Η αμερικανική εθνική κυριαρχία δεν κινδυνεύει από τον ΟΗΕ

Αυτές οι διασφαλίσεις δεν είναι τέλειες. Η εισαγγελέας του ΔΠΔ άρχισε πρόσφατα να εξετάζει μια έρευνα σχετικά με έναν Αμερικανό πολίτη, υποδηλώνοντας ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την δική της κρίση για να καθορίσει εάν το υπό κρίσιν κράτος είχε πράγματι ενεργήσει επαρκώς, αποδυναμώνοντας τον αρχικό έλεγχο της εξουσίας του ΔΠΔ. Και η Ουάσιγκτον θα μπορούσε εύλογα να ανησυχεί ότι δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει έναν συνασπισμό στο Συμβούλιο Ασφαλείας για να εμποδίσει μια κίνηση του ΔΠΔ ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπό κανονικές συνθήκες, ο συνδυασμός της διπλωματικής ισχύος των ΗΠΑ και οι ψήφοι άλλων μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες γενικά ανησυχούν εξίσου ότι το ΔΠΔ μπορεί να παραβιάζει την κυριαρχία τους, θα επιτρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες να κινητοποιήσουν τον αναγκαίο συνασπισμό για να νικήσουν το ΔΠΔ. Αλλά στο σημερινό κλίμα της γεωπολιτικής έντασης και του αντιαμερικανικού αισθήματος, είναι αδύνατο να αποκλεισθεί ένα ευρωπαϊκό βέτο ή των δέκα εκ περιτροπής μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα συνενωθούν για να προστατεύσουν το ΔΠΔ. Η διαπρύσια ομιλία του Μπόλτον σχετικά με το ΔΠΔ στην πορεία προς την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, αντικατοπτρίζει μια πραγματική ανησυχία για αυτές τις εξελίξεις.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Όταν οι πρόεδροι των ΗΠΑ υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία στα Ηνωμένα Έθνη, συχνά απορρίπτονται ως ότι απλώς παίζουν στην βάση τους, ειδικά όταν πρόκειται για Ρεπουμπλικανό πρόεδρο. Ωστόσο, αυτό είναι πολύ απλοϊκό. Η προστασία της αμερικανικής κυριαρχίας είναι ένα αίσθημα ευρέως διαδεδομένο μεταξύ των επαγγελματιών της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και των πολιτικών. Σε αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες συχνά ενεργούν και μιλάνε στην παγκόσμια σκηνή με τρόπο αρκετά παρόμοιο με αυτόν των μη Δυτικών δυνάμεων, όπως η Βραζιλία, η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία, και σε αντίθεση με αυτή των Ευρωπαίων συμμάχων της. Όσοι έχουν την περισσότερη κυριαρχία, την φυλάσσουν με τον περισσότερο ζήλο.

Για το λόγο αυτό, το ΔΠΔ ήταν πάντοτε σε κίνδυνο να συγκρουστεί με τις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων. Παρόλο που το δικαστήριο έχει αξιοθαύμαστους στόχους, οι πρώτες του προσπάθειες ήταν στην καλύτερη περίπτωση μικτές, αποδεικνυόμενες τουλάχιστον εξίσου αποσταθεροποιητικές όπως και ανθρωπιστικές. Αλλά η μεγαλύτερη ανησυχία είναι διαφορετική: Έχει ρίσκο το να δημιουργηθεί ένα σημαντικό πολυμερές όργανο χωρίς την υποστήριξη της κυρίαρχης παγκόσμιας υπερδύναμης ούτε εκείνη του ανερχόμενου αμφισβητία της. Η Κίνα αντιτίθετο στο ΔΠΔ, αν και εκείνη την εποχή δεν είχε το επαρκές διπλωματικό βάρος για να το μπλοκάρει. Όχι μόνο αυτό το θεσμικό όργανο θα στερείται διπλωματικών δυνάμεων αν οι κυριότερες δυνάμεις δεν το υποστηρίξουν, αλλά η καθιέρωσή του ενάντια στις ισχυρές προτιμήσεις τους κινδυνεύει να υπονομεύσει την ευρύτερη υποστήριξη του πολυμερούς συστήματος. Βλέπουμε τώρα αυτό το τίμημα να αρχίζει να καταβάλλεται.

Τούτο, εγείρει ένα ευρύτερο θέμα για την ρητορική των ΗΠΑ σχετικά με την κυριαρχία και τους πολυμερείς θεσμούς, που συχνά υποδηλώνει ότι τα εν λόγω θεσμικά όργανα έχουν ισχύ και μπορούν να ενεργούν εναντίον κρατών. Αλλά άλλες κυβερνήσεις και οι περισσότεροι επαγγελματίες της πολιτικής τα βλέπουν, πρωτίστως και κυρίως, ως εργαλεία που τα κράτη τα χρησιμοποιούν καθώς συνεργάζονται μεταξύ τους. Επιπλέον, τα τελευταία 30 χρόνια, πολλά κράτη -εκείνα στην Δύση και, πάνω απ’ όλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες- χρησιμοποίησαν τα διεθνή θεσμικά όργανα για να προβάλουν την ισχύ και τις αξίες τους στον αναπτυσσόμενο κόσμο, χωρίς να αφήσουν πίσω τους τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Τούτου λεχθέντος, η κυριαρχία βρίσκεται υπό αυξανόμενη απειλή. Η πρόκληση δεν προέρχεται από τους πολυμερείς θεσμούς αλλά από τα ψηφιακά σύνορα. Υπάρχουν τρεις κύριες δυναμικές. Πρώτον, οι Δυτικοί οργανισμοί ασφάλειας βλέπουν ολοένα και περισσότερο την ανάγκη να εξασφαλίζεται η συνεχής ροή πληροφοριών από περιοχές εκτός των συνόρων τους, από χώρες όπως η Αίγυπτος, το Πακιστάν και η Υεμένη, και να κατανοούν σε πραγματικό χρόνο το πώς οι τρομοκρατικές ομάδες στρατολογούν και κινητοποιούν τα μέλη τους μέσα στις Δυτικές πόλεις. Τα κράτη πάντα εμπλέκονταν σε κατασκοπεία μεταξύ τους, αλλά η κλίμακα και η σταθερότητα της συλλογής δεδομένων για τους πολίτες του εξωτερικού σήμερα είναι πρωτοφανής. Έπειτα, υπάρχει η πολύ διαφορετική πρόκληση της διακυβέρνησης των γιγάντων της τεχνολογίας, των οποίων οι πλατφόρμες πληροφοριών έχουν επιπτώσεις σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλες σχεδόν τις χώρες, με το να διαμορφώνουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν και τις αποφάσεις που παίρνουν. Και πιο οξυμένα, υπάρχει η απειλή της νόθευσης των εκλογών και των πολιτικών παρεμβάσεων μέσω της πληροφορικής τεχνολογίας. Η Ρωσία έγινε η πρώτη, με την επίθεσή της στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, αλλά οι εκτεταμένες κινεζικές προσπάθειες κατασκοπείας και ψηφιακών ελιγμών στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνουν ότι οι άλλοι δεν θα είναι πολύ πίσω.

Δεδομένων αυτών των πολύ πραγματικών απειλών για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Trump θα μπορούσε να έχει προκαλέσει μια σημαντική συζήτηση για το πώς οι χώρες υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία τους ενάντια στην εξωτερική πίεση ή, πιο αμφιλεγόμενα, επεκτείνουν την κυριαρχία τους για την αντιμετώπιση των μη κρατικών απειλών. Επέλεξε αντ’ αυτού να αντιπαραβάλει «την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης» με αυτό που ονομάζεται «το δόγμα του πατριωτισμού». Θα ήταν μια έκπληξη για τους Κινέζους κυβερνοκατασκόπους να ανακαλύψουν ότι ήταν μέρος ενός «παγκοσμιοποιημένου» πειράματος, όπως θα ήταν έκπληξη για τους αξιωματούχους του ΟΗΕ να ανακαλύψουν ότι έχουν την ισχύ για να εισβάλλουν στην αμερικανική εθνική κυριαρχία. Οι Αμερικανοί πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για ανύπαρκτες απειλές και να ξυπνήσουν για τις πραγματικές.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.