Παγκοσμιοποίηση 4.0

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι καν η χώρα στην οποία οι εργαζόμενοι θα πληγούν περισσότερο. Η βιομηχανική Δύση έκανε εξωτερική ανάθεση (outsourcing) τα περισσότερα από τα εργοστάσια παραγωγής της σε αναπτυσσόμενες χώρες χαμηλότερου κόστους κατά την διάρκεια ενός προηγούμενου κύματος παγκοσμιοποίησης. Κοιτάξτε αντ’ αυτής στο Μπαγκλαντές, στις Φιλιππίνες ή στο Βιετνάμ, όπου τα προηγμένα βιομηχανικά ρομπότ αντικαθιστούν τους ειδικευμένους εργαζόμενους ανθρώπους στον τομέα της ραπτικής και σε άλλα επαγγέλματα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης. Στην κορυφή της πυραμίδας, μια μικρή συλλογή ιδρυτών, επενδυτών και άλλων μετόχων διαμορφώνουν μια φανταστικά πλούσια ελίτ. Στο κάτω μέρος, οι εργαζόμενοι με χαμηλή ειδίκευση πρέπει να βασίζονται στον ελάχιστο μισθό για να ζήσουν. Οι τάξεις της μεσαίας τάξης, άλλοτε ο συνδετικός ιστός της κοινωνίας, απισχνείται, και η κοινωνική συνοχή πάσχει ως αποτέλεσμα.

Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα, η ψηφιοποίηση (digitization) έχει ανοίξει τους κρουνούς στην πληροφόρηση και την παραπληροφόρηση ομοίως. Οι αλγόριθμοι, όχι οι άνθρωποι, τώρα καθορίζουν πολλά από αυτά που βλέπουμε και διαβάζουμε. Οι εκστρατείες παραπληροφόρησης διαστρέβλωσαν πρόσφατες εκλογές στην Δύση και παρόμοια πράγματα συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στους κυβερνητικούς ηγέτες τους, στα δικαστικά συστήματά τους και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρίσκεται είτε κοντά είτα στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών.

ΟΙ ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΙ ΛΙΘΟΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Είναι δύσκολο να υπερτιμηθεί το τι διακυβεύεται για τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις τους απέναντι σε αυτές τις μεταβολές: Η επιτυχία ή η αποτυχία θα συμβάλουν στον προσδιορισμό της ποιότητας ζωής για τις επόμενες γενιές. Αντιμέτωπες με την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες έχουν τρεις επιλογές. Μπορούν να προστατεύσουν τους «χαμένους» αυτής της μετασχηματιστικής αλλαγής, δημιουργώντας αποτελεσματικά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας, ενεργητικές πολιτικές αγοράς εργασίας, και αποτελεσματικά συστήματα υγειονομικής περίθαλψης. Μπορούν να εντείνουν τις νεοκλασικές οικονομικές πολιτικές του laissez-faire, με την ελπίδα ότι ο πλούτος που θα προκύψει θα ωφελήσει όλους τους τομείς της κοινωνίας. Ή μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, σχεδιάζοντας και διοικώντας συμπεριληπτικές πλατφόρμες και συστήματα που είναι κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα του νέου κύματος της παγκόσμιας ολοκλήρωσης.

Στα πρώτα στάδια της Τρίτης Βιομηχανικής Επανάστασης, οι ατζέντες των Νέων Συνόρων (New Frontier) και της Σπουδαίας Κοινωνίας (Great Society) υπό τους προέδρους των ΗΠΑ John F. Kennedy και Lyndon B. Johnson ενίσχυσαν τη διεθνή ηγετική θέση των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς και την εσωτερική συνοχή. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η χώρα κατάφερε να βάλει έναν άνθρωπο στο φεγγάρι και να μειώσει κατά το ήμισυ τα ποσοστά της φτώχειας, ενώ οι εταιρείες της ήταν ηγέτες της παγκόσμιας αγοράς. Παρόλο που τα οφέλη δεν ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε σε επίπεδα ρεκόρ.

Η δυναμική της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης ταπεινώνει ακόμη και την πρόοδο που σημειώθηκε κατά την διάρκεια των τριών προηγούμενων βιομηχανικών επαναστάσεων. Δεν υπάρχει κανένας λόγος οι σημερινοί ηγέτες να μην μπορέσουν να διαχειριστούν προληπτικά αρνητικές εξωτερικές επιπτώσεις και να εξασφαλίσουν ότι οι χωρίς αποκλεισμούς πολιτικές θα κατανέμουν δίκαια τις ευκαιρίες. Οι ψηφιακοί πόροι είναι απεριόριστοι και το ίδιο μπορεί να είναι και ο πλούτος που δημιουργούν.

Ωστόσο, η επίτευξη αυτού του αποτελέσματος απαιτεί κάτι περισσότερο από εμβαλωματικές δράσεις που επιδιώκουν να αναζωογονήσουν παρωχημένα συστήματα. Χρειαζόμαστε φρέσκο σκεπτικό σχετικά με τι σημαίνουν οι ελεύθερες και δίκαιες οικονομικές σχέσεις στον σημερινό κόσμο. Το παγκόσμιο σύστημα που δημιούργησαν τα κράτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδιάστηκε γύρω από την παγκοσμιοποίηση των αεροσκαφών, των αυτοκινήτων, των παγκόσμιων μεταποιητικών αλυσίδων [προστιθέμενης] αξίας και των πρώιμων υπολογιστών. Αλλά αυτό το παγκόσμιο σύστημα έχει κάνει την πορεία του, και κανένας διεθνής οργανισμός που υπάρχει δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της Παγκοσμιοποίησης 4.0. Υπάρχει πολύ λίγη συζήτηση, πόσω μάλλον συναίνεση, για τον τρόπο που θα ρυθμιστούν οι τεχνολογίες ή πώς θα αντιμετωπιστούν οι νικητές και οι ηττημένοι της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Με τι, λοιπόν, θα μοιάζει με το νέο παγκόσμιο λειτουργικό σύστημα; Θα πρέπει να αρχίσει με την αποδοχή της πραγματικότητας ότι η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση είναι ακόμη περισσότερο χωρίς σύνορα, διασυνδεδεμένη, και αλληλεξαρτώμενη από όσο η παγκόσμια οικονομία των ολοκληρωμένων αλυσίδων εφοδιασμού. Δεύτερον, η παγκόσμια συνεργασία θα πρέπει να επικεντρωθεί στα ζητήματα διακυβέρνησης που βρίσκονται στο επίκεντρο του σημερινού μετασχηματισμού: Η ασφάλεια του κυβερνοχώρου, οι χρήσεις της τεχνητής νοημοσύνης και η τεχνολογία επεξεργασίας γονιδιώματος CRISPR, και οι συμφωνίες για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας και των δεδομένων. Η ασφάλεια, πάνω απ’ όλα, αποτελούσε ανέκαθεν μια προϋπόθεση για την παγκοσμιοποίηση. Αυτό παραμένει αληθές και στον κυβερνοχώρο: Όταν το Διαδίκτυο δεν είναι ασφαλές, οι οικονομίες υποφέρουν. Πρέπει να διασφαλίσουμε την ασφάλεια των ψηφιακών θαλάσσιων διαύλων και λιμένων της Παγκοσμιοποίησης 4.0.