Η χώρα που σώζετε μπορεί να είναι η δική σας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η χώρα που σώζετε μπορεί να είναι η δική σας

Τι μπορούν να μας διδάξουν οι εκλογές στο Ιράν σχετικά με την ψήφο στις ΗΠΑ
Περίληψη: 

Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία. Η προσωρινή αδρανοποίηση της ιδιότητας του πολίτη, η αποχή από τις εκλογές μέχρι να έρθει ο σωστός υποψήφιος για να σώσει τον λαό από ένα διεφθαρμένο και άδικο σύστημα, δεν οδηγούν πουθενά. Από την επιλογή μεταξύ του κακού και του χειρότερου, καλύτερα να κρατήσουμε εκτός το χειρότερο.

Ο SHERVIN MALEKZADEH είναι επισκέπτης επίκουρος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Williams College.

Κάθε ψήφος που έριξα στο Ιράν έλαβε χώρα σε ένα τζαμί ή σε ένα σχολείο, που μεταμορφώθηκε για μια ημέρα σε πολιτικό αρχηγείο, ένα από τα εκατοντάδες που υπάρχουν στην πρωτεύουσα. Η πιο πρόσφατη ήταν σε ένα δημοτικό σχολείο δίπλα στην πλατεία Haft-e Tir στην κεντρική Τεχεράνη, κοντά στην πρώην έδρα της πρεσβείας των ΗΠΑ. Όπως πολλοί Ιρανοί, ήρθα με την οικογένειά μου, δυναμικά λόγω του θορυβώδους αριθμούς μας και πολύ γρήγορα «κυριεύσαμε» το σχολείο: Μια μίνι μαφία για την δημοκρατία. Είδαμε διαδρόμους με χάρτινο διάκοσμο με λαμπερά χρώματα και παιδικά έργα, με μυρωδιές και χαρούμενα εκθέματα που δεν έμοιαζαν με το γυμνάσιο της Νέας Αγγλίας όπου η αρραβωνιαστικιά μου και εγώ ψηφίσαμε στις ενδιάμεσες εκλογές μας στις 6 Νοεμβρίου 2018. Ψηφίσαμε σε αυτούς τους ίδιους διάδρομους, σκύβοντας με τις σωστές γωνίες πάνω στα μικροσκοπικά γραφεία, του είδους που θυμόμασταν από πολύ καιρό και που δεν είχαν καμία δουλειά να φέρουν το βάρος μας τώρα, με τα πόδια μας να ξεδιπλώνονται σαν ακορντεόν, όταν τελειώσαμε.

30112018-1.jpg

Ιρανές αφότου ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές στην Τεχεράνη, τον Μάιο του 2017. TIMA/REUTERS
---------------------------------------------------------------

Βέβαια, η δημοκρατία στο Ιράν είναι [μόνο] ένα κομμάτι εκείνης που οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν στους πολίτες τους ή εκείνης που οι Αμερικανοί φαντάζονται ότι θα πρέπει να είναι μια πραγματική δημοκρατία. Οι Ιρανοί ψηφοφόροι έπρεπε να αγωνιστούν για αυτό το λίγο που έχουν, για να κάνουν το ισχνό τους μερίδιο στην εξουσία να έχει σημασία. Εάν οι προσπάθειές τους αποτύχουν -εάν το σύστημα τούς απογοητεύσει- τότε αυτά τα εμπόδια θα επιτρέψουν στον Αμερικανό αναγνώστη να αντλήσει διδάγματα από το πώς ψηφίζουν οι Ιρανοί, και το πιο σημαντικό γιατί ψηφίζουν καν, όταν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

ΠΩΣ ΨΗΦΙΖΑΝ

Ο μηχανισμός ψηφοφορίας στο Ιράν είναι αυστηρά αναλογικός, με τα ονόματα των υποψηφίων να αντιστοιχίζονται σε αριθμούς και να γράφονται χειρόγραφα. Η ψηφοφορία απαιτεί κάποια συγκέντρωση [προσώπων], η οποία γίνεται επί τόπου από έναν μεταφορέα εκλογικών αξιωματούχων. Ένα εθνικό δελτίο ταυτότητας (τυποποιημένο), ένα μαξιλαράκι μελάνης (παρέχεται), ένα φυλλάδιο μητρώου (στο οποίο καταγράφεται η ψήφος), ένα επίσημο έγγραφο (για να καταγραφεί εκ νέου η ψήφος, αυτή την φορά για τα αρχεία του κράτους), πατάτε με το δάχτυλο στο μαξιλαράκι, τοποθετείτε το δάκτυλο στο έγγραφο, πηγαίνετε στην ουρά στην επόμενη στάση. Πάρτε τα ψηφοδέλτια και πηγαίνετε να καθίσετε. Ψηφίστε.

Η ψηφοφορία είναι άλλως αβίαστη. Από την αρχή μέχρι το τέλος η διαδικασία διαρκεί 20 λεπτά, καθόλου όπως στους δήμους της Νέας Υόρκης, όπου στις 6 Νοεμβρίου οι κάτοικοι ήταν στην ουρά και στην βροχή [1] εξαιτίας χαλασμένων σκάνερ ή στο Snellville της Τζόρτζια, όπου οι αξιωματούχοι δεν είχαν καλώδια ρεύματος [2] για τις μηχανές ψηφοφορίας, προκαλώντας το άδειασμα των μπαταριών και δεκάδες [ψηφοφόροι] να τα παρατήσουν και να πάνε στο σπίτι τους ή στην δουλειά τους.

Η ψηφοφορία επίσης είναι φτιαγμένη για να είναι προσπελάσιμη. Οι Ιρανοί ψηφίζουν, πάντοτε, την Παρασκευή, μια ημέρα ανάπαυσης, όπως και η αμερικανική Κυριακή. Ψηφίζουν οπουδήποτε τους αρέσει. Εμφανίσου και το ψηφοδέλτιο (και το μαξιλαράκι μελάνης) θα είναι εκεί: Οποιαδήποτε τοποθεσία κάνει. Αυτή την ευκολία την έχουν αρνηθεί από τους κατοίκους του Dodge City, στο Κάνσας, όπου οι εκλογικοί αξιωματούχοι μετέφεραν [3] το επί μακρό χρόνο και μοναδικό εκλογικό κέντρο της πόλης, ένα μίλι έξω από τα όρια της πόλης, κάνοντας την ψηφοφορία ένα δύσκολο έργο για τους 13.000 ψηφοφόρους της πόλης, το 60% των οποίων είναι Λατίνοι εργάτες [4] στην τοπική βιομηχανία κρεατοπαραγωγής, οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να πάρουν μια ημέρα άδεια για να ψηφίσουν.

Δεν υπάρχει καμία απαίτηση στο Ιράν για εγγραφή σε εκλογικούς καταλόγους και έτσι δεν υπάρχει πιθανότητα να αρνηθούν σε κάποιον να ψηφίσει επειδή το όνομά του δεν βρέθηκε στον κατάλογο, όπως συνέβη στην Φλόριντα σε ένα πρώην μέλος του Κογκρέσου που παρατήρησε ότι η επιστολική ψήφος του δεν καταμετρήθηκε λόγω «άκυρου ταιριάσματος υπογραφής» [5] ή κάποιος άλλος κάτοικος της Φλόριντα, στον οποίον αρνήθηκαν να ψηφίσει αυτοπροσώπως την ημέρα των εκλογών, επειδή η υπογραφή του, που έγινε στο εκλογικό τμήμα με το δάχτυλο πάνω σε ένα smartpad [στμ: αντί με ένα στυλό], δεν ταίριαζε με την [υπογραφή στην] ταυτότητά του. «Η κυρία είπε, η υπογραφή σου δεν ταιριάζει», διαμαρτυρήθηκε [6] στο Twitter, «απάντησα ότι δεν υπέγραψα στην ταυτότητά μου με το δάχτυλό μου!».

ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΑΝ

Αυτές οι διαφορές δεν οφείλονται στην βαθύτερη δέσμευση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στην λαϊκή κυριαρχία, όσο στις διαφορετικές προτεραιότητές της. Μια εκλογή στο Ιράν είναι πάνω απ’ όλα ένα σχέδιο για οργάνωση, η κινητοποίηση για μια μέρα θεάματος για το εγχώριο και το διεθνές κοινό. Οι επίσημοι ενδιαφέρονται λιγότερο για το πού, πότε και πώς ψηφίζουν οι πολίτες τους, παρά για το ότι ψηφίζουν, ότι εμφανίζονται στις κάμερες. Η ισλαμική δημοκρατία θα μεταδοθεί στην τηλεόραση, με το κεντρικό της δράμα να είναι το μέγεθος και η υπομονή του πλήθους που κάθεται στην ουρά για να ψηφίσει στην Isfahan, στην Shiraz, στην Ahvaz και στην Tabriz. Επισήμως η παρουσία τους αποδεικνύει την αγάπη του λαού για την επανάσταση και την χώρα που την διαφυλάσσει, η κάθε ψήφος ένα θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό, ο οποίος θεωρείται ότι παρακολουθεί πικραμένος στο σπίτι του. Ανεπίσημα, τις εκλογές ιδιοποιείται [7] το κοινό για εσωτερικούς λόγους που έχουν να κάνουν λίγα με το σταμάτημα των ξένων εχθρών, καθιστώντας τις ως εκ τούτου επιρρεπείς στο να παράγουν εκπλήξεις που είναι σίγουρα εχθρικές προς το καθεστώς.