Μια εμπορική πολιτική για όλους | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Μια εμπορική πολιτική για όλους

Η φιλελευθεροποίηση της αγοράς πρέπει να είναι το μέσο, όχι ο σκοπός

Στο παρελθόν, η στήριξη της μεσαίας τάξης ήταν, πράγματι, ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της εμπορικής πολιτικής. Κατά τον 19ο αιώνα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποίησε την εμπορική πολιτική για να αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων και να αναπτυχθούν οι νεοσύστατες βιομηχανίες. Στα μέσα του 20ού αιώνα, η εμπορική πολιτική επέκτεινε τις εξαγωγές των ΗΠΑ στο εξωτερικό, δημιουργώντας περισσότερες θέσεις εργασίας εγχωρίως. Ο στόχος μιας ισχυρής μεσαίας τάξης δεν πρέπει να υπαγορεύει την απελευθέρωση ή τον προστατευτισμό. Είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε και τα δύο, μπορεί να είναι κατάλληλα ανάλογα με το πλαίσιο. Αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι δεν αρκεί απλώς να υποθέσουμε ότι αυτό που είναι καλό για τις μεγάλες επιχειρήσεις είναι καλό και για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η σταθερή απελευθέρωση του εμπορίου ευνόησε με συνέπεια το κεφάλαιο εις βάρος της εργασίας. Σήμερα, οι μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ κάνουν πολλά από τα προϊόντα τους και τα περισσότερα από τα κέρδη τους στο εξωτερικό. Ως εκ τούτου, οι εταιρείες συχνά ασκούν πιέσεις στην κυβέρνηση για εμπορικές συμφωνίες που τους επιτρέπουν να περικόπτουν τους μισθούς εγχωρίως και υπεράκτιες θέσεις εργασίας. Οι εταιρείες που βασίζονται στην πνευματική ιδιοκτησία, όπως οι φαρμακευτικές εταιρείες, ενδέχεται να πιέζουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να μειώνει τα εμπορικά εμπόδια στα προϊόντα με αντάλλαγμα την ισχυρότερη προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο εξωτερικό. Ως αποτέλεσμα αυτών των τάσεων, τα οφέλη από την απελευθέρωση του εμπορίου στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι δυσανάλογα με τη μορφή των αποδόσεων στην κατηγορία των μετόχων, ενώ οι θεσμοί που στηρίζουν τη μεσαία τάξη, όπως τα εργατικά συνδικάτα και τα συνταξιοδοτικά προγράμματα των εργαζομένων, έχουν εξασθενήσει. Οι οικονομολόγοι Christoph Lakner και Branko Milanovic δημιούργησαν ένα γράφημα που ονομάζεται «διάγραμμα ελέφαντα», λόγω δύο κορυφών στη μέση και μιας ακριβώς δεξιά που μοιάζουν με κεφάλι και κορμό -δείχνοντας ότι το μερίδιο του λέοντος στην οικονομική ανάπτυξη από το 1988 έως το 2008, δηλαδή την περίοδο κατά την οποία η ελευθέρωση του εμπορίου [4] επιταχύνθηκε με την δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) και την διάδοση των προτιμησιακών εμπορικών συμφωνιών, πήγε στην παγκόσμια ελίτ και στη μεσαία τάξη στις αναδυόμενες αγορές, κυρίως στην Κίνα. Εν τω μεταξύ, τα εισοδήματα μεταξύ των μεσοκατώτερων και εργατικών τάξεων σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες έμειναν στάσιμα.

Ο δεύτερος πρωταρχικός στόχος της εμπορικής πολιτικής θα πρέπει να είναι η προώθηση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής. Η εμπορική πολιτική ήταν πάντα ένα εργαλείο για την γεωπολιτική. Η απελευθέρωση του εμπορίου συνέβαλε στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης και της Ασίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αποτέλεσε κεντρικό τμήμα της στρατηγικής που κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Ο περιορισμός του εμπορίου μπορεί επίσης να αποτελέσει μέρος μιας συνεκτικής διαπραγματευτικής στρατηγικής. Οι επικριτές κραυγάζουν για τον «προστατευτισμό» όταν μια διοίκηση δημιουργεί εμπορικούς φραγμούς, αλλά η αύξηση των εμποδίων για να δοθεί σε χώρες μια παρακίνηση για διαπραγματεύσεις (για το εμπόριο ή άλλα θέματα) μπορεί να είναι απολύτως συνεπής με την χρήση του εμπορίου ως μέρος μιας επιτυχημένης διπλωματικής στρατηγικής. Εξετάστε, για παράδειγμα, την χρήση των οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν ή την Βόρειο Κορέα για να αναγκαστούν οι κυβερνήσεις αυτές να καταφύγουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι οικονομικές κυρώσεις είναι κατά κύριο λόγο περιορισμοί στο εμπόριο, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για την επίτευξη ενός γεωπολιτικού στόχου. Λίγοι έχουν ένα πρόβλημα με αυτό από μια προοπτική «ελεύθερου εμπορίου».

04032019-2.jpg

Ο αγρότης Jason Bean γεμίζει έναν κάδο με σόγια στην Bean and Bean Cotton Company στο Gideon, στο Μιζούρι των ΗΠΑ, στις 17 Μαΐου 2018. SHANNON STAPLETON / REUTERS
------------------------------------------------------------------------------

Τα τελευταία χρόνια, οι ηγέτες των ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει μια πιο ευρεία ρητορική εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τις εμπορικές συμφωνίες, αλλά οι γεωπολιτικοί στόχοι των συμφωνιών έχουν γίνει πιο σκοτεινοί. Εάν οι εμπορικές συμφωνίες συνδέονται με διπλωματικούς στόχους, η σύνδεση μεταξύ της εμπορικής συμφωνίας και της διπλωματικής στρατηγικής πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Η διαπραγμάτευση εμπορικών συμφωνιών με χώρες όπως η Αυστραλία, η Ιορδανία και το Ισραήλ για την στήριξη σημαντικών στρατιωτικών συμμάχων -με ελάχιστη επίδραση στην οικονομία των ΗΠΑ- έχει νόημα. Η ένταξη στην Trans-Pacific Partnership έχει λιγότερο νόημα όταν δικαιολογείται από αόριστες αναφορές στην περικύκλωση της Κίνας. Η κυβέρνηση Ομπάμα κατέφυγε σε αυτή την αιτιολόγηση κατά της Κίνας, αφού οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης για τον αντίκτυπο της ΤΡΡ δεν παρουσίασαν ουσιαστικά οφέλη για την αμερικανική οικονομία στο σύνολό της -λιγότερο από 0.5% αύξηση του αμερικανικού ΑΕΠ μέχρι το 2032- ενώ εκθέτουν στον αυξημένο ανταγωνισμό στο εξωτερικό ορισμένους τομείς των ΗΠΑ όπως η κλωστοϋφαντουργία. Εάν μια εμπορική συμφωνία πρόκειται να έχει στόχους εξωτερικής πολιτικής, θα πρέπει να σχεδιάζεται, να διαπραγματεύεται και να δικαιολογείται βάσει αυτών των συγκεκριμένων στόχων.

ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟ