Πένθος για την Συνθήκη INF

Το βασικό πρόβλημα εδώ είναι ότι οι υποστηρικτές μιας κούρσας πυραύλων μέσου βεληνεκούς υποβαθμίζουν τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους κινδύνους που ενέχονται -ωστόσο, η στρατηγική αφορά την επιλογή εντός περιορισμών, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών που επιβάλλονται από το ρίσκο. Πολύ συχνά, το σημείο εκκίνησης είναι απλά να «υποτεθεί ένας πόλεμος» και στην συνέχεια να υπολογιστούν ποια συστήματα όπλων θα δώσουν στις δυνάμεις των ΗΠΑ ένα πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν οι αναλυτές ξοδεύουν πολύ χρόνο κοιτάζοντας γραφήματα και προδιαγραφές στο αποστειρωμένο περιβάλλον των think tank και των δωματίων προσομοίωσης, όπως μας προειδοποίησαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου διανοητές όπως ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας McGeorge Bundy και ο στρατιωτικός ιστορικός Sir Michael Howard.

Στην θέρμη και την αχλύ του πολέμου, με την ασφάλεια της πατρίδας να διακυβεύεται, οι πραγματικοί φορείς λήψης αποφάσεων θα ενεργήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι: Θα κάνουν υποθέσεις, θα καταλήξουν σε βιαστικά συμπεράσματα και θα διαπράξουν σφάλματα. Πάνω απ’ όλα, πιθανότατα δεν θα περιμένουν να δουν αν οι εισερχόμενες πολεμικές κεφαλές είναι διαμορφωμένες κατάλληλα για την επόμενη φάση του παιχνιδιού.

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΑΧΟΜΕΘΑ;

Προκειμένου να ληφθεί υπόψη η απρόβλεπτη συμπεριφορά των ανθρώπων σε καταστάσεις υψηλού διακυβεύματος, τα όπλα θα πρέπει να σχεδιάζονται και να αναπτύσσονται με μια υποκείμενη στρατηγική λογική και όχι να βασίζονται μόνο στα τεχνικά χαρακτηριστικά τους. Η διοίκηση Trump, όπως και η διοίκηση Μπαράκ Ομπάμα πριν από αυτήν, στερείται το σημαντικότερο συστατικό μιας τέτοιας στρατηγικής: Ένα πραγματικό σύνολο πολιτικών (policies) που να καθορίζει τα συμφέροντα και τους στόχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη και την Ασία.

Υπό τον Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποθήκευσαν μεγάλο μέρος της εξωτερικής πολιτικής τους στον πρωταρχικό στόχο της επίτευξης μιας πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν. Η προσέγγιση της κυβέρνησης Trump, εν τω μεταξύ, αντικατοπτρίζει την γενική άγνοια του προέδρου για -και την εχθρότητά του προς- τις συμμαχίες και τις συνθήκες. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, η αμερικανική αντίδραση στην ρωσική εξαπάτηση κατέληξε στην παραδοχή ότι η Ουάσινγκτον δεν συμπαθεί την Συνθήκη INF περισσότερο από όσο η Μόσχα και ότι εύχεται καλή τύχη σε όλους στην Ευρώπη καθώς κατευθύνεται στο να αρχίσει μια κούρσα εξοπλισμών με τους Κινέζους. Περισσότερο από αναγκαιότητα παρά από πεποίθηση, το ΝΑΤΟ έχει δηλώσει την υποστήριξή του για την αποχώρηση των ΗΠΑ από την συνθήκη, αλλά το μήνυμα προς την Ευρώπη είναι σαφές: «Είσαι μόνη σου».

Πώς θα έμοιαζε μια πιο περιεκτική στρατηγική των ΗΠΑ; Πρώτα και κύρια, πρέπει να αποσαφηνιστούν τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ασία και την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χρονικό περιορισμό στις αποφάσεις τους για την Ευρώπη, όπου η εξίσου σημαντική Συνθήκη New START πρόκειται να λήξει στις αρχές του 2021. Η ανταπόκριση στην άνοδο της Κίνας, εν τω μεταξύ, θα πάρει πολύ περισσότερα από το άνοιγμα της πόρτας σε οποιοδήποτε ξεχωριστό οπλικό σύστημα: Περισσότερες επενδύσεις σε συμβατικές δυνάμεις και ειδικότερα σε μια νέα δέσμευση της αμερικανικής ναυτικής ισχύος στον Ειρηνικό.

Στην Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εμπλέξουν την Ρωσία σε αρκετά θέματα για τα οποία ενδιαφέρονται και οι δύο πλευρές, όπως η νέα New START, οι κυρώσεις, και η Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προχωρήσουν σε αυτές τις συνομιλίες με ξεκάθαρα σχέδια για την επιβολή κόστους στην ρωσική αδιαλλαξία. Η σύνδεση τέτοιων διαφορετικών ζητημάτων ίσως δεν ήταν σκόπιμη σε προηγούμενες χρονικές στιγμές, όταν η Ουάσινγκτον και η Μόσχα είχαν ακόμα ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας ώστε να τα συζητούν ξεχωριστά. Σήμερα, όμως, οι σχέσεις είναι σε τόσο χαμηλό σημείο που μόνο μια δυναμική και ολοκληρωμένη δέσμευση μπορεί να αποτρέψει μια μεγαλύτερη σύγκρουση στην πορεία.

Για να είναι επιτυχείς αυτές οι συνομιλίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αντιμετωπίσουν τα μέλη του ΝΑΤΟ ως συμμάχους αντί για πελάτες ή δουλοπάροικους, και να συνεργαστούν μαζί τους για να ενισχύσουν τα ανατολικά σύνορα της συμμαχίας. Μια ισχυρότερη συμβατική άμυνα, ενισχυμένη από τις δυνάμεις των ΗΠΑ, θα χρησίμευε ως αποτρεπτικός παράγοντας, διασφαλίζοντας ότι η Ρωσία θα χάσει οποιαδήποτε συμβατική εμπλοκή γρήγορα και αποφασιστικά, προτού να μπορέσουν οι χλιαρές πυρηνικές απειλές της έστω και να μπουν στο παιχνίδι.

Το πιο σημαντικό, οι ηγέτες των ΗΠΑ πρέπει να αναρωτηθούν για τι ακριβώς είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν και γιατί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται ένα καλύτερο σχέδιο από το να κλίνουν όχι μόνο στο δεκανίκι των πυρηνικών όπλων αλλά στα οπλικά συστήματα που ξεφορτώθηκαν πριν από περισσότερα από 30 χρόνια.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2019-03-04/mourning-inf-treaty