Η αναξιοποίητη δύναμη της μόχλευσης του Τραμπ | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η αναξιοποίητη δύναμη της μόχλευσης του Τραμπ

Πώς ένας νέος ηγέτης θα μπορούσε να την χρησιμοποιήσει για καλύτερους σκοπούς

Μια νέα διοίκηση θα έχει αρκετές ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει τη μόχλευσή της με τους αντιπάλους της Αμερικής. Η πυρηνική συμφωνία του Ιράν, για παράδειγμα, περιέχει ρήτρες λήξης ισχύος που πλησιάζουν και διατάξεις που μπορούν να βελτιωθούν. Η κυβέρνηση Τραμπ ακύρωσε τις προσπάθειές της να διαπραγματευτεί μια δευτερεύουσα συμφωνία με ευρωπαϊκές χώρες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την συμφωνία –από μόνο του ένα παράδειγμα δημιουργίας μόχλευσης με το να απειλείς για μια απόσυρση από την συμφωνία και στην συνέχεια να την σπαταλάς αποσυρόμενος πριν εξαντληθούν οι συνομιλίες. Η απόσυρση των ΗΠΑ [3] οδήγησε την Ευρώπη να καταφύγει σε λύσεις παράκαμψης, ενώ η Τεχεράνη αρνείται να τροποποιήσει την υποκείμενη συμφωνία. Με την ελπίδα και την προσδοκία του κόσμου για μια επιστροφή των ΗΠΑ στην συμφωνία, η στιγμή της μέγιστης μόχλευσης μιας νέας ομάδας θα είναι πριν από την επάνοδο [στην συμφωνία] παρά αργότερα. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουν για να διερευνήσουν, τόσο με το Ιράν όσο και με τα ευρωπαϊκά μέρη, ποιες βελτιώσεις θα μπορούσαν να επιτευχθούν προτού απλώς επιστρέψουν σε μια αμετάβλητη συμφωνία.

Οι υφιστάμενοι δασμοί για την Κίνα [4] αντιπροσωπεύουν επίσης σημαντική μόχλευση. Κατευθύνονται σε μεγάλο βαθμό σε λάθος στόχους, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του εμπορικού ελλείμματος και των αυξημένων αγορών αγαθών που κατασκευάζονται ή καλλιεργούνται σε πολιτείες των οποίων οι εκλογικές προτιμήσεις είναι κυμαινόμενες. Ο επόμενος πρόεδρος θα πρέπει να προτείνει την κατάργηση των δασμών με αντάλλαγμα την πρόοδο σε άλλες, πιο επακόλουθες προτεραιότητες των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας, της αναγκαστικής μεταφοράς τεχνολογίας και της διακριτικής μεταχείρισης των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Κίνα. Η κατάργηση των δασμών χωρίς την λήψη παραχωρήσεων ως αντάλλαγμα, θα διαλύσει άσκοπα το πλεονέκτημα των ΗΠΑ και θα επιτρέψει σε ένα ιδιαιτέρως συναλλακτικό Πεκίνο να ενθυλακώσει τα αντιληπτά κέρδη του, δημιουργώντας έναν τόνο για τη μελλοντική σχέση.

Άλλες μορφές μόχλευσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τους συμμάχους, ακόμη και από μια διοίκηση που είναι πρόθυμη να θεωρηθεί από εκείνους ως πιο ευγενική και πιο αξιόπιστη. Ο Τραμπ είχε εμμονή με εκείνα τα μέλη του ΝΑΤΟ [5] που ξοδεύουν λιγότερο από 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα, και με την επιθυμία του η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία να αυξήσουν τις πληρωμές υποστήριξής τους στο κόστος της στάθμευσης στρατευμάτων των ΗΠΑ στις χώρες τους. Τίποτε από τα δυο δεν αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα αποτελεσματική μέτρηση της αξίας ενός συμμάχου. Μια νέα διοίκηση θα έκανε καλύτερα να ενθαρρύνει τον αμυντικό εκσυγχρονισμό˙ [να προβεί σε] επενδύσεις σε εξειδικευμένες δυνατότητες που δημιουργούν έναν καταμερισμό του στρατιωτικού έργου και όχι την αλληλεπικάλυψη μεταξύ συμμάχων˙ και [να δείξει] προθυμία να εμπλακεί σε επιχειρήσεις που κυμαίνονται από τις αντιτρομοκρατικές προσπάθειες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική έως τις θαλάσσιες δράσεις στα ασιατικά ύδατα.

Καθώς θα πράττει έτσι, θα πρέπει να καθησυχάσει αυτούς τους συμμάχους -αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να αναζωπυρωθεί το ένστικτο του τζαμπατζή. Η αναμενόμενη μείωση του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την ολοένα μεγαλύτερη εστίαση των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό [6], θα δημιουργήσει μόχλευση που θα πιέσει για τον καταμερισμό των συμμαχικών βαρών. Λιγότεροι στρατιωτικοί πόροι των ΗΠΑ, κατευθυνόμενοι όλο και περισσότερο σε μια περιοχή, θα δημιουργήσουν κενά ασφαλείας που μπορούν να καλύψουν οι σύμμαχοι. Η επόμενη διοίκηση θα πρέπει να θέσει τις προσδοκίες ανάλογα, ζητώντας από τους συμμάχους να επωμιστούν περισσότερο από το βάρος. Αντίθετα με τον Trump, ωστόσο, θα πρέπει να το πράξει όχι απλά ως μέσο επανειλημμένης πίεσης στους συμμάχους να πληρώνουν περισσότερα, αλλά μάλλον στην υπηρεσία μιας ευρύτερης στρατηγικής που θα συγχωνεύσει ένα όραμα για τις νέες απειλές με την κατάλληλη κατανομή των βαρών.

Η μόχλευση έναντι άλλων εταίρων θα αυξηθεί από τις προσδοκίες που θα έχουν οι άλλες κυβερνήσεις για τη νέα διοίκηση. Η Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, θα προβλέψει πολύ πιο ψυχρές σχέσεις. Μια ευέλικτη προσέγγιση στο Ριάντ θα σήμαινε όχι απλώς την απομόνωσή του, αλλά τη μόχλευση των ανησυχιών του Ριάντ για την επαναφορά των σχέσεων -με σκοπό τον τερματισμό του πολέμου στην Υεμένη και την διακοπή της απερίσκεπτης προσέγγισης που έχει δει τον Τζαμάλ Κασόγκι [7] να δολοφονείται, τον Σαντ Χαρίρι να απαγάγεται, το Κατάρ να υφίσταται αποκλεισμό, και άλλα. Ακόμη και οι παγκόσμιες ελπίδες για μια ανανεωμένη ηγεσία των ΗΠΑ μπορούν να δημιουργήσουν πλεονέκτημα, καθώς οι ξένοι ηγέτες και οι λαοί τους επιθυμούν να είναι μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν μια νέα ομάδα έρθει με μια λίστα επιθυμιών από φιλικές χώρες στην Ευρώπη, τη Νοτιοανατολική Ασία, την Λατινική Αμερική και πέραν αυτών, θα πρέπει να το ζητήσει από νωρίς.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ Ή ΞΕΧΑΣΕ ΤΗΝ