Το κόστος της πανδημίας για τις γυναίκες

Δείτε το συστήματα τροφίμων. Φέτος, λόγω του συνδυασμού καταστροφών -ενός πλανήτη που θερμαίνεται, μιας μάστιγας ακρίδων, μιας παγκόσμιας πανδημίας- πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να χρειαστούν επείγουσα επισιτιστική βοήθεια [13]. (Το κεντρικό πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη τροφής˙ είναι η ικανότητα των οικογενειών να πληρώνουν για αυτήν). Αυτό επηρεάζει ιδιαίτερα τις γυναίκες για δύο λόγους. Πρώτον, πολλές εξαρτώνται από το σύστημα διατροφής για τα προς το ζην. Δεύτερον, οι πολιτιστικοί κανόνες σημαίνουν ότι οι γυναίκες είναι συνήθως οι τελευταίες που τρώνε [14] στις οικογένειές τους- και επομένως, όταν το φαγητό είναι λίγο, είναι οι πρώτες που μένουν χωρίς αυτό. Τα προγράμματα κοινωνικής προστασίας, λοιπόν, πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι γυναίκες μπορούν να έχουν αρκετή θρεπτική τροφή για να ταΐσουν ολόκληρες τις οικογένειές τους. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν επίσης να στηρίξουν τις γυναίκες αγρότες αυξάνοντας την ασφάλιση, τις αποταμιεύσεις και άλλα οικονομικά εργαλεία για να τις προστατεύσουν από τις χειρότερες επιπτώσεις αυτού του σοκ, ενώ τις μονώνουν ενάντια στο αναπόφευκτο επόμενο.

Ένας άλλος τρόπος για να διασφαλιστεί ότι οι οικογένειες μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες είναι ο σχεδιασμός επείγουσας μεταφοράς μετρητών με γνώμονα την πραγματικότητα των γυναικών. Ενώ οι προσπάθειες για την επιβράδυνση της εξάπλωσης της COVID-19 διέκοψαν την ροή αγαθών και υπηρεσιών σε όλο τον κόσμο, η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι έλαβαν μεταφορά μετρητών που σχετίζεται με την COVID από την κυβέρνησή τους από τότε που ξεκίνησε η κρίση, ώστε να τους βοηθήσει να ανταποκριθούν σε βασικές ανάγκες τους. Ωστόσο, οι πιο οικονομικά περιθωριοποιημένες γυναίκες είναι συχνά αόρατες για τις κυβερνήσεις τους -είναι λιγότερο πιθανό να εμφανιστούν στους φορολογικούς καταλόγους, να έχουν επίσημη ταυτότητα ή να διαθέτουν κινητό τηλέφωνο- και έτσι κινδυνεύουν να χάσουν αυτά τα οφέλη. Η έρευνα δείχνει ότι τα προγράμματα κοινωνικής προστασίας που αγνοούν το φύλο μπορούν να επιδεινώσουν τις υπάρχουσες ανισότητες. Ωστόσο, οι καλά σχεδιασμένες μεταφορές μετρητών [15] μπορούν να αποφέρουν σημαντικά οφέλη. Μια μελέτη του 2019 στην Ινδία διαπίστωσε ότι όταν καταβλήθηκαν παροχές σε χρήμα στον λογαριασμό μιας γυναίκας (και όχι στον σύζυγό της) και έδειξαν στην γυναίκα πώς να χρησιμοποιήσει αυτόν τον λογαριασμό, η συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό αυξήθηκε.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν επίσης να κάνουν κάποια κεφάλαια τόνωσης να στοχεύουν σε γυναίκες, κατευθύνοντας κεφάλαια προς τις επιχειρήσεις που εκείνες κατέχουν. Μερικές φορές, οι διακρίσεις λόγω φύλου κρύβονται στα μικρά γράμματα. Για παράδειγμα, επειδή οι γυναικείες επιχειρήσεις τείνουν να είναι μικρότερες [16] και να κερδίζουν λιγότερα έσοδα από τους άνδρες, ενδέχεται να μην είναι επιλέξιμες για κυβερνητικά δάνεια ή σχήματα προμηθειών που απαιτούν από τις εταιρείες να πληρούν ορισμένες απαιτήσεις κεφαλαιοποίησης. Οι κυβερνήσεις μπορούν να ακολουθήσουν το προβάδισμα του Καναδά και να διασφαλίσουν ότι ορισμένα οφέλη διατίθενται ειδικά για τις γυναικείες επιχειρήσεις [17]. Άλλα έθνη, σοφά κατευθύνουν κεφάλαια σε τομείς όπου οι γυναίκες εκπροσωπούνται σε μεγάλο βαθμό: η Αργεντινή προμηθεύει μάσκες από εργαζόμενους στο σπίτι, και η Μπουρκίνα Φάσο παραιτήθηκε από τα τέλη που πληρώνουν οι πωλητές φρούτων και λαχανικών.

Η προσέγγιση γυναικών με πολλά είδη παροχών εξαρτάται επίσης από το να έχουν ίση πρόσβαση σε κινητά τηλέφωνα. Το κινητό τηλέφωνο γίνεται όλο και περισσότερο το σημείο όπου αγοράζονται και πωλούνται αγαθά, παρέχονται και αναζητούνται πληροφορίες, συζητούνται ζωτικά ζητήματα και μεταφέρονται χρήματα μεταξύ τραπεζικών λογαριασμών. Ωστόσο, στις χώρες με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα, οι γυναίκες έχουν 10% λιγότερες πιθανότητες να έχουν κινητό τηλέφωνο από τους άνδρες και 313 εκατομμύρια λιγότερες [18] γυναίκες από όσοι άνδρες χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο μέσω κινητού. Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος: η ανισότητα των φύλων οδηγεί σε ψηφιακή ανισότητα, η οποία ενισχύει περαιτέρω την ανισότητα των φύλων. Για να σπάσουν τον κύκλο αυτό, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κοιτάξουν προς την Κένυα και το Μπαγκλαντές, που έχουν προσφέρει ειδικά πακέτα κινητής τηλεφωνίας και ίντερνετ με τιμολόγηση και μάρκετινγκ έχοντας υπόψη τις ανάγκες των γυναικών.

Τέλος, το βάρος της μη αμειβόμενης εργασίας πρέπει να αναγνωριστεί, να μειωθεί και να αναδιανεμηθεί. Υπάρχει μια παγκόσμια προσδοκία ότι μια γυναίκα πρέπει να περνά ώρες καθημερινά κάνοντας μαγείρεμα, καθαρισμό και φροντίδα η οποία κρατά την οικογένειά της σε καλή κατάσταση, αλλά δεν δημιουργεί κανένα εισόδημα. Η άνιση κατανομή της μη αμειβόμενης εργασίας [19] αποδυναμώνει τις μεμονωμένες γυναίκες, βλάπτει τις οικονομίες και θα επιβραδύνει την ανάκαμψη μετά την COVID-19. Σε παγκόσμιο επίπεδο, μια αύξηση δύο ωρών στην γυναικεία μη αμειβόμενη εργασία φροντίδας σχετίζεται με μείωση δέκα ποσοστιαίων μονάδων στην συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Οι κυβερνήσεις μπορούν να διασφαλίσουν ότι αυτή η εργασία αποτιμάται με την θέσπιση πολιτικών όπως η άδεια μετ' αποδοχών για τους εργαζόμενους γονείς και βάζοντας σε προτεραιότητα επενδύσεις σε υποδομές, όπως η ηλεκτρική ενέργεια και η ύδρευση, που καθιστούν την μη αμειβόμενη εργασία λιγότερο χρονοβόρα. Οι εργοδότες μπορούν να προσφέρουν στους υπαλλήλους ευέλικτα χρονοδιαγράμματα [20], την ευκαιρία να εργαστούν εξ αποστάσεως όπου είναι δυνατόν, και επιλογές όπως επιτόπια φροντίδα τέκνων για εκείνους των οποίων η εργασία πρέπει να γίνει αυτοπροσώπως. Όλες αυτές οι πολιτικές πρέπει να επεκταθούν τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, έτσι ώστε να ανατρέψουν τους ρόλους των φύλων αντί να τους ενισχύουν.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ