Michael Kimmage

Η ανταρσία του Prigozhin έχει ήδη εμπνεύσει μια σειρά από ιστορικές αναλογίες. Ίσως αυτή να είναι η Ρωσία του 1905, η μικρή επανάσταση πριν από τη μεγάλη. Ή ίσως είναι η Ρωσία του Φεβρουαρίου του 1917, υπό πολιτική πίεση λόγω πολέμου, όπως υπαινίχθηκε ο ίδιος ο Πούτιν. Ίσως είναι η Σοβιετική Ένωση το 1991, που κάνει τον Πούτιν μια εκδοχή του Γκορμπατσόφ, κάποιον που προορίζεται να χάσει μια αυτοκρατορία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα πρέπει να υπενθυμίσουν στην Κίνα ότι η συμμετοχή της στον πόλεμο δεν θα μειώσει την Δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Κάθε άλλο, μια κινεζική εμπλοκή θα ωθήσει μόνο σε περαιτέρω βοήθεια από την Δύση, αυξάνοντας το κόστος και το διακύβευμα για όλους.

Ο Πούτιν θα μπορούσε να χάσει στην Χερσώνα, ή αλλού στην Ουκρανία, και να αποδεχθεί τις απώλειές του. Θα μπορούσε ακόμη και να χάσει τη Ντονμπάς, και να τα καταφέρει πολιτικά. Αλλά ο Πούτιν σίγουρα θεωρεί ασυμβίβαστο το να χάσει την Κριμαία και να επιβιώσει ως πρόεδρος. Θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει την Κριμαία.

Ο Ρώσος πρόεδρος βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με ένα σύνολο σκληρών επιλογών. Μπορεί να κρατήσει περιορισμένη την στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας, διατηρώντας τα τρέχοντα επίπεδα στρατευμάτων και συνεχίζοντας να μονώνει την ρωσική κοινωνία, ή μπορεί να διατάξει μια μαζική επιστράτευση. Και οι δύο επιλογές αποτελούν σοβαρή απειλή για τη νομιμοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η κοινή επιθυμία του Πούτιν και του Μπάιντεν να αποφύγουν έναν ευρύτερο πόλεμο δεν αποτελεί εγγύηση ότι ο πόλεμος θα περιοριστεί. Μια σύγκρουση μπορεί να βγει εκτός ελέγχου, ακόμη κι αν καμία από τις δύο πλευρές δεν λάβει την συνειδητή απόφαση να κλιμακώσει ή να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.

Ένας παρατεταμένος πόλεμος, που θα διαρκέσει από μήνες έως χρόνια, θα μπορούσε να είναι μια αποδεκτή, ίσως ακόμη και ευνοϊκή, έκβαση για τη Μόσχα. Θα ήταν σίγουρα μια τρομερή έκβαση για την Ουκρανία, η οποία θα ήταν κατεστραμμένη ως χώρα, και για την Δύση, η οποία θα αντιμετώπιζε χρόνια αστάθειας στην Ευρώπη και την συνεχή απειλή των παράπλευρων συνεπειών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα πρέπει να επικεντρωθούν στην εκμετάλλευση των λαθών του Πούτιν, εντυπώνοντας στην Κίνα τα διπλά διδάγματα της αποτυχίας της Ρωσίας: η αμφισβήτηση των διεθνών κανόνων, όπως η κυριαρχία των κρατών, έχει πραγματικό κόστος, και ο στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός αποδυναμώνει τις χώρες που επιδίδονται σε αυτόν.

Σήμερα, η συμμαχία είναι ένα χαλαρό και πλατύ τέρας 30 χωρών, που περιλαμβάνει την Βόρεια Αμερική, την Δυτική Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής, και την Τουρκία. Το τεράστιο μέγεθος της συμμαχίας και το θολό της αποστολής της κινδυνεύουν να εμπλέξουν το ΝΑΤΟ σε έναν μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο.

Ο Πούτιν, που προεδρεύει σε μια επιδεινούμενη οικονομία, δεν μπορεί να αντέξει μια ανεξέλεγκτη εντατικοποίηση των διεθνών συγκρούσεων, ειδικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χρειάζεται μοχλούς για την διαχείριση των συγκρούσεων. Μια λειτουργική σχέση με τον Μπάιντεν δεν θα του κόστιζε τίποτα, και θα μπορούσε να του προσφέρει την γεωπολιτική ανάπαυλα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της εσωτερικής ρωσικής πολιτικής.