Η Ευρώπη κάνει το μεταναστευτικό πρόβλημά της χειρότερο

Τρία χρόνια μετά την κορύφωση της ευρωπαϊκής προσφυγικής κρίσης [1], η μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθεί να είναι σε πλήρη αταξία. Τον Ιούλιο, Έλληνες αξιωματούχοι προειδοποίησαν [2] ότι δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονταν σε νησιά του Αιγαίου. Η νέα δεξιά κυβέρνηση της Ιταλίας έχει βαλθεί να στρέφει μακριά από τα λιμάνια της τα πλοία διάσωσης με εκατοντάδες πρόσφυγες, αφήνοντάς τα έρμαια στη Μεσόγειο να αναζητούν ένα φιλικό λιμάνι. Η Ισπανία προσφέρθηκε να δεχθεί ένα από τα πλοία που είχαν ξεμείνει στο πουθενά, αλλά σύντομα μετά από αυτό απέπεμψε ένα δεύτερο.

Μετανάστες στο δρόμο τους προς την Λιβύη, έξω από το Agadez, στον Νίγηρα, στις 9 Μαΐου 2016. REUTERS/JOE PENNEY
-----------------------------------------------------------------------

Πίσω από το προσκήνιο, όμως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεργάζονται για να αποτρέψουν μια νέα έξαρση αφίξεων, ειδικά από την υποσαχάρια Αφρική. Η στρατηγική τους: Να βοηθήσουν δυνητικούς μετανάστες πριν ξεκινήσουν για την Ευρώπη, με το να δίνουν χρήματα και τεχνική βοήθεια στα κράτη κατά μήκος των κύριων διαδρόμων μετανάστευσης της Αφρικής. Η ιδέα, όπως το έθεσε μια συμφωνία που συνήφθη σε σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο, είναι να δημιουργήσει «ουσιαστικό κοινωνικοοικονομικό μετασχηματισμό» [3], ώστε οι άνθρωποι να μην θέλουν πλέον να φύγουν για μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, τα σχέδια της ΕΕ αγνοούν το γεγονός ότι η οικονομική ανάπτυξη στις χώρες χαμηλού εισοδήματος δεν μειώνει τη μετανάστευση˙ την ενθαρρύνει. Αντιμέτωπη με αυτήν την πραγματικότητα, η ΕΕ θα πρέπει ολοένα και περισσότερο να βασίζεται σε πληρωμές στους λαθροδιακινητές, στα αυταρχικά καθεστώτα και στις πολιτοφυλακές για να περιορίσει την ροή των μεταναστών -επιδεινώνοντας την αστάθεια που ώθησε εξ αρχής πολλούς να φύγουν.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΥΜΑ

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Με πολλούς τρόπους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξακολουθούν να παλεύουν για τον αντίκτυπο της προσφυγικής κρίσης που έχει κλονίσει την περιοχή από το 2015, όταν ρεκόρ αριθμού ανθρώπων αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Ισπανία αφού διέσχισαν τη Μεσόγειο Θάλασσα σε ετοιμόρροπα, κατάφορτα σκάφη. Οι αφίξεις έκαναν άλμα από 60.000 το 2010 σε 280.000 το 2014 και σε πάνω από ένα εκατομμύριο το 2015. Μόνο το 2014 και το 2015, περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι πέθαναν κάνοντας το επικίνδυνο ταξίδι μέσω θαλάσσης, οδηγώντας τον Πάπα Φραγκίσκο να χαρακτηρίσει τη Μεσόγειο ως ένα «τεράστιο νεκροταφείο». Σχεδόν το 80% των νεοφερμένων ζήτησε προστασία από συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Ένα μικρότερο ποσό προέρχεται από την κεντρική Αφρική, το Κέρας της Αφρικής και χώρες όπως η Γκάμπια, η Νιγηρία και η Σενεγάλη, οι περισσότεροι χωρίς βίζες εισόδου.

Ακόμα αναρρώνοντας από την παγκόσμια ύφεση του 2008-2009 [4], παλεύοντας να συγκρατήσει μια κρίση χρέους στην Ελλάδα και αντιμετωπίζοντας τους ανανεωμένους φόβους για τρομοκρατία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν καλά προετοιμασμένη [5] για να χειριστεί τις νέες αφίξεις. Οι μεταναστευτικοί κανόνες της Ευρώπης σήμαιναν ότι οι χώρες εισόδου -όπως η Ισπανία, η Ελλάδα και η Ιταλία- ήταν δυσανάλογα υπεύθυνες για την επεξεργασία αιτημάτων ασύλου και σύντομα κατακλύστηκαν. Οι προσπάθειες διανομής των αιτούντων άσυλο πιο ομοιόμορφα σε όλα τα κράτη-μέλη του μπλοκ απέτυχαν θεαματικά. Εν τω μεταξύ, τα λαϊκίστικα ακροδεξιά κόμματα γρήγορα κέρδισαν έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη, υποδαυλίζοντας φόβους για μια εισβολή από μη αφομοιούμενους πρόσφυγες. Φοβούμενα πολιτικές απώλειες, τα κεντρώα κόμματα σκλήρυναν τις θέσεις τους για τη μετανάστευση, υποσχόμενα να τερματίσουν την κρίση.

Παρόλο που ορισμένοι ηγέτες, όπως η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, υποδέχθηκαν αρχικά πολλούς αιτούντες άσυλο, έλαβαν γρήγορα μέτρα για να περιορίσουν τον αριθμό των νέων αφίξεων. Το 2016, η ΕΕ συνήψε συμφωνία με την Τουρκία, η οποία καθιέρωσε αυστηρότερους ελέγχους κατά μήκος των ακτών της και αναχαίτισε την παλίρροια των ανθρώπων που περνούσαν στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα μια υπόσχεση για οικονομική βοήθεια από την ΕΕ ύψους έξι δισεκατομμυρίων ευρώ. Πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας, επίσης έστησαν φράχτες σε τμήματα των συνόρων τους. Ως αποτέλεσμα, ο αριθμός των θαλάσσιων αφίξεων μειώθηκε απότομα σε κάτω από 70.000 [6] κατά τους πρώτους οκτώ μήνες του 2018. Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξακολουθούν να παραμένουν ανήσυχοι για να αποθαρρύνουν περαιτέρω αφίξεις και κοιτάζουν προς νότο, πέρα από τη Μεσόγειο, για λύσεις.

ΜΗΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΤΕ

Μέχρι στιγμής, η απάντηση της Ευρώπης στη μετανάστευση από την Αφρική παίρνει δύο μορφές. Κατ’ αρχάς, σε ορισμένες κυβερνήσεις που το έχουν αξιολογήσει ως «Σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική», η Ευρώπη επανακαθορίζει την αναπτυξιακή της βοήθεια για να εξαλειφθούν ορισμένες από τις «βασικές αιτίες» της μετανάστευσης, με επίκεντρο στην εκπαίδευση, στην ανεργία και στη μεγάλη γονιμότητα. Δεύτερον, και πιο άμεσα, η ΕΕ συμπιέζει την αφρικανική μετανάστευση μέσω της αυξανόμενης ασφάλειας των συνόρων, της συλλογής δεδομένων και της τεχνικής βοήθειας προς τους Αφρικανούς ισχυρούς άνδρες, όπως ο Σουδανός πρόεδρος Omar al-Bashir και διάφορες λιβυκές πολιτοφυλακές. Ωστόσο, καμία από αυτές τις δύο στρατηγικές δεν θα λειτουργήσει -τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που προτίθενται οι ηγέτες στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο.

Κατά πρώτον, αυτό είναι θέμα δημογραφίας. Οι πιο κινητικοί άνθρωποι σήμερα δεν είναι Αφρικανοί αλλά οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι αποτελούν το 8,25% του παγκόσμιου πληθυσμού των μεταναστών έναντι του 2,89% των Αφρικανών. Και από τους υποσαχάριους Αφρικανούς που όντως μεταναστεύουν, η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει στην Αφρική [7]. Ένας μικρός αριθμός ζει σε στρατόπεδα προσφύγων˙ οι περισσότεροι άλλοι μετακινούνται σε γειτονικές χώρες για να στηρίξουν τις οικογένειές τους, με ελάχιστη πρόθεση να μεταναστεύσουν ποτέ στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό είναι πιθανό να αλλάξει. Ο νεαρός και γόνιμος πληθυσμός της υποσαχάριας Αφρικής, ο οποίος σήμερα είναι περίπου 40% μεγαλύτερος από τον ευρωπαϊκό, θα είναι έξι φορές μεγαλύτερος από το μέγεθος της Ευρώπης έως το 2100. Ακόμη και αν τα ποσοστά γονιμότητας μειωθούν σύντομα, η δυναμική για την αύξηση του πληθυσμού θα συνεχιστεί καθώς τα σημερινά παιδιά φθάνουν στην ενηλικίωση. Η δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης για αυτούς θα απαιτήσει πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη [8] -όχι μόνο σε μια ή δύο χώρες για μερικά χρόνια, αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο για πολλές δεκαετίες.

Οι επενδύσεις που προτείνονται από την Ευρώπη στην αφρικανική εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση και ακόμη και τις υποδομές, δεν επαρκούν για την επίτευξη της ανάπτυξης που απαιτείται για την απορρόφηση της επόμενης γενιάς Αφρικανών εργαζομένων. Αντίθετα, θα δημιουργήσουν συνθήκες για περαιτέρω κινητικότητα: Οι έρευνες δείχνουν ότι η οικονομική ανάπτυξη στις χώρες χαμηλού εισοδήματος τείνει να αυξάνει παρά να μειώνει τη μετανάστευση. Όπως επεσήμανε ο ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών [9], η μετακίνηση κοστίζει χρήματα, ειδικά για επικίνδυνα και παράνομα ταξίδια. Οι πιο απελπιστικά φτωχοί συνήθως δεν είναι σε θέση να αναλάβουν αυτές τις δαπάνες. Ωστόσο, ακόμη και οι μέτριες αυξήσεις στον πλούτο και την εκπαίδευση προσφέρουν σε περισσότερους ανθρώπους τους πόρους και τα εργαλεία για να μετακινηθούν.

Τελικά, η οικονομική ανάπτυξη θα επιβραδύνει την μετανάστευση, αλλά αυτές οι ημέρες τοποθετούνται δεκαετίες μακριά [10]: Η ανάλυσή μας επί των δεδομένων του ΟΗΕ δείχνει ότι η μετανάστευση συνήθως αρχίζει να μειώνεται μόνο όταν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μιας χώρας φθάνει τα περίπου 11.000 δολάρια -πολλές τάξεις μεγέθους πάνω από τα σημερινά επίπεδα ανάπτυξης των περισσότερων αφρικανικών χωρών. Πράγματι, μόνο μια χούφτα χώρες στην ήπειρο βρίσκονται οπουδήποτε κοντά στο όριο αυτό. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα [11], το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γκάμπια το 2017 ήταν μόλις 483 δολάρια, ενώ της Σομαλίας ήταν περίπου 500 δολάρια. Ακόμη και η Νιγηρία, η πλουσιότερη από τις κυριότερες χώρες που έστελναν πρόσφυγες στην περιοχή, είχε ακόμα ένα κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάτω των 2000 δολαρίων.

Με λίγα λόγια, οι κληρονομιές της αποικιοκρατίας, της αδύναμης διακυβέρνησης και των λανθασμένων πολιτικών βοήθειας, θα συνεχίσουν στο προσεχές μέλλον να πιέζουν τους Αφρικανούς να μετακινηθούν. Μερικοί θα απορροφηθούν από πλουσιότερες χώρες στην δική τους ήπειρο, όπως η Μποτσουάνα και η Νότια Αφρική. Ωστόσο, και οι δύο αυτές χώρες είναι όλο και πιο εχθρικές απέναντι στους Αφρικανούς μετανάστες. Και όσο οι πιθανότητες επίτευξης εισοδημάτων μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής διαφέρουν δραματικά, ορισμένοι θα κατευθυνθούν προς τα βόρεια. Ακόμη και αν το ποσοστό των Αφρικανών που μετακινούνται δεν αυξηθεί, ο απόλυτος αριθμός τους θα αυξηθεί.

Ένας Σουδανός μέσα σε σκάφος διάσωσης στην κεντρική Μεσόγειο, τον Αύγουστο του 2018. REUTERS/JUAN MEDINA
------------------------------------------------------------

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΞΩ

Αυτό αφήνει τους Ευρωπαίους ηγέτες με μια επιλογή: Να αποδεχθούν την συνεχιζόμενη μετανάστευση από την Αφρική ή να εντείνουν τις προσπάθειές τους να κλείσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Μέχρι στιγμής, επέλεξαν την τελευταία. Ανήσυχη από το θέαμα των μεταναστών που φθάνουν στις ακτές της, η ΕΕ έχει προσπαθήσει να αποτρέψει τους ανθρώπους να φτάνουν τόσο μακριά εξ αρχής. Στην πράξη, αυτό σήμαινε την ενδυνάμωση των αμφιλεγόμενων εταίρων για να περιορίσουν την μετακίνηση των ανθρώπων σε ολόκληρη την επικράτειά τους. Οι προσπάθειες αυτές άρχισαν πολύ πριν την πρόσφατη προσφυγική κρίση, με εκατομμύρια ευρώ να καταβάλλονται στον Λίβυο δικτάτορα Muammar al-Qaddafi για να σταματήσει τα σκάφη των μεταναστών από το να αποπλέουν από τις ακτές της χώρας τους. Ο Καντάφι εκδιώχθηκε και σκοτώθηκε το 2011, αλλά οι διαπραγματεύσεις της Ευρώπης με αυταρχικούς ηγέτες και πολιτοφυλακές εξακολουθούν: Το 2017, η ιταλική κυβέρνηση υπέγραψε νέα συμφωνία [12] για την ενίσχυση της ακτοφυλακής της Λιβύης, παρότι οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας είναι γνωστές για την αχαλίνωτη κακοποίηση και τα βασανιστήρια σε μετανάστες. Η σύνοδος κορυφής 2016 μεταξύ Ευρωπαίων και Αφρικανικών ηγετών στη Μάλτα προσφέρει ένα άλλο παράδειγμα αυτής της στρατηγικής: Η σύνοδος κορυφής άνοιξε το δρόμο για ένα ευρωπαϊκό «Ταμείο Επείγουσας Ανάγκης για την Αφρική» (Emergency Trust Fund for Africa) ύψους τουλάχιστον 1,8 δισ. ευρώ που θα δαπανηθεί μέχρι το 2020. Σχεδόν όλη η βοήθεια είναι αφιερωμένη στις χώρες που τροφοδοτούν ροές προσφύγων στη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένου του Μάλι και του Νίγηρα στο Σαχέλ, και της Αιθιοπίας, της Ερυθραίας, της Σομαλίας και του Σουδάν στο Κέρας της Αφρικής. Περιττό να πούμε ότι η στήριξη σε ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Ερυθραίας Isaias Afwerki και ο ηγέτης του Σουδάν Bashir όχι μόνο εμποδίζει τις μεταναστευτικές ροές αλλά και προστατεύει και ενισχύει ευρύτερα πρότυπα αυταρχικής διακυβέρνησης στην περιοχή.

Επιπλέον, η ΕΕ επιδιώκει να εξωτερικοποιήσει τα σύνορά της, πιέζοντάς τα προς νότο: Οι πρόσφατες συμφωνίες της ΕΕ περιλαμβάνουν εκκλήσεις για την διερεύνηση [της δυνατότητας δημιουργίας] «περιφερειακών πλατφορμών αποβίβασης» -κέντρων στην Βόρεια Αφρική όπου οι μετανάστες θα περνούν διαδικασίες και όσοι θεωρούνται επιλέξιμοι για βίζα ή άσυλο θα μετακινούνται στην Ευρώπη. Ωστόσο, οι πλατφόρμες παραμένουν μια πρόταση, καθώς ορισμένοι Ευρωπαίοι βουλευτές, διάφορες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αρκετά αφρικανικά κράτη αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την καθιέρωσή τους.

Ακόμη και τα προγράμματα βοήθειας της ΕΕ που χαρακτηρίζονται ως αναπτυξιακά τείνουν να έχουν μια ισχυρή συνιστώσα ασφαλείας. Πάρτε, για παράδειγμα, τις δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που αποστέλλονται σε πόλεις όπως το Agadez στον κεντρικό Νίγηρα, από μακρού χρόνου κόμβο για τους λαθροδιακινητές και τους μετανάστες καθ’ οδόν προς την Ευρώπη. Αν και φαινομενικά προοριζόταν να βοηθήσει τους φτωχούς της περιοχής δημιουργώντας θέσεις εργασίας σε περιοχές μεταναστευτικής διαμετακόμισης, το σχέδιο για τον Νίγηρα [13] είναι πολύ πιο περίτεχνο. Με το να υποστηρίζει την επιβολή του νόμου για να κλείνει διαδρομές σε όλη την Σαχάρα [13], ουσιαστικά διχοτομεί την χώρα σε βόρεια και σε νότια, τοποθετώντας ένα πολύ στρατιωτικοποιημένο σύνορο σε μια αόρατη γραμμή που ήταν προηγουμένως διαπερατή και σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη. Η Ευρώπη προσπαθεί [να επιβάλλει] παρόμοιες στρατηγικές στο Μάλι και αλλού, επενδύοντας τόσο στην τοπική ανάπτυξη όσο και σε δομές καταναγκασμού σε μια διττή προσπάθεια να κρατήσει τους ανθρώπους εκεί. Αν όμως η εμπειρία των Ηνωμένων Πολιτειών [14] στην προσπάθειά τους να σταματήσουν την ροή των μεταναστών στα νότια σύνορά τους είναι κάτι που αξίζει να συνεχιστεί, οι βελτιωμένοι συνοριακοί έλεγχοι μπορούν να κάνουν μόνο τόσα για να αποτρέψουν τη μετακίνηση των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, [οι άνθρωποι] συχνά δημιουργούν όλο και πιο περίπλοκους μηχανισμούς για να ανατρέψουν τέτοιους ελέγχους. Και αντί να εξασθενίζει τα δίκτυα λαθραίας διακίνησης, η στρατηγική της ΕΕ για εξωτερική ανάθεση του ελέγχου των συνόρων φαίνεται να τα ενισχύει. Τα κέντρα κράτησης της Λιβύης, όπου οι μετανάστες αγοράζονται και πωλούνται συχνά ως δούλοι, είναι το πιο περίεργο παράδειγμα, αλλά παρόμοιες τάσεις εμφανίστηκαν στο Σουδάν και στον Νίγηρα, ενώ οι κρατικές και παρακρατικές Αρχές σχημάτισαν κερδοφόρα λαθρεμπορικά δίκτυα και συνεργασίες.

Η στρατιωτικοποίηση που υποστηρίζεται από την ΕΕ στην Βόρεια Αφρική και το Σαχέλ μέσω περιπολιών, απελάσεων και επιτήρησης, δεν είναι μόνο δαπανηρή αλλά εξαιρετικά επιζήμια για την παγκόσμια φήμη και την εικόνα της Ευρώπης ως περιοχή που δεσμεύεται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Επιπλέον, η ΕΕ έχει προωθήσει την ταχύτητα και την επιδεξιότητα σε βάρος της λογοδοσίας: Επειδή το Ταμείο της για την Αφρική πληρώνεται μέσω μηχανισμών έκτακτης ανάγκης, σχεδόν κανένας από τους πόρους αυτούς δεν υπόκειται στην εποπτεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ορισμένοι πολιτικοί δρώντες και παράγοντες της κοινωνίας των πολιτών ζήτησαν αυξημένο δημοκρατικό έλεγχο, αλλά λόγω του πολιτικού επείγοντος και των πολύ αργών διαδικασιών λήψης δημοκρατικών αποφάσεων σε επίπεδο ΕΕ, οι εκκλήσεις τους πιθανότατα θα αγνοηθούν. Εν τω μεταξύ, η στρατηγική της ΕΕ για εξωτερική ανάθεση του ελέγχου των συνόρων καθιστά το μπλοκ ευάλωτο σε εκβιασμό από αυταρχικούς ηγέτες: Οι αρχές της Λιβύης είναι δυσαρεστημένες με την συμφωνία που πέτυχαν, και αρνήθηκαν να «υποδεχθούν περισσότερους παράνομους μετανάστες» [15]. Εν τω μεταξύ, τόσο η Κένυα [16] όσο και η Τανζανία [17] απείλησαν να κλείσουν μεγάλους καταυλισμούς προσφύγων και να διασπείρουν τους μετανάστες. Δηλώσεις αξιωματούχων της Κένυας υποδηλώνουν ότι ενδέχεται να επιδιώξουν να αντιγράψουν το μοντέλο της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και να εξασφαλίσουν μεγάλα ποσά χρηματοδότησης από τις Δυτικές χώρες ως αντάλλαγμα για τον περιορισμό της ροής των ανθρώπων στην Ευρώπη.

Μην κάνετε λάθος: Οι προσπάθειες για την προώθηση της χωρίς αποκλεισμούς και δίκαιης οικονομικής ανάπτυξης στην Αφρική μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης, της βελτίωσης της αναπαραγωγικής υγείας ή της ενισχυμένης θεσμικής ικανότητας, θα μπορούσαν να επηρεάσουν θετικά το μέλλον της περιοχής. Ωστόσο, η επιτυχία σε ολόκληρη την ήπειρο θα εξαρτηθεί τελικά από την ικανότητα ορισμένων από τις πλέον επίμονα στάσιμες και κακοδιοικημένες οικονομίες του κόσμου να αναμορφωθούν. Αυτό, με την σειρά του, απαιτεί όχι αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα σε ολόκληρη την ήπειρο, αλλά το αντίθετο: Ανοικτά σύνορα που θα επιτρέπουν τη μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών, διευρυμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα, ολοκληρωμένες αγορές και μειωμένους δασμούς. Θα επέτρεπε επίσης σε όσους ζουν υπό αυταρχική εξουσία να υποδεικνύουν την άποψή τους μετακινούμενοι αλλού. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις -ιδιαίτερα στην υποσαχάρια Αφρική- αυτές οι κινήσεις θα παραμείνουν τοπικές. Ωστόσο, σε απόλυτους αριθμούς, ο αριθμός των ατόμων που κατευθύνονται προς την Ευρώπη θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Οι ηγέτες της ΕΕ, εν τω μεταξύ, πρέπει να προσέχουν τι εύχονται. Οι παρεμβάσεις διαρκούς βοήθειας μπορούν να συμβάλουν στο να μπουν τα ευάλωτα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής σε μια πορεία προς μεγαλύτερη ανάπτυξη και σταθερότητα. Αλλά στο άμεσο μέλλον, αυτές οι παρεμβάσεις θα χρησιμεύσουν μόνο για την αύξηση των μεταναστευτικών ροών, όχι για τη μείωσή τους. Και βασιζόμενη στην συνεργασία με κυβερνήσεις που δεν λογοδοτούν, είναι αυταρχικές και έχουν άθλιες επιδόσεις σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Ευρώπη κινδυνεύει να εμβαθύνει τις πολιτικές εντάσεις στα νότια της Μεσογείου, καταστρέφοντας τελικά την πρόοδο που θα μπορούσαν να φέρουν τα σχέδιά της για βοήθεια. Οι ενέργειες και τα κονδύλια του περιφερειακού μπλοκ θα ήταν καλύτερα αφιερωμένα στην δημιουργία σημαντικών νομικών και ανθρωπιστικών καναλιών για την αφρικανική μετανάστευση. Αυτά θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν εκτεταμένα προγράμματα εργασίας για τους μετανάστες, ευκαιρίες για φοιτητές και για πρακτική άσκηση, και ένα αξιόπιστο σύστημα λοταρίας για βίζες ώστε να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξασφαλίζουν τα έγγραφά τους πριν φύγουν από το σπίτι τους. Δεδομένης της γήρανσης του πληθυσμού της Ευρώπης, οι προσπάθειες αυτές θα μπορούσαν να είναι επωφελείς και για τις δύο ηπείρους. Εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν το κάνουν αυτό προς όφελος της Αφρικής, τότε ίσως να το κάνουν για την Ευρώπη.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/africa/2018-09-05/europe-making-...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/reviews/review-essay/2017-02-13/destinati...
[2] https://www.reuters.com/article/us-europe-migrants-greece/greece-seeks-e...
[3] https://reliefweb.int/sites/reliefweb.int/files/resources/28-euco-final-...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2018-08-13/forgotten-histo...
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/europe/2017-05-11/europe-s-migra...
[6] https://data2.unhcr.org/en/situations/mediterranean
[7] https://www.brookings.edu/blog/africa-in-focus/2018/06/07/figures-of-the...
[8] https://www.cgdev.org/publication/can-development-assistance-deter-emigr...
[9] https://www.euractiv.com/section/development-policy/news/un-official-mor...
[10] http://www.cgdev.org/publication/can-development-assistance-deter-emigra...
[11] https://data.worldbank.org/indicator/NY.GDP.PCAP.CD
[12] https://www.theguardian.com/world/2018/jul/23/mother-and-child-drown-aft...
[13] https://www.reuters.com/article/us-europe-migrants-niger/in-saharan-outp...
[14] https://www.cato.org/publications/commentary/why-wall-wont-work
[15] https://www.telegraph.co.uk/news/2018/07/20/libya-refuses-accept-propose...
[16] https://www.independent.co.uk/voices/as-the-kenyan-minister-for-national...
[17] https://www.news24.com/Africa/News/tanzania-withdraws-from-un-refugee-pr...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition