Η άσκοπη σκληρότητα των νέων κυρώσεων του Τραμπ κατά της Συρίας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η άσκοπη σκληρότητα των νέων κυρώσεων του Τραμπ κατά της Συρίας

Τον Άσαντ δεν τον νοιάζει αν λιμοκτονήσουν περισσότεροι από τον λαό του

Η κυβέρνηση Trump σχεδίασε τις κυρώσεις που επέβαλε τώρα στην Συρία για να καταστήσει αδύνατη την ανοικοδόμηση. Οι κυρώσεις στοχεύουν στους τομείς των κατασκευών, της ηλεκτρικής ενέργειας και του πετρελαίου, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την ανάκαμψη της Συρίας. Παρόλο που οι Ηνωμένες Πολιτείες λένε ότι «προστατεύουν» τα πετρελαϊκά πεδία της Συρίας στα βορειοανατολικά, δεν έχουν δώσει στην συριακή κυβέρνηση πρόσβαση για να τα επισκευάσει και οι κυρώσεις των ΗΠΑ απαγορεύουν σε οποιαδήποτε επιχείρηση οποιασδήποτε εθνικότητας να τα επισκευάσει -εκτός εάν η κυβέρνηση επιθυμεί να κάνει μιαν εξαίρεση. Μια τέτοια εξαίρεση έγινε πρόσφατα για μια αμερικανική εταιρεία για να διαχειριστεί πετρελαϊκά κοιτάσματα, αλλά οι διαρροές πετρελαίου συνεχίζουν να διοχετεύονται στους ποταμούς Khabour και Euphrates. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ όχι μόνο τιμωρούν τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν μόνο μια ή δύο ώρες ηλεκτρικής ενέργειας την ημέρα, αλλά επίσης δηλητηριάζουν το περιβάλλον τους.

Οι κυρώσεις εμποδίζουν ακόμη και οργανισμούς που δεν ανήκουν στις ΗΠΑ από το να παρέχουν βοήθεια ανασυγκρότησης. Οι ανθρωπιστικές εξαιρέσεις είναι σκόπιμα ασαφείς, όπως και οι προϋποθέσεις που θα πρέπει να πληροί η κυβέρνηση της Συρίας για να επιτύχει απαλλαγή από τις κυρώσεις. Αυτή η αβεβαιότητα έχει σκοπό να αποτρέψει τους παρόχους βοήθειας και τους επενδυτές οι οποίοι διαφορετικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν την Συρία να ανοικοδομήσει, αλλά που δεν μπορούν να είναι απόλυτα σίγουροι ότι είναι επιτρεπτό να το πράξουν. Αυτό το ανατριχιαστικό αποτέλεσμα, γνωστό ως υπερβολική συμμόρφωση (overcompliance), είναι μια ορθολογική απάντηση στον φόβο της ακούσιας εμπλοκής σε περίπλοκα νομικά ζητήματα που θα μπορούσαν να καταστρέψουν μια μη κυβερνητική οργάνωση ή μια εταιρεία.

Αποκλεισμένοι από την ανοικοδόμηση της χώρας τους και επιζητώντας εξωτερική βοήθεια, οι Σύροι αντιμετωπίζουν «μαζική πείνα ή άλλη μια μαζική έξοδο», σύμφωνα με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων (World Food Program). Το 2011, η απόλυτη φτώχεια στην Συρία ανερχόταν σε λιγότερο από ένα τοις εκατό. Μέχρι το 2015, ωστόσο, η απόλυτη φτώχεια είχε αυξηθεί στο 35% του πληθυσμού. Στα τέλη της άνοιξης του 2020, ο Λίβανος πλησίασε την πτώχευση και η οικονομία της Συρίας, η οποία έχει βαθιές και μακροχρόνιες σχέσεις [10] με την οικονομία του Λιβάνου, άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί κατά 209% τον τελευταίο χρόνο και τα φάρμακα είναι ακριβά και σπάνια. Ο αριθμός των Σύρων σε επισιτιστική ανασφάλεια έχει αυξηθεί από 7,9 εκατομμύρια σε 9,3 εκατομμύρια σε μόλις έξι μήνες, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων.

Η μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και ανασυγκρότησης στην Συρία θα ενέπλεκε αναγκαστικά την κυβέρνηση της χώρας, η οποία είναι διαβοήτως διεφθαρμένη. Αλλά η Σαουδική Αραβία είναι επίσης διεφθαρμένη: κανείς δεν μπορεί να κάνει επιχειρήσεις εκεί χωρίς να πληρώσει έναν άτυπο φόρο σε μέλη της βασιλικής οικογένειας. Όσοι συναλλάσσονται με τις κυβερνήσεις αυτής της περιοχής και επιδιώκουν να τις βοηθήσουν να αποφύγουν την κατάρρευση πρέπει να κατανοήσουν την διαφθορά του καθεστώτος ως ένα λυπηρό αλλά αναπόφευκτο πρόσθετο κόστος στις συναλλαγές. Ομάδες της αντιπολίτευσης συμμετέχουν επίσης στην κουλτούρα της διαφθοράς: ο Ρόμπερτ Φορντ, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Συρία, παρακάλεσε χωρία αποτέλεσμα τις κύριες αντιπολιτευόμενες πολιτοφυλακές της χώρας να επιστρέψουν τα υλικά που είχαν λεηλατήσει από τις αποθήκες των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ φατριών. Οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ πολιτοφυλακές γύρω από το Χαλέπι με την σειρά τους λεηλάτησαν περισσότερα από 1.000 εργοστάσια, τα απογύμνωσαν μέχρι τα θεμέλιά τους. Η παράδοση της βοήθειας συνεπώς θα συνεπάγεται επανειλημμένους αγώνες διαγκωνισμών μεταξύ παρόχων που είναι αφιερωμένοι στην διοχέτευση της πλήρους αξίας της βοήθειας στους αποδέκτες της και μιας κυβέρνησης που είναι αποφασισμένη να την κατευθύνει προς τους υποστηρικτές της. Αυτή η διαδικασία θα είναι κουραστική και απογοητευτική και για τις δύο πλευρές. Αλλά η βοήθεια θα περάσει.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ

Αν και ο Τζέφρι είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιζητούν πλέον αλλαγή καθεστώτος στην Συρία, πολλοί υπέρμαχοι των κυρώσεων μέσα στην κυβέρνηση Τραμπ συνεχίζουν να ελπίζουν ακριβώς αυτό. Υποστηρίζουν ότι ο πόνος των απλών Σύρων σήμερα θα αποδώσει, επειδή η αναχώρηση του Άσαντ θα αποφέρει ένα μέλλον απαλλαγμένο από καταπίεση και φόβο. Οι αντίπαλοί τους λένε ότι η αλλαγή του καθεστώτος πιθανότατα θα εξαπολύσει έναν δεύτερο γύρο εμφυλίου πολέμου μετά την κατάρρευση του κράτους και ότι η Συρία θα μπορούσε κάλλιστα να βυθιστεί σε αναρχία για άλλη μια δεκαετία. Το πρόβλημα για αυτούς τους υποστηρικτές των κυρώσεων είναι ότι δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τον αντίθετο ισχυρισμό τους -ότι η καταστροφή του αυταρχικού κράτους θα βελτιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα- και οι αντίπαλοί τους μπορούν να δείξουν το αιματηρό χάος που εξαπέλυσε η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ και την Λιβύη.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ πρότειναν [11] ότι ο Άσαντ και οι υποστηρικτές του θα αγκαλιάσουν οικειοθελώς την πορεία προς τα εμπρός που έχει χαράξει ο ΟΗΕ, υιοθετώντας ένα «εντελώς νέο σύνολο συμπεριφορών» προκειμένου να «βγουν από αυτές τις κυρώσεις». Όμως, η ιδέα ότι ο Άσαντ θα δεχτεί ελεύθερα το σχέδιο του ΟΗΕ -το οποίο απαιτεί δίκαιες εκλογές, ένα νέο σύνταγμα και «αξιόπιστη, χωρίς αποκλεισμούς και μη σεχταριστική διακυβέρνηση»- είναι αποσυνδεμένη από την πραγματικότητα. Στην πράξη, κάτι τέτοιο θα σήμαινε την απομάκρυνση του Άσαντ και αυτός το ξέρει.