Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα κατά του Ζαρντάρι στο Πακιστάν

Οι τρεις πυλώνες του Πακιστανικού κράτους - ο στρατός, η κυβέρνηση και το δικαστικό σώμα - έχουν εμπλακεί σε μια ιδιότυπη ισοπαλία. Είναι η γνωστή περίπτωση: τρεις ένοπλοι, με όπλα και στα δύο χέρια, στοχεύουν φοβισμένα ο ένας τον άλλο, χωρίς κανένας να θέλει να κάνει την πρώτη κίνηση. Όπως κάθε καλός γνώστης των γουέστερν ξέρει, αυτός που πυροβολεί πρώτος είναι σε μειονεκτική θέση από τακτικής απόψεως. Ο δεύτερος που αδειάζει το όπλο του συνήθως κερδίζει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο Πακιστάν έχουν γίνει πολλές πολιτικές μηχανορραφίες τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κανένας μοιραίος πυροβολισμός.

Η σημερινή κρίση άρχισε τον Οκτώβριο, όταν ένας Αμερικανός επιχειρηματίας πακιστανικής καταγωγής, ο Mansoor Ijaz, ισχυρίστηκε ότι του ζητήθηκε να παραδώσει μια μυστική επιστολή στον αμερικανό ναύαρχο Μάικ Μάλεν, εξ ονόματος της κυβέρνησης του Πακιστάν. Το ανώνυμο σημείωμα ζητούσε την αμερικανική προστασία από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που η πακιστανική κυβέρνηση φοβόταν ότι ήταν προ των πυλών. Σε αντάλλαγμα, η Ισλαμαμπάντ προσφέρθηκε να διαλύσει μέρος της Inter-Services Intelligence (ISI), της ισχυρής υπηρεσίας κατασκοπίας του Πακιστάν. Ο Ijaz αργότερα ισχυρίστηκε ότι ο συντάκτης του σημειώματος δεν ήταν άλλος από τον Husain Haqqani, τον πρέσβη του Πακιστάν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος, όπως είπε ο Ijaz, είχε γράψει την επιστολή μετά από αίτηση του προέδρου του Πακιστάν, Ασίφ Αλί Ζαρντάρι.

Μετά τις αποκαλύψεις, ο στρατός του Πακιστάν, παρακινούμενος από τα εξοργισμένα μέσα ενημέρωσης και την εξίσου οργίλη αντιπολίτευση, απαίτησαν να γίνει έρευνα. Με ευχαρίστηση, το Ανώτατο Δικαστήριο συνέστησε μια τριμελή επιτροπή δικαστικών για να εξετάσει το «Memo-gate». Η Ισλαμαμπάντ ανακάλεσε τον Χακάνι από την Ουάσιγκτον. Ο ίδιος παραιτήθηκε και στη συνέχεια κατέφυγε στην κατοικία του πρωθυπουργού Yousaf Raza Gilani, φοβούμενος για τη ζωή του.

Εν τω μεταξύ, ο Gilani και ο στρατός πολεμούν σε έναν πόλεμο λέξεων. Αποκάλεσε τον στρατό ένα «κράτος εν κράτει» και επέκρινε την ανεξάρτητη υποβολή ένορκων καταθέσεων για την υπόθεση «Memo-gate» στο Ανώτατο Δικαστήριο ως «αντισυνταγματική και παράνομη». Με τη σειρά του, ο στρατός προειδοποίησε τον Ζαρντάρι και τον Gilani για «πολύ σοβαρές συνέπειες με δυνητικά οδυνηρές επιπτώσεις» εάν η κυβέρνηση δεν έκανε πίσω. Αυτή η απειλητική απάντηση, σε συνδυασμό με την ξαφνική απόλυση ενός ανώτερου γραφειοκράτη από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ο οποίος είναι επίσης απόστρατος στρατηγός τριών αστέρων) από τον Gilani πριν μερικές εβδομάδες, ενίσχυσε τις φήμες για επικείμενο πραξικόπημα.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, το Ανώτατο Δικαστήριο εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία να ξεκινήσει νομικές διαδικασίες κατά του Gilani για προσβολή των δικαστικών Αρχών. Η υπόθεση αφορά σε μια παλαιά διαμάχη περί διαφθοράς για το θέμα των ελέγχων σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς του Ζαρντάρι. Το 2009, το δικαστήριο διέταξε να ζητήσει η Ισλαμαμπάντ από την Ελβετία να κινήσει ερευνητική διαδικασία στα οικονομικά του Ζαρντάρι. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Gilani αντεπιτέθηκε, υπερασπιζόμενος το αφεντικό του. Η ολιγωρία της κυβέρνησης έκτοτε για την περίπτωση αυτή οδήγησε τον Gilani στο δικαστήριο.

Οπότε, τι σημαίνουν όλα αυτά; Ουσιαστικά, μια σύνθετη πάλη για την εξουσία παίζεται μεταξύ του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος του Πακιστάν (PPP) και των στρατιωτικών. Ένα φωνασκιών δικαστικό σώμα περιπλέκει περαιτέρω την κατάσταση. Η κάθε πλευρά επιδιώκει να ελέγξει την εθνική πολιτική ασφαλείας του Πακιστάν και, συγκεκριμένα, τη σχέση με τον πιο σημαντικό σύμμαχο της χώρας, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε περασμένες εποχές, το αποτέλεσμα ενός τέτοιου αγώνα θα ήταν σχεδόν προαποφασισμένο - όπως το 1958, το 1977 και το 1999, όταν ο στρατός απώθησε εύκολα τις πολιτικές δυνάμεις στο περιθώριο.

Σήμερα όμως, υπάρχουν όρια στην εξουσία του κάθε φορέα εξουσίας. Ο κάποτε πανίσχυρος στρατός είναι όλο και πιο ανασφαλής.

Από τη μία, ορισμένοι πολιτικοί σχολιαστές πιστεύουν ότι η ανώνυμη επιστολή στον πυρήνα του «Memo-gate» είναι πλαστή - ένα χρήσιμο ραβδί που δημιούργησε ο στρατός για να χτυπήσει το ΡΡΡ. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά ελαττώματα σε αυτό το επιχείρημα. Το ίδιο το σημείωμα μπορεί να το διαβάσει κανείς ως τις παρανοϊκές ασυναρτησίες ενός ακραία εθνικιστή στρατιωτικού. Εκτός από την έκκληση για τη διάλυση τμημάτων της ISI, το υπόμνημα παρέχει στον αμερικανικό στρατό το «πράσινο φως» για την διεξαγωγή επιχειρήσεων εναντίον της Αλ Κάιντα στο έδαφος του Πακιστάν. Προτρέπει, επίσης, τις Ηνωμένες Πολιτείες να βοηθήσουν τις πολιτικές δυνάμεις του Πακιστάν να αναλάβουν μεγαλύτερο έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, να βελτιώσουν την ασφάλεια του πυρηνικού του προγράμματος και των πυρηνικών και να χαλιναγωγήσουν μη κρατικούς παράγοντες που απειλούν την Ινδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ωραία και καλά στα αμερικανικά αυτιά, αλλά όχι στα Πακιστανικά. Ο Ζαρντάρι και η κυβέρνησή του είναι ανίκανοι, αλλά δεν είναι ανόητοι. Ξέρουν ότι θα ήταν αδύνατο για οποιαδήποτε πακιστανική πολιτική κυβέρνηση να εκπληρώσει τα αιτήματα του υπομνήματος. Όχι μόνο γιατί αν επιχειρούσαν κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτική αυτοκτονία - ειδικά εάν οι στόχοι αυτοί καταγράφονται και δημοσιοποιούνται. Η ασάφεια σχετικά με τον συντάκτη του ανυπόγραφου υπομνήματος είναι το μόνο πράγμα που διατηρεί την κυβέρνηση στην εξουσία. Διατηρεί ακόμα το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, αλλά μόνον αυτό.

Φυσικά, τα εθνικά μέσα ενημέρωσης τρεμουλιάζουν με ψεύτικη υστερία, και μια βολική εθνικιστική φιλολογία ενάντια στην κυβέρνηση έχει κυριαρχήσει, προωθούμενη από το στρατό και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ειρωνεία είναι ότι πολλά από τα αιτήματα του υπομνήματος - όπως αυτό που θα επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες την καταπολέμηση της Αλ Κάιντα στο Πακιστάν - έχουν στο παρελθόν ήδη εκπληρωθεί από τον ίδιο τον στρατό, συχνά σε αντάλλαγμα για τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πατρότητα του σημειώματος είναι τόσο σημαντική. Αν η κυβέρνηση το έγραψε, θα πρέπει να θεωρείται προδοτική. Αν το έγραψε ο στρατός, θα ήταν κατά μια έννοια σαν μια συνηθισμένη δραστηριότητα (business as usual). Αλλά με μια άλλη έννοια, η δημιουργία του υπομνήματος θα σημαίνει την ανασφάλεια και την αδυναμία του στρατού.

Σκεφτείτε το εξής: κατά το παρελθόν, η πακιστανική πολιτική έχει ακολουθήσει ένα αρκετά τυποποιημένο πρότυπο. Ο στρατός διώχνει εύκολα τις εκλεγμένες, αλλά αντιλαϊκές και αναποτελεσματικές κυβερνήσεις. Ένα εύκαμπτο Ανώτατο Δικαστήριο επικυρώνει το πραξικόπημα. Και έτσι ξημερώνει μια δεκαετία, ή περίπου τόσο, στρατιωτικής δικτατορίας. Αλλά, αυτές τις μέρες, ο στρατός μπορεί να μην είναι σε θέση να πραγματοποιήσει, ή να επεξεργαστεί, μια τέτοια μετωπιαία επίθεση. Αντ' αυτού, θα πρέπει να βασίζεται στην κατεργαριά των πολιτικών διεργασιών, ελπίζοντας σε ένα θάνατο από χίλια τραύματα παρά έναν ακαριαίο φόνο.

Πράγματι, τα τελευταία χρόνια η πολιτική επιρροή του πακιστανικού στρατού έχει αποδυναμωθεί. Θυμηθείτε ότι η αντιλαϊκή εννέαχρονη διακυβέρνηση από τον στρατηγό Περβέζ Μουσάραφ έληξε μόλις το 2008, με την λαϊκή υποστήριξη προς τον στρατό στο χαμηλότερο σημείο. Μια ένδειξη της ανικανότητάς του ήρθε λίγο πριν παραιτηθεί ο Μουσάραφ. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, οι πολίτες είχαν αναγκάσει τον στρατηγό Ashfaq Parvez Kayani, τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, να αποσύρει όλους τους στρατιωτικούς από τις κυβερνητικές υπηρεσίες καθώς και από 23 αστικές υπηρεσίες. Προχώρησε ακόμη και σε μια συγκεκαλυμμένη αυτοκριτική τύπου mea culpa όταν είπε σε έναν αξιωματικό του στρατού στην φρουρά της πόλης Ραβαλπίντι ότι «ο στρατός στηρίζει πλήρως τις δημοκρατικές διαδικασίες και δεσμεύεται να παίζει τον συνταγματικό του ρόλο».

Σαν αυτό να μην ήταν αρκετό, κατά τα επόμενα χρόνια ήρθαν οι τολμηρές και πολύ δημόσιες επιθέσεις ανταρτών σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, οι οποίες αμαύρωσαν περαιτέρω το κύρος του στρατού στα μάτια του κόσμου. Πιο συγκλονιστικό από όλα, το 2011 οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε θέση να κάνουν περίπατο μέσα στον εναέριο χώρο του Πακιστάν και να προβούν σε μονομερή επιδρομή στην εγκατάσταση του Οσάμα μπιν Λάντεν. Μέσα στις ένοπλες δυνάμεις, αυτή ήταν μια αιτία για μεγάλη ντροπή και αμηχανία, με σοβαρές επιπτώσεις στο ηθικό του στρατού. Τον Ιούνιο, μετά την επιδρομή κατά του Μπιν Λάντεν, ο Ayaz Amir, ένας αρθρογράφος στα πακιστανικά «Νέα», πρώην πολιτικός και πρώην αξιωματικός του στρατού, αναρωτήθηκε εάν όντως ο πακιστανικός στρατός είχε την καρδιά του στον πόλεμο στο Βόρειο Ουαζιριστάν, δεδομένης της κατάστασης του ηθικού του.

Το «Memo-gate», ως εκ τούτου, ήταν μια βολική απόσπαση της προσοχής από τις αποτυχίες του στρατού. Ο στρατηγός Kayani θα μπορούσε να ενεργήσει σκληρά απέναντι στην κυβέρνηση και ως εκ τούτου να κατευνάσει τους δικούς του συναδέλφους.

Προς το παρόν, ένα πλήρες πραξικόπημα είναι απίθανο. Εκτός από την αποδυναμωμένη κατάσταση του στρατού, το Πακιστάν έχει τώρα ισχυρά και πολλαπλά μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Το 1999, είχε μόνο ένα ενιαίο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα). Ο τερματισμός λειτουργίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μια αναγκαιότητα για ένα πραξικόπημα, θα αποδειχθεί πολύ δύσκολη υπόθεση, όπως ο Μουσάραφ ανακάλυψε όταν προσπάθησε να το πράξει αμέσως μόλις ναυάγησε, το 2008. Επιπλέον, η θλιβερή οικονομική κατάσταση του Πακιστάν σημαίνει ότι ένα πραξικόπημα θα είναι μη ελκυστικό για έναν στρατό που ιστορικά προτιμά να κυβερνά κατά τη διάρκεια περιόδων οικονομικής ευημερίας. Σε χρόνους παχέων αγελάδων, είναι ευκολότερο για τους στρατηγούς να χρηματοδοτήσουν τα δικά τους σχέδια, πιο εύκολο για τους στρατιωτικούς να εξουσιάζουν και πιο εύκολο να κατηγορούν τους πολιτικούς αν η οικονομία πάει χειρότερα αφότου ο στρατός φύγει από την εξουσία. Τέλος, η σχέση του στρατού με το δικαστικό σώμα έχει αλλάξει σημαντικά μετά το τελευταίο πραξικόπημα.

Στο παρελθόν, το δικαστικό σώμα και ο στρατός ήταν φυσικοί σύμμαχοι. Είναι και οι δύο συντηρητικοί οργανισμοί, κυριαρχούμενοι από Punjabi (σ.σ.: πληθυσμιακή ομάδα που ομιλεί τα Punjab) και δύσπιστοι απέναντι στην πολιτική τάξη. Η ζεστή σχέση απέδωσε για το στρατό, που μπορούσε πάντα να βασίζεται σε ένα συγκαταβατικό δικαστικό σώμα ώστε να νομιμοποιήσει τα πραξικοπήματα του. Αλλά το 2007, ο Μουσάραφ απέλυσε τον ανεξάρτητης σκέψης αρχιδικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Iftikhar Muhammad Chaudhry, κάτι που πολλοί είδαν ως μια προσπάθεια να εδραιώσει την εξουσία του. Μετά από αυτό, χιλιάδες δικηγόροι κατέβηκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και ο Μουσάραφ έπεσε. Μετά τις δημοκρατικές εκλογές, ο Chaudhry αποκαταστάθηκε και, έκτοτε, η δικαστική εξουσία ήταν πάντα πρόθυμη να περιχαρακώσει την ανεξαρτησία της.

Παρόλα αυτά, αν και το δικαστικό σώμα και ο στρατός έχουν τις διαφορές τους, παραμένουν κατά κάποιο τρόπο ενωμένοι εξαιτίας της κοινής τους απέχθειας για την κυβέρνησης του ΡΡΡ. Ο επικεφαλής της δικαιοσύνης έχει μια ιδιαίτερη εχθρότητα για τον Ζαρντάρι, επειδή ο Ζαρντάρι αντιτάχθηκε στον επαναδιορισμό του. Ο πρόεδρος υποχώρησε μόνο μετά από μια ακόμα διαδήλωση. Και σίγουρα η παραπομπή του πρωθυπουργού για περιφρόνηση των δικαστικών διαδικασιών, όπως συμπίπτει με το «Memo-gate», δείχνει ότι η δικαστική εξουσία είναι πρόθυμη να κηρύξει τον πόλεμο στην κυβέρνηση. Πολλοί Πακιστανοί θεωρούν ότι ο στρατός βρίσκεται στην πολύ ευχάριστη θέση να προωθήσει τις υποθέσεις αυτές προκειμένου να εξοβελίσει τον Ζαρντάρι με συνταγματικά μέσα.

Έτσι, είμαστε πάλι πίσω στο αρχικό αδιέξοδο. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά πώς θα τελειώσει. Ο στρατός και το δικαστικό σώμα περικυκλώνουν την κυβέρνηση του ΡΡΡ, ενεργοποιώντας περίεργες φήμες που την πλήττουν, αλλά δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να προξενήσουν έναν μοιραίο πυροβολισμό – για την ώρα. Από την πλευρά του, το ΡΡΡ βασίζεται στη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του. Το κόμμα κέρδισε εύκολα μια πρόσφατη ψήφο εμπιστοσύνης, αποδεικνύοντας στον στρατό και το δικαστικό σώμα ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει πολιτική στήριξη. Σίγουρα δεν θέλει να βάλλει πρώτο εναντίον των αντιπάλων του. Στην ιδανική περίπτωση, θέλει να οχυρωθεί και ελπίζει να εξέλθει σώο από την κατάσταση αυτή.

Παρά ταύτα, υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι οι μέρες του ΡΡΡ στην εξουσία είναι μετρημένες. Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει ποτέ μια πλήρη θητεία στο Πακιστάν. Φαίνεται απίθανο ότι τώρα θα συμβεί κάτι διαφορετικό και ότι θα τα καταφέρει έως τον Φεβρουάριο του 2013, οπότε λήγει η τρέχουσα κοινοβουλευτική θητεία. Δεδομένης της αντιπαράθεσης, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι το ΡΡΡ θα αναγκαστεί να προκηρύξει πρόωρες γενικές εκλογές. Όμως, το PPP θα θελήσει να κερδίσει χρόνο. Θα θελήσει να διασφαλίσει ότι οι εκλογές στη Γερουσία – που είναι προγραμματισμένες για πριν από τον Μάρτιο - θα πραγματοποιηθούν πρώτες.(Οι γερουσιαστές από την Άνω Βουλή εκλέγονται από τα εθνικά και περιφερειακά κοινοβούλια, οπότε το κυβερνών ΡΡΡ έχει μια ισχυρή πιθανότητα να διατηρήσει την πλειοψηφία). Φυσικά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να γίνουν εκλογές πριν από τότε.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, το ΡΡΡ έχει τέσσερις επιλογές. Πρώτον, ο Gilani μπορεί να πέσει πάνω στο σπαθί του για να διαλύσει την σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου και να καθυστερήσει την ψηφοφορία. Υπάρχει κάποια συζήτηση ότι ο Gilani θα μπορούσε να αντικατασταθεί από τον Aitzaz Ahsan, έναν έμπιστο του ΡΡΡ και έναν φωτεινό ηγέτη του κινήματος των δικηγόρων. Μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε σίγουρα το ΡΡΡ να κερδίσει χρόνο και θα έκανε πιο δύσκολο για το δικαστικό σώμα να επιτεθεί στην κυβέρνηση. Έχοντας έναν πανούργο δικηγόρο ως πρωθυπουργό θα καταστήσει επίσης πιο δύσκολο για το στρατό να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τα δικαστήρια ως όπλο για να επιτίθεται στην κυβέρνηση.

Δεύτερον, το PPP θα μπορούσε να περιμένει μέχρι μετά τις εκλογές για την Γερουσία και στη συνέχεια να ρισκάρει πρόωρες εκλογές. Πιθανότατα θα χάσει. Αλλά μια κυβέρνηση που διευθύνεται από έναν πολιτικά ευνουχισμένο Ναουάζ Σαρίφ ή από τον χωρίς πείρα Imran Khan, που είναι οι δύο μεγαλύτεροι ηγέτες της αντιπολίτευσης, πιθανότατα θα είναι εύθραυστη. Το ΡΡΡ θα μπορούσε να καταναλώσει τον χρόνο του στην αντιπολίτευση, απλά περιμένοντας την κυβέρνηση να πέσει κι έτσι θα μπορούσε να ξαναγυρίσει στην εξουσία. Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να εξευμενίσει για τα καλά τον στρατό, αν ο Khan καταλήξει να κατοικεί στην πρωθυπουργική κατοικία, ειδικά αν οι επικριτές του που τον κατηγορούν ότι διαθέτει τη σιωπηρή υποστήριξη του στρατιωτικού κατεστημένου, αποδειχθούν σωστοί. Μετά από χρόνια στην πολιτική έρημο, ο Khan έχει απολαύσει ξαφνικά μια μετεωρική άνοδο δημοτικότητας τους τελευταίους μήνες, προσελκύοντας μεγάλα πλήθη σε συγκεντρώσεις στο Καράτσι και τη Λαχώρη.

Τρίτον, η κυβέρνηση του ΡΡΡ θα μπορούσε να κάνει έκκληση για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την επίλυση του πολιτικού κινδύνου. Ένα καθεστώς ευρείας συναίνεσης, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων από όλο το πολιτικό φάσμα θα εκτονώσει σίγουρα κάθε πίεση από το στρατό και τη δικαιοσύνη. Ωστόσο, το ΡΡΡ δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι προς αυτή τη συλλογική λύση αφότου το PML-N του Nawaz Sharif, αποσύρθηκε από την κυβέρνηση τον Μάιο του 2008 (ένα γεγονός που προκλήθηκε από την αδυναμία της κυβέρνησης να αποκαταστήσει τους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου που απέρριψε ο πρόεδρος Μουσάραφ). Επιπλέον, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι απρόθυμα να συμμετάσχουν, αν δουν την έκκληση ως πολιτικό ελιγμό για να στηρίξουν ένα παραπαίον ΡΡΡ.

Τέλος, το PPP θα μπορούσε να κάνει το αδιανόητο και να απολύσει τον κυριότερο βασανιστή του, τον Kayani. Αυτή θα ήταν η στρατηγική με το μεγαλύτερο ρίσκο. Η τελευταία φορά που ένας πρωθυπουργός προερχόμενος από τις πολιτικές δυνάμεις επιχείρησε να απολύσει έναν αρχηγό του στρατού, ο αρχηγός του στρατού (Μουσάραφ) ανέλαβε την εξουσία και ο πρωθυπουργός (Ναουάζ Σαρίφ) πέρασε την επόμενη δεκαετία στην εξορία. Αλλά ίσως ο Ζαρντάρι, συναισθανόμενος ότι ένας εξασθενισμένος στρατός δεν θα θελήσει να παρέμβει, δεν θα είναι τόσο παράτολμος αν διακινδυνεύσει μια τέτοια κίνηση.

Ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, η αντιπαράθεση στο Πακιστάν συνεχίζεται.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137048/george-fulton/why-pakistan...

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.