτων στην Βόρεια Κορέα, έναντι περίπου 50 στην Λευκορωσία (συμπεριλαμβανομένου του προέδρου και του υπουργικού συμβουλίου του), 161 στην Ζιμπάμπουε, 164 στη Μυανμάρ συμπεριλαμβανομένης της χούντας και των κορυφαίων τραπεζών της), σχεδόν 400 στην Κούβα και πάνω από 800 στο Ιράν. Οι ξένες τράπεζες που επεξεργάστηκαν συναλλαγές για την Κούβα, το Ιράν ή τη Μυανμάρ κινδύνευαν να πληγούν από δευτερεύουσες κυρώσεις και πρόστιμα πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλές τράπεζες αποφεύγουν να συνεργάζονται με αυτές τις χώρες εντελώς. Αλλά η συνεργασία με την Βόρεια Κορέα δεν ενέχει τέτοιους κινδύνους και συνεχιζόταν ελεύθερα μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν το Κογκρέσο ψήφισε τον Νόμο για τις Κυρώσεις και την Βελτίωση της Πολιτικής για την Βόρεια Κορέα (North Korea Sanctions and Policy Enhancement Act). Ο νόμος απαγόρευσε στις τράπεζες της Βόρειας Κορέας να επεξεργάζονται πληρωμές μέσω του δολαριακού συστήματος. Αλλά επειδή ο περιορισμός δεν τέθηκε σε ισχύ μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο, είναι πολύ νωρίς για να μετρήσουμε τα αποτελέσματά του. Χρειάστηκαν τρία χρόνια ισχυρών και καλά εφαρμοσμένων κυρώσεων στο Ιράν για να αρχίσουν να δαγκώνουν.

Οι κυρώσεις των Ηνωμένων Εθνών φαίνονται ισχυρές στο χαρτί, αλλά τα κράτη-μέλη συχνά δεν τις επιβάλλουν. Ειδικότερα, η Κίνα έκανε μια επίδειξη ψηφίζοντας κάθε κύκλο κυρώσεων, απλώς για να παραβιάσει κατάφωρα καθεμιά από αυτές [τις κυρώσεις]. Οι κρατικές εταιρείες της Κίνας έχουν πουλήσει οχήματα [μεταφοράς] πυραύλων στην Πιονγκγιάνγκ˙ οι τράπεζές της ξεπλένουν χρήματα του καθεστώτος˙ η κυβέρνησή της επέτρεψε στις εταιρείες που έχουν υποστεί κυρώσεις από τον ΟΗΕ και στους Βορειοκορεάτες χάκερ που επιτέθηκαν στην Sony Pictures το 2014, να λειτουργούν στο έδαφός της˙ και οι λιμένες της επέτρεψαν την μεταφόρτωση όπλων, υλικών για τα πυρηνικά και πυραυλικά προγράμματα της Βόρειας Κορέας και πολυτελή προϊόντα που κατευθύνονταν στην Βόρεια Κορέα –τα πάντα χωρίς φόβο τιμωρίας.

Άλλες χώρες αξίζουν επίσης ένα μερίδιο της ευθύνης. Μέχρι το 2016, η Νότια Κορέα άφηνε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως να ρέουν στην Πιονγκγιάνγκ μέσω του Kaesong χωρίς να ρωτήσει το πώς χρησιμοποίησε τα χρήματα η Πιονγκγιάνγκ, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που απαιτούσαν από την Σεούλ να διασφαλίσει ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν θα χρησιμοποιήσει τα κονδύλια της Νότιας Κορέας για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο στόλος των πλοίων που χρησιμοποιεί η Βόρεια Κορέα για λαθρεμπόριο όπλων φέρει σημαίες της Καμπότζης και της Μογγολίας˙ οι πυρηνικοί και οι πυραυλικοί επιστήμονες επισκέφθηκαν ινδικά και ρωσικά εργαστήρια˙ οι δουλοποιημένοι εργάτες του εργάστηκαν σε εργοτάξια στο Qatar, σε ορυχεία της Μαλαισίας και σε πολωνικά ναυπηγεία˙ ο στρατός της έχει εκπαιδεύσει πιλότους της Ουγκάντας και έχει κατασκευάσει όπλα για το Ιράν και τη Ναμίμπια˙ οι γιατροί της έχουν πουλήσει ψευδο-φάρμακα στην Τανζανία˙ και οι στρατηγοί της αγόρασαν ελβετικά ρολόγια. Σε μια ακρόαση ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου των ΗΠΑ το 2015, ο ακαδημαϊκός Larry Niksch εκτίμησε ότι η Βόρεια Κορέα λάμβανε πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από «διάφορες μορφές συνεργασίας» με το Ιράν και μόνο. Τα μετρητά που έχει κερδίσει η Πιονγκγιάνγκ με το να διακόψει την επιβολή κυρώσεων ενδέχεται να είναι μέτρια συγκρινόμενα με τα παγκόσμια πρότυπα, αλλά άρκεσαν για να κρατηθεί το καθεστώς στην εξουσία και να προχωρήσει το πυρηνικό του πρόγραμμα.

ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ

Η τέταρτη πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας, τον Ιανουάριο του 2016, ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Νότια Κορέα να εφαρμόσουν πιο συνεκτική οικονομική και διπλωματική πίεση. Η Σεούλ δύσκολα θα μπορούσε να ζητήσει από άλλες κυβερνήσεις να επιβάλουν τις κυρώσεις όταν τις παραβιάζει η ίδια στο Kaesong. Το κλείσιμο του βιομηχανικού συγκροτήματος εκεί της επέτρεψε να χρησιμοποιήσει την ουσιαστική διπλωματική της επιρροή για να πείσει τους συμμάχους να γίνουν αυστηροί με την Βόρεια Κορέα.

Στην Ουάσινγκτον, η ψήφιση του νόμου περί των κυρώσεων και της ενίσχυσης της πολιτικής για την Βόρεια Κορέα υποχρέωσε την κυβέρνηση Ομπάμα να ορίσει την Βόρεια Κορέα ως ανησυχία για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος στο πλαίσιο του Νόμου Patriot και να μαρκάρει αρκετούς Βορειοκορεάτες, συμπεριλαμβανομένου του Κιμ, ως παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ έχει παγώσει τα δολαριακά περιουσιακά στοιχεία περίπου 200 οντοτήτων της Βόρειας Κορέας. Αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει μια πρόοδο, αλλά δεν προσεγγίζει το επίπεδο πίεσης που εφαρμόστηκε στο Ιράν. Ούτε αντιπροσωπεύει μια αποφασιστική προσπάθεια να βρεθεί και να παγώσει το δίκτυο ξεπλύματος χρήματος της Βόρειας Κορέας. Ένα άλλο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο ψηφίστηκε τον Νοέμβριο του 2016, αποσκοπούσε στο να εξαναγκάσει τα κράτη να επιβάλουν τις κυρώσεις των Ηνωμένων Εθνών εναντίον της Βόρειας Κορέας, αλλά απούσης μιας απειλής για δευτερεύουσες κυρώσεις, τα Φίτζι και η Τανζανία θα συνεχίσουν να εντάσσουν στο νηολόγιό τους τα βορειοκορεατικά πλοία, το Ιράν και η Συρία θα συνεχίζουν να αγοράζουν βορειοκορεατικά όπλα, η Ναμίμπια θα συνεχίσει να φιλοξενεί ένα βορειοκορεατικό εργοστάσιο όπλων και οι κινεζικές τράπεζες θα συνεχίσουν να ξεπλένουν τα χρήματα της Βόρειας Κορέας.

Τον Σεπτέμβριο του 2016, μετά την πέμπτη πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν για πρώτη φορά μια κινεζική εταιρεία για παραβίαση των κυρώσεων από τις ΗΠΑ και τον ΟΗΕ, και κατέσχεσαν τους κινεζικούς τραπεζικούς λογαριασμούς της. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η βιομηχανική αναπτυξιακή εταιρεία Dandong Hongxiang βοήθησε συνειδητά την κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας να ξεπλύνει εκατομμύρια δολάρια μέσω αμερικανικών τραπεζών. Ωστόσο, η κυβέρνηση Obama δεν κυνήγησε τις κινεζικές τράπεζες που διευκόλυναν το σχέδιο, παρ’όλο που τόσο οι αποφάσεις περί κυρώσεων του ΟΗΕ όσο και οι κανονισμοί του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ υποχρεώνουν τις τράπεζες να διερευνούν και να αναφέρουν τις ύποπτες δραστηριότητες της εταιρείας. Αυτό ήταν λάθος: Οι κυρώσεις δεν θα λειτουργήσουν αν οι κινεζικές τράπεζες συνεχίσουν να τις παραβιάζουν και οι κινεζικές τράπεζες δεν θα επιβάλουν τις κυρώσεις έως ότου οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίσουν να τιμωρούν τους παραβάτες. Πράγματι, ήταν οι δευτερεύουσες κυρώσεις που απομόνωσαν την Βόρεια Κορέα από το 2005 έως το 2007, βοήθησαν να αναγκαστεί η Μυανμάρ να δεχτεί πολιτικές μεταρρυθμίσεις το 2012 και έκαναν το Ιράν να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το 2014.

Πύραυλοι που φαίνονται σαν διηπειρωτικοί βαλλιστικοί (ICBM), κατά την διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης για την επέτειο των 105 χρόνων από την γέννηση του ιδρυτή της χώρας, Kim Il Sung, στην Πιονγκγιάνγκ, στις 15 Απριλίου 2017. Τα φορτηγά πάνω στα οποία είναι τοποθετημένοι οι πύραυλοι είχαν σχεδιαστεί αρχικά για να μεταφέρουν ξυλεία. DAMIR SAGOLJ / REUTERS
----------------------------------------------------------------------------------

ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Τα «περιστέρια» στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Νότια Κορέα εξακολουθούν να απαιτούν την επιστροφή στην οικονομική δέσμευση και ακόμη και την διακοπή των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ και Νότιας Κορέας, με την ελπίδα ότι η Βόρεια Κορέα θα ανταποδώσει «παγώνοντας» το πυρηνικό της πρόγραμμα. Ωστόσο, ο Ομπάμα προσπάθησε επανειλημμένα να διαπραγματευτεί, κάθε φορά για το τίποτα. Το 2009, ο πρώην πρόεδρος Κλίντον πέταξε στην Πιονγκγιάνγκ για να συναντηθεί με τον Kim Jong Il. Κέρδισε την απελευθέρωση δύο Αμερικανών δημοσιογράφων και κάλεσε τον Βορρά σε συνομιλίες για αποπυρηνικοποίηση, αλλά η Πιονγκγιάνγκ απέρριψε την πρόσκληση. Αργότερα εκείνο το έτος, ο ειδικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών για την βορειοκορεατική πολιτική, Stephen Bosworth, επισκέφθηκε την Πιονγκγιάνγκ για να καλέσει την κυβέρνηση πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και επέστρεψε με άδεια χέρια. Το 2013, ο Ομπάμα προσπάθησε να στείλει στην Πιονγκγιάνγκ τον Ρόμπερτ Κινγκ, τον ειδικό απεσταλμένος των ΗΠΑ για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Βόρειας Κορέας, αλλά η Βόρεια Κορέα ακύρωσε την επίσκεψη την τελευταία στιγμή. Λίγο πριν την πυρηνική δοκιμή του Ιανουαρίου του 2016, διπλωμάτες των ΗΠΑ και της Βόρειας Κορέας συζήτησαν την δυνατότητα έναρξης διαπραγματεύσεων για μια ειρηνευτική συνθήκη, αλλά η Πιονγκγιάνγκ επέμεινε ότι το πυρηνικό της πρόγραμμα δεν θα συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη.

Η διπλωματία απέτυχε επειδή η Πιονγκγιάνγκ παραμένει αποφασισμένη να οικοδομήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η επανάληψη των συνομιλιών δεν θα επιτύχει τίποτα, καθώς η Πιονγκγιάνγκ δεν θα παγώσει τα πυρηνικά και τα πυραυλικά της προγράμματα όταν είναι τόσο κοντά στην επίτευξη ενός αποτελεσματικού οπλοστασίου. Οποιεσδήποτε παραχωρήσεις των ΗΠΑ χωρίς μη αναστρέψιμη πρόοδο προς τον αφοπλισμό θα προκαλούσαν περισσότερο κακό παρά καλό. Η αναστολή των στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ - Νότιας Κορέας θα υποβαθμίσει την ετοιμότητα των δυνάμεων των ΗΠΑ και της Νότιας Κορέας σε μια εποχή που οι βομβαρδισμοί της Βόρειας Κορέας εξακολουθούν να στοχεύουν σε πόλεις της Νότιας Κορέας. Ωστόσο, η Πιονγκγιάνγκ θα χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε επανάληψη των ασκήσεων ως δικαιολογία για να επανεκκινήσει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και τις δοκιμές πυραύλων. Θα εκμεταλλευθεί την όποια εφαρμογή των κυρώσεων του ΟΗΕ, οποιαδήποτε παρακράτηση βορειοκορεατικής αποστολής όπλων, οποιαδήποτε αποδοχή ενός αυτομολήσαντα Βορειοκορεάτη ή οποιαδήποτε κριτική στα βορειοκορεατικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τον ίδιο τρόπο.

Η Βόρεια Κορέα τώρα λέει ότι θα αποπυρηνικοποιηθεί μόνο αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα διαπραγματευθούν μια ειρηνευτική συνθήκη μαζί της για να τερματίσουν επισήμως τον Κορεατικό Πόλεμο. Αλλά η Πιονγκγιάνγκ δεν θέλει ειρήνη, ούτε μια ειρηνευτική συνθήκη. Θέλει μια διαπραγμάτευση για την ειρηνευτική συνθήκη -όσο πιο παρατεταμένη και ατελείωτη, τόσο το καλύτερο. Με το να τραβήξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια ειρηνευτική διαδικασία, ο Βορράς ελπίζει να αμβλύνει την κριτική για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας, να νομιμοποιήσει το καθεστώς του, να αναγκάσει τη Νότια Κορέα να μειώσει τις άμυνές της, να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ΟΗΕ να άρουν τις κυρώσεις και, να αποσυρθούν από τη Νότια Κορέα. Ωστόσο, η Πιονγκγιάνγκ θα απέκλειε τελικά τα αιτήματα των ΗΠΑ για επαλήθευση και θα αντιμετώπιζε τις νέες παραχωρήσεις με ακόμη περισσότερες απαιτήσεις και περισσότερες προκλήσεις.

ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ Ο «ΚΑΛΟΣ»

Η μόνη ελπίδα για να αποπυρηνικοποιηθεί η Βόρεια Κορέα ειρηνικά έγκειται στο να πεισθεί ότι πρέπει να αφοπλιστεί και να μεταρρυθμιστεί ή να εξαφανιστεί. Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεκινήσουν μια αδιάκοπη εκστρατεία πολιτικής υπονόμευσης και οικονομικής απομόνωσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ξεκινήσουν επιβάλλοντας πρόστιμα και κυρώσεις στις κινεζικές τράπεζες που διατηρούν παράνομα σχέσεις με τράπεζες της Βόρειας Κορέας και δεν αναφέρουν τις ύποπτες συναλλαγές της Βόρειας Κορέας στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Το Υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει επίσης να απαιτήσει από τις τράπεζες να αναφέρουν την βορειοκορεατική κυριότητα επί υπεράκτιων περιουσιακών στοιχείων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα θα πρέπει να διευκολύνουν τις υψηλού επιπέδου αυτομολήσεις από διπλωμάτες της Βόρειας Κορέας, του είδους που εξέθεσαν μεγάλα τμήματα του δικτύου ξεπλύματος χρημάτων από παράνομες δραστηριότητες στην Πιονγκγιάνγκ πέρυσι. Όπως υποστήριξε ο Fredrick Vincenzo, πλωτάρχης του Ναυτικού των ΗΠΑ, σε ένα έγγραφο τον περασμένο Οκτώβριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα πρέπει να προσπαθήσουν να πείσουν τις ελίτ στην Πιονγκγιάνγκ ότι έχουν μέλλον σε μια ελεύθερη, δημοκρατική και ενωμένη Κορέα και ότι σε περίπτωση πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τις καταστήσουν υπεύθυνες για τυχόν επιθέσεις σε πολιτικούς στόχους στη Νότια Κορέα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Κορέα θα πρέπει επίσης να απειλήσουν να διώξουν [ποινικά] όσους ασχολούνται με τα συνεχιζόμενα εγκλήματα της Πιονγκγιάνγκ ενάντια στον λαό της Βόρειας Κορέας και να υποσχεθούν επιείκεια για όσους τα μετριάζουν.

Επειδή η Πιονγκγιάνγκ έχει παραβεί τόσο σταθερά τις συμφωνίες της, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να συνεχίσουν να κυνηγούν τα περιουσιακά στοιχεία του καθεστώτος μέχρι να αφοπλιστεί μόνιμα και επαληθεύσιμα. Μέχρι τότε, η Ουάσινγκτον πρέπει να συνεργαστεί με τις υπηρεσίες βοήθειας του ΟΗΕ για να επιτρέψει στην Πιονγκγιάνγκ να αγοράζει και να εισάγει μόνο τα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα άλλα αγαθά που απαιτούνται για την κάλυψη των ανθρωπιστικών αναγκών του βορειοκορεατικού λαού. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να αποδεσμεύσει μπλοκαρισμένα κονδύλια της Βόρειας Κορέας μόνο με αντάλλαγμα την επαληθευμένη πρόοδο προς το πάγωμα, την απενεργοποίηση και την διάλυση των πυρηνικών και πυραυλικών προγραμμάτων της Πιονγκγιάνγκ˙ την απόσυρση του πυροβολικού που απειλεί την Σεούλ˙ και τις ανθρωπιστικές μεταρρυθμίσεις. Όσο η Βόρεια Κορέα παραμένει μια κλειστή κοινωνία, οι εξωτερικοί επιθεωρητές θα το βρίσκουν αδύνατο να ελέγξουν τον αφοπλισμό της. Μόνο ο οικονομικός εξαναγκασμός αποτελεί την οποιαδήποτε εύλογη πιθανότητα να κάνει την Βόρεια Κορέα να ακολουθήσει την πορεία που επέβαλαν οι κυρώσεις στην Μυανμάρ: Να ανοίξει σταδιακά την κοινωνία της.

Οι αποτελεσματικές κυρώσεις απαιτούν χρόνια έρευνας και χτίσιμο συμμαχιών˙ δεν μπορούν να ενεργοποιηθούν και να απενεργοποιηθούν σε μια στιγμή. Επομένως, αυτή η στρατηγική θα απαιτήσει χρόνο, αποφασιστικότητα και προθυμία να γίνει δεκτό ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Πιονγκγιάνγκ θα πρέπει να επιδεινωθούν πριν βελτιωθούν. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Πεκίνο. Απαντώντας σε αυστηρές κυρώσεις κατά της Βόρειας Κορέας, η Κίνα πιθανόν να επιβάλλει δασμούς στην εισαγωγή προϊόντων από τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες˙ να εντείνει την εγχώρια αντι-αμερικανική ρητορική της˙ να κάνει επιθετικά στρατιωτικά βήματα στον Ειρηνικό˙ και προσπαθήσει να παρακάμψει τις κυρώσεις στέλνοντας τρόφιμα και άλλα αγαθά στην Πιονγκγιάνγκ. Ωστόσο, το Πεκίνο δεν θέλει ούτε έναν μείζονα εμπορικό πόλεμο ούτε μια στρατιωτική σύγκρουση. Και οι κινεζικές τράπεζες και οι εμπορικές εταιρείες έχουν δείξει ότι εκτιμούν την πρόσβασή τους στην οικονομία των ΗΠΑ περισσότερο από τις δουλειές τους με την Βόρεια Κορέα.

Η Κίνα θα είναι πιο πιθανό να ασκήσει διπλωματική και οικονομική πίεση στην Βόρεια Κορέα εάν πιστεύει ότι η μη επίτευξη αυτού του στόχου θα οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποσταθεροποιήσουν το καθεστώς στα βορειοανατολικά σύνορά της. Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον πρέπει να καταστήσει σαφές τόσο στον Kim Jong Un όσο και στον πρόεδρο της Κίνας, Xi Jinping, ότι θα προτιμούσε την χαοτική κατάρρευση του καθεστώτος από μια σταθερή, πυρηνικά εξοπλισμένη Βόρεια Κορέα. Το στοιχείο που λείπει στην αμερικανική διπλωματία με την Πιονγκγιάνγκ δεν ήταν η εμπιστοσύνη, αλλά η μόχλευση -και η προθυμία να την χρησιμοποιήσει. Η Ουάσιγκτον πρέπει να απειλήσει ένα πράγμα που η Πιονγκγιάνγκ αξιολογεί περισσότερο από τα πυρηνικά της όπλα: Την επιβίωσή της.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/north-korea/2017-04-17/getting-t...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/asia/1993-06-01/next-great-arms-...
[2] http://www.nytimes.com/2006/10/09/world/asia/09korea.html
[3] https://www.nytimes.com/2017/04/16/us/politics/north-korea-missile-crisi...
[4] https://www.nytimes.com/2016/09/10/science/north-korea-nuclear-weapons.html

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition