Το Πρόβλημα με την Απόφαση Ομπάμα να Φύγει από το Ιράκ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, επίσης, αφήνουν πίσω τους μια περιοχή όπου αυξάνει η ιρανική επιρροή. Η Τεχεράνη βρίσκεται στην επίθεση, όπως φάνηκε από την ανακοίνωση για νέα σχέδια πυρηνικού εμπλουτισμού, από την υποστήριξη πιο βίαιων επιθέσεων κατά των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και από τη φερόμενη ως συνωμοσία για τη δολοφονία του πρέσβη της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσιγκτον. Προς το παρόν δεν είναι σαφές ποιο σχέδιο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, έχει επεξεργαστεί ο Λευκός Οίκος για να αντιμετωπίσει αυτήν την πολεμική. Εντούτοις, η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ αποτελεί αδιανόητη εξέλιξη σε μια οποιαδήποτε λογική στρατηγική αντιμετώπισης του Ιράν.

Αφήσαμε για το τέλος τη μελέτη του τρόπου με τον οποίον οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείπουν την υπόθεση Ιράκ. Τα γεγονότα των τελευταίων λίγων ημερών έχουν προσδώσει αρνητική χροιά στη σχεδόν δεκαετή αμερικανική στρατιωτική ανάμιξη στην περιοχή. Η προσοχή εστιάστηκε σχεδόν αποκλειστικά στη διακοπή των διαπραγματεύσεων και στην προεκλογική υπόσχεση του προέδρου [Ομπάμα] για τερματισμό του πολέμου στο Ιράκ. Ο Ομπάμα άρχισε την ανακοίνωσή του για την αποχώρηση των στρατευμάτων, ως εξής : «Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μου, υποσχέθηκα ...». Ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με αποστολέα τον πρόεδρο και παραλήπτες εκατομμύρια Αμερικανούς, γνωστοποιούσε πως τα στρατεύματα επιστρέφουν στην πατρίδα, ότι το κόστος του πολέμου ήταν τεράστιο, και ότι, βεβαίως, ως τεκμήριο διενεργήθηκε εκστρατεία συλλογής υπογραφών. Κατ’ ουσίαν, όμως, τίποτα δεν ειπώθηκε σχετικά με το τι έχει επιτευχθεί, για ποια πράγματα οι Αμερικανοί και οι Ιρακινοί μπορούν να είναι υπερήφανοι, ή για το πώς οι δύο χώρες θα συνεργαστούν στο εξής πάνω σε μια κοινή ατζέντα.

Ας φανταστούμε ένα διαφορετικό σενάριο: ο Ομπάμα και ο αλ-Μαλίκι στέκονται πλάι-πλάι και δημοσιοποιούν κοινή ανακοίνωση με την απόφαση για τη μείωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας, ενώ παράλληλα εγγυώνται ότι θα παραμείνουν πιστοί εταίροι. Μια τέτοια δημόσια εξήγηση θα ήταν πολύ καλύτερα αιτιολογημένη στα μάτια του ενός και πλέον εκατομμυρίου Αμερικανών που υπηρέτησαν στο Ιράκ, και, επίσης, θα ενείχε στρατηγική σημασία. Ένα από τα ουσιωδέστερα μαθήματα που πήραμε ύστερα από μια δεκαετία ανάμιξής μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, είναι ότι μπορεί μεν κάποιος να νικά στο πεδίο της μάχης, αλλά επιτυχημένος θα είναι μόνο αν ελέγχει το πώς παρουσιάζονται τα γεγονότα.

Αν και υπάρχουν πολλοί λόγοι να μεμψιμοιρεί κανείς για τη μακροχρόνια ανάμιξη των ΗΠΑ στο Ιράκ, από την άλλη υπάρχουν άλλοι τόσοι για να είναι υπερήφανος. Οι Αμερικανοί και οι Ιρακινοί επέδειξαν τεράστια προσαρμοστικότητα και ψυχικό σθένος. Το Ιράκ θεμελίωσε νέους θεσμούς και άρχισε να χαράσσει έναν δρόμο προς μια βιώσιμη, αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Σήμερα η περιοχή απολαμβάνει ευκαιρίες που δεν θα είχε ποτέ υπό διακυβέρνηση Σαντάμ. Εάν η αμερικανική κυβέρνηση έπρεπε να αποσύρει όλα τα στρατεύματά της από το Ιράκ, οι λέξεις που χρησιμοποιεί θα πρέπει να τοποθετούν αυτή την εξέλιξη μέσα στο πλαίσιο που της αξίζουν.

Ωστόσο, δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Αν και θλιβερή, η πρόσφατη απόφαση δεν κλείνει εντελώς την πόρτα της περιοχής στα αμερικανικά συμφέροντα, ούτε αποκλείει το ενδεχόμενο βελτίωσης των αμερικανο-ιρακινών σχέσεων. Θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες για την προώθηση κοινών αμερικανο-ιρακινών στόχων. Η «στρατηγική συμφωνία-πλαίσιο» του 2008 αποτελεί τον οδηγό για μια πιο δραστική, πολυδιάστατη συνεργασία, με τη διακηρυγμένη δέσμευση για εκπαιδευτικές ανταλλαγές, επιστημονική συνεργασία και διπλωματικό συντονισμό.

Όταν θα καταλαγιάσει η έξαψη και στις δύο χώρες, η Ουάσιγκτον θα εντείνει τις προσπάθειες να υλοποιήσει την εκπαιδευτική αποστολή για την οποία κάνει λόγο ο υπουργός Άμυνας, Λήον Πανέτα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μελετήσουν επίσης το είδος της συνεργασίας και υποστήριξης που μπορούν να παράσχουν στο Ιράκ από αέρα και θάλασσα, χωρίς να εγκαταστήσουν στο ιρακινό έδαφος αμερικανικό προσωπικό. Το Κογκρέσο θα πρέπει να διακηρύξει την πρόθεσή του να χρηματοδοτήσει γενναία τον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών και άλλων αμερικανικών υπηρεσιών, ώστε να καταστήσει εφικτή την πολιτική συνεργασία.

Τέλος, ο Ομπάμα θα πρέπει να σκεφθεί να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη στο Ιράκ, όπου θα μπορέσει να σταθεί δίπλα στον αλ-Μαλίκι και να τοποθετήσει αυτό το κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας στο σωστό πλαίσιο, τόσο για τους Αμερικανούς όσο και για την περιοχή. Δεν χρειάζεται κάποιος να ήταν από την αρχή σύμφωνος με τον πόλεμο για να τον τελειώσει αξιοπρεπώς.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/136621/meghan-l-osullivan/the-pro...

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Συνδέσεις:
[1] http://www.foreignaffairs.com/articles/66755/michael-eisenstadt/should-i...
[2] http://www.foreignaffairs.com/articles/65939/reidar-visser/blacklisted-i...
[3] http://www.foreignaffairs.com/articles/63398/steven-simon/the-price-of-t...