Πώς η Ρωσική Εκκλησία έμαθε να μην ανησυχεί και να αγαπά την βόμβα | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Πώς η Ρωσική Εκκλησία έμαθε να μην ανησυχεί και να αγαπά την βόμβα

Η επίδραση της Ορθοδοξίας στο πυρηνικό σύμπλεγμα της Μόσχας
Περίληψη: 

Από τότε που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και η ορθόδοξη πίστη ευρύτερα, άσκησαν αυξανόμενη επιρροή στην δημόσια και ιδιωτική ζωή. Παρόλο που σχετικά λίγοι Ρώσοι είναι πραγματικά θρησκευόμενοι, η πλειονότητα του πληθυσμού προσδιορίζεται ως Ορθόδοξη και πολλοί πολίτες θεωρούν ότι η θρησκεία αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της ρωσικής εθνικής ταυτότητας.

Ο DMITRY (DIMA) ADAMSKY είναι καθηγητής στην σχολή Διακυβέρνησης, Διπλωματίας και Στρατηγικής Lauder στο IDC Herzliya του Ισραήλ. Αυτό το δοκίμιο είναι προσαρμοσμένο από το πιο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο Russian Nuclear Orthodoxy: Religion, Politics, and Strategy [1] (Stanford University Press, 2019).

Κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου, η Ρωσία [2] γιορτάζει την Ημέρα της Νίκης -την ημέρα κατά την οποία η ναζιστική Γερμανία παραδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση το 1945- με τη μεγαλύτερη ετήσια στρατιωτική παρέλαση. Φέτος, οι τελετές άνοιξαν όπως πάντα, με τον Ρώσο υπουργό Άμυνας να εισέρχεται στην Κόκκινη Πλατεία για να επιθεωρήσει τα στρατεύματα και να αναφέρει στον πρόεδρο. Όταν περνούσε από τον Πύργο Spasskaya, την κύρια τελετουργική πύλη του Κρεμλίνου, το ανοιχτό αυτοκίνητο του υπουργού Άμυνας, Sergei Shoigu, σταμάτησε. Ο υπουργός έβγαλε το πηλίκιό του και έκανε [3] τον σταυρό του σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση. Ο Σόιγκου ήταν ο πρώτος υπουργός που εισήγαγε αυτή την χειρονομία στην τελετή το 2015. Το εάν το έπραξε ως μια πραγματική έκφραση της πίστης του, είτε ως ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων, είτε και τα δύο, το να κάνει τον σταυρό του σε μια τέτοια περίπτωση αντικατοπτρίζει την σύσφιξη των δεσμών μεταξύ εκκλησίας και κράτους στην σημερινή Ρωσία.

17062019-1.jpg

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου, και ο Πατριάρχης Κύριλλος, επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρευρίσκονται στην τελετή θεμελίωσης του καθεδρικού ναού της Αναστάσεως του Χριστού έξω από τη Μόσχα, τον Σεπτέμβριο του 2018. SPUTNIK / ALEXEI NIKOLSKY/ KREMLIN VIA REUTERS
------------------------------------------------------------------

Από τότε που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και η ορθόδοξη πίστη ευρύτερα, άσκησαν αυξανόμενη επιρροή στην δημόσια και ιδιωτική ζωή. Παρόλο που σχετικά λίγοι Ρώσοι είναι πραγματικά θρησκευόμενοι, η πλειονότητα του πληθυσμού (περίπου το 80%) προσδιορίζεται ως Ορθόδοξη και πολλοί πολίτες θεωρούν ότι η θρησκεία αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της ρωσικής εθνικής ταυτότητας. Αξιωματούχοι σε όλη την ρωσική κυβέρνηση -συμπεριλαμβανομένων υπουργών, μελών της κρατικής Δούμας, του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας, ανώτερων στρατιωτικών διοικητών και του ίδιου του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν- έχουν προχωρήσει στο να διακηρύξουν ανοιχτά την ορθόδοξη πίστη τους. Μερικές φορές, ορισμένα τμήματα του κοινού έχουν αντιταχθεί στην προνομιακή αντιμετώπιση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από το κράτος, αλλά αυτή η κριτική δεν έχει κάνει τίποτα για να μειώσει την θέση της εκκλησίας.

Το ότι η εκκλησία ασκεί εξαιρετική βαρύτητα στην εγχώρια σκηνή της Ρωσίας είναι γνωστό και όχι τόσο ασυνήθιστο. Το πιο περίεργο και λιγότερο συχνά διερευνημένο, είναι η επιρροή της εκκλησίας στο σύμπλεγμα πυρηνικών όπλων της Ρωσίας -την πιο σημαντική πτέρυγα ενός από τους πιο ισχυρούς στρατιωτικούς του κόσμου. Εκεί ο σύνδεσμος ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος λειτουργεί βαθύτερα, ευρύτερα και επί μακρύτερον. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η ιεροσύνη έχει εισέλθει σε όλα τα επίπεδα διοίκησης και έχει τοποθετήσει τον εαυτό της ως θεματοφύλακα του πυρηνικού δυναμικού της Ρωσίας. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε πλήρως την στρατηγική πραγματικότητα στην Ρωσία σήμερα χωρίς να εξετάσουμε προσεκτικά την αξιοσημείωτη σύνδεση μεταξύ του Κρεμλίνου, της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της κοινότητας των πυρηνικών όπλων.

Η ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ

Στην Ρωσία, κάθε μια από τις τρεις συνιστώσες της δομής των πυρηνικών δυνάμεων -ουρανός, ξηρά και θάλασσα- έχει τον δικό της πολιούχο άγιο. Εικόνες κοσμούν τους τείχους των καθαγιασμένων αρχηγείων, των διοικητικών σταθμών, και ακόμη και των πλατφορμών πυρηνικών όπλων. Κάθε μεγάλη στρατιωτική βάση στεγάζει μια εκκλησία, παρεκκλήσι ή αίθουσα προσευχής. Λιτανείες του σταυρού στον αέρα, την ξηρά και την θάλασσα, είναι ρουτίνα. Οι προσευχές και ο ψεκασμός με αγιασμό σηματοδοτούν όρκους πίστης, παρελάσεις, ασκήσεις και διαστημικές και πυρηνικές εκτοξεύσεις. Οι πιλότοι των στρατηγικών βομβαρδιστών καθαγιάζουν τα αεριωθούμενα αεροπλάνα τους πριν από τις μαχητικές αποστολές και επισυνάπτουν εικόνες στους χάρτες που παίρνουν στο πιλοτήριο. Κινητοί ναοί συνοδεύουν χερσαίους διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, και πυρηνικά οπλισμένα υποβρύχια διαθέτουν φορητές εκκλησίες.

Ο στρατιωτικός κλήρος παρέχει τακτική ποιμαντική φροντίδα στους στρατιωτικούς του πυρηνικού σώματος και [οι κληρικοί του] λειτουργούν ως επίσημοι βοηθοί των διοικητών. Το πυρηνικό ιερατείο και οι στρατιωτικοί γιορτάζουν από κοινού θρησκευτικές και επαγγελματικές γιορτές, και η θρησκευτική διδασκαλία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανώτατης εκπαίδευσης τόσο του στρατιωτικού όσο και του πολιτικού πυρηνικού προσωπικού. Οι ιερείς συμμετέχουν σε επαγγελματικές δραστηριότητες μέσα σε ολόκληρη την αλυσίδα διοίκησης και ακολουθούν το ποίμνιό τους σε επιχειρησιακές αποστολές στο έδαφος και υποβρύχια. Στο εσωτερικό του ρωσικού στρατού, ιδίως στο πλαίσιο των πυρηνικών δυνάμεων, οι κληρικοί ηγούνται τόσο συχνά σε δραστηριότητες για την ενίσχυση του ηθικού και την προώθηση του πατριωτισμού, ώστε να διαδραματίζουν ρόλο σχεδόν ισοδύναμο με εκείνο των πολιτικών κομισάριων της σοβιετικής εποχής, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την ιδεολογική εκπαίδευση των στρατευμάτων διασφαλίζοντας τον έλεγχο του Κρεμλίνου στον στρατό.

Η πυρηνική θεωρία και πρακτική της Ρωσίας έχουν γίνει ολοένα και πιο δυναμικές κατά την τελευταία δεκαετία, καθώς οι δεσμοί μεταξύ στρατού και εκκλησίας έχουν εμβαθυνθεί. Οι Ρώσοι στρατηγιστές ενσωματώνουν πιο πρόθυμα τα πυρηνικά εργαλεία στον σχεδιασμό τους και χρησιμοποιούν το καθεστώς της Ρωσίας ως πυρηνική δύναμη για να εξαναγκάσουν την συμπεριφορά άλλων. Η εκκλησία δεν είναι η μόνη ή ούτε καν η κύρια δύναμη πίσω από αυτή την στάση, αλλά η ανοιχτή της υποστήριξη λαμπρύνει την εγχώρια νομιμοποίηση των παιγνίων του Κρεμλίνου, δημιουργώντας δημόσια στήριξη τόσο για την εξωτερική πολιτική της Μόσχας όσο και για τον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου.