Άλλαξε η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν;

Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει υποστηρίξει ότι «η πίεση αποδίδει», υπενθυμίζοντας και άλλες υποχωρήσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας κατά το παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης της απρόθυμης και καθυστερημένης αποδοχής της κατάπαυσης του πυρός για τον τερματισμό της οκταετούς πολέμου με το Ιράκ. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική δεν λαμβάνει υπόψη δύο κρίσιμα σημεία: πρώτον, η Τεχεράνη βρίσκεται κάτω από τεράστια πίεση για να αλλάξει την πολιτική ασφάλειάς της καθ 'όλη τη μετα-επαναστατική ιστορία της, αλλά η τρέχουσα πολιτική της έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική. Δεύτερον, οι μεγάλες παραχωρήσεις του Ιράν έχουν έρθει όχι απλά ως ένα προϊόν πίεσης αλλά λόγω της φθίνουσας χρησιμότητας τού αρχικού του στόχου. Σε αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Όσο πιο πολύ η Ουάσιγκτον στριμώχνει την Τεχεράνη, τόσο μεγαλύτερη φαίνεται η αξία της πυρηνικής αποτροπής στα μάτια της ιρανικής ηγεσίας.

Αν και το γεγονός αυτό παραπέμπει σε περισσότερες μελλοντικές τριβές, αυτό δεν σημαίνει ότι μια στρατιωτική σύγκρουση είναι σίγουρα στον ορίζοντα. Καμία πλευρά δεν θέλει τον πόλεμο: ούτε η Ουάσιγκτον, η οποία έχει εργαστεί επιμελώς για να ανταποκριθεί στο χρονοδιάγραμμα του προέδρου για σταδιακή απεμπλοκή από τις άλλες δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αλλά ούτε και η Τεχεράνη, η οποία προτιμά τις πιο οικείες (και χαμηλότερου κινδύνου) επιλογές της, δηλαδή να επωφελείται χρησιμοποιώντας άλλους και μέσω των τρομοκρατικών της δραστηριοτήτων. Ένας παρατεταμένος, χαμηλής έντασης, αγώνας - με άφθονη θορυβώδη ρητορική και σκληρό διπλωματικό παιχνίδι - είναι τώρα η νέα φυσιολογική κατάσταση.

Αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το ανησυχητικό δεδομένο ότι η προσέγγιση της κυβέρνησης Ομπάμα δεν προσφέρει βιώσιμο φινάλε στον χειρισμό της σημερινής ηγεσίας του Ιράν. Η εντύπωση ότι οι κυρώσεις είναι μόνιμες - στην πραγματικότητα, ο νέος νόμος δεν εξειδικεύει κανέναν όρο που η Τεχεράνη θα μπορούσε να ικανοποιήσει προκειμένου να αρθεί η πολιορκία στην κεντρική τράπεζά της – διευκολύνει τις πιο σκοτεινές ψευδαισθήσεις των ιρανών σκληροπυρηνικών σχετικά με τις προθέσεις της Ουάσιγκτον. Υιοθετώντας μαξιμαλιστικά μέτρα, ο Λευκός Οίκος έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, εγκαταλείποντας, στην πορεία, τις αρχικές αισιόδοξες δεσμευτικές προσπάθειές της. Με αυτό τον τρόπο, έχει σιωπηρά παραιτηθεί από την προοπτική της διαπραγμάτευσης με το ισλαμικό καθεστώς: δεδομένης της έμφυτης δυσπιστίας των Αγιατολάχ έναντι της Δύσης, δεν μπορούν να προχωρήσουν σε μια εποικοδομητική διαδικασία διαπραγμάτευσης για μέτρα που επιδεινώνουν το πόσο ευάλωτοι θα είναι.

Η αμερικανική πολιτική είναι τώρα ουσιαστικά αφοσιωμένη στην επίτευξη πολιτικής αλλαγής στην Τεχεράνη. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι πιθανό να αποδειχθεί ακόμη πιο ομιχλώδες από όσο οι παραγωγικές συνομιλίες με το επαναστατικό καθεστώς -κάτι που οι Ηνωμένες Πολιτείες επεδίωκαν για 33 χρόνια.

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137011/suzanne-maloney/obamas-cou...

Συνδέσεις: [1] http://www.brookings.edu/saban.aspx