Το κόστος της πανδημίας για τις γυναίκες

Η προστασία της αλυσίδας εφοδιασμού αντισυλληπτικών είναι επίσης σημαντική. Οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν επίσης ότι η πανδημία θα προκαλέσει να μείνουν χωρίς αντισυλληπτικά επιπλέον 49 εκατομμύρια γυναίκες [7], οδηγώντας σε 15 εκατομμύρια επιπλέον μη προγραμματισμένες εγκυμοσύνες. Μέρος της ευθύνης για την αντιμετώπιση αυτού ανήκει στην διεθνή κοινότητα. Μια μικρή ομάδα χωρών παράγει τα περισσότερα από τα ενεργά πρωτογενή συστατικά για γενικά αντισυλληπτικά, και από τότε που ξέσπασε η πανδημία συσσωρεύουν αυτά τα συστατικά, παρόλο που δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι θα ξεμείνουν. Είναι μια άκαρδη εμπορική πολιτική -και παράλογη επίσης.

Ένα σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δίκτυο αλυσίδων εφοδιασμού ή μια δέσμη βασικών υπηρεσιών. Είναι φτιαγμένο από ανθρώπους. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας πρώτης γραμμής χρειάζονται εργαλεία για να διατηρηθούν ασφαλείς. Τελικά αυτό θα απαιτήσει να τους δοθεί πρώτη προτεραιότητα σε ένα εμβόλιο COVID-19 [8]. Προς το παρόν, απαιτεί την παροχή εξοπλισμού ατομικής προστασίας που να ταιριάζει. Ο προσωπικός εξοπλισμός προστασίας (personal protective equipment, PPE) που παραδίδεται σε νοσοκομεία και κλινικές είναι συχνά σχεδιασμένος για άνδρες, παρόλο που παγκοσμίως το 70% [9] των εργαζομένων στον τομέα της υγείας είναι γυναίκες. Οι κατασκευαστές πρέπει να διασφαλίσουν ότι παράγουν αρκετό PPE που θα ταιριάζει στα άτομα που έχουν ανάγκη να τον χρησιμοποιήσουν, και τα συστήματα υγείας πρέπει να βεβαιωθούν ότι αγοράζουν αρκετό.

Οι ηγέτες θα πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουν την πανδημία ως έναν εξαναγκαστικό μηχανισμό για να ενσωματώσουν την υγειονομική περίθαλψη των γυναικών. Σε πολλές χώρες χαμηλού εισοδήματος, ένα τυχαίο ημερολόγιο υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι λαμβάνουν φροντίδα: Η Δευτέρα είναι για εμβολιασμούς, η Τρίτη για προγεννητική φροντίδα, η Τετάρτη για οικογενειακό προγραμματισμό. Αντί να προγραμματίζει ένα ραντεβού, μια γυναίκα αναμένεται να εμφανιστεί ταυτόχρονα με όλους τους άλλους που χρειάζονται κάποια υπηρεσία, περνά όλη την ημέρα περιμένοντας την σειρά της και στην συνέχεια επιστρέφει ξανά το επόμενο πρωί για να το κάνει πάλι από την αρχή. Αυτός ο μαζικός προγραμματισμός δεν είχε νόημα ποτέ, και είναι ακόμη λιγότερο χρήσιμος κατά την διάρκεια μιας πανδημίας, όταν κανείς δεν πρέπει να ξοδεύει χρόνο σε ένα πολυσύχναστο χώρο αναμονής πιο πολύ από όσο είναι απαραίτητο.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Εάν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής για την υγεία έπρεπε να επιλέξουν ένα μέρος που να απεικονίζει σαφέστερα τον δυσανάλογο αντίκτυπο της επιδημίας Ebola το 2014 στις γυναίκες, πιθανότατα θα έδειχναν προς έναν μαιευτικό θάλαμο. Οι οικονομολόγοι, ωστόσο, θα μπορούσαν να απαντήσουν στην ίδια ερώτηση κοιτάζοντας κάπου πολύ διαφορετικό: τα [υπαίθρια] περίπτερα [πώλησης] τροφίμων (food stands).

Λίγους μήνες μετά την υποχώρηση της επιδημίας, η Oxfam International και οι Γυναίκες του ΟΗΕ (UN Women) εξέτασαν τον οικονομικό αντίκτυπο [10] στην περιοχή που έπληξε ο Έμπολα. Ο ιός, όπως διαπίστωσαν, προκάλεσε σχεδόν τριπλασιασμό στο ποσοστό ανεργίας στην Λιβερία για άνδρες και γυναίκες. Ωστόσο, ενώ τα εισοδήματα των ανδρών έτειναν να ανακάμπτουν γρήγορα, οι γυναίκες χρειάστηκαν πολύ περισσότερο χρόνο για να ανακάμψουν. Η πλειονότητα των γυναικών ήταν αυτοαπασχολούμενες -πολλές από αυτές ως πωλητές τροφίμων- και κανείς δεν ήθελε να «φάει στον δρόμο» όταν κυκλοφόρησε ένας θανατηφόρος ιός.

Η COVID-19, επίσης, φαίνεται να επηρεάζει τα προς το ζην των γυναικών πιο δραστικά από ό, τι των ανδρών. Οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν ότι σε όλο τον κόσμο, οι θέσεις εργασίας των γυναικών είναι 1,8 φορές πιο πιθανό να μειωθούν σε αυτήν την ύφεση από όσο οι θέσεις εργασίας που κατέχουν οι άνδρες. Επιπλέον, καθώς η αμειβόμενη εργασία των γυναικών εξατμίζεται, η μη αμειβόμενη εργασία τους [11] για την φροντίδα των παιδιών και των μελών της οικογένειάς τους αυξάνεται δραματικά. Πριν ξεκινήσει η πανδημία, η μη αμειβόμενη εργασία ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπόδιο για την οικονομική ισότητα των γυναικών. Τώρα, με πολλά σχολεία κλειστά και τα συστήματα υγείας συγκλονισμένα [12], περισσότερες γυναίκες ίσως να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το εργατικό δυναμικό εντελώς.

Εάν η πανδημία σταματήσει την πρόοδο προς την ισότητα των φύλων, το κόστος θα μετράται σε τρισεκατομμύρια: ακόμη και μια τετραετής αναμονή για την λήψη νέων μέτρων για την βελτίωση της ισότητας -για παράδειγμα, με την εισαγωγή παρεμβάσεων για την προώθηση της ψηφιακής και οικονομικής ένταξης των γυναικών- θα διαγράψει 5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ευκαιρίες από το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2030. Καθώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εργάζονται για την προστασία και την ανοικοδόμηση των οικονομιών, η απάντησή τους πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον δυσανάλογο αντίκτυπο της COVID-19 στις γυναίκες -και τους μοναδικούς ρόλους που θα πρέπει να διαδραματίσουν οι γυναίκες για τον μετριασμό της ζημιάς από την πανδημία.

Εκπαίδευση κατ’ οίκον στην Σιδώνα, στον Λίβανο, τον Ιούνιο του 2020. Ali Hashisho / Reuters
----------------------------------------------------------------------