Μόνο η σωτηρία των ζωών θα σώσει τα προς το ζην | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Μόνο η σωτηρία των ζωών θα σώσει τα προς το ζην

Ο σωστός τρόπος κατανόησης των οικονομικών της πανδημίας
Περίληψη: 

Η ανυπομονησία ενίσχυσε μια ευρεία παρανόηση: Ότι η σωτηρία λιγότερων ζωών θα άξιζε τον κόπο εάν η οικονομική δραστηριότητα αποκατασταθεί γρήγορα. Ούτε τα οικονομικά της πανδημίας λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο και ούτε η αντίδραση στην πανδημία. Μόνο η δράση που θέτει την υγεία των ανθρώπων στο επίκεντρο θα επιτρέψει μια οικονομική ανάκαμψη.

Ο RAJEEV CHERUKUPALLI είναι οικονομολόγος στη σχολή Δημόσιας Υγείας Johns Hopkins Bloomberg.
Ο TOM FRIEDEN είναι ανώτερος συνεργάτης για την Παγκόσμια Υγεία στο Council on Foreign Relations και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Resolve to Save Lives (μια πρωτοβουλία της Vital Strategies). Διετέλεσε διευθυντής των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) των ΗΠΑ από το 2009 έως το 2017 και ως Επίτροπος του Τμήματος Υγείας της Νέας Υόρκης από το 2002 έως το 2009.

Ο νέος κορωνοϊός έχει εξαπλωθεί ευρέως σε όλο τον κόσμο, κατακλύζοντας τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης και σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά η κόπωση με τις διαταγές για παραμονή στο σπίτι και οι συνέπειες ενός ξαφνικού παγώματος στην οικονομική δραστηριότητα έφεραν μειωμένη εστίαση στο ανθρώπινο κόστος της νόσου. Ακόμα χειρότερα, η ανυπομονησία ενίσχυσε μια ευρεία παρανόηση: Ότι η σωτηρία λιγότερων ζωών θα άξιζε τον κόπο εάν η οικονομική δραστηριότητα αποκατασταθεί γρήγορα. Ούτε τα οικονομικά της πανδημίας λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο και ούτε η αντίδραση στην πανδημία. Μόνο η δράση που θέτει την υγεία των ανθρώπων στο επίκεντρο θα επιτρέψει μια οικονομική ανάκαμψη.

Οι αντιλήψεις των ατόμων για την ασφάλεια θα καθοδηγήσουν τις καταναλωτικές και τις επιχειρηματικές αποφάσεις τους επόμενους μήνες. Εάν οι κυβερνήσεις αποτύχουν να σώσουν ζωές, οι άνθρωποι που φοβούνται τον ιό δεν θα ξαναρχίσουν να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν ή να γευματίζουν έξω. Αυτό θα εμποδίσει την οικονομική ανάκαμψη, είτε με lockdown είτε χωρίς lockdown. Κατά συνέπεια, μόνο η επένδυση σε στρατηγικές που προστατεύουν την υγεία θα επιτρέψει στην οικονομία να ανακάμψει˙ η συγκράτηση τέτοιου είδους δαπανών θα σημαίνει περισσότερες εστίες, περισσότερες απώλειες ζωών και παρατεταμένα οικονομικά δεινά [1].

14052020-1.jpg

Άνθρωποι περιμένουν στην σειρά σε μια διανομή δωρεάν τροφίμων στην περιοχή Τσέλσι, στη Μασαχουσέτη, τον Απρίλιο του 2020. Brian Snyder / Reuters
--------------------------------------------------------------

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι καταναλωτικές δαπάνες -ο μεγαλύτερος μοχλός της οικονομικής ανάπτυξης- μειώθηκαν ακόμη και πριν τα περισσότερα κράτη δώσουν εντολή για lockdown, και δεν είναι πουθενά κοντά στο κανονικό, ακόμη και σε πολιτείες που έχουν μερικώς επαναλειτουργήσει. Η ηπιότερη προσέγγιση της Σουηδίας [2] στο lockdown δεν γλίτωσε την συρρίκνωση της οικονομίας της και φαίνεται να σχετίζεται με τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων. Η ανάκαμψη της Κίνας [3] θα εξαρτηθεί από την αναζωογονημένη εγχώρια και παγκόσμια ζήτηση. Χώρες και πολιτείες που έχουν ανοίξει ξανά πριν πετύχουν το κατώφλι της σταθερής μείωσης των λοιμώξεων ρισκάρουν να εκδηλώσουν νέα κρούσματα, υψηλότερα ποσοστά θανάτου και παρατεταμένη οικονομική αναστάτωση.

Οι αντισταθμίσεις δημόσιων οικονομικών συνήθως περιλαμβάνουν ανταγωνιστικές προτεραιότητες και περιορισμένους πόρους -κανόνια ή βούτυρο, νοσοκομεία ή αυτοκινητόδρομους. Αλλά θα ήταν λάθος να εφαρμόσουμε αυτό το πλαίσιο στην αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19, επειδή οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν μια θεμελιωδώς διαφορετική επιλογή. Η σωτηρία των ζωών είναι καθοριστικής σημασίας για την αποκατάσταση της οικονομικής δραστηριότητας, δεν είναι αντίθετη σε αυτήν.

ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΖΩΕΣ

Η σωτηρία ζωών θα απαιτήσει τεράστιες κρατικές επενδύσεις για την βελτίωση της δημόσιας υγείας [4] και των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης για να καλύψουν τόσο τις άμεσες όσο και τις μελλοντικές ανάγκες. Ο στόχος πρέπει να είναι ο έλεγχος της εξάπλωσης του ιού, η προστασία των εργαζομένων στον υγειονομικό τομέα και η δημιουργία αυξημένης χωρητικότητας στις εγκαταστάσεις υγείας -διατηρώντας παράλληλα την υγειονομική περίθαλψη που δεν έχει σχέση με την COVID-19. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη, όπως ο εμβολιασμός, η θεραπεία χρόνιων παθήσεων, και οι συνήθεις διαδικασίες διάσωσης ζωής και οι θεραπείες που κρατούν έναν πληθυσμό υγιή, μπορούν να περιμένουν μόνον τόσο. Το επίκεντρο δεν πρέπει να είναι απλώς η μείωση των θανάτων που μπορεί να αποφευχθούν από την [ασθένεια] COVID-19, αλλά η πρόληψη όσο το δυνατόν περισσότερων θανάτων, είτε από COVID-19 είτε όχι, πράγμα που θα σημαίνει την διατήρηση ή ακόμη και ενίσχυση της φροντίδας που δεν αφορά στην COVID-19.

Όταν η COVID-19 εξαπλώνεται ευρέως, οι αποδιοργανωτικές αλλά ουσιαστικές πρακτικές παραμονής στο σπίτι είναι ο μόνος τρόπος για τον περιορισμό της εκρηκτικής διάδοσης. Το lockdown είναι ένα αμβλύ αλλά αποτελεσματικό μέσο. Μπορεί να τερματιστεί, επιτρέποντας στους ανθρώπους να βγουν με ασφάλεια, μόνο όταν υπάρχουν τέσσερις βασικές πρακτικές: Εκτεταμένα [διαγνωστικά] τεστ, απομόνωση αυτών που έχουν μολυνθεί, ανίχνευση επαφών [5], και καραντίνα αυτών των επαφών.

Αυτές οι τέσσερις πρακτικές (μια στρατηγική που η Resolve to Save Lives ονομάζει "Box It In" [6]) εξαρτώνται από σημαντικές επενδύσεις τόσο οικονομικών όσο και ανθρώπινων πόρων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αύξηση των τεστ (απαιτούνται τουλάχιστον 400.000 τεστ την ημέρα μόνο για τις ομάδες υψηλότερης προτεραιότητας) και άλλες παρεμβάσεις θα κοστίσουν δισεκατομμύρια δολάρια. Και η εφαρμογή ενός διεξοδικού συστήματος εντοπισμού επαφών θα μπορούσε να συνεπάγεται την απασχόληση και την εκπαίδευση τουλάχιστον 100.000 ατόμων και μέχρι 300.000 ατόμων. Η παραδοσιακή ανίχνευση επαφών είναι δαπανηρή, χρονοβόρα και έντασης εργασίας, καθώς απαιτεί γρήγορη δουλειά και οικοδόμηση εμπιστοσύνης με σεβασμό στην ιδιωτικότητα. Αλλά είναι απαραίτητη για να ελέγχεται η εξάπλωση του ιού. (Πολλές κυβερνήσεις σε χώρες με χαμηλό εισόδημα διεξάγουν τακτικά τον εντοπισμό επαφών [7]).