Το μέλλον του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας

Το μάθημα των τελευταίων 30 χρόνων είναι ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει καθιερωθεί ως μόνιμο χαρακτηριστικό του γαλλικού πολιτικού τοπίου, πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Τα πλεονεκτήματά του έγκεινται στην αξιοσημείωτη κοινωνιολογική και ιδεολογική ομοιογενή βάση του και στα ισχυρά γεωγραφικά του οχυρά στα εξωτερικά περιθώρια των μεγάλων πόλεων και στις αγροτικές και μεταβιομηχανικές περιοχές στην βόρεια και τη νοτιοανατολική Γαλλία. Οι υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου μοιράζονται ένα ξεχωριστό σύνολο πεποιθήσεων και ανησυχιών. Σύμφωνα με έρευνα του Cevipof τον Ιούνιο του 2017, το 92% [των οπαδών του Εθνικού Μετώπου] πιστεύει ότι υπάρχουν «πάρα πολλοί μετανάστες στην Γαλλία», σε σύγκριση με το 53% του συνόλου των Γάλλων. Ομοίως, το 84% των υποστηρικτών του Εθνικού Μετώπου είναι πεπεισμένοι ότι «το Ισλάμ αποτελεί απειλή για την Δύση»˙ το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 56% για το έθνος συνολικά.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ

Οι υψηλές εκλογικές επιδόσεις του Εθνικού Μετώπου αποτελούσαν πάντα ένα μέτρο των ελλείψεων των αντιπάλων του. Ο Macron μπόρεσε να ανοίξει τον δρόμο του μέσα από το παλιό πολιτικό σύστημα˙ δεν απομένουν πολλά ακόμα όρθια στην έρημο που άφησε πίσω του. Το Εθνικό Μέτωπο τα πάει πράγματι ελαφρώς καλύτερα από τους κύριους αντιπάλους του τού παρελθόντος, το Δημοκρατικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Και τα δύο αυτά κόμματα υπέστησαν τεράστια αιμορραγία των εκλογικών τους σωμάτων και των εκλεγμένων αξιωματούχων τους, οι οποίοι έφυγαν μαζικά προς το κίνημα του Macron. Αγωνίζονται για επιβίωση. Το Εθνικό Μέτωπο, όχι.

Εν τω μεταξύ, το Εθνικό Μέτωπο μπορεί να διεκδικήσει μερικές ιδεολογικές νίκες. Όσον αφορά τη μετανάστευση και, σε μικρότερο βαθμό, την θέση των Μουσουλμάνων στην γαλλική κοινωνία, η ακροδεξιά έχει σε μεγάλο βαθμό επιβάλει τις απόψεις και το εννοιολογικό της πλαίσιο στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Σε μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στις 10 Ιανουαρίου, το 64% των Γάλλων ερωτηθέντων δήλωσε ότι ο ρυθμός των αφίξεων μεταναστών στην Γαλλία ήταν υπερβολικά υψηλός (μεταξύ των συμμετεχόντων στο Εθνικό Μέτωπο, το ποσοστό ήταν 95%), το 57% τάχθηκε υπέρ του τερματισμού της πολιτικής που επιτρέπει στους μετανάστες να φέρουν τους συζύγους τους και τα παιδιά τους και το 75% αντιτάχθηκε στις γυναίκες που φορούν την ισλαμική μαντίλα στα πανεπιστήμια (αν και αυτό είναι νόμιμο στην Γαλλία).

Ακόμη και ο φιλελεύθερος Macron έχει υποκύψει μερικώς στην πίεση, εφαρμόζοντας αυτό που ο ιστορικός των γαλλικών νόμων περί μετανάστευσης Patrick Weil χαρακτήρισε «τα πιο ακραία μέτρα κατά της μετανάστευσης από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) έχει καταγγείλει την συνηθισμένη χρήση σπρέι πιπεριού σε παιδιά και ενήλικες μετανάστες στην περιοχή του Calais [στμ: όταν σημειώνονται ταραχές]. Και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις έχουν προειδοποιήσει για το ενδεχόμενο «σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στο πλαίσιο των νέων πολιτικών.

Το αφήγημα της αιφνίδιας απαξίωσης του Εθνικού Μετώπου έχει ειπωθεί πολλές φορές και κάθε φορά έχει διαψευσθεί από τα γεγονότα. Το 1999, το αιματηρό διαζύγιο μεταξύ του Jean-Marie Le Pen και του υπαρχηγού του, Bruno Mégret, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να στραγγίξει το Εθνικό Μέτωπο από την ζωτική του δύναμη. Στις επόμενες ευρωεκλογές, το 1999, το κόμμα έλαβε λιγότερο από 6% των ψήφων και το νέο κόμμα του Mégret πέτυχε το μισό από αυτό το ποσοστό. Αλλά μέχρι το 2002, ο Le Pen συγκλόνισε τους πάντες όταν έλαβε το 17% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, νικώντας τον Lionel Jospin, τον νυν σοσιαλιστή πρωθυπουργό, και εξασφάλισε την θέση του στον δεύτερο γύρο εναντίον του Ρεπουμπλικανού Jacques Chirac. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2007, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Νικολά Σαρκοζί λεηλάτησε την πλατφόρμα του Εθνικού Μετώπου και τα αγαπημένα του θέματα, προκειμένου να αρπάξει τους ψηφοφόρους του. Ο Jean-Marie Le Pen έπεσε στο 10%. Στην συνέχεια, το 2012, η Marine σημείωσε 18% στις προεδρικές εκλογές και έγινε εκείνη που πήρε τις περισσότερες ψήφους στην ιστορία του κόμματος.

Η Le Pen γνωρίζει πολύ καλά αυτή την ιστορία των ψεύτικων ελπίδων, των αποτυχημένων προσπαθειών, των διχασμών και των επιστροφών. «Αυτή είναι η πηγή της τεράστιας δύναμής μας», είπε εκείνο το βροχερό πρωινό το 2012, όταν το μέλλον της ήταν ακόμη ορθάνοιχτο, καθώς μου περιέγραψε τη νοοτροπία του αουτσάιντερ με την οποία μεγάλωσε εκείνη –και οι συμπαθούντες το Εθνικό Μέτωπο φίλοι της. Ανακατεύοντας τον στιγμιαίο καφέ της με ένα μικροσκοπικό πλαστικό κουτάλι, έβαλε στην άκρη οποιεσδήποτε ανησυχίες για το ότι ήταν καταδικασμένη να ηγείται ένα κόμμα αέναης διαμαρτυρίας. «Είναι μετά από μια απώλεια που βλέπετε ποιος είναι πραγματικός ηγέτης: Πρέπει να είσαι ικανός να πάρεις τους ανθρώπους που κλαίνε από τους ώμους και να τους πεις, "Τώρα σταματήστε, επιστρέφουμε στην παλαίστρα"».

Πίσω από το ξύλινο γραφείο της, ανάμεσα στους πολλούς τίτλους βιβλίων στα -από τοίχο σε τοίχο- ράφια, μεγάλα χρυσά γράμματα στην ράχη ενός μαύρου τόμου τράβηξαν τη ματιά μου: «Επιβίωση: Πώς να κερδίζεις σε εχθρικό έδαφος» (Survive: How to Win in Hostile Terrain). Ένα χρήσιμο εγχειρίδιο για τα επόμενα χρόνια.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/france/2018-02-01/future-frances...