Γιατί οι αυταρχικοί λατρεύουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Η έντονη προσπάθεια αυτών των χωρών να κερδίσουν, μερικές φορές τις σπρώχνει στα άκρα. Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία αντιμετώπισαν αξιόπιστες κατηγορίες για εξαπάτηση. Η Κίνα έχει κατηγορηθεί ότι εμπλεκόταν σε κρατικό ντόπινγκ [3] στην δεκαετία του 1980 και του 1990 και, πιο πρόσφατα, σε ψευδείς δηλώσεις για τις ηλικίες των αθλητών της. Η αντι-ντόπινγκ υπηρεσία της Ρωσίας κατηγορείται εδώ και δεκαετίες για πώληση απαγορευμένων ουσιών σε αθλητές, για την χρήση εσωτερικής πληροφόρησης, ψευδών ονομάτων, και ψευδών δειγμάτων ούρων για να βοηθήσει τους αθλητές να αποφύγουν να πιαστούν για ντόπινγκ και να καλύψει θετικά τεστ για [απαγορευμένες] φαρμακευτικές ουσίες. Η τεράστια κλίμακα και η διείσδυση του ντόπινγκ στο ρωσικό αθλητικό σύστημα ανάγκασε την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να απαγορεύσει στην Ρωσία να αγωνιστεί στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο φέτος.

Η αμερικανική προσέγγιση στον αθλητικό ανταγωνισμό έρχεται σε αντίθεση με την από πάνω προς τα κάτω (top-down) αποφασιστικότητα των αυταρχικών ομολόγων της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν επενδύσει στην Ολυμπιακή επιτυχία και στα διεθνή αθλήματα ούτε καν κοντά στον βαθμό όπως και η Κίνα και η Ρωσία. Δεν παρέχουν δημόσια χρηματοδότηση για την Ολυμπιακή και Παραολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ, αφήνοντας μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης των αθλητών τους στον ιδιωτικό τομέα. Ο πιο σημαντικός τρόπος που συμβάλλει στην επιτυχία των κορυφαίων αθλητών τους είναι μέσω της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης πανεπιστημίων, τα οποία έχουν εκπαιδεύσει περισσότερους από χίλιους Ολυμπιονίκες των ΗΠΑ από το ξεκίνημα των Αγώνων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να είχαν περισσότερα κίνητρα για να κερδίζουν κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν έριξαν χρήματα στα πανεπιστήμιά τους για να ανταγωνιστούν την Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή η χρηματοδότηση έχει συρρικνωθεί. Σήμερα, η Αμερικανική Ολυμπιακή και Παραολυμπιακή Επιτροπή προσφέρει αρκετά μετριοπαθή βραβεία [4] σε αθλητές που κερδίζουν μετάλλια: για χρυσό στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι Αμερικανοί αθλητές θα λάβουν 37.500 δολάρια, ένα ποσοστό που είναι μόλις το ένα τρίτο από εκείνο που έχει πληρώσει η ρωσική κυβέρνηση στους αθλητές της στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες και σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με το 1 εκατομμύριο δολάρια που προσέφερε η Σιγκαπούρη στους αθλητές της στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Pyeongchang της Νότιας Κορέας, το 2018. Τα χρηματικά έπαθλα που συνήθως απονέμει η Κίνα στους αθλητές της δεν είναι τόσο διαφορετικά από εκείνα που μοιράζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά στην Κίνα, στην Ρωσία και σε άλλα αυταρχικά κράτη, οι επιτυχημένοι αθλητές λαμβάνουν συχνά δουλειές, διαμερίσματα και πολυτελή αυτοκίνητα από τις κυβερνήσεις τους, πέρα από τα χρηματικά έπαθλα.

Ακριβώς όπως δεν κάνει πολλά για να υποστηρίξει άμεσα τους ολυμπιακούς [αθλητές] της, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν προσφέρει μεγάλη οικονομική υποστήριξη σε πόλεις των ΗΠΑ που επιδιώκουν να φιλοξενήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για τους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Σολτ Λέικ Σίτι το 2002, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση συνεισέφερε 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια -λιγότερο από το ήμισυ του προϋπολογισμού των 3,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2022 και πολύ λιγότερο από τα 23,4 δισεκατομμύρια δολάρια [5] σε υποδομές και εγκαταστάσεις για τους αγώνες του Σότσι. Το 2000, ο εκλιπών γερουσιαστής John McCain, Ρεπουμπλικανός της Αριζόνα, χαρακτήρισε το ποσό που οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδίαζαν να ξοδέψουν στους Αγώνες της Σολτ Λέικ Σίτι «ντροπή», αποδίδοντάς το σε «μια λογική συνέπεια του τι παίρνεις όταν ξεκινάς τις μικροπολιτικές δαπάνες (pork-barrel spending )». Πολλοί τοπικοί πολιτικοί στη Νέα Υόρκη ήταν επιφυλακτικοί για την πρόταση της πόλης για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και ήταν ικανοποιημένοι όταν η πρόταση απέτυχε. Πιο πρόσφατα, η κυβέρνηση Trump προσπάθησε ακόμη και να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες [6] στους Special Olympics.

Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΟΥ STATUS

Η επιδίωξη του status είναι τόσο ένα κίνητρο της ανθρώπινης συμπεριφοράς όσο είναι και η επιδίωξη του πλούτου ή της ασφάλειας. Και αυτό που ισχύει για τα άτομα ισχύει επίσης για τις ομάδες με τις οποίες ταυτίζονται, ιδίως τις χώρες τους. Οι ηγέτες όλων των ειδών των κρατών λαχταρούν το status, αλλά το αναζητούν με διαφορετικούς τρόπους. Με το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στον Ολυμπιακό διαγωνισμό, είναι λογικό τα αυταρχικά κράτη να επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στους Αγώνες. Ειδικά για την Κίνα -μια εκκολαπτόμενη υπερδύναμη- οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσφέρουν την προοπτική να κατευθύνουν την παγκόσμια προσοχή στα νέα κατορθώματα της χώρας, δίνοντάς της την αναγνώριση που οι Κινέζοι ηγέτες πιστεύουν ότι δικαιούνται.

Η επιδίωξη διεθνούς status μέσω της ολυμπιακής δόξας τροφοδοτεί επίσης τα λιγότερο υψηλά κίνητρα της εσωτερικής πολιτικής στα αυταρχικά καθεστώτα. Οι ηγέτες αυτών των καθεστώτων συχνά βασίζονται σε έναν σχετικά στενό κύκλο υποστηρικτών-κλειδιά σε σύγκριση με τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, και πρέπει να τους αποζημιώνουν ακόμη και καθώς παρέχουν λιγότερες υλικές ανταμοιβές στον ευρύτερο πληθυσμό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσφέρουν σημαντικές απολαβές σε αυτούς τους εμπίστους του καθεστώτος, δίνοντας παράλληλα την άυλη ανταμοιβή της εθνικής δόξας και υπερηφάνειας στον ευρύτερο πληθυσμό.