Η άσκοπη σκληρότητα των νέων κυρώσεων του Τραμπ κατά της Συρίας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η άσκοπη σκληρότητα των νέων κυρώσεων του Τραμπ κατά της Συρίας

Τον Άσαντ δεν τον νοιάζει αν λιμοκτονήσουν περισσότεροι από τον λαό του
Περίληψη: 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κάποτε ηγήθηκαν μιας διεθνούς φιλελεύθερης τάξης που βασίζεται στην πεποίθηση ότι το ελεύθερο εμπόριο και μια ζωτική μεσαία τάξη θα παράγουν δημοκρατική διακυβέρνηση και κοινωνική ευημερία. Σήμερα, η κυβέρνηση Trump προσπαθεί να πείσει τον κόσμο για το αντίθετο.

Ο JOSHUA LANDIS είναι εξωτερικός συνεργάτης στο Quincy Institute for -Responsible Statecraft, Καθηγητής Σπουδών Μέσης Ανατολής στην έδρα Sandra Mackey στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα στο College of International Studies. και Διευθυντής του Κέντρου Σπουδών Μέσης Ανατολής και του Κέντρου Farzaneh Family για το Ιράν για Σπουδές Περσικού Κόλπου.
Ο STEVEN SIMON είναι ερευνητικός αναλυτής στο Quincy Institute for -Responsible Statecraft και καθηγητής στην Πρακτική Διεθνών Σχέσεων στο Colby College. Διετέλεσε Ανώτερος Διευθυντής Υποθέσεων Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής στον Λευκό Οίκο από το 2011 έως το 2012.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, υιοθέτησε εξαιρετικά αυστηρές και ευρείας κλίμακας νέες κυρώσεις [1] κατά της συριακής κυβέρνησης και των υποστηρικτών της. Ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι υπόκεινται σε αμερικανικές κυρώσεις από το 2011, αλλά τα νέα μέτρα, τα οποία τέθηκαν σε ισχύ [2] στα μέσα Ιουνίου, είναι σαρωτικά: ισχύουν για οποιονδήποτε, Σύρο ή μη Σύρο, ο οποίος βοηθά ή συνεργάζεται με το καθεστώς Assad ή με οποιεσδήποτε οντότητες ελέγχει αυτό.

21082020-1.jpg

Παιδιά της Συρίας περιμένουν να λάβουν φαγητό από τουρκικές υπηρεσίες βοήθειας, στην Bab al-Salam, στην Συρία, τον Δεκέμβριο του 2012. Ahmed Jadallah / Reuters
---------------------------------------------------------------

Η πολιτική αυτή έχει κερδίσει επαίνους σε ορισμένα μέρη -σε σύγκριση με πολλές μεσανατολικές ενέργειες της εποχής του Τραμπ, είναι τουλάχιστον συνεκτική. Αλλά δεν προωθεί κανένα βασικό αμερικανικό συμφέρον. Επιπλέον, φτωχοποιεί περαιτέρω τον συριακό λαό, μπλοκάρει τις προσπάθειες ανοικοδόμησης και στραγγαλίζει την οικονομία που στηρίζει έναν απελπισμένο πληθυσμό κατά την διάρκεια της ανθρωπιστικής κρίσης και της κρίσης της δημόσιας υγείας στην Συρία που εντείνονται [3].

Σύμφωνα με τον Ειδικό Εκπρόσωπο των ΗΠΑ για την Συρία, James Jeffrey, οι στόχοι αυτής της πολιτικής «καμένης γης» είναι να μετατρέψει την Συρία σε «τέλμα» [4] για την Ρωσία και να αποκτήσει αρκετή μόχλευση για την ανασύσταση της συριακής κυβέρνησης σύμφωνα με τις γραμμές που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ιαπωνία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν μια «δραματική αλλαγή» στην συμπεριφορά του συριακού καθεστώτος, δήλωσε ο Τζέφρι [5]: θεωρητικά, η συστηματική χρεοκοπία της συριακής κυβέρνησης θα μπορούσε να αναγκάσει τον Άσαντ να συμμορφωθεί με το ψήφισμα 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο απαιτεί [6] συριακή πολιτική μεταρρύθμιση. Για να αυξήσουν την πίεση, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενέκριναν επιθέσεις του Ισραήλ κατά της συριακής επικράτειας και την τουρκική απαλλοτρίωση ενεργειακών πόρων της Συρίας. Επίσης, έκλεισαν τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο προς την Βαγδάτη για να εμποδίσουν το εμπόριο.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ Η ΣΥΡΙΑΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Το 2011, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, και Ευρωπαίοι ηγέτες ξεκίνησαν [7] μια σταυροφορία για να αναγκάσουν τον Άσαντ [να φύγει] από το αξίωμα. Θεώρησαν ότι μια ενάρετη εναλλακτική κυβέρνηση περίμενε στην αναμονή -αλλά οι εκπαιδευμένες στην Δύση προσωπικότητες της συριακής αντιπολίτευσης, τις οποίες είχαν καλλιεργήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδείχθηκε ότι δεν κυριαρχούσαν επί του πεδίου, και οι υπό αμερικανική ηγεσία προσπάθειες ενοποίησης της αντιπολίτευσης της Συρίας απέτυχαν. Το 2012, η CIA μέτρησε περισσότερες από 1.500 πολιτοφυλακές της αντιπολίτευσης στην Συρία. Μέχρι την ώρα που παρενέβη η Ρωσία το 2015, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους είχαν αρχίσει να φοβούνται ότι αυτές οι ομάδες είχαν χάσει τον έλεγχο της στρατιωτικής προσπάθειας εναντίον του Άσαντ έναντι των ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων, όπως το Ισλαμικό Κράτος (ή ISIS) και η Αλ Κάιντα.

Η νέα εκστρατεία κυρώσεων της Ουάσιγκτον προϋποθέτει ότι το τέλμα [8] που δημιουργούν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταπιεί κάπως την Ρωσία. Για τους υποστηρικτές της πολιτικής -ειδικά εκείνους που ενηλικιώθηκαν στην εποχή του Βιετνάμ- το τέλμα ("quagmire") είναι ένας βαθιά ηχηρός όρος, υπενθυμίζοντας έναν πόλεμο που σκότωσε 58.000 Αμερικανούς, κομμάτιασε την αμερικανική αξιοπιστία, και εξασθένισε τον ιστό της αμερικανικής κοινωνίας. Αλλά η απλή επανάληψη του εμβληματικού όρου [9] δεν θα μεταφέρει το ιστορικό τέλμα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ρωσία. Η διατήρηση του Άσαντ είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και η Ρωσία μπορεί να κρατήσει τον ισχυρό άνδρα της Συρίας στην επιφάνεια χωρίς να πληρώσει ούτε ένα κλάσμα του τρομερού κόστους που πλήρωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Βιετνάμ. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν δημιουργώντας ένα τέλμα για την Ρωσία. Κάτι τέτοιο δεν θα βελτιώσει την στρατηγική τους θέση στην περιοχή, ούτε θα σώσει συριακές ζωές ούτε θα μειώσει την απειλή που θέτει η Ρωσία στην αμερικανική δημοκρατία.

Στον πραγματικό κόσμο, το «quagmire» είναι απλά ένας παραπλανητικός όρος για ένα αποτυχημένο κράτος. Και τα αποτυχημένα κράτη αφήνουν τους πληθυσμούς τους εκτεθειμένους σε πείνα, ασθένειες, φτώχεια και αρπακτικούς πολέμαρχους. Η κυβέρνηση Τραμπ αποκρύπτει αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα, επιμένοντας ότι οι κυρώσεις λειτουργούν. Ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι οι οικονομικές κυρώσεις επιτυγχάνουν ποτέ τους στόχους τους. Ακόμη και οι καλύτερα σχεδιασμένες κυρώσεις μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικές, ενισχύοντας τα καθεστώτα που είχαν σχεδιαστεί για να βλάψουν και τιμωρώντας τις κοινωνίες που θα έπρεπε να προστατεύσουν. Η καταστροφή της μεσαίας τάξης του Ιράκ στην δεκαετία του 1990 είναι ένα παράδειγμα: οι κυρώσεις των ΗΠΑ σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς. Το αποτέλεσμα τους ήταν σχετικό και με τα φύλα, τιμωρώντας δυσανάλογα τις γυναίκες και τα παιδιά. Η ιδέα ότι οι κυρώσεις λειτουργούν είναι μια ανάλγητη ψευδαίσθηση. Το γεγονός είναι ότι εκείνοι με τα όπλα τρώνε πρώτοι, και ο ανταγωνισμός με τον Άσαντ για το ποιος μπορεί να πληγώσει περισσότερο τους Σύρους χωρικούς είναι ένα χαμένο παιχνίδι για την Ουάσιγκτον.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΚΥΡΩΣΕΩΝ