Εσφαλμένες επιλογές, κακές συμφωνίες και επικίνδυνες προκλήσεις | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Εσφαλμένες επιλογές, κακές συμφωνίες και επικίνδυνες προκλήσεις

Η εξωτερική πολιτική του Trump βρίσκεται σε καθοδική περιδίνηση προς το 2020

Οι πολιτικές του Trump αντιμετωπίζουν προβλήματα και αλλού. Στο Αφγανιστάν, ο πρόεδρος αναζητά, αρκετά λογικά, έναν τρόπο να διαπραγματευτεί έναν τερματισμό αυτής της σύγκρουσης, αλλά ταυτόχρονα υπονόμευσε τους διπλωμάτες του με το να σηματοδοτήσει [6] την επιθυμία του να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα πριν από τον Νοέμβριο του 2020. Και αντίθετα με τους κομπασμούς του Trump ότι οι εμπορικοί πόλεμοι είναι εύκολο να κερδηθούν, η εμπορική σύγκρουση με την Κίνα δεν έχει εξελιχθεί όπως είχε προγραμματιστεί. Οι αμοιβαίες αυξήσεις των δασμών σίγουρα προκαλούν πραγματική ζημία στην κινεζική οικονομία, αλλά αυξάνουν επίσης τις υφεσιακές πιέσεις στην οικονομία των ΗΠΑ. Αφού αρχικά επιδίωξε να συνάψει μια συμφωνία, η κινεζική κυβέρνηση δείχνει τώρα ελάχιστο ενδιαφέρον για το οικονομικό μεγάλο παζάρι που αναζητά ο Trump. Ο πρόεδρος αξίζει πίστωση για το ότι υιοθέτησε μια πιο σκληρή γραμμή εναντίον ενός ανερχόμενου αμφισβητία και η εστιασμένη στην Κίνα στρατηγική άμυνας του Πενταγώνου είναι ένα θετικό βήμα. Αλλά μέσα σε σχεδόν τρία χρόνια, η κυβέρνηση Trump δεν έχει ακόμη αναπτύξει μια ολοκληρωμένη [7] προσέγγιση για να ανταγωνιστεί την Κίνα -εν μέρει επειδή η προσοχή της Ουάσιγκτον είναι αλλού, στην Βενεζουέλα, στην Βόρεια Κορέα και στο Ιράν.

Σε μια περίοδο μεγάλων αναταραχών, ακόμη και μια υπερδύναμη χρειάζεται συμμάχους. Αλλά οι δημόσιες επιθέσεις του Trump σε συμμαχικούς ηγέτες, η μονομερής εγκατάλειψη διεθνών συμφωνιών, και οι τιμωρητικοί δασμοί εναντίον στενών συμμάχων των ΗΠΑ αποδυνάμωσαν τις σχέσεις που θα χρειαστεί για να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον τις βραχυπρόθεσμες κρίσεις όπως εκείνη του Περσικού Κόλπου καθώς και σοβαρές μακροπρόθεσμες απειλές από την Κίνα και την Ρωσία. Για παράδειγμα, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ευρώπη δίστασαν [8] να ακολουθήσουν την ηγεσία του Trump στην αντίσταση στην κινεζική κυριαρχία επί των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιακών δικτύων 5G, εν μέρει λόγω της αλλεργίας της διοίκησης Trump σε σοβαρές διαβουλεύσεις και εν μέρει επειδή ανησυχούν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος τελικά θα προβεί σε διμερή εμπορική συμφωνία με το Πεκίνο, αφήνοντάς τους απομονωμένους. Ομοίως, οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι έχουν αποστασιοποιηθεί από την αντιπαράθεση του Trump με την Τεχεράνη (αν και τώρα συμφωνούν με την εκτίμηση των ΗΠΑ ότι το Ιράν βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις στην Σαουδική Αραβία), ενώ παράλληλα προσπαθούν να αμβλύνουν την οικονομική ισχύ των ΗΠΑ δημιουργώντας μηχανισμούς για να παρακάμψουν τις αμερικανικές κυρώσεις.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο Τραμπ αξίζει να πιστωθεί για κάποιες από τις πιο εποικοδομητικές πολιτικές του, όπως η μετριοπαθής ενίσχυση της θέσης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, η επέκταση της αμυντικής βοήθειας στην Ουκρανία και η προεδρία του στην άκρως απαραίτητη αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού. Τα βασικά ένστικτά του -ότι η Κίνα θέτει σοβαρή απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ότι οι συμμαχίες των ΗΠΑ χρειάζονται ενημέρωση, και ότι η απεριόριστη οικονομική ολοκλήρωση δεν είναι αναγκαστικά ένα ατόφιο αγαθό- είναι μακράν του να είναι τρελά. Και ακόμα και οι τυχαίες πολιτικές του Trump έχουν θέσει τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ υπό πίεση. Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική αφορά τελικά στα αποτελέσματα, και αυτή η διοίκηση έχει σχετικά λίγα να δείξει σε πολλά από τα θέματα που ο πρόεδρος έχει θέσει μπροστά και στο κέντρο [της σκηνής].

Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα απροσδόκητο. Από τότε που ανέλαβε το αξίωμά του ο Trump, συνδύασε την περιφρόνηση για την περίπλοκη δουλειά της παραγωγής πολιτικής –το να τίθενται στόχοι και προτεραιότητες, να συνδυάζονται οι στόχοι με τις ικανότητες, την ρεαλιστική αξιολόγηση των ανταγωνιστών των ΗΠΑ καθώς και του γεωπολιτικού περιβάλλοντος, την διαπραγμάτευση με συστηματικό και πειθαρχημένο τρόπο- με μια επιθετική προς όλες τις κατευθύνσεις προσέγγιση που δημιουργεί πολλαπλές κρίσεις, ενώ αποδυναμώνει την συνολική διπλωματική αποτελεσματικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το τίμημα αυτής της προσέγγισης είναι τώρα εμφανές.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

Μια συνηθισμένη διοίκηση θα άρπαζε αυτή την στιγμή για να επιδιορθώσει την διαδικασία χάραξης πολιτικής και να σταθεροποιήσει το πλοίο του κράτους. Ωστόσο, η διοίκηση του Trump, στην οποία οι εναλλαγές [προσώπων] είναι αχαλίνωτες και δεκάδες θέσεις μέσης και ανώτερης βαθμίδας παραμένουν κενές, δεν είναι καλά εξοπλισμένη για μια σοβαρή στροφή. Ο πρόεδρος πρόσφατα διόρισε έναν νέο σύμβουλο για την εθνική ασφάλεια, τον Robert O'Brien, και έναν σεβαστό σύμβουλο για την Ασία, τον Matthew Pottinger, ως αναπληρωτή σύμβουλο για την εθνική ασφάλεια. Ωστόσο, φαίνεται απίθανο ότι αυτοί οι αξιωματούχοι θα έχουν μια πραγματική εντολή για αλλαγή. Η διαδικασία εθνικής ασφάλειας αντανακλά τελικά την προσωπικότητα του προέδρου, και μέχρι στιγμής ο Trump έχει αποδειχθεί ανίκανος για την ενδοσκόπηση που απαιτείται για να παραδεχτεί πότε οι πολιτικές του αποτυγχάνουν ή την πειθαρχία που χρειάζεται για να σχεδιάσει και να εκτελέσει αποτελεσματικά κρατική πολιτική τέχνη. Το προσωπικό μπορεί να αλλάζει στις τελευταίες περιόδους της προεδρίας του Trump, αλλά η ποιότητα της πολιτικής δεν θα βελτιωθεί δραματικά.

Ως αποτέλεσμα, το 2020 είναι πιθανό να είναι ένα δύσκολο έτος στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα πολλές κρίσεις και κρίσιμες αποφάσεις δια μιάς. Η διαχείριση πολλών προκλήσεων ταυτόχρονα είναι αρκετά δύσκολη όταν μια διοίκηση δουλεύει με όλα της τα όργανα. Η δυσκολία πολλαπλασιάζεται όταν η ομάδα στην εξουσία είναι ελλειμματική [σε προσωπικό] και ο πρόεδρος συμπεριφέρεται ασταθώς. Στην καλύτερη περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κουτσαίνουν στο 2020, σκοντάφτοντας από κρίση σε κρίση, αγωνιζόμενες να διαμορφώσουν γεγονότα και να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά την τεράστια ισχύ τους.