Β. Αμερική

Οι ΗΠΑ παραμένουν ο ισχυρότερος παίκτης αλλά δεν διαθέτουν το μονοπώλιο της στρατιωτικο-διπλωματικής ισχύος που διέθεταν στις δύο πρώτες μεταψυχροπολεμικές δεκαετίες. Η Ρωσία πλέον αποτελεί αξιόπιστο γεωπολιτικό και στρατιωτικό εταίρο επιλογής για εκείνες τις χώρες, τα καθεστώτα και τις πολιτικές δυνάμεις που η Ουάσινγκτον αντιμάχεται ή έχει αποξενώσει λόγω του δημοκρατικού πειραματισμού της προεδρίας Obama, ενώ η Μόσχα έχει εκ νέου αποκτήσει (στην Συρία) ή επιδιώκει να αποκτήσει (στην Λιβύη και την Υεμένη) τις βάσεις και τις υποδομές για την προβολή της περιφερειακής της ισχύος εις το διηνεκές, επεκτείνοντας εκ νέου την ιστορική της επιρροή στην Αίγυπτο.

Όταν το 116ο Κογκρέσο των ΗΠΑ ορκιστεί για την θητεία του σε λίγες εβδομάδες, θα υπάρχουν πολλά πιεστικά ζητήματα που θα απαιτούν την προσοχή των νομοθετών. Αυτά περιλαμβάνουν ίσως το πιο σοβαρό ερώτημα που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε κυβέρνηση: Πότε και πώς να αναπτύξει την τρομερή δύναμη των ενόπλων δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όπως και με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ή τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια ανερχόμενη δύναμη σημαίνει πρόβλημα, και είναι καιρός να το αναγνωρίσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιος μπορεί να συνταχθεί με την πολιτική του Trump ή να αναζητήσει μια εναλλακτική λύση. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ένα νέο πρότυπο για την σχέση ΗΠΑ-Κίνας είναι προφανώς απαραίτητο.

Μια τάξη που θα κυριαρχείται από την Κίνα θα σήμαινε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ασθενέστερες συμμαχίες, λιγότερους εταίρους ασφαλείας, και έναν στρατό αναγκασμένο να επιχειρεί σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις θα παρέμεναν χωρίς πρόσβαση σε κορυφαίες τεχνολογίες και αγορές, και θα αποκτούσαν μειονέκτημα από τα νέα πρότυπα, τους επενδυτικούς κανόνες και τους εμπορικούς συνασπισμούς.