Η Ουάσιγκτον χρειάζεται μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση προς την Ρωσία

Η σημερινή αντιφατική ρητορική και οι πολιτικές έναντι της Ρωσίας συχνά αγνοούν την πραγματικότητα και υπογραμμίζουν την ανάγκη για μια εναλλακτική προσέγγιση. Μια ακριβέστερη εκτίμηση της Ρωσίας σήμερα θα αναγνωρίσει σίγουρα ότι η χώρα έχει εμπλακεί σε πολεμοχαρή συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένων των επανειλημμένων προσπαθειών για ανάμιξη σε εκλογές και για βίαιες [11] δολοφονίες [12] Ρώσων αποστατών [13] μέσα σε Δυτικές χώρες. Θα αναγνώριζε επίσης την συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Ρωσίας προς τους γείτονές της, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής δράσης στην Γεωργία και την Ουκρανία, και το βαθύτατα αντιδημοκρατικό πολιτικό της σύστημα. Ωστόσο, ταυτόχρονα, θα επιβεβαιώσει ότι υπάρχει μια υποκείμενη λογική για πολλές από αυτές τις δράσεις. Ορισμένες, όπως η προσάρτηση της Κριμαίας, αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες για την ασφάλεια -στην περίπτωση αυτή, την ανάγκη διατήρησης των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων [14] εντός της Ουκρανίας. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την ανάπτυξη νέων πυρηνικών όπλων από την Ρωσία [15], κάτι που αποτελεί απάντηση στην απόφαση της διοίκησης του George W. Bush [16] να αποσυρθεί από την Συνθήκη για τους Αντι-βαλλιστικούς Πυραύλους (Anti-Ballistic Missile Treaty), που ξεκίνησε ουσιαστικά [17] μια καινούργια κούρσα εξοπλισμών [17]. Η εγχώρια πολιτική παίζει επίσης ρόλο. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν φοβάται τα πιο ανοικτά πολιτικά συστήματα της Δύσης και επωφελείται από τον σημερινό ανταγωνισμό, ο οποίος βοηθά στην προώθηση της εγχώριας δημοτικότητάς του.

Τελικά, μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας θα αντικατόπτριζε τα όρια του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να επιτύχει η Ουάσινγκτον και έτσι θα καθόριζε τα συμφέροντα των ΗΠΑ πολύ πιο στενά. Στο πιο βασικό επίπεδο, η Ουάσινγκτον έχει σαφές ενδιαφέρον να εμποδίσει την Ρωσία να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, μια δυνατότητα που σήμερα είναι τόσο μακρινή ώστε να είναι γελοία. Παρά την συζήτηση για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσης σαφές ενδιαφέρον για την πρόληψη της εμπλοκής της Ρωσίας στις εγχώριες πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών και στην εσωτερική πολιτική των εγγύτερων συμμάχων τους, είτε πρόκειται να έχει την μορφή hacking, είτε παρεμβάσεις σε εκλογές είτε άλλες παραβιάσεις της κυριαρχίας.

Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσης συμφέρον να αποφεύγουν άσκοπες συγκρούσεις με την Ρωσία για κράτη που απλώς δεν είναι τόσο σημαντικά για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας και της Ουκρανίας. Αν και το ευρύτερο μερίδιο της Ουάσινγκτον στην περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα μπορεί να επεκταθεί στην διπλωματική ή την ανθρωπιστική εμπλοκή στις χώρες αυτές, δεν αρκεί να δικαιολογηθεί η στρατιωτική εμπλοκή ή οι κίνδυνοι μιας ακούσιας κλιμάκωσης με την Ρωσία. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ουάσινγκτον συχνά ερμήνευαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ με τόσο ευρύ τρόπο ώστε να μην έχουν νόημα. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να επικεντρωθούν -και να καθορίσουν πιο σαφώς- τα συμφέροντα των ΗΠΑ που είναι πραγματικά ανησυχητικά. Αυτό περιλαμβάνει την διατήρηση της ρωσικής συνεργασίας σε βασικά παγκόσμια ζητήματα, όπως η μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα. Τα καλά νέα είναι ότι αυτά τα στενά συμφέροντα είναι πράγματι εφικτά. Με το να απομακρυνθεί από τις αντιπαραθετικές ρητορικές και πολιτικές, η Ουάσιγκτον μπορεί να μειώσει τις εντάσεις, να δημιουργήσει αποτελεσματική αποτροπή σε ζητήματα κρίσιμης σημασίας και να επαναδεσμεύσει την Ρωσία σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ

Πρώτη στον κατάλογο του τι πρέπει να κάνει η Ουάσιγκτον πρέπει να είναι η καθιέρωση «κόκκινων γραμμών» με την Ρωσία. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια ήταν η αποτυχία να επικοινωνηθούν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Υπάρχει ασάφεια ως προς το αν το ΝΑΤΟ θα επεκταθεί περαιτέρω, εάν η Ουάσινγκτον θα απαντήσει σε κυβερνοεπιθέσεις και αν είναι πρόθυμο να πάει σε πόλεμο για να υπερασπιστεί μη μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Γεωργία και η Ουκρανία. Μια σαφέστερη ένδειξη των κόκκινων γραμμών θα βοηθήσει στην αποτροπή της Ρωσίας. Ορισμένες, όπως η περαιτέρω εμπλοκή σε εκλογές στις ΗΠΑ, άλλες παραβιάσεις της κυριαρχίας των ΗΠΑ, και η ρωσική στρατιωτική δράση κατά ενός μέλους του ΝΑΤΟ, είναι προφανείς και η υπέρβασή τους πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια ξεκάθαρη απάντηση. Άλλες πιθανές κόκκινες γραμμές θα απαιτήσουν προσεκτική μελέτη: Για παράδειγμα, πότε απαιτεί η ρωσική παρέμβαση στην εγχώρια πολιτική στενών συμμάχων μια απάντηση των ΗΠΑ;

Οι παραβιάσεις αυτών των πιο ξεκάθαρων κόκκινων γραμμών πρέπει να αντιμετωπιστούν με απαντήσεις που δεν είναι μόνο σαφείς αλλά και ευέλικτες και δημιουργικές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν, αντί να επιβάλουν άλλον έναν άσκοπο γύρο κυρώσεων ή να επικεντρωθούν σε μια στρατιωτική συγκέντρωση, να αντιδράσουν σε μελλοντικές παρεμβάσεις σε εκλογές χρησιμοποιώντας το εκτεταμένο τους παγκόσμιο δίκτυο χρηματοοικονομικών πληροφοριών για να δημοσιοποιήσουν τις πληροφορίες που εμπλέκουν βασικές προσωπικότητες του Κρεμλίνου σε διαφθορά. Οι διπλωματικές απελάσεις και οι οικονομικοί περιορισμοί στις ρωσικές κρατικές επιχειρήσεις, εν τω μεταξύ, μπορεί να είναι μια αναλογική και αποτελεσματική απάντηση στην ανάμειξη στην εσωτερική πολιτική των συμμάχων. Οι στρατιωτικές επιλογές -από την ανάπτυξη στρατευμάτων μέχρι τις πωλήσεις όπλων- θα πρέπει να είναι πάντα η τελευταία λύση.