Γαβριήλ Χαρίτος

Κατά τον εορτασμό τής φετινής 40ης επετείου από την τουρκική εισβολή και κατοχή τού βορείου τμήματος της Κύπρου, οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί ηγέτες, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στα τεκταινόμενα στη Λωρίδα της Γάζας, παραλληλίζοντας την εκεί πραγματικότητα με την κατάσταση που ισχύει στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Οι συνειρμοί που εκφράζονται από επίσημα χείλη στα κατεχόμενα της Κύπρου, ρίχνουν περισσότερο φως στον τρόπο με τον οποίο η τουρκοκυπριακή διοικητική οντότητα και η περιφερειακή πολιτική τής Τουρκίας συσχετίζουν δύο παράλληλες πραγματικότητες, με αιχμή τού δόρατος της κοινής τους θεώρησης δύο λιμάνια, που βρίσκονται τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά το ένα από το άλλο : Το λιμάνι τής Γάζας και το λιμάνι τής Αμμοχώστου.

Οι Κούρδοι τής Συρίας και ο επικρατέστερος πολιτικός τους σχηματισμός, το Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας - PYD, παρά τις προσπάθειές τους να συμμετάσχουν στις ειρηνευτικές συνομιλίες για τον τερματισμό του συριακού εμφυλίου, δεν προσκλήθηκαν στη «Γενεύη-2». Ωστόσο, με το πολύ προσεκτικά διατυπωμένο «σχέδιο Κουρδικού Συντάγματος» που δημοσιοποιήθηκε τις τελευταίες μέρες τού 2013, ο κουρδικός παράγοντας δίνει το δικό του στίγμα για το μοντέλο διακυβέρνησης που θα ήθελε να δει στην μετεμφυλιακή Συρία.

Η πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ ανέδειξε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτική ηγεσία να προχωρήσει με γοργότερα βήματα στην ανάπτυξη της διμερούς συνεργασίας στον τομέα τής ενέργειας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι περιφερειακές ισορροπίες και το γενικότερο κλίμα ρευστότητας θέτουν Αθήνα και Ιερουσαλήμ σε στάση αναμονής, την κάθε μια για διαφορετικούς λόγους, ενώ συγχρόνως ο άξονας Ισραήλ-Κύπρου δείχνει να ενισχύεται.

Ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά την πρώτη συνάντηση Ισραηλινών και Παλαιστινίων διαπραγματευτών στην Ουάσιγκτον, η ισραηλινή κυβέρνηση συνασπισμού προέβη σε σημαντικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, αλλάζοντας τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού. Ο διπλασιασμός τού εκλογικού πλαφόν θέτει τα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης στο περιθώριο ενώ μεταθέτει στους Ισραηλινούς ψηφοφόρους την ευθύνη της τελικής πολιτικής λύσης τής ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης, θεσμοθετώντας δημοψήφισμα που θα εγκρίνει ή μη την αλλαγή των συνόρων της χώρας. Άραγε, οι πρόσφατες συνταγματικές αυτές αλλαγές στο ισραηλινό πολιτικό σύστημα προάγουν την ειρηνευτική διαδικασία;