Κάνοντας την κυβέρνηση πιο έξυπνη | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Κάνοντας την κυβέρνηση πιο έξυπνη

Πώς να ορίζονται οι εθνικές προτεραιότητες*
Περίληψη: 

Συχνά οι κυβερνήσεις παραβλέπουν έναν απλό και εύκολο τρόπο για να βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων: Την χρήση της συνήθους ανάλυσης κόστους-οφέλους για να συγκρίνονται οι αναμενόμενες αποδόσεις από τις εναλλακτικές πολιτικές και, στην συνέχεια, η επιλογή των πιο αποτελεσματικών.

Ο BJORN LOMBORG είναι πρόεδρος του Copenhagen Consensus Center και επισκέπτης καθηγητής στο Copenhagen Business School.

Αυτές τις μέρες, οι άνθρωποι ως επί το πλείστον πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να προσπαθούν να προωθούν την γενική ευημερία των πληθυσμών που υπηρετούν. Οι διαφωνίες έρχονται σχετικά με το πώς να το κάνουν αυτό –σε ποιούς στόχους πρέπει να επικεντρωθούν, ποιες πολιτικές να υιοθετήσουν και ούτω καθεξής. Αυτά τα ερωτήματα συνήθως προσεγγίζονται μέσω ευρέων διανοητικών πλαισίων, όπως η πολιτική ιδεολογία ή η θρησκεία, και πολύς χρόνος δαπανάται για την συζήτηση των λεπτότερων σημείων των διαφόρων δογμάτων. Συχνά παραβλέπεται, ωστόσο, ένας απλός και εύκολος τρόπος για να βελτιωθούν οι ζωές: Η χρήση της συνήθους ανάλυσης κόστους-οφέλους για να συγκρίνονται οι αναμενόμενες αποδόσεις από τις εναλλακτικές πολιτικές και, στην συνέχεια, η επιλογή των πιο αποτελεσματικών.

21102018-1.jpg

Χωρικοί, εκτοπισμένοι από ένα παλιρροϊκό κύμα, περιμένουν για φαγητό στο δέλτα του Sundarbans, στο Μπανγκλαντές, τον Ιούνιο του 2009. PARTH SANYAL / REUTERS
---------------------------------------------------------------------

Η αποτελεσματικότητα ακούγεται ανιαρή. Αλλά, εάν ένα επιπλέον δολάριο ή ρουπία σε έναν προϋπολογισμό θα μπορούσε να τροφοδοτήσει δέκα άτομα αντί ενός; Ή αν 100.000 δολάρια από τις διεθνείς δαπάνες βοήθειας θα μπορούσαν να τροποποιηθούν έτσι ώστε να σώσουν δέκα φορές περισσότερες ζωές; Όταν τα στοιχήματα είναι τόσο υψηλά, η αποτελεσματικότητα στις δαπάνες γίνεται ηθική επιταγή [1]. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις συζητήσεις για την ιδεολογία ή την θρησκεία, οι συζητήσεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν κάπου, επειδή υπάρχει ένας απλός μηχανισμός για την επίλυσή τους: Συγκρίνετε τα προβλέψιμα κόστη και οφέλη από διαφορετικές πορείες δράσης και δείτε ποια αποδίδει περισσότερο αποτέλεσμα για κάθε δολάριο.

Σίγουρα, αυτό είναι απλώς κοινή λογική, θα μπορούσε κανείς να πει, και οι κυβερνήσεις πρέπει να το κάνουν πάντα. Ίσως πρέπει, αλλά στον πραγματικό κόσμο, το κάνουν σπάνια -εν μέρει επειδή η ανάλυση αυτή συνεπάγεται πολλή δουλειά, αλλά κυρίως επειδή τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ενοχλητικά, δείχνοντας ότι μια προτιμώμενη πολιτική είναι αναποτελεσματική ή ακόμα και ότι στοιχεία της υπάρχουσας κυβερνητικής γραφειοκρατίας μπορεί να είναι περιττά. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κανείς δεν θέλει να είναι ο περιττός αξιωματούχος -είτε πρόκειται για μια κυβέρνηση, είτε για έναν διεθνή οργανισμό, μια μη κυβερνητική οργάνωση, ακόμα και για μια ιδιωτική φιλανθρωπία.

Αυτό σημαίνει ότι οι αποφάσεις επηρεάζονται από άλλους παράγοντες. Μια πόλη στην αγροτική Βιρτζίνια, για παράδειγμα, διοργανώνει ένα ετήσιο πανηγύρι για την υποστήριξη τοπικών φιλανθρωπιών. Κάθε χρόνο, ένας οργανισμός διάσωσης ζώων φέρνει ένα φαλακρό αετό στο περίπτερο του ως βοήθημα, και κάθε χρόνο λαμβάνει περισσότερες δωρεές από άλλες ομάδες -οι οποίες το βρίσκουν πιο δύσκολο να χρησιμοποιούν σκηνικά για να προωθήσουν τις αρετές, ας πούμε, του να είναι κάποιος θετός γονέας ή να εργάζεται με νεολαίους που κινδυνεύουν. Αυτό συμβαίνει παντού, και όλοι το ξέρουν. Το μάρκετινγκ και η πολιτική διαμορφώνουν τις επιλογές της πολιτικής τουλάχιστον τόσο όσο τα τεχνικά πλεονεκτήματα, και ως εκ τούτου το κοινό υποφέρει.

Η διαφορά μπορεί να είναι σημαντική: Ο φιλόσοφος Toby Ord ανέλυσε 108 παρεμβάσεις υγείας από το Σχέδιο Προτεραιοτήτων Ελέγχου των Ασθενειών (Disease Control Priorities Project ) [2], προσδιορίζοντας τον αριθμό των πρόσθετων ετών υγιούς ζωής που κερδήθηκαν από την δαπάνη του ίδιου ποσού για τον καθένα. Οι πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις ήταν τουλάχιστον εκατοντάδες φορές πιο ισχυρές από όσο οι λιγότερο [αποτελεσματικές]. Η μετακίνηση 50 εκατομμυρίων δολαρίων από το κάτω μέρος της λίστας στην κορυφή της θα μπορούσε να εξοικονομήσει 1.000 ζωές αντί για μια. Ομοίως, η εκτεταμένη έρευνα σχετικά με τους Στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals) των Ηνωμένων Εθνών [3] αποκαλύπτει ένα παρόμοιο μοτίβο: Οι πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις δεν είναι απλώς καλές˙ είναι αξιοσημείωτα καλύτερες από εκείνες του μέσου όρου -και είναι πιθανό ότι ένα τέτοιο μοτίβο ισχύει για τις δαπάνες των κυβερνήσεων και των αναπτυξιακών οργανισμών σε οποιαδήποτε χώρα.

Αλλά απλώς επειδή η αναποτελεσματικότητα είναι συνήθης δεν σημαίνει ότι είναι και αναπόφευκτη. Οι κυβερνήσεις και άλλοι πάροχοι υπηρεσιών μπορούν να τα πάνε καλύτερα, ακόμη και στο πλαίσιο των υφισταμένων προϋπολογισμών τους, απλώς και μόνο με το να πειθαρχήσουν τον εαυτό τους για να υιοθετήσουν τις βέλτιστες πρακτικές σε όλες τις λειτουργίες τους και μετατοπίζοντας τον χρόνο, την προσπάθεια και τους πόρους από αναποτελεσματικά προγράμματα σε αποδοτικά. Πρόσφατα, το ερευνητικό μου κέντρο, το Κέντρο Συναίνεσης της Κοπεγχάγης (Copenhagen Consensus Center), συνεργάστηκε με την κυβέρνηση του Μπανγκλαντές, καθώς και με μια εκτεταμένη σειρά οργανώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και των μέσων μαζικής ενημέρωσης του Μπανγκλαντές, για να βρει το πώς να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα των αναπτυξιακών προσπαθειών στην χώρα, και τα μαθήματα που μάθαμε στην διαδικασία ισχύουν και για άλλα έθνη που προσπαθούν να βελτιώσουν την απόδοσή τους.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΝΓΚΛΑΝΤΕΣ