Η λανθασμένη πολιτική του Τραμπ για το Πακιστάν

Η σημερινή ακινησία περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το εκλογικό ημερολόγιο του τρέχοντος έτους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μεσοπρόθεσμες εκλογές τον Νοέμβριο, το Πακιστάν έχει κοινοβουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο και το Αφγανιστάν τον Ιούλιο. Η Ινδία, επίσης, θα μπορούσε να φέρει τις εκλογές της, που έχουν προγραμματιστεί για το 2019, φέτος. Σε όλες αυτές τις χώρες, λοιπόν, η εσωτερική πολιτική θα κυριαρχεί στην λήψη αποφάσεων για το προσεχές μέλλον. Τα φιλοπόλεμα, ταχυβόλα tweets του Πακιστανού υπουργού Εξωτερικών Khwaja Asif [9] σχετικά με τις κυρώσεις των ΗΠΑ, τα οποία διακήρυξαν τον θάνατο της συμμαχίας, αποτελούν μια καλή εικόνα του τρόπου με τον οποίο αυτή η εστίαση στο εσωτερικό [της χώρας] θα μπορούσε να κάνει τον συμβιβασμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες δύσκολο. Ο Τραμπ, εν τω μεταξύ, επιθυμεί να δείξει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κερδίζουν στο Αφγανιστάν, γεγονός που μπορεί να τον οδηγήσει σε αύξηση της πίεσης στο Πακιστάν επιβάλλοντας πρόσθετες κυρώσεις. (Όπως υποστηρίζει το πρόσφατο βιβλίο του στρατηγικού στοχαστή Harlan Ullman με τίτλο Anatomy of Failure, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κέρδισαν ποτέ έναν πόλεμο που [οι ίδιες] ξεκίνησαν). Εν τω μεταξύ, το Αφγανιστάν και η Ινδία θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να επηρεάσουν το Ισλαμαμπάντ. Αυτό με την σειρά του θα ενισχύσει την αντίληψη του Πακιστάν περί μιας διεθνούς συνωμοσίας εναντίον του.

Ένα τελευταίο εμπόδιο ώστε το Πακιστάν να αλλάξει την πολιτική του είναι το γεγονός ότι σήμερα έχει μια τεχνική κυβέρνηση που διευθύνεται από έναν ικανό, αλλά αδύναμο, πρωθυπουργό, τον Shahid Khaqan Abbasi. Ο Αμπάσι δεν έχει καμία πολιτική επιρροή στο κόμμα του, τον Πακιστανικό Μουσουλμανικό Σύνδεσμο-Ναουάζ, το οποίο εξακολουθεί να φέρει το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Ναουάζ Σαρίφ [10], ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω ισχυρισμών περί διαφθοράς τον Ιούλιο, αλλά εξακολουθεί να κινεί τα νήματα. Οι πολιτικές νεποτισμού στο Πακιστάν αποδυναμώνουν την πολιτική διακυβέρνηση και την δημοκρατική νομιμοποίηση, επιτρέποντας στον καλά οργανωμένο στρατό να κυριαρχεί στην χάραξη πολιτικής και να λαμβάνει ισχυρή θέση εναντίον των αιτημάτων των ΗΠΑ. Από το 2001, εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν με διαδοχικές αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και διεφθαρμένες διοικήσεις στο Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένου του δικτάτορα Pervez Musharraf. Με αυτόν τον τρόπο απέτυχαν να οικοδομήσουν μια σχέση με τα 200 εκατομμύρια κατοίκους του Πακιστάν, η πλειοψηφία των οποίων, ακόμη και στην κορύφωση του πολέμου στο Αφγανιστάν και τα χτυπήματα με αμερικανικά drones στην χώρα τους, εύχονταν να είχαν καλύτερες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες [ 11].

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απίθανο ότι οι απειλές για την περικοπή της χρηματοδότησης από τις ΗΠΑ -ή τα εμπρηστικά tweets του Trump- θα έχουν πολύ μεγάλη επίδραση όσον αφορά τη μεταβολή της συμπεριφοράς του Πακιστάν. Αντίθετα, θα προκαλέσουν μόνο εντάσεις μεταξύ των δύο [χωρών], και θα επιδεινώσουν την κατάσταση στο Πακιστάν. Στο κάτω-κάτω, την τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκε μια τέτοια διακοπή των σχέσεων ήταν στην δεκαετία του 1990, μετά την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από τον Πακιστάν και την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το αφγανικό θέατρο μετά το τέλος της σοβιετικής κατοχής. Το Πακιστάν αφέθηκε μόνο για να αντιμετωπίσει τις μετασεισμούς του αφγανικού πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες σταμάτησαν επίσης όλα τα βασισμένα στις ΗΠΑ εκπαιδευτικά προγράμματα για τους αξιωματικούς του Πακιστάν, ξεκινώντας με την Τροπολογία Pressler το 1985 κάτι που διήρκεσε και στην δεκαετία του 1990. Αυτή η «χαμένη γενιά» στερήθηκε της επαφής με τους Αμερικανούς ομολόγους της, οδηγώντας τους Πακιστανούς αξιωματικούς να αναπτύξουν μια άποψη περί των Ηνωμένων Πολιτειών ως αναξιόπιστου σύμμαχου. Ωστόσο, σήμερα, περισσότεροι από 200 από τους λαμπρότερους Πακιστανούς αξιωματικούς έρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες για εκπαιδευτικούς σκοπούς κάθε χρόνο. Εάν οι σχέσεις ΗΠΑ-Πακιστάν εξακολουθούν να επιδεινώνονται, αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα μπορεί να εξαφανιστεί ξανά.

Πράγματι, οι σημερινές δημόσιες αναποδιές πιθανόν θα προκαλέσουν εκτροχιασμό στην σχέση ΗΠΑ-Πακιστάν, εκτός εάν επαναληφθεί ο ουσιαστικός διάλογος. Είναι σημαντικό οι συζητήσεις μεταξύ των δύο να καθοδηγούνται από διπλωμάτες και όχι από πολιτικούς, ώστε να βρεθούν λύσεις που να οικοδομούν στην αλληλεξάρτηση των δύο χωρών και να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αμφοτέρων. Είναι επίσης σημαντικό για την Ουάσινγκτον να ενημερώνει και να εμπλέκεται με τον λαό του Πακιστάν σε αυτές τις ανταλλαγές. Η Ουάσιγκτον έχει δίκιο να υποστηρίζει την βοήθεια βάσει αποτελεσμάτων. Γιατί να μην επιτρέψουμε στο Πακιστάν να θέσει εφικτούς στόχους για την βοήθεια, και να συμφωνήσει με τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με αυτούς πριν από την εκταμίευση της βοήθειας, αντί να στρεψοδικεί για επιστροφές [χρημάτων], όπως συμβαίνει τώρα; Οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν τω μεταξύ, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στην Ινδία και το Αφγανιστάν για να αναπτύξουν ένα πιο βιώσιμο, μακροπρόθεσμο περιφερειακό σχέδιο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της μαχητικότητας. Εάν ο Τραμπ μπορεί να το καταφέρει αυτό, θα μπορεί να ανακηρύξει νίκη πριν βγει από το Αφγανιστάν. Αν όχι, η τρέχουσα διαμάχη θα μπορούσε να προμηνύει μια άτακτη ήττα.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/pakistan/2018-01-10/trumps-flawe...