Η αγωνία της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ, τότε και τώρα

Άρα, η παλαιστινιακή πρωτοβουλία είναι μια πράξη απελπισίας η οποία γεννήθηκε από την βαθειά απογοήτευση. Ο Αμπάς, ο οποίος, και εξαιτίας των εμπειριών του αλλά και λόγω χαρακτήρα, δεν είναι συγκρουσιακός τύπος, έχει ξεκαθαρίσει ότι προτιμά τις διαπραγματεύσεις. Όταν αντιμετώπισε την πλήρη έλλειψη βιώσιμων όρων για παραγωγικές συνομιλίες, τότε επέλεξε να απευθυνθεί στον ΟΗΕ, έστω κι αν ρισκάρει να αποξενωθεί από τον μόνο σύμμαχο που μπορεί να φέρει το Ισραήλ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αν υπαναχωρήσει χωρίς να έχει πετύχει κάτι σίγουρο, ή αν υποσκαφθούν οι προσπάθειες μιας συμφιλίωσης μεταξύ Χαμάς και Φατάχ, τότε το πολιτικό του κύρος στην Παλαιστίνη θα έχει εξασθενήσει σημαντικά. (Η Χαμάς, προκειμένου να αντισταθμίσει τα ρίσκα της, αποστασιοποιήθηκε από το εγχείρημα στον ΟΗΕ, χωρίς όμως να αντιταχθεί ρητά). Αυτοί που προσπαθούν να τον πείσουν να γυρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πρέπει να του δείξουν και έναν πειστικό τρόπο - ένα τρόπο που θα περιλαμβάνει το πάγωμα της διαδικασίας εποικισμού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αμπάς έχει πλέον καταφύγει στο διπλωματικό αντίστοιχο μιας φυγής προς τα εμπρός.
Τελείωσα δύο απογοητευτικά χρόνια ως ο επικεφαλής της αποστολής του ΟΗΕ για την διαμάχη ισραηλινών και παλαιστινίων (2005-2007) σκεπτόμενος ότι ο μοναδικός τρόπος να βρεθεί μια λύση θα ήταν να δεχθεί το Ισραήλ μια προειδοποίηση που μόνο οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κάνουν. Αυτό ακόμα δεν έχει συμβεί, παρά το γεγονός ότι τα σύγχρονα δημογραφικά δεδομένα στην περιοχή θα μπορούσαν σύντομα να σημάνουν το τέλος της ισραηλινής δημοκρατίας. Όμως, η τωρινή αναμέτρηση στον ΟΗΕ – σε συνδυασμό με τις αλλαγές που παρατηρούνται στη Μέση Ανατολή - θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν κίνητρο αλλαγής προτύπων, κάτι που είναι απαραίτητο για την ειρήνη.
Οι πρωταρχικές κινητήριες δυνάμεις της Αραβικής Άνοιξης είναι η κακή διακυβέρνηση, η μαζική ανεργία και μια απαράδεκτη σχέση μεταξύ διεφθαρμένων καθεστώτων και των πολιτών τους. Αλλά ήταν οι παλαιστινιακές σημαίες που ανέμιζαν στην πλατεία Ταχρίρ ενώ, παράλληλα, το κύμα των λαϊκών εξεγέρσεων στην περιοχή αποκατέστησε τη σημασία της κοινής γνώμης – η οποία απεχθάνεται βαθιά την αντιμετώπιση που επιφύλαξαν οι ισραηλινού στους παλαιστίνιους – για τη χάραξη πολιτικής. Οι κυβερνήσεις της περιφέρειας αυτής, όπως και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αγνόησαν αυτό το πάνδημο αίσθημα διακινδυνεύοντας τη θέση τους.
Είναι αυτό το κύμα της κοινής γνώμης – και όχι το εγχείρημα στον ΟΗΕ – που είναι κυρίως υπεύθυνο για την διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ, ειδικά από τους συμμάχους του στην περιοχή, την Αίγυπτο και την Τουρκία. Οι αιγύπτιοι είναι καταφανώς δυσαρεστημένοι από την ψυχρή ειρήνη που έχει η χώρα τους με το Ισραήλ. Περισσότερο από όλα έχουν αγανακτήσει με την συνεργασία του πρώην προέδρου τους Χόσνι Μουμπάρακ για τον αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ. Η επιθετική στάση του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν τις τελευταίες εβδομάδες απέναντι στο Ισραήλ είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην Τουρκία και τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Για να αποκαταστήσει την διπλωματική του υπόσταση το Ισραήλ πρέπει μάλλον να ακολουθήσει νέες πολιτικές παρά να προσπαθεί να σταματήσει τις διάφορες διεθνείς καμπάνιες – όπως το εγχείρημα των παλαιστινίων στον ΟΗΕ - τις οποίες ονομάζει «προσπάθειες απονομιμοποίησης του Ισραήλ» – όπως το εγχείρημα των παλαιστινίων στον ΟΗΕ -
Όπως ο πρωτοπόρος ευρωπαϊστής Ζαν Μονέ (Jean Monnet) συμβούλεψε μέσα από τα απομνημονεύματά του, όταν ένα πρόβλημα γίνεται δυσεπίλυτο – και η διένεξη παλαιστινίων–ισραηλινών είναι ένα εξέχον τέτοιο παράδειγμα – η καλύτερη προσέγγιση αντί της κατά μέτωπο αντιμετώπισης είναι η αλλαγή του πλαισίου αναφοράς. Τόσο το Όσλο όσο και ο «οδικός χάρτης» βασίζονται στο (εν υπνώσει σήμερα) σκεπτικό ότι μπορεί να αναπτυχθεί κοινή εμπιστοσύνη μεταξύ ενός λαού υπό κατοχή και του κατακτητή του. Το να αποδοθεί κρατική υπόσταση την Παλαιστίνη από τον ΟΗΕ δεν πρόκειται να τερματίσει την ισραηλινή κατοχή αλλά μπορεί να επιφέρει τις αλλαγές στο πλαίσιο αναφοράς που είναι απαραίτητες για την ειρήνη.
Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/68289/alvaro-de-soto/palestines-u...

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.