Γιάννης Σιώτος
Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυρίζονταν κανείς ότι η κρίση χρέους που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008 και σε λιγότερο από δύο χρόνια κτύπησε και την ΕΕ , ήταν η ευκαιρία για τον «Γερμανό τραπεζίτη» να απολαύσει τους καρπούς της 65χρονης μεθοδικής, πολυτάραχης και κοπιώδους προσπάθειας που ξεκίνησε από τον Μάιο του 1945.
Είναι άραγε σύμπτωση το γεγονός ότι η ρητορική εναντίον της Μέρκελ και της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη κορυφώθηκε κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ομπάμα, ο οποίος ήταν πιστός στους κανόνες της μεταπολεμικής διατλαντικής σχέσης;
Οι Έλληνες ψηφοφόροι καλούνται με την ψήφο τους για την ανάδειξη των εκπροσώπων τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να εγκρίνουν ή να απορρίψουν τις επιλογές τής Κυβέρνησης που διαχειρίζεται τις τύχες τής χώρας επί σχεδόν δύο χρόνια. Μήπως, όμως, αυτό που διακυβεύεται σε αυτές τις ευρωεκλογές είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο;
Οι οίκοι αξιολόγησης κατηγορούνται για την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης χωρών και επιχειρήσεων που βρέθηκαν κάποτε σε πρόβλημα. Πράγματι, πολλά στοιχεία συνηγορούν σε αυτό. Το ζήτημα, φυσικά, δεν είναι η καταδίκη των οίκων αλλά η θεσμοθέτηση ενός πιο διαφανούς πλαισίου λειτουργίας τους.
Όπως το η συμφωνία του Μονάχου το 1938 αποδυνάμωσε όλους τους περιορισμούς στην γερμανική ορμητικότητα, έτσι και η συμφωνία των Βρυξελλών του 2011 ανοίγει νέους δρόμους για τις γερμανικές επιδιώξεις. Πρέπει να βρεθεί μια νέα ισορροπία.