Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα κατά του Ζαρντάρι στο Πακιστάν | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα κατά του Ζαρντάρι στο Πακιστάν

Η αντιπαράθεση μεταξύ των τριών ισχυρών της χώρας

Παρόλα αυτά, αν και το δικαστικό σώμα και ο στρατός έχουν τις διαφορές τους, παραμένουν κατά κάποιο τρόπο ενωμένοι εξαιτίας της κοινής τους απέχθειας για την κυβέρνησης του ΡΡΡ. Ο επικεφαλής της δικαιοσύνης έχει μια ιδιαίτερη εχθρότητα για τον Ζαρντάρι, επειδή ο Ζαρντάρι αντιτάχθηκε στον επαναδιορισμό του. Ο πρόεδρος υποχώρησε μόνο μετά από μια ακόμα διαδήλωση. Και σίγουρα η παραπομπή του πρωθυπουργού για περιφρόνηση των δικαστικών διαδικασιών, όπως συμπίπτει με το «Memo-gate», δείχνει ότι η δικαστική εξουσία είναι πρόθυμη να κηρύξει τον πόλεμο στην κυβέρνηση. Πολλοί Πακιστανοί θεωρούν ότι ο στρατός βρίσκεται στην πολύ ευχάριστη θέση να προωθήσει τις υποθέσεις αυτές προκειμένου να εξοβελίσει τον Ζαρντάρι με συνταγματικά μέσα.

Έτσι, είμαστε πάλι πίσω στο αρχικό αδιέξοδο. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά πώς θα τελειώσει. Ο στρατός και το δικαστικό σώμα περικυκλώνουν την κυβέρνηση του ΡΡΡ, ενεργοποιώντας περίεργες φήμες που την πλήττουν, αλλά δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να προξενήσουν έναν μοιραίο πυροβολισμό – για την ώρα. Από την πλευρά του, το ΡΡΡ βασίζεται στη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του. Το κόμμα κέρδισε εύκολα μια πρόσφατη ψήφο εμπιστοσύνης, αποδεικνύοντας στον στρατό και το δικαστικό σώμα ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει πολιτική στήριξη. Σίγουρα δεν θέλει να βάλλει πρώτο εναντίον των αντιπάλων του. Στην ιδανική περίπτωση, θέλει να οχυρωθεί και ελπίζει να εξέλθει σώο από την κατάσταση αυτή.

Παρά ταύτα, υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι οι μέρες του ΡΡΡ στην εξουσία είναι μετρημένες. Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει ποτέ μια πλήρη θητεία στο Πακιστάν. Φαίνεται απίθανο ότι τώρα θα συμβεί κάτι διαφορετικό και ότι θα τα καταφέρει έως τον Φεβρουάριο του 2013, οπότε λήγει η τρέχουσα κοινοβουλευτική θητεία. Δεδομένης της αντιπαράθεσης, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι το ΡΡΡ θα αναγκαστεί να προκηρύξει πρόωρες γενικές εκλογές. Όμως, το PPP θα θελήσει να κερδίσει χρόνο. Θα θελήσει να διασφαλίσει ότι οι εκλογές στη Γερουσία – που είναι προγραμματισμένες για πριν από τον Μάρτιο - θα πραγματοποιηθούν πρώτες.(Οι γερουσιαστές από την Άνω Βουλή εκλέγονται από τα εθνικά και περιφερειακά κοινοβούλια, οπότε το κυβερνών ΡΡΡ έχει μια ισχυρή πιθανότητα να διατηρήσει την πλειοψηφία). Φυσικά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να γίνουν εκλογές πριν από τότε.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, το ΡΡΡ έχει τέσσερις επιλογές. Πρώτον, ο Gilani μπορεί να πέσει πάνω στο σπαθί του για να διαλύσει την σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου και να καθυστερήσει την ψηφοφορία. Υπάρχει κάποια συζήτηση ότι ο Gilani θα μπορούσε να αντικατασταθεί από τον Aitzaz Ahsan, έναν έμπιστο του ΡΡΡ και έναν φωτεινό ηγέτη του κινήματος των δικηγόρων. Μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε σίγουρα το ΡΡΡ να κερδίσει χρόνο και θα έκανε πιο δύσκολο για το δικαστικό σώμα να επιτεθεί στην κυβέρνηση. Έχοντας έναν πανούργο δικηγόρο ως πρωθυπουργό θα καταστήσει επίσης πιο δύσκολο για το στρατό να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τα δικαστήρια ως όπλο για να επιτίθεται στην κυβέρνηση.

Δεύτερον, το PPP θα μπορούσε να περιμένει μέχρι μετά τις εκλογές για την Γερουσία και στη συνέχεια να ρισκάρει πρόωρες εκλογές. Πιθανότατα θα χάσει. Αλλά μια κυβέρνηση που διευθύνεται από έναν πολιτικά ευνουχισμένο Ναουάζ Σαρίφ ή από τον χωρίς πείρα Imran Khan, που είναι οι δύο μεγαλύτεροι ηγέτες της αντιπολίτευσης, πιθανότατα θα είναι εύθραυστη. Το ΡΡΡ θα μπορούσε να καταναλώσει τον χρόνο του στην αντιπολίτευση, απλά περιμένοντας την κυβέρνηση να πέσει κι έτσι θα μπορούσε να ξαναγυρίσει στην εξουσία. Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να εξευμενίσει για τα καλά τον στρατό, αν ο Khan καταλήξει να κατοικεί στην πρωθυπουργική κατοικία, ειδικά αν οι επικριτές του που τον κατηγορούν ότι διαθέτει τη σιωπηρή υποστήριξη του στρατιωτικού κατεστημένου, αποδειχθούν σωστοί. Μετά από χρόνια στην πολιτική έρημο, ο Khan έχει απολαύσει ξαφνικά μια μετεωρική άνοδο δημοτικότητας τους τελευταίους μήνες, προσελκύοντας μεγάλα πλήθη σε συγκεντρώσεις στο Καράτσι και τη Λαχώρη.

Τρίτον, η κυβέρνηση του ΡΡΡ θα μπορούσε να κάνει έκκληση για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την επίλυση του πολιτικού κινδύνου. Ένα καθεστώς ευρείας συναίνεσης, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων από όλο το πολιτικό φάσμα θα εκτονώσει σίγουρα κάθε πίεση από το στρατό και τη δικαιοσύνη. Ωστόσο, το ΡΡΡ δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι προς αυτή τη συλλογική λύση αφότου το PML-N του Nawaz Sharif, αποσύρθηκε από την κυβέρνηση τον Μάιο του 2008 (ένα γεγονός που προκλήθηκε από την αδυναμία της κυβέρνησης να αποκαταστήσει τους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου που απέρριψε ο πρόεδρος Μουσάραφ). Επιπλέον, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι απρόθυμα να συμμετάσχουν, αν δουν την έκκληση ως πολιτικό ελιγμό για να στηρίξουν ένα παραπαίον ΡΡΡ.

Τέλος, το PPP θα μπορούσε να κάνει το αδιανόητο και να απολύσει τον κυριότερο βασανιστή του, τον Kayani. Αυτή θα ήταν η στρατηγική με το μεγαλύτερο ρίσκο. Η τελευταία φορά που ένας πρωθυπουργός προερχόμενος από τις πολιτικές δυνάμεις επιχείρησε να απολύσει έναν αρχηγό του στρατού, ο αρχηγός του στρατού (Μουσάραφ) ανέλαβε την εξουσία και ο πρωθυπουργός (Ναουάζ Σαρίφ) πέρασε την επόμενη δεκαετία στην εξορία. Αλλά ίσως ο Ζαρντάρι, συναισθανόμενος ότι ένας εξασθενισμένος στρατός δεν θα θελήσει να παρέμβει, δεν θα είναι τόσο παράτολμος αν διακινδυνεύσει μια τέτοια κίνηση.

Ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, η αντιπαράθεση στο Πακιστάν συνεχίζεται.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137048/george-fulton/why-pakistan...

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.