Ο Μπάιντεν δεν χρειάζεται μια νέα πολιτική για τη Μέση Ανατολή

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η πολιτική των ΗΠΑ έθεσε την Ουάσινγκτον σε αντίθεση με τη Μόσχα, η οποία θεωρούσε την Συρία ως τον πρωταρχικό τόπο στον οποίο θα μπορούσε να επανεμπλακεί διπλωματικά και στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με τον στόχο της αντιμετώπισης απειλών από περιφερειακούς ομοτίμους, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανταποκρίθηκαν επανειλημμένα στην ρωσική στρατιωτική και μισθοφορική δραστηριότητα στην βορειοανατολική Συρία και βοήθησαν την Τουρκία να αντιμετωπίσει κοινές επιθέσεις Συρίας-Ρωσίας στα βορειοδυτικά της χώρας. Ωστόσο, η αντίθεση της Τουρκίας στον τοπικό Συρο-κουρδικό εταίρο των Ηνωμένων Πολιτειών στα βορειοανατολικά, τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (Syrian Democratic Forces , SDF) -που συνδέονται με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ή PKK- περιπλέκουν αυτήν την σχέση. Αυτή η ένταση οδήγησε σε ένα σύντομο στρατιωτικό και διπλωματικό συμβάν τον Οκτώβριο του 2019. Παρόλο που η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα κατάφεραν να επιλύσουν την κρίση, κατέδειξε την δυσκολία της συνεργασίας μέσω των εταίρων -είτε των SDF είτε των Τούρκων- των οποίων η ατζέντα μπορεί να πηγαίνει πέρα αυτό που μπορεί να υποστηρίξει η Ουάσινγκτον.

Στο Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να απομονώσουν την στρατιωτική τους προσπάθεια κατά του ISIS από τον ευρύτερο αγώνα ενάντια στο Ιράν. Ωστόσο, οι πιστές στην Τεχεράνη τοπικές πολιτοφυλακές άρχισαν να εντείνουν την εκστρατεία τους εναντίον των δυνάμεων των ΗΠΑ. Ο Τραμπ τελικά αντέδρασε, σκοτώνοντας τον αναντικατάστατο περιφερειακό ιππότη του Ιράν, τον διοικητή της Δύναμης Quds, Qasem Soleimani. Το Ιράν απάντησε ξεκινώντας μια επίθεση βαλλιστικών πυραύλων σε μια βάση των ΗΠΑ, αλλά απέτυχε να προκαλέσει σοβαρές απώλειες. Το αποτέλεσμα ήταν μια σαφής, αν και όχι τελική, νίκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα στρατεύματα των ΗΠΑ παραμένουν στο Ιράκ, αλλά πολιτοφυλακές όπως η Kataib Hezbollah εξακολουθούν να αποτελούν απειλή. Το Ιράκ παραμένει το πιο ασταθές μέτωπο μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης.

ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Κατά την διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών, η κυβέρνηση Τραμπ σημείωσε δύο μεγάλες επιτυχίες στη Μέση Ανατολή -τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» και την καταστροφή του εδαφικού χαλιφάτου του ISIS στο Ιράκ και την Συρία. Κατάφερε επίσης να αντιμετωπίσει την περαιτέρω επέκταση της Ρωσίας στην Συρία και αλλού, να ελέγξει την διαρκή και πολύπλευρη απειλή του Ιράν για την περιφερειακή σταθερότητα, και να κινητοποιήσει έναν συνασπισμό για να αντιμετωπίσει την κακή συμπεριφορά της Τεχεράνης. Αν και ο Τραμπ δεν έλυσε την ιρανική πυρηνική πρόκληση, ούτε ο Ομπάμα το κατάφερε. Τα όρια της αρχικής πυρηνικής συμφωνίας στον απεριόριστο ιρανικό εμπλουτισμό θα είχαν ξεθωριάσει ταχέως μέσα σε πέντε χρόνια.

Κατά τα πρόσφατα πρότυπα της Μέσης Ανατολής, όλα αυτά μαζί αποτελούν αξιοσέβαστο πολιτικό αποτέλεσμα. Ο Τραμπ κατάφερε να μειώσει τις άμεσες δεσμεύσεις και τα έξοδα των ΗΠΑ, ενώ συνεργάστηκε στενά με τους περιφερειακούς συμμάχους. Ωστόσο, μπορεί να είναι δύσκολο για την επόμενη κυβέρνηση να διατηρήσει αυτήν την προσέγγιση ενώ θα επικεντρώνεται εκ νέου στην πυρηνική συμφωνία του Ιράν. Προς το παρόν, πολλοί περιφερειακοί σύμμαχοι θέλουν συνέχιση της πίεσης των ΗΠΑ στην οικονομία του Ιράν και στον περιφερειακό τυχοδιωκτισμό του παρά μια άμεση επιστροφή στην συμφωνία. Ο Μπάιντεν θα πρέπει να εξισορροπήσει προσεκτικά αυτές τις προτεραιότητες.

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2021-01-15/biden-doe...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition