Οι ΗΠΑ θα πρέπει να φοβούνται μια παραπαίουσα Κίνα | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να φοβούνται μια παραπαίουσα Κίνα

Η θεληματικότητα του Πεκίνου προδίδει την απελπισία του

Η καθοριστική γεωπολιτική ιστορία της εποχής μας είναι ο αργός θάνατος της ηγεμονίας των ΗΠΑ υπέρ μιας ανερχόμενης Κίνας. Προάγγελοι της ανόδου του Πεκίνου βρίσκονται παντού. Οι υπερπόντιες επενδύσεις της Κίνας καλύπτουν την υδρόγειο. Το κινεζικό ναυτικό περιπολεί στους μεγάλους θαλάσσιους διαύλους, ενώ η χώρα αποικίζει την Θάλασσα της Νότιας Κίνας σε αργή κίνηση. Και η κυβέρνηση πατάσσει την διαφωνία εγχωρίως, ενώ διαχειρίζεται μια τεράστια δόση εθνικιστικής προπαγάνδας.

31102019-1.jpg

Ο Xi Jinping κατά την διάρκεια των εορτασμών για την 70η επέτειο από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, στο Πεκίνο, τον Οκτώβριο του 2019. Yan Yan Xinhua / eyevine / Redux
--------------------------------------------------------------------

Η πρωτοφανής θεληματικότητα του Πεκίνου φαίνεται με μια πρώτη ματιά σαν σημάδι αυξανόμενης ισχύος και φιλοδοξίας. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα τέτοιο. Οι ενέργειες της Κίνας αντανακλούν την βαθιά ανησυχία μεταξύ των ηγετών της χώρας, καθώς αντιπαλεύουν με την πρώτη διατηρήσιμη επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας τους μέσα σε μια γενιά, και δεν μπορούν να διακρίνουν κανένα τέλος στον ορίζοντα. Οι οικονομικές συνθήκες της Κίνας επιδεινώθηκαν σταθερά από την οικονομική κρίση του 2008. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας έχει μειωθεί κατά το ήμισυ και είναι πιθανό να βυθιστεί ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια, καθώς το χρέος, ο προστατευτισμός από το εξωτερικό, η εξάντληση των πόρων, και η ταχεία γήρανση του πληθυσμού δημιουργούν κόστος.

Οι οικονομικές δυσκολίες της Κίνας θα την καταστήσουν έναν λιγότερο ανταγωνιστικό αντίπαλο μακροπρόθεσμα, αλλά και μια μεγαλύτερη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Όταν ανερχόμενες δυνάμεις είχαν υποστεί παρόμοιες επιβραδύνσεις στο παρελθόν, έγιναν πιο καταπιεστικές εγχωρίως και πιο επιθετικές στο εξωτερικό. Η Κίνα φαίνεται να κατευθύνεται προς αυτή την πορεία.

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ

Τον Μάρτιο του 2007, στην κορύφωση μιας μακροχρόνιας οικονομικής άνθησης, ο πρωθυπουργός Wen Jiabao έδωσε μια ασυνήθιστα ζοφερή συνέντευξη Τύπου. Το πρότυπο ανάπτυξης της Κίνας, προειδοποίησε ο Wen [2], είχε γίνει «ασταθές, ανισόρροπο, ασυντόνιστο και μη βιώσιμο». Η προειδοποίηση ήταν προφητική: Στα χρόνια έκτοτε ο ρυθμός αύξησης του επίσημου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Κίνας μειώθηκε από 15% στο 6% -ο βραδύτερος ρυθμός [3] σε 30 χρόνια. Η οικονομία της χώρας αντιμετωπίζει τώρα τη μεγαλύτερη επιβράδυνσή της στην μετά τον Μάο εποχή.

Ένας ρυθμός ανάπτυξης 6% θα μπορούσε και πάλι να θεωρηθεί θεαματικός. Για λόγους σύγκρισης, θεωρήστε ότι η οικονομία των ΗΠΑ έχει κολλήσει με ρυθμό περίπου 2%. Αλλά πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι το αληθινό ποσοστό της Κίνας είναι περίπου το μισό [4] από το επίσημο ποσοστό. Επιπλέον, η αύξηση του ΑΕΠ δεν μεταφράζεται αναγκαστικά σε μεγαλύτερο πλούτο. Εάν μια χώρα ξοδεύει δισεκατομμύρια δολάρια σε έργα υποδομής, το ΑΕΠ της θα αυξηθεί. Αλλά εάν τα έργα αυτά είναι γέφυρες [που οδηγούν] στο πουθενά, το απόθεμα του πλούτου της χώρας θα παραμείνει αμετάβλητο ή ακόμα και πτωτικό. Για να συγκεντρώσει πλούτο, μια χώρα πρέπει να αυξήσει την παραγωγικότητά της [5] -ένα μέγεθος που στην πραγματικότητα μειώθηκε στην Κίνα κατά την τελευταία δεκαετία. Πρακτικά, όλη η αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας προέκυψε από την έγχυση κεφαλαίου από την κυβέρνηση στην οικονομία. Αφαιρέστε τις κυβερνητικές δαπάνες τόνωσης [της οικονομίας], υποστηρίζουν ορισμένοι οικονομολόγοι, και η κινεζική οικονομία ίσως να μην αναπτύσσεται καθόλου [6].

Τα σημάδια της μη παραγωγικής ανάπτυξης είναι εύκολα αντιληπτά. Η Κίνα έχει χτίσει πάνω από 50 πόλεις φαντάσματα -εξαπλωμένες μητροπόλεις κενών γραφείων, διαμερισμάτων, εμπορικών κέντρων και αεροδρομίων. Σε εθνικό επίπεδο, περισσότερο από το 20% των σπιτιών [7] είναι κενά. Η πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα [8] στις μεγάλες βιομηχανίες ανέρχεται στο 30%: Τα εργοστάσια παραμένουν σε αδράνεια και τα εμπορεύματα σκουριάζουν στις αποθήκες. Οι συνολικές απώλειες από όλη αυτή την σπατάλη είναι δύσκολο να υπολογιστούν, αλλά η κυβέρνηση της Κίνας εκτιμά ότι έχασε τουλάχιστον 6 τρισεκατομμύρια δολάρια [9] σε «αναποτελεσματικές επενδύσεις» μόνο μεταξύ 2009 και 2014. Το χρέος της Κίνας έχει τετραπλασιαστεί σε απόλυτο μέγεθος τα τελευταία δέκα χρόνια και σήμερα υπερβαίνει το 300% του ΑΕΠ της. Καμιά σημαντική χώρα δεν έχει καταφέρει ποτέ να συσσωρεύσει τόσο πολύ χρέος, τόσο γρήγορα, σε χρόνο ειρήνης.

31102019-2.jpg

Κατοικίες υπό κατασκευή στην βορειοδυτική Κίνα, τον Μάιο του 2011. David Gray / Reuters
---------------------------------------------------------

Ακόμη χειρότερα, τα στοιχεία που κάποτε προωθούσαν την οικονομική άνοδο της Κίνας μετατρέπονται γρήγορα σε ζημιές. Στην δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η χώρα επωφελήθηκε από την επέκταση της πρόσβασης στις ξένες αγορές και την τεχνολογία. Η Κίνα ήταν σχεδόν αυτάρκης σε τρόφιμα, νερό και ενεργειακούς πόρους και είχε το μεγαλύτερο δημογραφικό μέρισμα στην ιστορία, με οκτώ ενήλικες σε ηλικία εργασίας για κάθε πολίτη ηλικίας 65 ετών και άνω. Τώρα η Κίνα χάνει πρόσβαση στις ξένες αγορές και την τεχνολογία. Το νερό έχει γίνει σπάνιο και η χώρα εισάγει περισσότερα τρόφιμα και ενέργεια από κάθε άλλο έθνος, έχοντας αποδεκατίσει τα δικά της φυσικά αποθέματα. Χάρη στην πολιτική του ενός παιδιού, η Κίνα πρόκειται να βιώσει την χειρότερη κρίση γήρανσης [11] στην ιστορία, επειδή θα χάσει 200 εκατομμύρια εργαζόμενους και νεαρούς καταναλωτές και θα κερδίσει 300 εκατομμύρια ηλικιωμένους μέσα σε τρεις δεκαετίες. Κάθε χώρα που έχει συσσωρεύσει χρέος, έχει χάσει παραγωγικότητα, ή έχει γίνει γηράσκουσα, οσοδήποτε κοντά στο σημερινό σφίξιμο της Κίνας, έχει χάσει τουλάχιστον μια δεκαετία σε σχεδόν μηδενική οικονομική ανάπτυξη. Πώς θα χειριστεί η Κίνα την επερχόμενη πτώση;

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ ΑΥΤΟ

Όταν οι ταχέως αναπτυσσόμενες μεγάλες δυνάμεις εξαντλούνται από οικονομική ορμή, συνήθως δεν χαλαρώνουν. Αντίθετα, γίνονται ευερέθιστες και επιθετικές. Η ταχεία ανάπτυξη τροφοδότησε τις φιλοδοξίες τους, αύξησε τις προσδοκίες των πολιτών τους και εκνεύρισε τους αντιπάλους τους. Ξαφνικά, η στασιμότητα σβήνει τις φιλοδοξίες και τις προσδοκίες και δίνει στους εχθρούς την ευκαιρία να εφορμήσουν. Φοβούμενοι τις αναταραχές, οι ηγέτες πατάσσουν τις εγχώριες διαφωνίες. Αναζητούν πυρετωδώς τρόπους για να αποκαταστήσουν την σταθερή ανάπτυξη και να κρατήσουν σε απόσταση την εσωτερική αντιπολίτευση και την ξένη επιβουλή. Η επέκταση παρουσιάζει μια τέτοια ευκαιρία -μια ευκαιρία να αναζητηθούν νέες πηγές πλούτου, να συγκεντρωθεί το έθνος γύρω από το κυβερνών καθεστώς και να απωθηθούν οι αντίπαλες δυνάμεις.

Τα ιστορικά προηγούμενα είναι άφθονα. Τα τελευταία 150 χρόνια, σχεδόν δώδεκα μεγάλες δυνάμεις γνώρισαν ταχεία οικονομική ανάπτυξη ακολουθούμενη από μεγάλη επιβράδυνση. Καμιά δεν δέχτηκε ήσυχα το νέο φυσιολογικό. Η ανάπτυξη των ΗΠΑ φρέναρε στα τέλη του 19ου αιώνα και η Ουάσιγκτον αντέδρασε με βίαιη καταστολή των εργατικών απεργιών στο εσωτερικό της χώρας, με το να εγχέει επενδύσεις και εξαγωγές στην Λατινική Αμερική και την Ανατολική Ασία, καταλαμβάνοντας εδάφη εκεί και οικοδομώντας ένα γιγαντιαίο ναυτικό για να προστατεύσει τα απομακρυσμένα περιουσιακά στοιχεία της. Επίσης, η Ρωσία είχε επιβράδυνση στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο τσάρος ανταποκρίθηκε εδραιώνοντας την εξουσία του, οικοδομώντας τον Τρανσιβιριανό Σιδηρόδρομο και καταλαμβάνοντας τμήματα της Κορέας και της Μαντζουρίας. Η Ιαπωνία και η Γερμανία υπέστησαν οικονομικές κρίσεις κατά την διάρκεια των μεσοπολεμικών ετών: Αμφότερες οι χώρες στράφηκαν στον αυταρχισμό και προχώρησαν στην εξόφληση πόρων και στην κατάρρευση ξένων αντιπάλων. Η Γαλλία είχε μια μεταπολεμική έκρηξη που ξεφούσκωσε στην δεκαετία του 1970: Η γαλλική κυβέρνηση επιχείρησε τότε να ανασυγκροτήσει την οικονομική της σφαίρα επιρροής στην Αφρική, αναπτύσσοντας 14.000 στρατιώτες στις πρώην αποικίες της και ξεκινώντας δεκάδες στρατιωτικές παρεμβάσεις εκεί τις επόμενες δύο δεκαετίες. Το 2009, οι παγκόσμιες τιμές πετρελαίου κατέρρευσαν, γεγονός που οδήγησε μια Ρωσία σε [οικονομική] στασιμότητα να πιέσει τους γείτονές της να ενταχθούν σε ένα περιφερειακό εμπορικό μπλοκ. Λίγα χρόνια αργότερα, αυτή η εκστρατεία εξαναγκασμού ώθησε την επανάσταση της Μαϊντάν στην Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι κατά πόσον η ταλαιπωρούμενη ανερχόμενη δύναμη θα επεκταθεί στο εξωτερικό, αλλά ποια μορφή θα λάβει αυτή η επέκταση. Η απάντηση εξαρτάται εν μέρει από την δομή της παγκόσμιας οικονομίας. Πόσο ανοιχτές είναι οι ξένες αγορές; Πόσο ασφαλείς είναι οι διεθνείς εμπορικές διαδρομές; Εάν το επιτρέψουν οι περιστάσεις, μια επιβραδυνόμενη μεγάλη δύναμη θα μπορούσε να αναζωογονήσει την οικονομία της μέσω ειρηνικών συναλλαγών και επενδύσεων, όπως προσπάθησε η Ιαπωνία μετά το τέλος του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματός της στην δεκαετία του '70. Αν όμως η πορεία αυτή είναι κλειστή, τότε η εν λόγω χώρα μπορεί να χρειαστεί να ανοίξει τον δρόμο της στις ξένες αγορές ή να εξασφαλίσει κρίσιμους πόρους με βία -όπως έκανε η Ιαπωνία στην δεκαετία του 1930. Η παγκόσμια οικονομία είναι πιο ανοικτή σήμερα από όσο στις προηγούμενες εποχές, αλλά η παγκόσμια άνοδος του προστατευτισμού [12] και ο εμπορικός πόλεμος [13] με τις Ηνωμένες Πολιτείες απειλούν όλο και περισσότερο την πρόσβαση της Κίνας σε ξένες αγορές και πόρους. Οι ηγέτες της Κίνας φοβούνται, βασίμως, ότι η εποχή της υπερπαγκοσμιοποίησης που επέτρεψε την άνοδο της χώρας τους έχει λήξει.

Η δομή της εγχώριας οικονομίας μιας χώρας θα διαμορφώσει περαιτέρω την ανταπόκρισή της σε μια επιβράδυνση. Η κινεζική κυβέρνηση κατέχει πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας και οι επιχειρήσεις αυτές επηρεάζουν σημαντικά το κράτος. Για τον λόγο αυτό, η κυβέρνηση θα καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να προστατέψει τις εταιρείες από τον ξένο ανταγωνισμό και θα τις βοηθήσει να κατακτήσουν υπερπόντιες αγορές όταν τα εγχώρια κέρδη στερεύουν. Μια υπό κρατική ηγεσία οικονομία [14], όπως της Κίνας, είναι απίθανο να φιλελευθεροποιηθεί κατά την διάρκεια μιας επιβράδυνσης. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την εξάλειψη των επιδοτήσεων και των προστατευτικών μέτρων για τις κρατικές επιχειρήσεις, μεταρρυθμίσεις που κινδυνεύουν να προκαλέσουν την αύξηση των πτωχεύσεων, της ανεργίας και της λαϊκής δυσαρέσκειας. Η φιλελευθεροποίηση θα μπορούσε επίσης να διαταράξει τα δίκτυα παρεοκρατικού καπιταλισμού από τα οποία εξαρτάται το καθεστώς για να επιβιώσει. Αντ’ αυτού, τα καθεστώτα όπως της Κίνας συνήθως καταφεύγουν σε μερκαντιλιστική επέκταση, χρησιμοποιώντας χρήματα και φυσική δύναμη για να χαράξουν Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες στο εξωτερικό και να εκτρέψουν την λαϊκή οργή προς ξένους εχθρούς. Οι πιο επιθετικοί επεκτατιστές από όλους τείνουν να είναι τα αυταρχικά καπιταλιστικά [15] κράτη, εκ των οποίων η Κίνα [16] είναι σαφώς εξέχον παράδειγμα.

ΦΑΣΑΡΙΕΣ ΕΝΟΨΕΙ

Η πρόσφατη συμπεριφορά της Κίνας είναι μια τυπική απάντηση στην οικονομική ανασφάλεια. Την δεκαετία του 1990 και τα πρώτα χρόνια αυτού του αιώνα, όταν η οικονομία της χώρας άνθιζε, η Κίνα χαλάρωσε τους πολιτικούς ελέγχους και ανακοίνωσε στον κόσμο την «ειρηνική άνοδό της» [17], η οποία θα επιδιώκετο μέσω της οικονομικής ολοκλήρωσης και των φιλικών διπλωματικών σχέσεων. Συγκρίνετε την κατάσταση σήμερα: Οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων αυξάνονται, οι ελίτ μετακινούν τα χρήματά τους και τα παιδιά τους έξω από την χώρα μαζικά, και η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει την αναφορά αρνητικών οικονομικών ειδήσεων. Ο πρόεδρος Xi Jinping έχει κάνει πολλές [18] εσωτερικές ομιλίες [19] προειδοποιώντας τα μέλη του κόμματος για το ενδεχόμενο μιας κατάρρευσης σοβιετικού τύπου. Η κυβέρνηση διπλασίασε τις δαπάνες εσωτερικής ασφάλειας κατά την τελευταία δεκαετία, δημιουργώντας τα πιο προηγμένα συστήματα προπαγάνδας, λογοκρισίας και επιτήρησης στην ιστορία. Έχει κρατήσει ένα εκατομμύριο Ουιγούρους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και συγκέντρωσε την εξουσία στα χέρια ενός δικτάτορα [20] δια βίου. Η κρατική προπαγάνδα αποδίδει την ευθύνη για αναποδιές όπως η κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς του 2015 [21] και οι διαμαρτυρίες του Χονγκ Κονγκ του 2019 [22], σε Δυτική εμπλοκή. Αυτές δεν είναι πράξεις μιας υπερδύναμης με αυτοπεποίθηση.

Η Κίνα έχει προβάλει την ισχύ της στο εξωτερικό καθ' όλη αυτή την ταραγμένη περίοδο τριπλασιάζοντας τις ξένες άμεσες επενδύσεις της [23] και πενταπλασιάζοντας τον δανεισμό στο εξωτερικό [24] σε μια φιλόδοξη προσπάθεια να εξασφαλίσει αγορές και πόρους για τις κινεζικές επιχειρήσεις. Το Πεκίνο έχει επίσης προχωρήσει στρατιωτικά, χτίζοντας περισσότερα πολεμικά πλοία την τελευταία δεκαετία από όσα διαθέτει ολόκληρο το βρετανικό ναυτικό και πλημμυρίζοντας τους μεγάλους θαλάσσιους διαύλους στην Ασία με εκατοντάδες κυβερνητικά πλοία [25] και αεροσκάφη. Έχει κατασκευάσει στρατιωτικά προκεχωρημένα φυλάκια σε όλη την Θάλασσα της Νότιας Κίνας και συχνά καταφεύγει σε κυρώσεις, εμβολισμούς πλοίων και εναέριες αναχαιτίσεις σε εδαφικές διαμάχες [26] με τους γείτονές της.

Αν η ανάπτυξη της Κίνας επιβραδυνθεί περαιτέρω τα επόμενα χρόνια, όπως είναι πιθανό, η κινεζική κυβέρνηση πιθανώς θα εντείνει την καταστολή και την επιθετικότητα της περασμένης δεκαετίας. Όταν οι ηγέτες της χώρας δεν μπορούν να στηριχτούν στην ταχεία ανάπτυξη για να ενισχύσουν την εσωτερική τους νομιμοποίηση και την διεθνή επιρροή τους, θα είναι όλο και περισσότερο πρόθυμοι να καταπνίξουν την διαφωνία, να λαμπρύνουν τα εθνικιστικά τους διαπιστευτήρια και να ενισχύσουν την οικονομία με κάθε αναγκαίο μέσο. Επιπλέον, ισχυρές ομάδες συμφερόντων [27] -κυρίως οι κρατικές επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες του στρατού και της ασφάλειας- έχουν αναπτύξει ένα ίδιον συμφέρον να διατηρήσουν την τρέχουσα στρατηγική της Κίνας, η οποία διοχετεύει χρήματα στα ταμεία τους. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση θα πάλευε να απαλλαγεί από τις ξένες περιπλοκές, ακόμα κι αν το ήθελε.

Η ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ

Ο κίνδυνος για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους είναι ξεκάθαρος. Η αχαλίνωτη κατασκοπεία, ο προστατευτισμός, το κατακερματισμένο Internet, οι ναυτικές συγκρούσεις στις θάλασσες της Ανατολικής και της Νότιας Κίνας, και ένας πόλεμος για την Ταϊβάν είναι μόνο οι πιο προφανείς κίνδυνοι που θα προκαλέσει μια απελπισμένη και κλονισμένη Κίνα. Τα πολιτική τέχνη των ΗΠΑ θα πρέπει να περιορίσει αυτούς τους κινδύνους χωρίς να γίνει η αιτία η Κίνα να επιτεθεί [κάπου] στην πορεία. Για τον σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αποτρέψει την κινεζική επιθετικότητα, να καθησυχάσει τις ανασφάλειες της Κίνας και να προστατέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες από αρνητικές επιπτώσεις, στην περίπτωση που αποτύχει η αποτροπή και ο καθησυχασμός. Η εγγενής ένταση μεταξύ αυτών των στόχων θα καταστήσει το έργο πολύ δύσκολο.

Ορισμένες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να συμβάλουν στο να επιτευχθεί μια αρμόζουσα ισορροπία. Για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον, αντί να αποτρέπει τον κινεζικό επεκτατισμό με την πλεύση προκλητικών αλλά ευάλωτων ναυτικών στόλων έξω από τις ακτές της Κίνας, θα μπορούσε να αναπτύξει κινητούς εκτοξευτές πυραύλων κατά πλοίων και επιφανείας-αέρα [28] στις συμμαχικές ακτές. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες εντάσσονταν στην Περιεκτική και Προοδευτική Συμφωνία για την Εταιρική Σχέση στον Ειρηνικό (Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership) -και προσκαλούσαν την Κίνα να συμμετάσχει επίσης- το Πεκίνο θα έχει το κίνητρο και τα μέσα για να μειώσει τις πρακτικές του που στρεβλώνουν το εμπόριο χωρίς να πολεμήσει σε έναν εμπορικό πόλεμο στο στυλ εκείνων της δεκαετίας του 1930. Η Κίνα θα μπορούσε να απορρίψει την προσφορά, αλλά στην συνέχεια η Συμφωνία θα ενίσχυε τουλάχιστον την δέσμευση των υπογραφόντων για την ελεύθερη ροή αγαθών, κεφαλαίων και δεδομένων. Με τον τρόπο αυτό, θα περιόριζε την εξάπλωση των μερκαντιλιστικών και ψηφιακών αυταρχικών πολιτικών της Κίνας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να συμπληρώσουν αυτή την στάση επενδύοντας περισσότερο στην επιστημονική έρευνα [29] και κάνοντας διερευνήσεις [30] για συγκεκριμένες κινεζικές εταιρείες και επενδυτές, ώστε να διατηρήσουν την τεχνολογική υπεροχή τους χωρίς να απαγορεύσουν τις κινεζικές επενδύσεις και τη μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτές οι κινήσεις δεν θα εξάλειφαν τις ρίζες της αμερικανο-κινεζικής αντιπαλότητας, αλλά θα προστάτευαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αποφεύγοντας ταυτόχρονα μια ολίσθηση σε έναν ψυχρό ή θερμό πόλεμο.

Ίσως σε λίγες δεκαετίες, η κινεζική ισχύς σταδιακά μαλακώσει. Τώρα, ωστόσο, είναι μια στιγμή μέγιστου κινδύνου, επειδή η Κίνα είναι πολύ αδύναμη για να αισθάνεται ασφαλής ή ικανοποιημένη από την θέση της στην παγκόσμια τάξη, αλλά αρκετά ισχυρή για να την καταστρέψει. Καθώς το οικονομικό θαύμα της Κίνας τελειώνει και το πολυδιαφημισμένο Κινεζικό Όνειρο του Xi σβήνει, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να περιορίσουν τις εκρήξεις της Κίνας με ένα προσεκτικό μείγμα αποτροπής, καθησυχασμού και περιορισμού των ζημιών. Σε σύγκριση με την προετοιμασία για μια σύσσωμη μάχη ενάντια σε μια ανερχόμενη υπερδύναμη, αυτή η αποστολή ίσως να φαίνεται ανέμπνευστη. Αλλά θα ήταν πιο έξυπνη -και τελικά πιο αποτελεσματική.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2019-10-28/united-states-s...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Unrivaled-America-Superpower-Cornell-Security/dp/1501724789/ref=sr_1_1?keywords=Unrivaled%3A+Why+America+Will+Remain+the+World’s+Sole+Superpower&qid=1572222437&sr=8-1
[2] https://www.scmp.com/week-asia/opinion/article/2085815/wen-and-now-china...
[3] https://accounts.ft.com/login?location=https%3A%2F%2Fwww.ft.com%2Fconten...
[4] https://www.scmp.com/economy/china-economy/article/2189245/chinas-gdp-gr...
[5] https://www.economist.com/finance-and-economics/2018/12/15/the-lives-of-...
[6] https://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=how+weak+is+china&i...
[7] https://www.bloomberg.com/news/articles/2018-11-08/a-fifth-of-china-s-ho...
[8] https://www.economist.com/business/2016/02/27/the-march-of-the-zombies
[9] https://www.reuters.com/article/us-china-infrastructure-insight/lovely-a...
[10] https://www.foreignaffairs.com/articles/asia/2007-09-01/great-leap-backward
[11] https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2019-06-11/great-demograph...
[12] https://www.globaltradealert.org/
[13] https://www.cnbc.com/2019/09/06/tariffs-are-no-longer-chinas-biggest-pro...
[14] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2009-05-01/state-c...
[15] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2007-07-01/return-authorit...
[16] https://harvardilj.org/wp-content/uploads/sites/15/HLI210_crop.pdf
[17] https://www.foreignaffairs.com/articles/asia/2005-09-01/chinas-peaceful-...
[18] https://www.nytimes.com/2013/02/15/world/asia/vowing-reform-chinas-leade...
[19] https://www.nytimes.com/2019/02/25/world/asia/china-xi-warnings.html
[20] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2019-08-14/party-man
[21] https://www.hongkongfp.com/2015/07/28/conspiracy-theory-blaming-chinas-s...
[22] https://www.wsj.com/articles/china-claims-u-s-black-hand-is-behind-hong-...
[23] https://www.aei.org/china-global-investment-tracker/
[24] https://www.nber.org/papers/w26050
[25] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2016-06-23/chinas-maritime...
[26] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2018-06-05/vanishing-borde...
[27] https://muse.jhu.edu/chapter/1787051
[28] https://csbaonline.org/research/publications/implementing-a-strategy-of-...
[29] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2019-09-12/counter-china-o...
[30] https://www.uscc.gov/sites/default/files/Wu%20Testimony%20-%20US-China%2...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition